Γράφει η Μαρία Παγκάλου
Οι άνθρωποι σήμερα προσπαθούν να ξεφύγουν από τον κόσμο της κίνησης, να χαλαρώσουν, να κάνουν μία παύση για να ανασάνουν, μόνο και μόνο για “να τα βρούνε λίγο με τον εαυτό τους”.
Τελικώς όμως οι περισσότεροι δεν επιδιώκουν να βρουν τον ίδιο τους τον εαυτό, αλλά τον εαυτό τους κάπου γύρω από το πρόβλημα και στο μεταξύ χάνουν απλώς την πλοκή της ζωής. Αποτέλεσμα; Η δημιουργία ενοχών και η περαιτέρω καθυστέρηση.
Πώς μπορούμε άραγε να κινηθούμε; Πώς να διαβάσουμε τα σημάδια του το τι είναι απαραίτητο στο εδώ και τώρα;
Συχνά θέλουμε να μεταφερθούμε κάπου πέρα από όλα αυτά, όχι για να τα αποφύγουμε, αλλά για να τα διαχειριστούμε, να τα δούμε πιο καθαρά. Άλλωστε η κατανόηση του τι είναι σημαντικό για τον καθένα υπάρχει. Αυτό που απουσιάζει είναι η δύναμη.
Παρατηρούμε επίσης πως η λαχτάρα μας είναι απλώς το να επιστρέψουμε δριμύτεροι, αλλά η πολυπόθητη καθαρότητα για την επίλυση του προβλήματος βομβαρδίζεται από πράγματα που τελικώς υποστηρίζουν το αντίθετο.
Αδημονούμε για την παραμονή στις αυθεντικές αξίες, την αντοχή στις διαρκείς αλλαγές και για την απόκτηση της πείρας να μένουμε σε αυτό που μας ταιριάζει αληθινά, χωρίς απόπειρες και ρίσκο. Ποια είναι επομένως η μέθοδος;
Το όλο “κλειδί” βρίσκεται στην κατανόηση.
Η κατανόηση είναι η μητέρα της αλλαγής. Η κατανόηση αλλάζει τα πρότυπα των σκέψεων και κατά συνέπεια όλα τα παράγωγα τους. Η κατανόηση επιφέρει μία σταθερότητα που δεν καθιζάνει. Η κατανόηση ενισχύεται από τη διαλογιστική σιωπή, όταν μένουμε ακίνητοι στο κέντρο μας, όχι όταν κάνουμε επίκεντρο το πρόβλημα στροβιλίζοντάς το εδώ και εκεί στο νου μας.
Με τη σιωπή, η νοοτροπία μας γίνεται πνευματική και έτσι το συνηθισμένο μετατρέπεται σε ασυνήθιστο, όπως και το αδύνατο σε δυνατό.
Η νέα μας επίγνωση, αλλάζει τις πιθανότητες, γιατί αλλάζει την οπτική μας προς το τι υπάρχει εκεί, έξω από εμάς. Απαραίτητη προϋπόθεση είναι να δούμε τα πράγματα διαφορετικά, αλλιώς θα εισπράττουμε τα ίδια συνηθισμένα αποτελέσματα λύπης.
Ενώ λοιπόν, θεωρούσαμε συνηθισμένο το καθημερινό, το συχνό, το απλώς απαραίτητο, τώρα είμαστε σε θέση να διαπιστώσουμε τα λάθη μας και να τα αφήσουμε πίσω μας, στα χέρια της ιστορίας.
Το λάθος μας, ήταν και εξακολουθεί ακόμα κάποιες φορές να είναι η ταύτιση του εαυτού μας με πράξεις χαμηλής ενέργειας και ποιότητας. Οι πράξεις από μόνες τους μας περιορίζουν σε σκέψεις όπως ‘έχω να κάνω’ ή ‘έκανα’, το δίπτυχο που μας περιστρέφει γύρω από το ‘εγώ’ και το ‘δικό μου’.
Έτσι εξηγείται αυτό που λένε, ότι τη διαφορά δεν κάνουν οι ασυνήθιστοι άνθρωποι που κάνουν αξιόλογα πράγματα, αλλά συνηθισμένοι άνθρωποι που κάνουν τα συνηθισμένα πράγματα με έναν αξιόλογο τρόπο.
Η σημασία που προσδίδουμε σε μία πράξη, κάνει πάντα τη σπίθα εμφανή μετατρέποντάς τη σε φωτιά και μεταμορφώνοντας το παλιό σε στάχτη.
Η λύση λοιπόν, δεν είναι η αναμονή να συμβεί κάτι από εκεί έξω, από κάποιον τρίτο ή ακόμα και από τον Θεό.
Είναι η δική μας συμμετοχή και στάση που προδιαγράφει τι φέρουμε και επομένως μεταφέρουμε, οπουδήποτε, με ότι και αν πούμε, με όποιον και αν έρθουμε σε αλληλεπίδραση.
Ο νους μας τότε είναι υγιής και κοντά στο νου του Θεού.
Έτσι, αρχίζουμε να Του μοιάζουμε στον τρόπο που σκέφτεται, λειτουργεί και επικοινωνεί, από τη θέση της τελειότητας της ύπαρξής Του. Δεν εκλιπαρούμε, αλλά γινόμαστε σαν και Αυτόν, ανεξάρτητοι και πλήρεις για να προσφέρουμε σε όλους.
Ομ σάντι.
