Πρόσφατα σε επίσκεψή μου στην ιστορική γκαλερί ΑΡΓΩ στο Κολωνάκι, έπεσε στα χέρια μου έκδοση της γκαλερί, ιστορικής σημασίας για τον χώρο της ελληνικής και κυπριακής τέχνης με τίτλο «Η Τέχνη στην Αργώ-Λευκωσία- Αθήνα 1970-2010».
Στις πρώτες σελίδες πορτρέτο του ιδρυτή της Κώστα Σερέζη, δημιουργία του Πάρι Πρέκα και δύο σελίδες μετά πορτρέτο της συζύγου του, Φρανσελίνας Σερέζη φιλοτεχνημένο από τον Κώστα Γραμματόπουλο.
Φυλλομετρώντας την, ο αναγνώστης έρχεται σε επαφή με την ιστορία της σύγχρονης τέχνης με φωτογραφίες ιστορικές. Κείμενα και εικόνες συνυπάρχουν σε αυτή την πρωτότυπη έκδοση, χωρίς το ένα στοιχείο να γίνεται σε βάρος του άλλου. Πληροφορεί ουσιαστικά, αποφεύγοντας τα τυποποιημένα βιογραφικά στοιχεία των εικαστικών και ταυτόχρονα τέρπει με την αισθητική της εμφάνιση.
ΓΚΑΛΕΡΙ ΑΡΓΩ 1970-2021
Το χρονικό αυτό καλύπτει μια “τεσσαρακονταετία” από το 1970 ως το 2010 και χωρίζεται σε δυο μέρη. Το πρώτο μέρος καλύπτει την κυπριακή περίοδο και το δεύτερο την αθηναϊκή δραστηριότητα της γκαλερί, που συνεχίζεται ως σήμερα. Παρουσιάζονται όλες οι εκθέσεις που φιλοξένησε η Γκαλερί Αργώ καθώς και οι εκδηλώσεις πνευματικού ενδιαφέροντος που κατά καιρούς διοργάνωσε με μεγάλη επιτυχία. Οι καλλιτέχνες προβάλλονται με σχόλια και αποσπάσματα κριτικών, τα οποία λειτουργούν ως κατάθεση στο χρόνο και ως σημεία αναφοράς.
Το σημαντικότερο -κατά την άποψη μου- είναι ότι αποτελεί ιστορικό ντοκουμέντο και ένας νέος φιλότεχνος αντιλαμβάνεται τον παλμό της τέχνης στην Ελλαδική και Κυπριακή επικράτεια από το 1970 ως την προηγούμενη 10ετία.
Θέλοντας να μάθουμε πιο πολλές λεπτομέρειες γενικότερα, μιλήσαμε με τη δεύτερη γενιά που παρέλαβε τα ηνία της γκαλερί, την Αλέξια Σερέζη, ιδιοκτήτρια και διευθύντρια της γκαλερί ΑΡΓΩ στην Αθήνα:
Συνέντευξη στην Ζέτα Τζιώτη
– Αλέξια, ο πατέρας σας, άνθρωπος της τηλεόρασης, γνωστός και αγαπητός σε Κύπρο και Ελλάδα, έδειξε πάθος για την τέχνη και ίδρυσε αρχικά στην Κύπρο την γκαλερί Αργώ το 1970. Πώς προέκυψε αυτό; Τι έχετε ακούσει από την οικογένειά σας;
– Ο πατέρας μου ήταν πάντα λάτρης της τέχνης. Ως δημοσιογράφος, παράλληλα με την τηλεόραση, είχε, εβδομαδιαίως, μια σελίδα συνεργασίας με τη μεγαλύτερη κυπριακή εφημερίδα, τον “Φιλελεύθερο”.
Εκεί έγραφε και κριτικές εκθέσεων, οι οποίες τράβηξαν την προσοχή του φίλου του ζωγράφου, Σπύρου Βασιλείου και σε συνάντησή τους στην Αθήνα, διερωτήθηκε γιατί στην Κύπρο, ενώ υπάρχει φιλότεχνο κοινό δεν λειτουργεί καμιά γκαλερί, παρά μόνο σε υπό ενοικίαση αίθουσες ξενοδοχείων γι’ αυτό το σκοπό.
Τότε πήρε την απόφαση, που εξελίχθηκε σε πείσμα, όταν η παρούσα στη συνομιλία τεχνοκριτικός Ελένη Βακαλό, τον απέτρεψε, λέγοντας του ότι δεν πρόκειται για εύκολη υπόθεση.
Η “Αργώ” πρωτολειτούργησε το 1970. Η διευθύντρια των Πολιτιστικών Υπηρεσιών του Υπουργείου Παιδείας και Πολιτισμού της Κύπρου, Ελένη Νικήτα, δήλωσε τηλεοπτικά προ 20ετίας, μεταξύ άλλων, ότι “η προσφορά του Κώστα Σερέζη στα εικαστικά δρώμενα της Κύπρου υπήρξε πολύ μεγάλη και πρωτοποριακή. Είναι ο «πατέρας» της πρώτης επαγγελματικής γκαλερί στο νησί. Με τον τρόπο αυτό, τα πράγματα μπαίνουν για πρώτη φορά σε συστηματική βάση και προβάλλεται σωστά το έργο τέχνης”.
-ARGO ένα logo δυνατό, που αγαπήθηκε …
-Το φιλοτέχνησε ο φίλος της οικογένειας μας, ζωγράφος και ποιητής Άντης Ιωαννίδης, πατέρας του τραγουδοποιού Αλκίνοου Ιωαννίδη. Το συγκροτούν το λατινικό άλφα και το ελληνικό ωμέγα, δίνοντας έτσι ευρηματικά ανοίγματα όπως και το γεγονός ότι αποτελούν το πρώτο και το τελευταίο γράμμα του ελληνικού αλφαβήτου, πέρα από τον συμβολισμό που ενέχει η μυθική Αργώ.
-Σύγχρονη τέχνη και Γκαλερί Αργώ 1970. Φυσικά εσείς δεν είχατε ακόμα γεννηθεί, αλλά η οικογένειά σας πρωτοποριακά την παρουσίασε σε Ελλάδα και Κύπρο.
-Την εποχή εκείνη στην Αργώ στην Κύπρο παρουσίαζαν τη δουλειά τους και Έλληνες καλλιτέχνες καθώς και Έλληνες της Διασποράς, οι οποίοι, λόγω της δικτατορίας, δεν εξέθεταν στην Ελλάδα.
Το καλοκαίρι του 1974, αμέσως μετά την τουρκική εισβολή, μεταβάλλεται σε χώρο καθημερινών εκδηλώσεων εθνικού, κοινωνικού και πολιτιστικού προβληματισμού με τις οποίες ασχολήθηκε ευρύτατα ο Τύπος. Αυτό κράτησε ως την άνοιξη του 1975, οπότε η γκαλερί έκλεισε με την εγκατάσταση του πατέρα μου στην Ελλάδα.
Το 1976 η Αργώ ξεκίνησε την «αθηναϊκή της ζωή» στην οδό Μέρλιν 8, στο Κολωνάκι. Την εγκαινίασε ο Μαρίνος Καλλιγάς, πρώην διευθυντής της Εθνικής Πινακοθήκης. Η πρώτη αυτή έκθεση περιλάμβανε έργα καλλιτεχνών από την Ελλάδα που η «Αργώ» είχε παρουσιάσει στη Λευκωσία: Αχιλλέα Απέργη, Γιώργου Βακιρτζή, Σπύρου Βασιλείου, Γιάννη Γαΐτη, Κωνσταντίνου Γραμματόπουλου, Δημήτρη (Παπαγεωργίου), Χριστίνας Ζερβού, Βάσως Κατράκη, Αλέκου Κοντόπουλου, Κώστα Μαλάμου, Κωστή Πασχάλη, Μανώλη Πηλαδάκη, Κώστα Πλακωτάρη, Γιώργου Σικελιώτη, Α.Τάσσου.
Μέσα από τις εκθέσεις τόσων δεκαετιών πέρασε ένα μεγάλο και ικανό δείγμα της σύγχρονης εικαστικής δημιουργίας. Είναι το έργο Ελλήνων από την ελληνική επικράτεια, Ελλήνων της διασποράς και Ελλήνων της Κύπρου.
Μια αποτίμηση του επιπέδου που κρατήσαμε έκανε σε κείμενό της, αναφερόμενη στην έκδοσή μας “Η Τέχνη στην Αργώ”, η Διευθύντρια της Εθνικής Πινακοθήκης Μαρίνα Λαμπράκη Πλάκα:
“Φυλλομετρώντας τον επιβλητικό τόμο του απολογισμού αυτής της ευδόκιμης πορείας, διαπιστώνουμε πόσα πολλά μάθαμε μέσα από την ακαταπόνητη και εμπνευσμένη δραστηριότητα του ζεύγους Σερέζη. Αυτό που ξεχωρίζει τον ρόλο της Γκαλερί Αργώ είναι η αμφίδρομη διακίνηση καλλιτεχνών και έργων, που συνέβαλε στη δημιουργία μιας ενιαίας καλλιτεχνικής ελληνικής κοινότητας. Αναγνωρίζω και μια άλλη διάσταση: το δημοκρατικό της πνεύμα. Πλάι στα μεγάλα ονόματα, που ουδείς απουσιάζει από το προσκλητήριο τιμής και μνήμης, που συγκάλεσε το ζεύγος Σερέζη σ’ αυτό το επιβλητικό αφιέρωμα, συναντούμε και λιγότερο γνωστούς καλλιτέχνες ή λιγότερο προβεβλημένους και άλλους που ξεκίνησαν την πορεία τους στην εύπλοη Αργώ για να καθιερωθούν αργότερα.
Η γκαλερί οφείλει την επιτυχία και τη μακροβιότητά της και σε ένα άλλο γνώρισμα των δημιουργών της: τον ήπιο και φιλικό χαρακτήρα τους, που έδινε και δίνει πάντα ένα τόνο φιλόξενης οικειότητας και αρχοντιάς στο φιλότεχνο κοινό της γκαλερί. Το στοιχείο αυτό έρχεται να ενισχύσει τον επαγγελματισμό, τη γνώση, την υπευθυνότητα που τους διακρίνει”.
Ο Πάρις και η Μερόπη Πρέκα ήταν πολύ αγαπημένοι φίλοι των γονιών μου, γι’ αυτό άλλωστε, συναισθηματικά ωθούμενη, η πτυχιακή μου εργασία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών αφορούσε την τέχνη του Πάρι
-Ως παιδί, ποιους μεγάλους καλλιτέχνες θυμάστε να είχε φιλικές σχέσεις η οικογένειά σας;
– Κατράκη, Σικελιώτης, Χατζηκυριάκος – Γκίκας, Νικολάου, Μόραλης, Τσαρούχης, Εγγονόπουλος, Μυταράς, Τσόκλης, Άγγελος, Βαρλάμος, Γκαλντέμης κά, με όλους έχουμε συνεργαστεί και είχαμε φιλική σχέση, όμως συνδεθήκαμε ιδιαίτερα με τους Βασιλείου, Μαυροϊδη, Γραμματόπουλο, Σπυρόπουλο, Μαλάμο, Βακιρτζή. Όλοι ονόματα σημαντικά στην Ελληνική τέχνη.
Έντονες παιδικές αναμνήσεις έχω από τα καλέσματα, ημέρα Καθαράς Δευτέρας, στο σπίτι του Σπύρου Βασιλείου στην Αθήνα. Πάντα με την παρουσία πολύ κόσμου, μας υποδέχονταν εγκάρδια. Όπως και από τις επισκέψεις στο σπίτι που διατηρούσε στην Ερέτρια .
Ο Πάρις και η Μερόπη Πρέκα ήταν πολύ αγαπημένοι φίλοι των γονιών μου, γι’ αυτό άλλωστε, συναισθηματικά ωθούμενη, η πτυχιακή μου εργασία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών αφορούσε την τέχνη του Πάρι…
Θυμάμαι τις κυριακάτικες επισκέψεις μας στο σπίτι της Ζωής και του Γιάννη Σπυρόπουλου στην Εκάλη. Όπως και τις οικογενειακές στιγμές στον κήπο του σπιτιού της Λούλας και του Κώστα Μαλάμου στο Λυκαβηττό, όπου τα σπίτια μας ήταν κοντινά. Μαζευόμασταν εκεί συχνά για μπάρμπεκιου και παιχνίδια. Με την εγγονή τους, Χριστίνα, είμαστε ως σήμερα φίλες.
Θυμάμαι από μικρή στις εκθέσεις τους τον Αντώνη Απέργη, τον Μάρκο Βενιό, τον Πέτρο Ζουμπουλάκη…
Το πιο μεγάλο μου στοίχημα άλλωστε, όταν ανέλαβα τη διεύθυνση της γκαλερί και εξ ολοκλήρου την επιμέλεια των εκθέσεων περίπου 20 χρόνια πριν, ήταν το πως θα κατάφερνα να με δουν με εκτίμηση, να «επιβληθώ», τρόπον τινά, και να με δουν πλέον στον καινούργιο μου ρόλο ως επαγγελματία με υπευθυνότητα και γνώσεις, άνθρωποι που με κανάκευαν πριν σαν μωρό! Το αποτέλεσμα με δικαιώνει ευτυχώς και από «ζουζούνα» όπως με φώναζαν έγινα «αφεντικό»! Αυτό το κουβαλάω μέσα μου με καμάρι…
-Από φωτογραφίες μου μας παρουσιάσατε, οι Κύπριοι Πρόεδροι ήταν ιδιαίτερα φιλότεχνοι…
-Όλοι οι Κύπριοι Προέδροι προέβαλαν την τέχνη και εγκαινίαζαν συστηματικά εκθέσεις εικαστικού περιεχομένου. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον έδειχνε ο Γλαύκος Κληρίδης, πιο καλός συλλέκτης ήταν ο Γιώργος Βασιλείου. Στο ιδιόκτητο κτήριο όπου στεγάζονται τα γραφεία του στη Λευκωσία, το ΚΕΜΑ, δημιούργησε χώρο τέχνης και κάλεσε την «Αργώ» να τον εγκαινιάσει.
-Ισραηλινοί ζωγράφοι στην γκαλερί Αργώ στην Κύπρο. Ποιους έχετε παρουσιάσει και πώς προέκυψαν οι συνεργασίες;
-Το 1971, πέντε μόλις μήνες μετά τη λειτουργία της γκαλερί, οι Lim Art Galleries του Τελ Αβίβ ζήτησαν συνεργασία για την παρουσίαση 16 σημαντικών καλλιτεχνών του Ισραήλ, όπως των: Itzhak Frenkel, Moshe Gat, Ahuva Sherman, Yohanan Simon κ.ά. Εκθέσεις ξένων δημιουργών έγιναν με τη συνεργασία διπλωματικών φορέων πολιτισμού, όπως το Αμερικανικό Πολιτιστικό Κέντρο, το Βρετανικό Συμβούλιο, το Ινστιτούτο Γκαίτε, κ.λπ.
Κυρίως όμως παρουσίασε τα έργα κορυφαίων δημιουργών από την Ελλάδα με τους οποίους συνεργαστήκαμε όλα τα μετέπειτα χρόνια και έργα των οποίων υπάρχουν στην συλλογή της γκαλερί.
– Από το 1976, η Γκαλερί Αργώ άνοιξε και στην Αθήνα. Ποια τα συναισθήματα της οικογένειάς σας για το νέο τότε εγχείρημα;
-Σαν οικογένεια είμαστε ευτυχείς που η αγάπη και το μεράκι του πατέρα μου για το χώρο της τέχνης , συνάντησε κι ενώθηκε με το πάθος και τις γνώσεις της μητέρας μου και έτσι έγινε πραγματικότητα και η «γένεση» της Γκαλερί Αργώ στην Αθήνα. Χώρος συναισθηματικά φορτισμένος για το λόγο ότι κι εγώ και ο αδερφός μου Αλέξανδρος κυριολεκτικά μεγαλώσαμε εκεί.
Μόνο χαρά και περηφάνια μπορούμε να αισθανόμαστε που η Γκαλερί Αργώ, η οποία είναι από τις πιο παλιές αίθουσες τέχνης στην Ελλάδα και ιδρυτικό μέλος του Πανελλήνιου Συνδέσμου Αιθουσών Τέχνης, λειτουργεί παρά τους δύσκολους καιρούς και χάρη στο δικό μου ενδιαφέρον να συνεχίσω μια οικογενειακή παράδοση.
Θυμάμαι παλιές εποχές που σχηματιζόντουσαν ουρές έξω από την είσοδο της γκαλερί πριν την ώρα έναρξης των εγκαινίων, όπως έγινε με την μνημειώδη έκθεση για τον Νικηφόρο Λύτρα
-Ποίηση και γκαλερί Αργώ…
– Δύο συνεργάτες μας, ο χαράκτης Δημήτρης Παπαγεωργίου (1928-2016) , που έγινε γνωστός ως Dimitri, στην Ισπανία, όπου έζησε και έγινε καθηγητής στην Σχολή Καλών Τεχνών της Μαδρίτης και ο ζωγράφος και χαράκτης Πέτρος Παπαβασιλείου (1928-2014), που έγινε διεθνώς γνωστός ως Petros, από την Ιταλία όπου έζησε και διέπρεψε, και οι δύο με πνευματικά ενδιαφέροντα, ζήτησαν τη μεσολάβηση του πατέρα μου, που ήταν φίλος του Οδυσσέα Ελύτη, για τη φιλοτέχνηση δυο συλλεκτικών εκδόσεων σε ποίηση του Νομπελίστα ποιητή.
Ο Ελύτης αφού εξέτασε τις περιπτώσεις δέχτηκε κι έτσι προέκυψε η έκδοση του Δημήτρη με το έργο “Η καλοσύνη στις λυκοποριές”, σε χαλκογραφία, και σε 77 αριθμημένα αντίτυπα με τις υπογραφές και των δυο. Παρουσιάστηκε στην “Αργώ” το 1978. Η καλλιτεχνική έκδοση από τον Πέτρο, με οικονομική κάλυψη του καλλιτέχνη από τον Ιόλα, έγινε με το έργο του Ελύτη “Ο κήπος βλέπει” το 1984, σε 99 αριθμημένα ενυπόγραφα και από τους δυο αντίτυπα, και παρουσιάστηκε στο Μουσείο Μπενάκη. Στις εκδόσεις αναφέρεται η εκδοτική ευθύνη της Γκαλερί Αργώ.
Στην γκαλερί παρουσιάσαμε μακέτες σκηνογραφιών, το 1983, του Μανώλη Μαριδάκι από την ταινία “Ρεμπέτικο” του Κώστα Φέρρη με μουσική του Σταύρου Ξαρχάκου
-Η Αργώ και ο κόσμος του θεάτρου και της τότε show biz.
-Οι γονείς μου είχαν φιλικές επαφές με προσωπικότητες του πνευματικού, καλλιτεχνικού και επιστημονικού κόσμου. Μερικά ονόματα: Γιάγκος και η Μιράντα Πεσμαζόγλου, Αντώνης και Ελένη Σαμαράκη, Φρέντυ Γερμανός, Κώστας Βουτσάς, Κώστας Μητρόπουλος, Παναγιώτης Τέτσης, Κωνσταντίνος Σβολόπουλος και Κατερίνα Χέλμη, Μίκης Θεοδωράκης, Βαγγέλης Χρόνης, Κώστας Γεωργουσόπουλος, Αμαλία Μεγαπάνου, Νίκος και Χρύσω Κρανιδιώτη, Γιάννος Κρανιδιώτης, Μάριος Τόκας, Μαρία και Γιώργος Χατζηνάσιος, Σταύρος Ξαρχάκος, Αλίκη Καγιαλόγλου κ.ά.
Στο σπίτι μας έχω δει την Τζένη Καρέζη, την Αλίκη Βουγιουκλάκη, τη Ζωή Λάσκαρη, τον Νίκο Χατζηκυριάκο Γκίκα, τον Γεώργιο Αλέξανδρο Μαγκάκη, τον Αλέκο Πατσιφά. Θυμάμαι τον εαυτό μου να προσποιούμαι ότι κοιμήθηκα για να μπορέσω να κλέψω μια ματιά από τις συγκεντρώσεις αυτές.
Επίσης αξέχαστη θα μου μείνει σαν παιδάκι η μέρα που ο πατέρας μου με πήρε στο σπίτι της Μελίνας Μερκούρη για να της πάρει συνέντευξη. Η αύρα της και η προσωπικότητά της με καθήλωσαν, την κοίταγα άφωνη (σπάνιο για μένα!) παρακολουθώντας τις κινήσεις και την ομιλία της…είχα εντυπωσιαστεί.
Αξέχαστη θα μου μείνει σαν παιδάκι η μέρα που ο πατέρας μου με πήρε στο σπίτι της Μελίνας Μερκούρη για να της πάρει συνέντευξη
Στον πρώτο χώρο της Γκαλερί Αργώ, στην οδό Μέρλιν, είχαν γυριστεί και σκηνές για την ταινία “Τα τούβλα”, με πρωταγωνιστές τον Βουτσά και τον Μουστάκα. Παρακολουθούσαμε, η μητέρα μου κι εγώ, τα γυρίσματα και δεν μπορούσαμε να συγκρατήσουμε τα γέλια μας, με αποτέλεσμα τη διακοπή του γυρίσματος ουκ ολίγες φορές!
Στην γκαλερί παρουσιάσαμε ακόμη μακέτες σκηνογραφιών, το 1983, του Μανώλη Μαριδάκι από την ταινία “Ρεμπέτικο” του Κώστα Φέρρη με μουσική του Σταύρου Ξαρχάκου, η οποία ήταν σε ακρόαση σε όλη τη διάρκεια της έκθεσης. Το 2016 ο Πέτρος Ζουμπουλάκης παρουσίασε μακέτες από θεατρικές παραστάσεις που τις είχε σκηνογραφήσει και είχε κάνει και τα κοστούμια.
Στον πρώτο χώρο της Γκαλερί Αργώ, στην οδό Μέρλιν, είχαν γυριστεί και σκηνές για την ταινία “Τα τούβλα”, με πρωταγωνιστές τον Βουτσά και τον Μουστάκα
-Η τέχνη έχει διανύσει χρυσή εποχή ως το 2006 τουλάχιστον. Θυμάστε κάποιο ανέκδοτο περιστατικό σε κάποια έκθεση σας;
-Θυμάμαι παλιές εποχές που σχηματιζόντουσαν ουρές έξω από την είσοδο της γκαλερί πριν την ώρα έναρξης των εγκαινίων, όπως έγινε με την μνημειώδη έκθεση για τον Νικηφόρο Λύτρα, που οργάνωσε ο εγγονός του Αναστάσιος Λύτρας. Μέχρι και διακοπή ρεύματος από τη ΔΕΗ είχε τύχει και ο χώρος συνέχιζε να είναι ασφυκτικά γεμάτος και συνεχίσαμε με κεριά ωσότου έρθει το φως! Κανείς δεν έφευγε…
Θυμάμαι πολλά περιστατικά καθώς και αστείες καταστάσεις, που είναι ατελείωτα…
Ευχή κι ελπίδα μου να συνεχίσουμε το έργο μας και να παραδώσω κάποτε στην κόρη μου Βικτώρια, η τρίτη γενιά που μεγαλώνει μέσα στους χώρους της γκαλερΙ
-Εσείς ως διάδοχη κατάσταση, τι συνεργασίες και ποιους νέους καλλιτέχνες έχετε παρουσιάσει στον χώρο σας;
-Συνεχίζω τη συνεργασία μου με όλους τους παλιούς μας συνεργάτες και έχω κάνει επαφές με νέα ονόματα. Προσπαθώ να παρουσιάζω τόσο καταξιωμένους καλλιτέχνες του χώρου όσο και να προβάλλω νέα ταλέντα. Έτσι κάναμε πάντα κι έτσι συνεχίζουμε. Η Γκαλερί Αργώ είναι ανοικτή σε κάθε δημιουργό και σε κάθε καλλιτεχνική τάση, που έχει ουσιαστικό λόγο να πει. Δεν αυτοεγκλωβίζεται σε δογματισμούς και δεν θέτει περιορισμούς. Φιλοξενεί έργα διαφόρων τεχνοτροπιών χωρίς να αποφεύγει τις πρωτοποριακές διατυπώσεις.
Προσπαθώ να παρουσιάζω τόσο καταξιωμένους καλλιτέχνες του χώρου όσο και να προβάλλω νέα ταλέντα
-Μελλοντικά σχέδια
-Ευχή κι ελπίδα μου να συνεχίσουμε το έργο μας και να παραδώσω κάποτε στην κόρη μου Βικτώρια, η τρίτη γενιά που μεγαλώνει μέσα στους χώρους της γκαλερί, τα ηνία αυτής της προσπάθειας και αγάπης εκδίδοντας όταν έρθει το πλήρωμα του χρόνου, τον δεύτερο τόμο “Η Τέχνη στην Αργώ” για τα χρόνια που έχουμε αναλάβει εμείς. Είναι ένα χρέος προς την οικογένεια μου και στην παράδοση που μας άφησαν.
