Μια ζωγραφική περιπλάνηση στο παλίμψηστο της μνήμης είναι η έκθεση ζωγραφικής του Ανδρέα Κοντέλλη με τίτλο “The walls” που φιλοξενείται στο Γαλλικό Ινστιτούτο Αθηνών από 7 έως 23 Νοεμβρίου σε επιμέλεια της Λουΐζας Καραπιδάκη.
Με σπουδές στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών Αθηνών και μεταπτυχιακό στο Middlesex University του Λονδίνου ο Κοντέλλης, μαθητής του Παναγιώτη Τέτση, επιχειρεί να μεταφέρει στον καμβά τα βιώματα του εικαστικού που εργάζεται στα Εξάρχεια ως οπτικό απόηχο πολιτικοποιημένων γεγονότων.
Καφέ του Γαλλικού Ινστιτούτου – IFG, Σίνα 31, Αθήνα
Ώρες λειτουργίας: Δευτέρα – Παρασκευή 09.00΄–20.00΄, Σάββατο 09.00΄–14.00΄
Σημείωμα επιμελήτριας, Λουΐζας Καραπιδάκη
Η παλίμψηστη γραφή στους τοίχους των Εξαρχείων, όπου ζει ο καλλιτέχνης, αποτέλεσε την έμπνευση και το έναυσμα για τη δημιουργία μιας ενότητας έργων, με τίτλο «The walls». Λάδια με απεικονιζόμενα αναπτύγματα τοίχων σημαδεμένων από τις διαδοχικές και πολύπλευρες ανθρώπινες επεμβάσεις, ως απομεινάρια της πρόσφατης ιστορίας, καθώς και σχέδια – μαρτυρίες από τα βιώματα του εικαστικού θα εκτεθούν στο Γαλλικό Ινστιτούτο, ως οπτικός απόηχος πολιτικοποιημένων γεγονότων.
Ο Ανδρέας Κοντέλλης μέσα από τη χαρακτηριστική ζωγραφική μανιέρα του έντονου εξπρεσιονισμού και της χειρονομιακής τέχνης καταφέρνει να προβάλει τον ζωντανό απόηχο του Μάη του ’68 στην Ελλάδα και να φιλοτεχνήσει το χρονικό της έντασης των Εξαρχείων κάνοντας ταυτόχρονα κοινωνικό σχολιασμό ενός αληθινού αφηγήματος.
Σημείωμα του καλλιτέχνη, Ανδρέα Κοντέλλη
Τα τελευταία 12 χρόνια έχω εργαστήριο στα Εξάρχεια. 12χρόνια ανάμεσα στα γεγονότα και στα δρώμενα της περιοχής, στους κωδικούς και στη σιωπή της πόλης, στο θόρυβο και στα χρώματά της.
Μια ζωγραφική περιπλάνηση στο παλίμψηστο της μνήμης, στα βιωμένα γεγονότα και ταυτόχρονα στην καταγγελτική οπτικοποίηση του παρόντος αλλά και της ιστορικής μνήμης στους τοίχους των Εξαρχείων αποτελεί η έκθεση αυτή.
Τα έργα πραγματεύονται ζωγραφικά, μετασχηματίζουν σε οπτικά σήματα και χειρονομίες την αλληλοεπικάλυψη των αφισών, τις ελλειπτικά κωδικοποιημένες εικόνες, το δυστοπικό περιβάλλον ταυτόχρονα με τη μελαγχολία του εφήμερου, τη λήθη και τις ματαιωτικές αφηγήσεις μέσα στο αστικό πλαίσιο της περιοχής. Τα τελευταία χρόνια ιδεολογίες, οράματα και ουτοπίες δοκιμάστηκαν όπως και εμείς οι ίδιοι. Η αναφορά αυτή στη δυναμικά εξαγγελτική, εφηβική οπτική διαμαρτυρία, αποκτά δραματικό χαρακτήρα.
Η γλώσσα της πολιτικής αφίσας, οι ιδιαίτεροι τρόποι οπτικοποίησης του μηνύματος, επιζούν στους τοίχους των Εξαρχείων διακηρύσσοντας ότι τόσο τα αιτήματα όσο και το λεξιλόγιο παραμένουν ίδια.
Τα Εξάρχεια τόπος έκφρασης ποικίλων ασυνείδητων και συνειδητών δράσεων, καταδεικνύουν τα σαφή όρια της χαράς και της απόγνωσης, της αντίδρασης και της αυθαιρεσίας. Είναι μια μεγέθυνση του ψυχικού κόσμου όπου ενορμήσεις και συμμορφώσεις παλεύουν για πρόσκαιρη επικράτηση.
Υπάρχουν στιγμές παύσης στο εθιμικό σκηνικό της περιοχής όπου αιφνιδίως η πόλη απεκδύεται τους πρόσφατους ρόλους της. Τότε το αστικό αρχιτεκτονικό περιβάλλον εμφανίζεται κυρίαρχο αν και τραυματισμένο.
Υπάρχει η αίσθηση του κλεισίματος ενός κύκλου. 60 χρόνια μετά το Μάη του ‘68 ενηλικιωνόμαστε αφήνοντας τη φαντασία να κυριαρχεί στο χώρο που της ανήκει, στην ποίηση και στην τέχνη.
