Η Αγγελική Λόη σπούδασε ζωγραφική με δάσκαλο τον Γ. Ρόρρη και το 2015 αποφοίτησε από την Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας (Α.Σ.Κ.Τ.) με δασκάλους τον Γ. Ψυχοπαίδη και Μ. Σπηλιόπουλο στην ζωγραφική, τον Ν. Τρανό στη γλυπτική και τον Μ. Μπαμπούση στη φωτογραφία.
Ο Κωνσταντίνος Μπάσσιος περιγράφει παρακάτω την καλλιτεχνική προσέγγιση της Αγγελικής Λόη.
«Η έρευνά της απαντά σε ερωτήματα για την ανθρώπινη επικοινωνία στο αστεακό περιβάλλον, έχοντας σαν όχημα τη μνήμη και το βίωμα σε σχέση με τη φύση και το οικολογικό μας αποτύπωμα.
Η καλλιτεχνική της πρακτική περιλαμβάνει ζωγραφική και εγκαταστάσεις, με την τυχαιότητα, ως ανάγκη και συνθήκη για την υλοποίηση των έργων της. Στα ζωγραφικά της έργα χρησιμοποιεί τυπώματα και κολάζ με ποικίλους τρόπους και μέσα. Στις εγκαταστάσεις της συλλέγει θραύσματα από τα απορρίμματα των ανθρώπων της πόλης που κινείται, καθώς και ‘ξεβράσματα’ από το θαλάσσιο περιβάλλον, τα οποία μετασχηματίζει και νοηματοδοτεί.»
Συνέντευξη στην Αριστέα Παναγιωτακοπούλου
Φωτό Vassiliki Tzouti
-Ποια ήταν η πρώτη σας επαφή με την ζωγραφική;
-Αν με ρωτούσες παλιότερα σίγουρα θα απαντούσα διαφορετικά, τώρα λέω με σιγουριά πως η πρώτη μου επαφή ήταν, όταν σε ηλικία περίπου 5-6 χρονών, εκεί στο χωριό του πατέρα μου, μες τα παιχνίδια που παίζαμε με τα άλλα παιδιά, ήταν και οι λάσπες (η χαρά των μανάδων μας).
Υπήρχε μια γούρνα φτιαγμένη με χώμα και γεμάτη νερό. Το χώμα στο χείλος της νοτισμένο από το νερό ήταν ιδανικό για πλάσιμο. Πλάθαμε λοιπόν πιτούλες, σπιτάκια, ζώα, ανθρωπάκια και πάνω τους χαράζαμε σχέδια με τα δάχτυλά μας και με διάφορα ξυλαράκια και τα απλώναμε στον ήλιο να ξεραθούν. Όταν χρόνια μετά, έπιασα πηλό στα χέρια μου, σε ένα εργαστήρι κεραμικής, από την αφή και μόνο θυμήθηκα τις ‘λάσπες.’ Ήταν τα πρώτα σχέδια αυτά μαζί με τις ζωγραφιές στο χώμα και στην άμμο με κλαράκια. Σε χαρτί κανονικά, όταν πήγα στο Νηπιαγωγείο. Μαγικά χρόνια!
-Ο τόπος που μεγαλώσατε έχει συμβάλλει στην έμπνευσή σας;
-Οπωσδήποτε! Το περιβάλλον αποτελεί πάντα πηγή έμπνευσης, αρνητική η θετική. Γεννήθηκα στη Ναύπακτο και εδώ και πολλά χρόνια ζω ανάμεσα στην Αθήνα και στην πόλη που γεννήθηκα και τις αγαπώ το ίδιο. Νομίζω και αυτές, γιατί και οι δυο τους μου χαρίζονται απλόχερα και αυτό μπορεί κανείς να το αναγνωρίσει πολύ εύκολα παρατηρώντας την δουλειά μου.
-Ποια είναι τ´αγαπημένα σας υλικά δημιουργίας;
-Αγαπημένο υλικό είναι αυτό που με κάποιο τρόπο συνδέεται μαζί μου, είτε σαν μνήμη, είτε σαν εμπειρία και έχει άμεση σχέση με το τι θέλω να πω. Με γοητεύουν διάφορα και διαφορετικά υλικά, κυρίως αυτά που κουβαλάνε τα ίχνη τους, τα οποία συλλέγω στο περιβάλλον που κινούμαι και εννοείται, μελάνια, ακουαρέλες λάδια ακρυλικά… χαρτιά, πανιά, ξύλα, οικοδομικά υλικά, ξεβρασμένα αντικείμενα…
-Με ποιο τρόπο η συνθήκη covid σας έχει επηρεάσει ως καλλιτέχνη;
-Τις πρώτες μέρες, όπως όλοι μας νομίζω είχα μουδιάσει.. δεν έκανα τίποτα άλλο από το να ενημερώνομαι καθημερινά και να προσπαθώ να καταλάβω. Δεν είχαμε ζήσει κάτι παρόμοιο. Αμφισβητούσα πολλά πράγματα, φοβούμουνα αρκετά, θύμωνα για άλλα που τα θεωρούσα παράλογα. Κάποια στιγμή ξεκίνησα να δουλεύω στο σπιτι – «το μπλοκ του εγκλεισμού» στην πρώτη καραντίνα, «περίεργος Αύγουστος 2020» με τα ζωγραφισμένα μαρμαράκια» το καλοκαίρι του 2020, «σε χαρτί Α4» στη δεύτερη καραντίνα. Η απομόνωση γενικά, είναι κάτι που χαρακτηρίζει την καθημερινότητα ενός καλλιτέχνη.
Όμως σε καμιά περίπτωση ο εγκλεισμός δεν μπορεί να συγκριθεί με αυτό. Άλλο πράγμα η εκούσια απομόνωση και άλλο η κοινωνική απομόνωση. Όταν ξεκίνησε η πανδημία εξέθετα στο Μουσείο Ηρακλειδών μαζί με τη Δήμητρα Σκανδάλη μια διατομική το ‘salty fields’ με θέμα τα φύκια και επιμέλεια της Νίνας Φραγκοπούλου, η οποία εγκλωβίστηκε στο Μουσείο και έληξε πριν της ώρας της. Επίσης ότι είχε προγραμματιστεί έπαιρνε εκ των πραγμάτων αναβολή επ’ αόριστόν. Όλα αυτά, παρόλο που εργαζόμουνα καθημερινά, με τα κρούσματα να αυξάνονται και τον εγκλεισμό να παρατείνεται, με έκαναν να νοιώθω μετέωρη και αποσυντονισμένη. Αρχές του καλοκαιριού του 2021 ο εγκλεισμός έληξε. Φθινόπωρο του 2021 η κατάσταση παραμένει ασταθής και μετέωρη και όσον αφορά τις συνθήκες διαβίωσης και όσον αφορά τον μετέπειτα προγραμματισμό εκδηλώσεων.
-Περιγράψτε μας την καθημερινότητά σας;
-Αμέσως μετά τον εγκλεισμό μας δρομολογήθηκε στο Εθνικό Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών στην Παρόδιο Στοά η ατομική μου έκθεση ‘Can you love me?’ με θέμα τον εγκλεισμό που ζήσαμε σε προσωπικό και συλλογικό επίπεδο, στην Αιόλου 42-44 και Κολοκοτρώνη στο Μοναστηράκι με τη επιμέλεια του Κωνσταντίνου Μπάσιου. Πραγματοποιήθηκαν τα εγκαίνια στις 22 Οκτωβρίου και θα διαρκέσει μέχρι το Γενάρη του 2022. Αυτό από μόνο του είχε και έχει αρκετή φροντίδα, αλλά και πολλές συναντήσεις με φίλους αγαπημένους που ο εγκλεισμός μας είχε στερήσει, όπως και πολλές επισκέψεις σε χώρους τέχνης και μουσεία που επιτέλους έχουν αρχίσει να λειτουργούν κανονικά.
-Μελλοντικά σας σχέδια;
-Αρκετά πράγματα θα έλεγα έχουν προγραμματισθεί, αλλά είναι δύσκολο. Ο κορονοιός είναι εδώ. Μας φοβίζει και μας φρενάρει απίστευτα και δεν ξέρουμε πότε θα τελειώσει όλο αυτό. Ελπίζω πάντως, συνεχίζω να δουλεύω και αυτό από μόνο του είναι επίσης σημαντικό.
Who is who
Η Αγγελική Λόη σπούδασε ζωγραφική με δάσκαλο τον Γ. Ρόρρη και το 2015 αποφοίτησε από την Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας (Α.Σ.Κ.Τ.) με δασκάλους τον Γ. Ψυχοπαίδη και Μ. Σπηλιόπουλο στην ζωγραφική, τον Ν. Τρανό στη γλυπτική και τον Μ. Μπαμπούση στη φωτογραφία.
Ατομικές εκθέσεις
“Παρόδιος Στοά”, Πανεπιστήμιο Αθηνών, 2019
Εικαστικό event στο ιχθυοπωλείο Γρίπος, Ναύπακτος 2018
Galerie ‘Karouzou’ Switzerland-Zurich, 2015
Galerie ‘Anixis’ Switzerland-Baden, 2014
‘Φετιχιέ Τζαμί’ Ναύπακτος, 2012
μια διατομική στο Μουσείο Ηρακλειδών, 2020
καθώς και πολυάριθμες ομαδικές εκθέσεις στην Ελλάδα και το εξωτερικό.
Η έρευνά της απαντά σε ερωτήματα για την ανθρώπινη επικοινωνία στο αστικό περιβάλλον, έχοντας σαν όχημα τη μνήμη και το βίωμα σε σχέση με τη φύση και το οικολογικό μας αποτύπωμα. Η καλλιτεχνική της πρακτική περιλαμβάνει ζωγραφική και εγκαταστάσεις, με την τυχαιότητα ως ανάγκη και συνθήκη για την υλοποίηση των έργων της. Στα ζωγραφικά της έργα χρησιμοποιεί τυπώματα και κολάζ με ποικίλους τρόπους και μέσα. Στις εγκαταστάσεις της συλλέγει θραύσματα από τα απορρίμματα των ανθρώπων της πόλης που κινείται, καθώς και ‘ξεβράσματα’ από το θαλάσσιο περιβάλλον, τα οποία μετασχηματίζει και νοηματοδοτεί.
