Συνέντευξη στη Ζέτα Τζιώτη
Κάθε φορά που συναντώ τον Δημήτρη Γέρο καταλήγω στο ίδιο πάντα συμπέρασμα, ότι είναι δηλαδή μια ανεξάντλητη πηγή γνώσης και εμπειριών. Οι γνώσεις του, οι άνθρωποι που έχει συναντήσει και συνεργαστεί, οι χώρες που έχει ταξιδέψει και ζήσει, τα περιστατικά που–αν θέλει-ίσως σου διηγηθεί έχουν πάντα ιδιαίτερο ενδιαφέρον.
Αυτές τις μέρες ο διάσημος, διεθνής καλλιτέχνης παρουσιάζει έργα του των τελευταίων 27 ετών που δημιουργήθηκαν σε Ελλάδα και Αμερική στην κεντρική Αίθουσα του Εικαστικού Κύκλου ΔΛ, Ακαδημίας 6, στην Αθήνα.
Πρόκειται για ακουαρέλες σε χαρτί σε μικρά και μεγάλα μεγέθη, που τα διακρίνει μια λεπτομερής και ρεαλιστική γραφή. Όλα τα έργα είναι πολύχρωμα, αφού αφορούν παλαιότερες ζωγραφικές περιόδους του και όχι ασπρόμαυρα, σαν τα έργα που έδειξε πριν τρία χρόνια στην Αθήνα, τα οποία είχαν προκαλέσει μεγάλη αίσθηση με την θεματολογία τους.
Στα περισσότερα έργα του επικρατεί η γνωστή φιγούρα, ένα ανθρωπάκι, που λειτουργεί και ως ετεροπροσωπία του υπερρεαλιστή καλλιτέχνη
Στα περισσότερα από τα έργα της έκθεσης επικρατεί η γνωστή φιγούρα, ένα ανθρωπάκι θα μπορούσαμε να πούμε, που λειτουργεί και ως ετεροπροσωπία του υπερρεαλιστή καλλιτέχνη και το οποίο, αενάως κινούμενο, ανάμεσα στο πραγματικό και το μεταφυσικό, συνεχίζει να αφηγείται με αινιγματική κριτική και αφυπνιζόμενη συνείδηση τα προβλήματα που αντιμετωπίζει ο σύγχρονος άνθρωπος.
Παράλληλα, η οικολογική ευαισθησία του καλλιτέχνη, σ’ αυτά όπως και στα προηγούμενα έργα του, παραμένει ακόμα προφητική. Λόφοι, αχανή τοπία, πουλιά, δέντρα, σύννεφα σαν σπερματοζωάρια, λεκέδες, ηφαίστεια συνυπάρχουν, προκειμένου να δημιουργήσουν αυτό που οι σουρεαλιστές ονομάζουν «Θείο Τέχνασμα».
Συναντήσαμε τον Δημήτρη Γέρο λίγο λίγες μέρες πριν τα εγκαίνια της έκθεσή του.
-Τι θα μας δείξετε αυτή τη φορά;
Πρόκειται για έργα που έγιναν με ακουαρέλες στην Αθήνα, στη Λέσβο και στη Νέα Υόρκη. Πολύ συχνά καταφεύγω σε αυτή τη τεχνική, ανάλογα με τον χώρο και τον χρόνο, που έχω στη διάθεσή μου.
Τα λάδια, με τον τρόπο που εγώ ζωγραφίζω, θέλουν αρκετές ημέρες εργασίας, ενώ με τις ακουαρέλες μπορεί να τελειώσω ένα έργο σε 1-2 ημέρες.
Για τις ακουαρέλες, βέβαια, χρειάζεται αρκετή προετοιμασία, ευκινησία, ετοιμότητα και σιγουριά γι’ αυτό που θέλεις να απεικονίσεις. Γιατί τα λάθη δεν διορθώνονται και αν δεν επιτύχεις το επιθυμητό αποτέλεσμα το έργο είναι για πέταμα. Καμιά φορά, όταν θέλω να δοκιμάσω μια καινούργια ιδέα, πριν την παγιώσω στον μουσαμά με λάδια, την ζωγραφίζω με ακουαρέλες.
Αυτό δεν σημαίνει πως είναι έτσι πιο «εύκολη» η ζωγραφική μου, γιατί και αυτά τα έργα τα έχω δουλέψει όπως τα λάδια, με αρκετά λεπτομερή τρόπο. Στη διάρκεια των χρόνων συγκεντρώθηκαν πολλοί τέτοιοι πίνακες απ’ τους οποίους τώρα επέλεξα μερικούς για αυτή την έκθεση.
-Αφού πρόκειται για έργα τόσων ετών αυτό σημαίνει, πως θα δούμε κάποια από τα γνωστά σας θέματα;
Τα θέματά μου θα έλεγα πως παραμένουν μάλλον τα ίδια. Ο μέσος, μάλλον συντηρητικός, άνθρωπος που υπάρχει σε αρκετά από τα έργα μου εμφανίζεται και σε αυτές τις ακουαρέλες. Ντυμένος με το ίδιο κοστούμι ή γυμνός, ευτυχής ή ανέκφραστος, ακροβάτης ή άγγελος, πάντοτε όμως βιαστικός για να προλάβει τα γεγονότα ή να ξεφύγει από αυτά.
Πουλιά, ηφαίστεια, λουλούδια, εξωτικά δέντρα, σύννεφα σαν ψάρια ή σαν σπερματοζωάρια, αποτελούν το σκηνικό μέσα στο οποίο δρα ο μοναχικός, αμφιλεγόμενος πρωταγωνιστής των έργων.
-Από πού εμπνέεστε, για να ζωγραφίζετε αυτά τα ονειρικά τοπία;
Κυρίως είναι μνήμες από την γενέτειρα μου. Όταν ήμουν μικρός το έσκαγα από το σχολείο και έπαιρνα το λεωφορείο ή το τραίνο και ερχόμουν στην Αθήνα, για να δω εκθέσεις και θέατρα.
Σε όλη την διαδρομή μελετούσα τα τοπία. Αρκετά απ’ αυτά ήταν πολύ όμορφα. Αυτά τα θαμνάκια ας πούμε, που υπάρχουν σε μερικούς πίνακες μου, ήταν τα σχίνα που έβλεπα στον βοιωτικό κάμπο.
Επίσης τα βοιωτικά βουνά, ο Παρνασσός και ο Ελικώνας, μου έχουν μείνει από τότε αξέχαστα και οι κορυφογραμμές τους είναι αυτές που απεικονίζονται στη ζωγραφική μου. Είναι ίσως οι μόνες ενδιαφέρουσες μνήμες, που έχω από τη γενέτειρα μου.
-Σας λείπει η γενέτειρά σας Λειβαδιά;
Η Λειβαδιά; καθόλου. Από εκεί έχω πολύ κακές αναμνήσεις.
Κάθε φορά που κάτι μου θυμίζει τη Λειβαδιά είναι συνήθως δυσάρεστο. Και οι περισσότεροι από τους Λειβαδίτες που αγόρασαν πίνακες μου, με ρίξανε οικονομικά.
Η αγωνία μου είναι να προλάβω να τα ζωγραφίσω γιατί ο χρόνος τρέχει ανελέητα!
-Πιστεύετε ότι έχετε να δώσετε και πολλά ακόμα πράγματα.
-Ναι, έτσι πιστεύω, και προς διάφορες σχετικές κατευθύνσεις. Έχω πολλές ιδέες ακόμη, πολλά έργα σημειωμένα σε προσχέδια που περιμένουν να γίνουν πίνακες.
Η αγωνία μου είναι να προλάβω να τα ζωγραφίσω γιατί ο χρόνος τρέχει ανελέητα!
-Ποια είναι η γνώμη σας για τον ελληνικό σουρεαλισμό στον οποίο ανήκετε;
–Οι ξένοι με κατατάσσουν στον μεταυπερεαλισμό. Τα φωτοσίριαλ που έκανα όταν ήμουν νέος και πολλές από τις περφόρμανσες και τα περιβάλλοντα. ήταν αρκετά σουρεαλιστικά. Υπήρχε αυτή η τάση, νομίζω εκ γενετής, που συνεχίστηκε και στη ζωγραφική μου. Δεν ξέρω τι απήχηση έχει ο σουρεαλισμός στην Ελλάδα σήμερα. Δεν παρακολουθώ πια πολύ τις εκθέσεις.
Πριν αρκετά χρόνια είχε κάνει η γκαλερί Τιτάνιουμ, του συχωρεμένου πλέον Αριστείδη Γιαγιάννου, μια έκθεση με τους σημαντικότερους εκφραστές τους σουρεαλισμού, που νομίζω είχε απήχηση.
Πάντα η τέχνη ήταν για τους λίγους.
-Είναι προνόμιο των λίγων η απόκτηση έργων τέχνης;
–Πάντα η τέχνη ήταν για τους λίγους. Παλαιότερα ήταν για τους λίγους και εκλεκτούς, γι αυτούς δηλαδή που γνώριζαν. Τώρα είναι και για τους νεόπλουτους, που ψάχνουν τρόπους για να επιδειχτούν και να εντυπωσιάσουν.
-Θεωρείτε την φωτογραφία ισοδύναμη τέχνη με την ζωγραφική;
-Ε, βέβαια. Είναι εξαιρετικά δύσκολη τέχνη. Είναι φωτογραφίες που έγιναν κατόπιν πολλών σκέψεων, είναι σκηνοθετημένες, άρτια φωτισμένες και ευκρινείς, τραβηγμένες με μεγάλα αρνητικά και τυπωμένες σε βαμβακερά χαρτιά με ανεξίτηλα μελάνια. Δεν είναι φωτογραφίες δρόμου, φωτορεπορτάζ, που μ’ ένα κλικ και πολύ τύχη αποτυπώνεις τα στιγμιότυπα.
Μια φωτογραφία συνήθως μου παίρνει περισσότερο χρόνο από έναν πίνακα ζωγραφικής. Αλλά όπως όλα τα πράγματα, θα χρειαστεί λίγος ακόμη χρόνος για να εκτιμηθεί η αξία της στην Ελλάδα.
Info:
Εικαστικός Κύκλος ΔΛ, Ακαδημίας 6, Αθήνα
Διάρκεια έκθεσης: Από 6 Μαρτίου έως 11 Απριλίου 2020
Ώρες λειτουργίας:
Τρίτη, Πέμπτη, Παρασκευή 11:00-20:00
Τετάρτη, Σάββατο 11:00-16:00
Πληροφορίες/Κρατήσεις: 210-3646 818