…γιατί οι πράξεις μας είναι πολιτισμός.
Πιστεύοντας στην αναγκαιότητα της έκφρασης και της εσωτερικής επικοινωνίας, προσπαθώ τα δεδομένα μου να είναι οι σύγχρονοι προβληματισμοί πάνω στην τέχνη χωρίς να γίνεται αυτοσκοπός η πρωτοτυπία της εικόνας, ούτε όμως και η επανάληψή της.
Γράφει ο Γιάννης Λιάκος
Η συνάντησή μας στο εργαστήριο του ζωγράφου, έγινε μεσημεράκι με δυό ρακές για να ξεκινήσει η κουβέντα. Καλλιτέχνης ανήσυχος, με έντονη την ανάγκη να ανατρέπει τα πάντα στην δουλειά του από την μια στιγμή στην άλλη.
Ξεκίνησε να μιλά για τα ταξίδια της ζωής του.
Βασίλης Σολιδάκης: “Γεννήθηκα στην Κρήτη το 1948. Το 1973, βρέθηκα στην Ισπανία, μετά από παρότρυνση του δάσκαλου μου Θ.Δρόσου. Εκεί, με προβλημάτισε έντονα η διαφορά που ένιωσα να υπάρχει, ανάμεσα στην «κλασσική» τέχνη των μουσείων και στην «σύγχρονη» τέχνη.
Η γνωριμία μου με τον Δημήτρη Περδικίδη στην Μαδρίτη, ήταν καθοριστική και πολύτιμη. Ο σπουδαίος αυτός ζωγράφος, με βοήθησε να καλύψω τα κενά μου. Μελέτησα από κοντά την Ισπανική τέχνη σε όλο της το μεγαλείο!! Παράλληλα, αντέγραφα λεπτομέρειες από έργα των μεγάλων δασκάλων, για να κατανοήσω τεχνικές που μου ήταν απαραίτητες. Βέβαια, το πνεύμα του Βελάσκεθ ακόμα με κατατρέχει.”
Από την πρώτη ατομική έκθεση στην αίθουσα τέχνης «Συλλογή» η θεματική των έργων μου προερχόταν από ό,τι με συγκινούσε, εντυπωσίαζε ή με προβλημάτιζε και προσπάθησα να αποδώσω με ρεαλισμό τα κοινωνικά προβλήματα της εποχής, μέχρι και το 1985.
Σε αυτό το διάστημα, παρ΄όλες τις τακτικές επαφές με την Ισπανία, κουβαλούσα πάντα στη σκέψη μου, εικόνες από τον τόπο που γεννήθηκα. Αρκετά θέματα μου ήταν από την αγαπημένη Κρήτη. Αναπόφευκτα καλλιεργήθηκε μέσα μου η έννοια της ρίζας ώς μήτρας, επομένως, απαρχή της ζωής-αρχή της ελευθερίας.
Την περίοδο 1985-95, αν και είχα στραφεί στον Ισπανικό εξπρεσιονισμό δημιουργώντας ανεικονικά έργα και κατασκευές, εξακολουθουσε διαρκώς να με συγκινεί και να με εμπνέει το μυστήριο της γέννησης και της ζωής.
Κορυφαία στιγμή της έκφρασης ήταν η έκθεση στο Ηράκλειο, μέσα στο επιβλητικό φρούριο «Κούλε» τον Αύγουστο του 1993 .Λίγο αργότερα, τα πρώτα “άμορφα εμβια” που εξελίχθηκαν σε έμβρυα, πήραν συγκεκριμένες μορφές στις επιφάνειές μου και γεννήθηκαν νύμφες-σάτυροι, ανθρωπόμορφα πλάσματα «βαφτισμένα» σε βαρέλια βιομηχανικά, ώσπου να «εξαγνιστούν» και να γίνουν «ανθρώπινα»….
Από τότε μέχρι σήμερα ζωγραφίζω τα «ανθρώπινα». Αναμνήσεις από παιδικά παιχνίδια, σε άδειους χώρους επιστροφής ή αναχώρησης(ποιός ξέρει…), συνεπιβάτες σε πολύβοους σταθμούς…
και το ταξίδι συνεχίζεται…