Από τις 12 Ιανουαρίου παρουσιάζεται στο θέατρο Rabbithole η παράσταση “Κυανή”. Πρόκειται για μία ρομαντική ιστορία αγάπης, που πραγματεύεται τις παράλληλες διαδρομές δύο ηρώων. Ο έρωτας, η απόσταση, η απουσία, ο θάνατος. Βασικές παράμετροι σε μία ενδιαφέρουσα παράσταση της θεατρικής ομάδας Νοσταλγία.
Συνέντευξη στην Ιωάννα Ιακωβίδη
-Η παράσταση “Κυανή” βασίζεται στο διήγημα της Shelley “ο Θνητός Αθάνατος”. Τι σας κίνησε το ενδιαφέρον για να ασχοληθείτε με το συγκεκριμένο έργο;
Μετά τη δημιουργία δύο έργων που έμοιαζαν θεματολογικά, του «Αντεροβγάλτη» και του περσινού «Ιλλινόι», ήξερα ότι είχε έρθει η στιγμή να ασχοληθώ με μια ιστορία αγάπης, μια ερωτική ιστορία. Ώσπου κάποια στιγμή διάβασα τον “Θνητό Αθάνατο – τον είχα στην βιβλιοθήκη μου αλλά είναι από αυτά τα βιβλία που, είτε τα είχες διαβάσει παλιά και τα έχεις ξεχάσει ή από αυτά που τα μισοδιάβασες λόγω κάποιων συνθηκών.
Η ιστορία με ενθουσίασε και βρήκα μάλιστα πως είναι ο ουσιαστικός πρόγονος ιστοριών που αφορούν τον χρόνο και τον έρωτα, όπως ο «Μπέντζαμιν Μπάτον» του Φιτζέραλντ. Αυτό που πραγματικά μου κέντρισε το ενδιαφέρον είναι η σχέση ανθρώπου- έρωτα με τον χρόνο. Είναι το βασικό θέμα της Κυανής.
– Από το διάστημα στη γη, από το παρόν στο παρελθόν… Τι ρόλο έχει η έννοια της απόστασης στην παράσταση; Είναι η απόσταση προϋπόθεση του έρωτα;
Αν το δούμε απλουστευμένα ο έρωτας δεν είναι μια στάσιμη κατάσταση, ένα σημείο. Είναι περισσότερο ένα ταξίδι, μια περιπέτεια. Άρα έχει μέσα του το θέμα της απόστασης, μιας διαδρομής που διαβαίνεις από ένα μέρος σε ένα άλλο, από μία στιγμή σε μια άλλη. Φυσικά, ο έρωτας γίνεται αντιληπτός και με συμβολικούς τρόπους αναφορικά με την απόσταση: όταν λέμε για «το διάστημα μεταξύ μας» ή την φράση «μου έλειψες» η κατανόησή μας έχει έναν κατασκευασμένο, τεχνητό τρόπο να λειτουργεί. Ο έρωτας όπως όλα τα συναισθήματα αλλάζουν το χωρόχρονο.
– Ο χρόνος, επίσης, φαίνεται να αποτελεί μία βασική παράμετρο της ιστορίας. Ο χρόνος και ο θάνατος. Πώς εμπλέκονται στο έργο όλα αυτά με το βασικό θέμα-τον έρωτα;
Μα, η Κυανή είναι η άποψη της ομάδας μας για το πώς φτιάχνεται ένα καθαρό ρομάντζο! Και, πάντα κατά την άποψή μας, σε ένα ρομάντζο, ο έρωτας, ο θάνατος και ο χρόνος παίζουν τον καταλυτικό ρόλο. Εξάλλου τα τρία αυτά τα έδεσε η Σέλλεϋ, όχι εμείς. Με το να κάνει τον έναν αθάνατο έβαλε εξαρχής την αφορμή να σκεφτούμε και να αισθανθούμε με βάση τον χρόνο και τον θάνατο. Ο έρωτας ακολουθεί.
– Ο ήρωας της παράστασης μένει ανεπηρέαστος από τον χρόνο και τη φθορά, ενώ πάει να συναντήσει την αγαπημένη του που πεθαίνει. Πρόκειται για μία επιστροφή που άργησε να γίνει, για απολογισμό ή για έναν απλό αποχαιρετισμό;
Δεν μπορώ να απαντήσω με ειλικρίνεια γιατί τότε θα έπρεπε να πάρω θέση, όχι μόνο απέναντι στο έργο, αλλά και σε ένα τελικό συμπέρασμα που αφορά τον ίδιο τον έρωτα. Προτιμώ αυτό το συμπέρασμα να το βγάλουν οι θεατές. Παρόλα αυτά, ο ήρωας μόνο από τον χρόνο μένει ανεπηρέαστος. Όχι από την φθορά. Ο λόγος που ξαναγυρνά άλλωστε είναι ότι είχε μέσα του μια κρυφή φθορά, που είναι και η χειρότερη. Στον έρωτα ο καθένας αντιμετωπίζει τη φθορά του με τον δικό του τρόπο. Αυτό είναι το άδικο, αλλά και το σωστό.
– Η ομάδα Νοσταλγία, μετά τον Αντεροβγάλτη και το Ιλλινόι, ιστορίες μυστηρίου και φόνων, καταπιάνεται φέτος με μία ρομαντική ιστορία έρωτα και αγάπης. Με ποιο κριτήριο επιλέγετε τα έργα κάθε φορά;
Η ομάδα Νοσταλγία είναι μία ομάδα που ασχολείται με τα θέματα που παραμένουν οι βασικοί της άξονες. Τα έργα έρχονται μετά – δεν διαλέγουμε έργα που μας αρέσουν. Έργα που μας αρέσουν υπάρχουν (φυσικά) πολλά. Διαλέγουμε έργα βάσει περιεχομένου, που υπηρετούν τις απόψεις μας. Σύμφωνα με αυτό, πιστεύω ότι θα διαλέγω πάντα έργα που μιλάνε για τη σχέση του χρόνου με τον άνθρωπο. Ο χρόνος είναι ο βασικός παρανομαστής. Για τη συνεργάτη μου, Τώνια Ράλλη, πίστευα μέχρι πρότινος ότι το θέμα της είναι η αγάπη. Αλλά πρόσφατα αιφνιδιάστηκα. Θα καταλάβετε στην επόμενη μεγάλη παραγωγή της ομάδας.
– Σας απασχολεί ιδιαίτερα ο πειραματισμός με τα μέσα και τις μορφές αφήγησης στο θέατρο; Πώς προσεγγίζετε αυτή τη διαδικασία;
Μας απασχολεί η αφήγηση. Τώρα, ο πειραματισμός υπάρχει έτσι κι αλλιώς πια και στις πιο κλασσικές παραστάσεις. Είναι αναγκαίος διότι ο κόσμος όλος έχει εξελιχθεί και εξελίσσεται ραγδαία. Η Νοσταλγία είναι μία ομάδα 20 ετών. Νομίζω πως πια δεν υπάρχει ενδιαφέρον για πειραματισμό. Υπάρχει ένα όμορφο, μαγικό ενδιαφέρον για το πώς ένας θεατής παρακολουθεί μια ιστορία. Και είναι τόσο πολύτιμη αυτή η γνώση ότι προσεγγίζοντας ένα κείμενο, φτιάχνοντας μια παράσταση, έχουν κατασταλάξει πια, πειραματισμοί τουλάχιστον δεκαπέντε ετών. Δεν υπάρχει συγκεκριμένη συνταγή. Γίνεται από μόνο του. Συνήθως η ιδέα του έργου φέρνει και τον τρόπο.
– Στην “Κυανή” διαδραματίζει πολύ σημαντικό ρόλο ο κινηματογράφος. Πώς επιδρά αυτό το στοιχείο στην παράσταση;
Η ομάδα μας πάντα ανατρέχει στις τεχνικές του κινηματογράφου. Είναι σήμα κατατεθέν. Αυτό δεν σημαίνει ότι κάνει τις παραστάσεις μας πιο μοντέρνες. Αυτό σημαίνει ότι ο κινηματογράφος, σαν γενιά, έχει επιδράσει καταλυτικά σε εμένα και την Τώνια.
Η εικόνα, ο ήχος, οι τεχνικές είναι μέσα στην πορεία της σκηνοθεσίας, της υποκριτικής αλλά και γενικότερα όλης της σύνθεσης. Είναι το θέατρο που κάνουμε, που δεν είναι ακριβώς θέατρο ή τέλος πάντων δεν παρακολουθείται έτσι. Οι θεατές μας το έχουν σαν το βασικότερο στοιχείο πια. Αυτό μας κάνει χαρούμενους και αγχωμένους για τη συνέχεια.
– Η “Κυανή” είναι μία παράσταση, στην οποία διαπλέκονται η λογοτεχνία με το θέατρο και τον κινηματογράφο. Πώς αντιλαμβάνεστε αυτό το συνταίριασμα των τεχνών;
Τα τελευταία χρόνια προσεγγίζουμε και λογοτεχνικά έργα. Η επιρροή μας όμως είναι και ο κινηματογράφος, όπως είπα. Οπότε στο τελικό αποτέλεσμα κάπως, σύμφωνα με όλη τη διαδικασία των προβών, της κατασκευής, φαίνονται όλα αυτά τα στοιχεία. Το σημαντικό είναι πως έχουμε δημιουργήσει μια ομάδα καλλιτεχνών, δημιουργών, που εργαζόμαστε πάνω σε συγκεκριμένα μοτίβα συνεχώς.
Το γεγονός για παράδειγμα ότι η σκηνογράφος είναι πάντα η Τώνια όταν κάνω σκηνοθεσία ή ότι εγώ κάνω τους φωτισμούς όταν σκηνοθετεί αυτή, είναι κάτι που μας έχει οδηγήσει σε συγκεκριμένους τρόπους εργασίας. Αυτοί οι τρόποι είναι οι δρόμοι για να κατασκευάσουμε κάθε φορά ένα κινηματογραφικό, λογοτεχνικό (και άλλα πολλά) κόσμο στο θέατρο. Σε μια σκηνή δηλαδή.
– Τι καθιστά διαχρονική τη Shelley και το έργο της; Για ποιον λόγο μπορεί να μας αφορά τόσα χρόνια μετά;
Είναι εκκωφαντικά νοσταλγική. Κοιτάζει τον κόσμο και κλαίει, μόνη της. Μιλά για τον Ρομαντισμό με προφητικό τρόπο. Και το διασχίζει το συναίσθημα σαν ένας πίνακας του Φρίντριχ: σαν μοναχός μέσα σε μια καταιγίδα, περπατώντας σε μια έρημη, ξένη ακτή.
Info Παράστασης
“Η Κυανή” Βασισμένο στη νουβέλα της Μαίρη Σέλλεϋ «Ο Θνητός Αθάνατος»
Από την ομάδα Νοσταλγία
Κάθε Σάββατο και Κυριακή στις 20.30
Από 12 Ιανουαρίου 2019 έως 24 Φεβρουαρίου 2019 στο Rabbithole (Γερμανικού 20, Μεταξουργείο)
Εισιτήρια: 14 ευρώ, 10 ευρώ (φοιτητικό, ανέργων, ατέλειες), 10 ευρώ (για ομαδικές κρατήσεις 10 ατόμων και άνω)
Οnline προπώληση : viva.gr (οnline έκπτωση: τα πρώτα 40 εισιτήρια κάθε παράστασης στα 12 ευρώ) & αγορά στα σημείa προπώλησης viva.
Περισσότερες πληροφορίες: