Πρόσωπα της Πόλης, ο τίτλος της τέταρτης ατομικής έκθεσης ζωγραφικής του εικαστικού Γιώργου Κεβρεκίδη, που θα εγκαινιασθεί την Παρασκευή 27 Ιουλίου 2018, ώρα 18:30, στην Κων/πολη, στον περίβολο της Εκκλησίας της Παναγιάς της Κουμαριώτισσας, στο Νεοχώρι Βοσπόρου. Η εκδήλωση πραγματοποιείται κατόπιν πρωτοβουλίας της Κοινότητος Παναγίας Κουμαριωτίσσης Νεοχωρίου, πρωτοπόρας στην προώθηση τέχνης και πολιτισμού. Η έκθεση θα διαρκέσει ως τις 29 Ιουλίου.
Η έκθεση θα παρουσιαστεί στο Μέγαρο της ΕΣΤΙΑΣ Νέας Σμύρνης, τον ερχόμενο Σεπτέμβριο, στα πλαίσια έναρξης των επετειακών εκδηλώσεων μνήμης με τίτλο: «ΜΙΚΡΑΣΙΑ χαίρε!».
Πρόσωπα Της Πόλης
Ηθογραφικές σκηνές και προσωπογραφίες, άλλοτε από το εσωτερικό χριστιανορθόδοξων εκκλησιών, απεικονίζοντας κληρικούς και πιστούς εν ώρα λειτουργίας, άλλοτε από τις πάμπολλες γωνιές του Πέρα και τους ανώνυμους ανθρώπους του, που ως «ready made» μοντέλα, ποζάρουν ανυποψίαστα στο ζωγραφικό μου «φακό».
Ιδανική η χρήση των σοφτ παστέλ μολυβιών για τη σύλληψη της νεφελώδους, από τα θυμιάματα του λιβανιού, ατμόσφαιρας, επηρεαζόμενος υποσυνείδητα απ’ τον ιμπρεσιονιστικό μυστικισμό του Μονέ, κατά την αποτύπωση του καθεδρικού ναού της Ρουέν, σε τρεις διαφορετικές ώρες της μέρας.
Ο εικαστικός μεταξύ άλλων αναφέρει: “Ένας είναι ο τρόπος να συναπαντηθώ ψυχικά με τα μοντέλα μου. Ν’ απεικονίσω αυτό που με συγκινεί σ’ αυτά, ωσάν να το διακρίνω ν΄ ακτινογραφείται στο διαφανοσκόπιο. Στόχος μου είναι να το ανασύρω στη ζωγραφική επιφάνεια με μισόκλειστα μάτια, συλλαμβάνοντας την ιδιωτικότητά τους, απ’ όποια γωνία επιθυμώ. Αυτό κάνει ο David Hockney όταν απεικονίζει τον ξαπλωτό γυμνό λουόμενο άντρα, ή ο Jean Roustin όταν σκιτσάρει ένα γυμνό άφυλο σώμα εκ των όπισθεν, ν’ αφήνει κάτουρα στο διάβα του.
Ν΄αποκαλύψω τη διάθεσή τους, ν΄ αποστάξω την ψυχική τους κατάσταση, τη δεδομένη χρονική στιγμή. Κάπως έτσι είχε ορίσει ο Mallarme, την τέχνη του συμβολισμού, στα τέλη του 19ου αιώνα, διατυπώνοντας χαρακτηριστικά: “ΜΗΝ ΖΩΓΡΑΦΙΖΕΙΣ ΤΟ ΙΔΙΟ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΟ, ΖΩΓΡΑΦΙΣΕ ΤΗΝ ΕΠΙΔΡΑΣΗ ΠΟΥ ΕΚΕΙΝΟ ΑΣΚΕΙ…”
Ως ανθρωποκεντρικός ζωγράφος προτιμώ να φαντασιώνομαι όταν δε γνωρίζω τα μοντέλα μου διά ζώσης, βάζοντας μέσα στη δουλειά, όλον τον ερωτισμό μου. «Αναδιατάσσω» τα pixels μιας ready made εικόνας, προσθέτοντας μεγαλύτερη χρωματική ένταση όπου κρίνω, άλλοτε πάλι αφαιρώντας ένταση απ’ όσα δεν κρίνω απαραίτητο να επανειπωθούν. Δανείζομαι τη φαντασία μου ως επί το πλείστον κι όχι μια ρεαλιστική εικόνα που βίωσα, για να τα προσεγγίσω ηθογραφικά. Αυτήν την εμπειρία θα αποδώσω εν συνεχεία στον καμβά. “ART IS NOT WHAT YOU SEE BUT WHAT YOU MAKE OTHER SEE”, Edgar Degas…”
Τα ΠΡΟΣΩΠΑ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ συνιστούν ψυχολογικά πορτρέτα, όπου η έμφαση επικεντρώνεται στο βλέμμα τους, αφήνοντας αδούλευτο το υπόλοιπο λευκό του καμβά, που ανεπιτήδευτα λέκιασε, απ΄ τις άτακτες βουρτσιές του πινέλου. Στα πορτρέτα Ρωμιών γυναικών της Πόλης, περιέλαβα μοντέλα που δεν τα γνώρισα προσωπικά. Όμως η καθιστική τους στάση, όπως και το παρουσιαστικό τους, μου ήταν τρομερά οικεία. Κατεξοχήν ελληνικές λαϊκές φιγούρες που συναντάς συνήθως δύο δύο σ΄ ελληνικές αυλές, να κάνουν παρέα η μία στην άλλη, ειδικά όταν έχουν χάσει τα συζύγια τους. Μ’ αρέσει η επίδειξη της κόμης στη γυναίκα, ακόμη και σε προχωρημένη ηλικία. Τα κοντά λευκά της μαλλιά πιασμένα με τις φουρκέτες, τα κοκάλινα γυαλιά οράσεως. Το λεπτό ζακέτο ριγμένο στους ώμους. Τη λευκή πουδρίσια της επιδερμίδα. Κάπως έτσι στεκόταν κι η γιαγιά Ευαγγελία απ’ την Αρτάκη της Κυζίκου, παρέα με τη φιλενάδα της Ασπασία. Κάτι μου λέει ότι τα άγνωστα μοντέλα απ’ την Ίμβρο έχουν τα ίδια ονόματα με τις «συγχωρεμένες» Αρτακηνές.
Απ’ τα ΠΡΟΣΩΠΑ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ δε λείπουν τα προσχέδια με σοφτ παστέλ μολύβια, που φχαριστιέμαι να χρησιμοποιώ. Είναι η τακτική που ακολουθώ ως τώρα, στην ηθογραφική ζωγραφική. Ένα γρήγορο σχέδιο του μοντέλου μου στο χώρο, ενώ παράλληλα σκιαγραφώ τα άδυτα ενός εαυτού, μέσω της λιτής χρήσης του μέσου. Δεν επιδιώκω τη φωτογραφική αναπαράσταση, ο “κλασικισμός” θαρρώ με ξενίζει για το ψυχρό, επιστημονικό του background. Τουναντίον, επιδιώκω μια θερμότητα που πηγάζει από μια διονυσιακή διάσταση, που επιχειρώ να προσδώσω στο μοντέλο καθεαυτό. Να μισοαποκαλύπτεται, ενώ τ’ άλλο του μισό αινιγματικά υπαινίσσεται. Γιατί να “παγώσω” λοιπόν την εικόνα όπως ο φωτογραφικός φακός κάνει, ενώ το ίδιο το μοντέλο ακόμη δε ξέρει το άλλο του μισό, στ’ αλήθεια;”
