Η Γκαλερί Cube, για τον μήνα Νοέμβριο, φιλοξενεί την καινούρια δουλειά του εικαστικού Κωνσταντίνου Πάτση, στην ατομική του έκθεση, με τίτλο “Paradise Lost – Lost Paradise”.

Ο Νίκος Βατόπουλος, δημοσιόγραφος, συγγραφέας και συνεπιμελητής της έκθεσης, γράφει για τον Χαμένο Παράδεισο του Κωνσταντίνου Πάτση, κάτω από τον τίτλο “Μια συνθήκη ελευθερίας”.

Ανάμεσα στις σκιές μιας μνήμης που άλλοτε λανθάνει και άλλοτε διεκδικεί, ο Κωνσταντίνος Πάτσης προχωράει με μία ιδιότυπη αυτοβιογραφική διάθεση στη χαρτογράφηση μιας συνθήκης. Η συνθήκη αυτή μοιάζει να υπαγορεύεται από τη μνήμη, αλλά περισσότερο ωθείται από την κίνηση προς τα εμπρός.

Για τον Κωνσταντίνο Πάτση, το παλίμψηστο της ως τώρα διαδρομής του περιέχει όλο εκείνο το θραυσματικό φορτίο μιας μακράς ενηλικίωσης. Τα έργα του, στην έκθεση “Χαμένος Παράδεισος”, που παρουσιάζονται τώρα στην Πάτρα, στην κυψέλη σύγχρονης τέχνης “Cube Gallery” της Λιάνας Ζωζά, δείχνουν δύναμη και τρυφερότητα, απόσταγμα προσωπικής ενδοσκόπησης.

Απλώνοντας ένα αχανές τοπίο με στίγματα αυτοβιογραφικών αναφορών, οργώνοντας λειμώνες αναπόλησης και ξέφωτα στοχασμού, ο Κωνσταντίνος Πάτσης παρουσιάζεται ως ένας δημιουργός με συμπαγή διάθεση συμφιλίωσης. Ερχεται να προσφέρει τόπους και τρόπους συγκατοίκησης σε όλα εκείνα τα ετερόκλητα χαρακτηριστικά που οριοθετούν μία διαδρομή εγγενών αντιφάσεων. Οπως συμβαίνει σε κάθε απόπειρα ενδοσκόπησης, ο Κωνσταντίνος Πάτσης προσεγγίζει το σημείο εκείνο της προσωπικής αναδρομής με ανάμεικτα αισθήματα μελαγχολίας και ενατένισης.

Στα έργα του Κωνσταντίνου Πάτση, ελλοχεύει μία πένθιμη αύρα ακόμη και όταν το βλέμμα παγιδεύεται σε εκρήξεις φωτός. Οι κάθετες ραβδώσεις που ορίζουν τον ατελεύτητο ορίζοντα κάθε έργου, γραμμές που εκκινούν από το μηδέν και κατευθύνοντα στο άπειρο, περικλείουν ως κόκκους ή πληγές, τις πολλές θνητές υπάρξεις που τρεμοσβήνουν. Είναι σαν μια διαρκής υπενθύμιση μιας αέναης παλινδρόμησης.

Οι αναφορές στην ψευδαισθητική γεωμετρία της op art και στα ζωηρά, πυκνά, μονοχρωματικά μοτίβα, στο όριο ενός οπτικού παραληρήματος, συνυπάρχουν με καταγωγές από λίμνες συναισθηματικής ανακωχής. Αυτές οι «στάσεις» προσκαλούν τις μακρές λεωφόρους της παιδικής και εφηβικής ονειροπόλησης, μαζί με όλα τα σήματα, τους θυρεούς και τα παράσημα μιας σταδιακής ενηλικίωσης.

Συνειρμικές ανακλήσεις σκηνών από την πραγματική ζωή ή από την ονειροπόληση, αυτονομούνται και διεκδικούν θέση. Σαν λάιτμοτίφ, οι Αγγελοι του Κωνσταντίνου Πάτση θυμίζουν την τέχνη των κοιμητηρίων, γίνονται φτερωτές, άφυλες σκιές σε ένα μεταίχμιο σε διαρκές ημίφως. Οι μορφές τους ανιχνεύονται μέσα από τις μεμβράνες της μνήμης αλλά εκείνο που νιώθει κανείς περισσότερο είναι η διαρκής έλξη-άπωση απέναντι στην επίμονη αμφισημία ύλης και πνεύματος, αρσενικού και θηλυκού, προστασίας και απειλής, φωτός και σκότους. Προκαλούν την ανάγκη του κάλλους, την επιτείνουν σε σημείο οδύνης.

Οι Αγγελοι στα έργα του Κωνσταντίνου Πάτση, σαν διαρκείς υπομνήσεις θνητότητας και αθανασίας, προκαλούν τα ερωτήματα της ματαιότητας. Νεκροκεφαλές εμφανίζονται παρενθετικά, σαν σπαράγματα μιας σπονδής στην τελετουργία της εμμονικής Vanitas, πτηνά επαναφέρουν την αίσθηση του φευγαλέου, σκιές την εντύπωση μιας ανάμνησης και μιας παρουσίας.

Σε όλα του τα έργα, ο Κωνσταντίνος Πάτσης οργανώνει κόγχες και θυρίδες συνομιλίας. Εξακτινώνει δίκτυα, υπαινικτικά ή συμβολικά. Προσκαλεί τον Γιόζεφ Μπόις, θρυμματίζει βεβαιότητες και εκβάλλει σε ένα τοπίο με λάφυρα από την ιστορία της τέχνης. Επανακατοικεί σε πόλεις λεηλατημένες αλλά τώρα ελεύθερες από σκοτεινιασμένες στοές. Επαναφέρει ένα αίσθημα ευδαιμονίας, και με σχεδόν ορμέμφυτη διάθεση μπλέκει υλικά, τα μελάνια του, τα μολύβια του, τους μαρκαδόρους του, και ξανασχεδιάζει σε ένα κράμα στοχασμού και αγκομαχητού, ένα νέο πεδίο για την επανεκκίνηση.

Αν μπορεί να δώσει κανείς μία αίσθηση από την τέχνη του Κωνσταντίνου Πάτση, θα μπορούσε να είναι το “Omnia vincit amor!” αλλά με τη γνώση της δύσβατης διαδρομής. Αυτή η υβριδική αυτοβιογραφική τοιχογραφία, γεμάτη πρόσωπα, τοτέμ, σκιές και εφήμερες λάμψεις, συγκλίνει, εν τέλει, στην ελευθερία του αυτοπροσδιορισμού και στην πεποίθηση ότι ο “Χαμένος Παράδεισος” δεν είναι παρά η εκδοχή μιας αντανάκλασης στον καθρέφτη.

Επιμέλεια: Νίκος Βατόπουλος, Λιάνα Ζωζά

Εγκαίνια: Παρασκευή, 9 Νοεμβρίου 2018, 20.00 – 10.30

Γκαλερί Cube, Μιαούλη 39, Πάτρα

Διάρκεια έκθεσης: 9 Νοεμβρίου – 8 Δεκεμβρίου 2018

Ώρες λειτουργίας: Τρίτη Πέμπτη Παρασκευή 10.00 – 14.00 & 18.00 – 21.00

Τετάρτη Σάββατο 10.00 – 14.00

Κυριακή & Δευτέρα κλειστά

Σύντομο Βιογραφικό Σημείωμα

Ο Κωνσταντίνος Πάτσης γεννήθηκε το 1981 στα Ιωάννινα. Το 2001 πέτυχε την εισαγωγή του στη Σχολή Καλών Τεχνών – Τμήμα Εικαστικών και Εφαρμοσμένων Τεχνών του Α.Π.Θ. Τα δύο πρώτα χρόνια των σπουδών του φοίτησε στο εργαστήριο του Ευάγγελου Δημητρέα. Η φοίτηση συνεχίστηκε στο εργαστήριο του Μάκη Θεοφυλακτόπουλου, απ΄ όπου και αποφοίτησε τον Ιούνιο του 2006 με άριστα.

Έχει πραγματοποιήσει τρεις ατομικές εκθέσεις, ενώ έχει πάρει μέρος σε πολλές ομαδικές στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Έργα του υπάρχουν στο Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης Φλώρινας, στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων, στη συλλογή του Μακεδονικού Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης, συλλογή Μπέλτσιου και σε πολλές ιδιωτικές συλλογές στην Ελλάδα. Από το 2008-2010 ολοκληρώνει μεταπτυχιακές σπουδές στην ιστορία και θεωρία της τέχνη ενώ είναι μέχρι και σήμερα υποψήφιος Διδάκτορας του Π.Ι. Από το 2008 μέχρι και 2011 διδάσκει ζωγραφική και ιστορία της τέχνης στο ΤΕΙ Ηπείρου. Από 2012 διδάσκει στη Βθμια εκπαίδευση.