Παρευρεθήκαμε στην πρεμιέρα του «550» σε κείμενο και σκηνοθεσία Σταμάτη Πακάκη στο θέατρο Faust. Το 550 είναι ένα λεωφορείο του ΟΑΣΑ με διαδρομή Π. Φάληρο – Κηφισιά. Ένα λεωφορείο με 55 στάσεις το οποίο ενώνει τα βόρεια με τα νότια προάστια των Αθηνών. Φέτος, το λεωφορείο αυτό μετακομίζει στο Faust κι αν δεν διαθέτετε εισιτήριο μην κάνετε τον κόπο να επιβιβαστείτε, καθώς ο ελεγκτής θα σας περιμένει στην πόρτα…
Γράφει η Αλεξία Λυμπέρη
Λίγα λόγια για το έργο
Παρόλο που ενδεχομένως κάθε μέρα, την ίδια ώρα χρησιμοποιούμε οι ίδιοι άνθρωποι, το ίδιο λεωφορείο για να μετακινηθούμε, ίσως ποτέ να μην γνωρίσουμε τις ιστορίες ζωής των συνεπιβατών μας
Με αφορμή το δρομολόγιο ενός λεωφορείου, ξεδιπλώνονται στη σκηνή οχτώ διαφορετικοί χαρακτήρες ανθρώπων, όπου ο καθένας έχει να μας αφηγηθεί και μία διαφορετική ιστορία. Άνθρωποι οι οποίοι μας είναι γνώριμοι ως πρόσωπα, τους οποίους μπορεί να έχουμε συναντήσει κι εμείς οι ίδιοι στη ζωή μας ή να είμαστε εμείς… χαρακτήρες γνώριμοι, οικείοι κι αναγνωρίσιμοι σε όλους μας.
Παρόλο που ενδεχομένως κάθε μέρα, την ίδια ώρα χρησιμοποιούμε οι ίδιοι άνθρωποι, το ίδιο λεωφορείο για να μετακινηθούμε, ίσως ποτέ να μην γνωρίσουμε τις ιστορίες ζωής των συνεπιβατών μας. Αυτές ακριβώς οι ιστορίες μας γνωστοποιούνται επί σκηνής, μεταφέροντάς μας σε έναν τόπο σκοτεινό, όπου κυριαρχούν η ενδοοικογενειακή βία, οι εθισμοί, η ομοφυλοφιλία, ο ρατσισμός, ο σεξισμός κι ο σχολικός εκφοβισμός. Σημεία των καιρών και της Ελληνικής κοινωνίας, τα οποία ενώ γνωρίζουμε την ύπαρξή τους, αρνούμαστε να τα δεχθούμε, πόσο μάλλον να φανταστούμε ότι θα μπορούσαν να συμβούν σε μας.
Η παράσταση αυτή έρχεται να μας υπενθυμίσει ότι η κοινωνία μας δεν είναι αγγελικά πλασμένη, μέσω κωμικοτραγικών καταστάσεων, χορού και τραγουδιών. Σημαντική παρουσία σε αυτή την παράσταση κατέχει ο Αόρατος Ροζ Μονόκερος, ο οποίος επί της ουσίας αποτελεί μία παρωδία των ιδιοτήτων του Θεού… καθώς, όταν γίνεται αναφορά στον Αόρατο Ροζ Μονόκερο, συνηθίζεται να τονίζεται το γεγονός πως επειδή είναι αόρατος, κανείς δεν μπορεί να αποδείξει ότι δεν υπάρχει (ή πως δεν είναι ροζ).
Η παράσταση
Ο Σταμάτης Πακάκης, αναλαμβάνει πολλαπλούς ρόλους στο έργο που σκηνοθετεί κι υπογράφει. Παρουσιάζεται αρχικά ως αφηγητής, στη συνέχεια ως Αλέξης –ιδιοκτήτης ενός παραδοσιακού καφενείου-, ενώ παράλληλα ερμηνεύει τα τραγούδια που παρουσιάζονται στην παράσταση και συμμετέχει στα χορευτικά.
Από πλευράς σκηνοθεσίας, τοποθετεί έξυπνα, παράλληλα όλους τους χαρακτήρες του έργου επί σκηνής, χωρίζοντας τους σε ζώνες. Στα πλαϊνά της σκηνής, κάθονται κάθε φορά οι επιβάτες που δεν αλληλεπιδρούν, ενώ στο κέντρο εναλλάσσονται οι επιβάτες που μας αφηγούνται κάθε φορά κομμάτια από την ιστορία τους.
Ο αφηγητής τοποθετείται πίσω και στο κέντρο της σκηνής, ψηλότερα από το επίπεδο των ηθοποιών, επάνω σε μία σκάλα. Συμβολισμός ο οποίος, ενδεχομένως, θέλει να παρουσιάσει τον αφηγητή περισσότερο ως μία άνωθεν φωνή -στην περίπτωση αυτή τη φωνή του Αόρατου Ροζ Μονόκερου-, παρά ως υπαρκτό πρόσωπο. Η εν λόγο διάταξη βοηθά το θεατή να παρακολουθήσει χωρίς δυσκολία την εναλλαγή των σκηνών του έργου, ενώ παράλληλα το ενδιαφέρον του κοινού κρατιέται αμείωτο χάριν στο γεγονός ότι οι ιστορίες παρουσιάζονται παράλληλα κι όχι γραμμικά.
Από πλευράς υποκριτικής και τραγουδιού, καταφέρνει με την άρτια εκφραστικότητά του, με την εναλλαγή της χροιάς της φωνής του -ανάλογα με το ρόλο- και με τη στάση του σώματός του, να προκαλέσει ποικίλα συναισθήματα στο θεατή, από γέλιο έως συγκίνηση και θλίψη.
Η Ειρήνη Μελά, στο ρόλο της Θεώνης της θεούσας, καταφέρνει αποτελεσματικά να μας χαρίσει γέλιο μέσω των ακραίων θρησκο-λατρευτικών εκδηλώσεών της εντός του λεωφορείου, όσο και να μας συγκινήσει μέσω της εξιστόρησης του προσώπικού της δράματος. Άρτια εκφραστικά, με καθαρό λόγο και σωστό τονισμό των λέξεων, υποδύεται άρτια το ρόλο που της έχει ανατεθεί.
Ο Βλάσης Πασιούδης, στο ρόλο του Μάκη του φασίστα, καταφέρνει άψογα να εκνευρίσει κάθε θεατή μέσω των ακραίων εκδηλώσεων των απόψεών του. Με στόμφο στο λόγο του κι άρτια εκφραστικότητα, ενσαρκώνει αποτελεσματικά τον μέσο λαϊκό εθνικιστική, ο οποίος δείχνει μηδενική ανοχή στους αλλοεθνείς.
Ο Αλέξανδρος Ζουριδάκης, στο ρόλο του Αντώνη του παρενδυτικού, μας παρουσιάζει άρτια το φοβισμένο, μεσήλικο, οικογενειάρχη άντρα, ο οποίος φοβάται να παραδεχθεί ανοιχτά τις σεξουαλικές του προτιμήσεις και κατά συνέπεια να ζήσει δίχως καταπίεση. Καταφέρνει τόσο να διασκεδάσει το κοινό, μέσω των κωμικά δοσμένων συμπεριφορών του, όσο και να το θλίψει με την κατάληξη της ιστορίας του. Η αγωνία εναλλάσσεται αποτελεσματικά με το φόβο, στο πρόσωπο του ηθοποιού, κερδίζοντας μέχρι το τέλος την προσοχή του κάθε θεατή.
Η Φανή Παλιούρα, στο ρόλο της Ντέβορα της ηθοποιού, με την πληθωρική παρουσία της, το νάζι στη φωνή και το σκέρτσο της, καταφέρνει να χαρίσει αρκετό γέλιο στους θεατές. Υποδύεται άρτια το ρόλο που της έχει ανατεθεί, καταφέρνοντας παράλληλα να συγκινήσει το κοινό μέσω της εξιστόρησης των παιδικών της βιωμάτων.
Η Φαίη Βέβη, στο ρόλο της Ελένης της καλλιτέχνη, καλείται αρχικά να διασκεδάσει το κοινό, μέσω των εκδηλώσεων του χωρισμού της με τον πρώην σύντροφό της κι εν συνεχεία, να το προβληματίσει με την εξέλιξη της πορείας της νέας της σχέσης. Η ηθοποιός υποδυόμενη ένα χαρακτήρα με πολλαπλές συναισθηματικές εναλλαγές, καταφέρνει αποτελεσματικά να εκφράζει χαρά, αγωνία, προβληματισμό, λύπη και θλίψη.
Ο Βασίλης Φακανάς, στο ρόλο του Γιώργου του φευγάτου, αρχικά εμφανίζεται ως ο αμείλικτος ελεγκτής του λεωφορείου, ενώ στη συνέχεια αλλάζει επαγγελματική πορεία κι ερωτεύεται την Ελένη. Ο ηθοποιός καταφέρνει να επικοινωνήσει αποτελεσματικά το προβληματισμό του, την αγωνία του και το άγχος του, αναφορικά τόσο, με το επαγγελματικό του μέλλον στην Ελλάδα, όσο και σε μία ζωή στο εξωτερικό χωρίς την Ελένη.
Η Κωνσταντίνα Αλεξανδράτου, στο ρόλο της Κατερίνας της φοιτήτριας, υποδύεται έναν αντισυμβατικό χαρακτήρα, σχεδόν θυμωμένο, ενάντια στο σύστημα -αρνείται να πληρώσει το κόμιστρο του εισιτηρίου του λεωφορείου-, με μία επαναστατική χροιά, όπως άλλωστε εμφανίζεται η νεολαία στις μέρες μας. Με εκφραστικότητα και καθαρότητα του λόγου, καταφέρνει αποτελεσματικά να ανταπεξέλθει στο ρόλο που της έχει ανατεθεί.
Τα σκηνικά του Νίκου Παπάζογλου, απλά αλλά λειτουργικά, εξυπηρετούν την οπτικοποίηση του χώρου όπου διαδραματίζεται η ιστορία. Ο χώρος του λεωφορείου σημαίνεται με ταινίες στο πάτωμα της σκηνής, οι οποίες αντιπροσωπεύουν την είσοδο και την έξοδο από το όχημα. Τα δε κουστούμια του ιδίου, απλά επίσης, αλλά λειτουργικά ταιριάζουν απόλυτα με την ιδιότητα και την περιγραφή του κάθε χαρακτήρα.
Οι χορογραφίες της Εύης Τσακλάνου, ευφάνταστες και δημιουργικές, προσδίδουν δυναμική στην παράσταση, καθώς ταυτόχρονα αποτελούν ευχάριστα οπτικά διαλείμματα για το θεατή από την εξέλιξη της δραματουργίας του έργου.
Συνολικά πρόκειται για μία προσεκτικά δουλεμένη παράσταση, με την παρουσίαση ολοκληρωμένων χαρακτήρων επί σκηνής, όπου εναλλάσσεται έξυπνα το κωμικό με το δραματικό στοιχείο. Οι χορογραφίες και το τραγούδι ανάμεσα στις σκηνές του έργου, αποτελούν ευχάριστες εκπλήξεις, ενώ παράλληλα κρατούν αμείωτο το ενδιαφέρον του θεατή.
Ιδανική παράσταση για όσους θέλουν να περάσουν ευχάριστα, να γελάσουν, αλλά ταυτόχρονα και να προβληματιστούν για τα κοινωνικά προβλήματα της εποχής μας.
Την επόμενη φορά που θα μπείτε στο 550 για κοιτάξτε λίγο καλύτερα τους ανθρώπους δίπλα σας… μήπως τους αναγνωρίζετε;
info παράστασης
Ημέρες και ώρες παραστάσεων:
Κάθε Τετάρτη στις 20:30, για περιορισμένο αριθμό παραστάσεων
Διάρκεια παράστασης: 80 λεπτά
Τιμές εισιτηρίων:
Κανονικό:12€
Μειωμένο (φοιτητές – άνεργοι – ατέλειες):10€
Ομαδικό (από 8 άτομα και άνω): 10€
Δέκα θέσεις σε ειδική τιμή: 8€
Κρατήσεις θέσεων:
Τηλ θεάτρου: 210 3234095
Official Facebook Page του Σταμάτη Πακάκη: https://www.facebook.com/StamatisPak/
