Παρατηρούμε ότι σε κάθε εικόνα ζωής, οι άνθρωποι αντιδρούν με έναν διαφορετικό τρόπο. Το σύνηθες είναι να ψάχνουν και τον φταίχτη αν η εικόνα είναι δυσάρεστη ή να νιώθουν υπερήφανοι και για τον εαυτό τους αν αυτό που βλέπουν είναι ευχάριστο.
Γράφει η Αλεξάνδρα Μηλιοπούλου
Όταν βρεθούν μπροστά σε μια εικόνα λεγόμενου έργου ζωγραφικής πάλι, έχουν διαφορετικές αντιδράσεις. Αρέσει, δεν αρέσει, είναι αδιάφορο! Άλλοτε, αν υπάρχουν κοντά τους κι άλλοι άνθρωποι, παράγουν έντονες εκδηλώσεις θαυμασμού αν το εν λόγω έργο έχει χαρακτηριστεί αξιόλογο, έστω κι αν οι ίδιοι εσωτερικά έχουν άλλη γνώμη.
Αυτή η παρατήρηση μας φέρνει σε ένα πρώτο συμπέρασμα, πως ως να έρθει το αποτέλεσμα μιας σκέψης στην αποτύπωση της μέσα από τον λόγο, έχει περάσει από μια σειρά εσωτερικών ασυνείδητων διαδρόμων και καλά κρυμμένων σταθμών που αγνοούμε την ύπαρξη τους. Συνάμα, αν θέλουμε, είναι εξαιρετικά βοηθήματα ώστε να ψάξουμε τον εαυτό μας για να κάνουμε τις κινήσεις που χρειάζεται ώστε να γίνουμε συνειδητοί και να συνεχίσει το ταξίδι της εξέλιξης μας ως υπάρξεις.
Βρισκόμαστε σε μια Εποχή που θα τολμούσα να την ονομάσω τουλάχιστον ενδιαφέρουσα.
Από την μια τραγικά αλλά και θαυμαστά γεγονότα μας δίνουν εικόνες ζωής με τις οποίες θα μπορούσαμε να εργαστούμε για τον εαυτό μας. Παράλληλα, έχει επιτραπεί να δημοσιοποιηθεί όλη η Γνώση ενώ ο Ουρανός στέλνει με διάφορους τρόπους τεράστια επιπλέον βοήθεια.
Το ερώτημα είναι, τί κάνουμε με όλα αυτά!
Εδώ αναγνωρίζουμε το θέμα του χαρακτήρα. Δηλαδή, καθένας ανάλογα με τα ήδη καταγεγραμμένα στοιχεία του που ονομάζουμε χαρακτήρα, μετέχει στην γενική εικόνα της ζωής!
Είναι γεγονός ότι ο χαρακτήρας δεν αλλάζει, είναι δυνατόν όμως να λειανθεί και έτσι να επιτρέψει στο άτομο να στρέψει τα βήματα του προς ανώτερα, όπως λέγονται, μονοπάτια. Εγώ θα τα έλεγα απλά μονοπάτια που θα τον βοηθήσουν να ολοκληρώσει τα μαθήματα του.
Η εικόνα, λοιπόν, ένα μέσον για την εξέλιξη μας. Η εικόνα που κάποιες φορές λέγεται ζωγραφική ή ζωγράφισμα, όπως μου αρέσει να την λέω.
Στο θέμα της ζωγραφικής – δεν θα μιλήσω για τις άλλες Τέχνες – έρχονται νέα ερωτηματικά, αν θέλουμε να την εντάξουμε και αυτήν στον λόγο ύπαρξης της με δεδομένα της Εποχής μας.
Είναι όλα τα έργα δημιουργίες; Καθένας που ζωγραφίζει μπορεί να ονομαστεί και ζωγράφος και μάλιστα δημιουργός; Ποιος ο λόγος ύπαρξης της ζωγραφικής στην ζωή μας; Θα μπορούσαμε με την ζωγραφική να μετέχουμε στην αλλαγή της εικόνας της ζωής; Πώς επηρεάζει μια αποτυπωμένη εικόνα – ζωγραφιά τους κατοίκους του χώρου στον οποίο είναι κρεμασμένη ή ακόμη και το Σύμπαν; Δεν θα ήταν λογικό να αρχίζουν οι ζωγράφοι να αισθάνονται ευθύνη για κάθε ζωγραφιά τους;
Αυτά κι άλλα τόσα σχετικά μπορώ να σας αραδιάσω, όχι με την πρόθεση να σας ταράξω αλλά σίγουρα για να σας … ψιλοενοχλήσω!
Τρέχει η Εποχή μας. Έχει απαιτήσεις από τον καθένα μας.
Εμείς, μάλιστα, που υπερηφανευόμαστε για τα στοιχεία του τόπου που αυτή την φορά αποφασίσαμε να κατεβούμε, έχουμε εξαιρετικά εφόδια πέρα από τα προσωπικές καταγραφές που φέραμε μαζί μας. Σεβασμός, ευθύνη, ενηλικίωση, ατομική εξέλιξη και προσφορά της στο γενικό καλό είναι μερικά από τα στοιχεία της λεγόμενης Υδροχοϊκής Εποχής που ήρθαμε να περπατήσουμε.
Η Ζωγραφική ως μέσον και όχι ως αυτοσκοπός
Ας χρησιμοποιήσουμε με σύνεση το κάθε τι, ας συμπληρώσουμε τα δεδομένα του σήμερα και ας προχωρήσουμε όλοι μαζί ως τον επόμενο Σταθμό.
Η Ζωγραφική ως μέσον και όχι ως αυτοσκοπός ήταν η δική μου στάση απέναντι της. Έγινε η ευκολία να κατανοώ και να έχω και τρόπο να δείχνω στους άλλους μετά αυτά που κατάκτησα.
Όχι, δεν ήταν καθόλου εύκολο το ταξίδι. Πολλές φορές έπρεπε να πάρω αποφάσεις ενάντια στην γενική γνώμη.
Με βοήθησε πολύ ο χαρακτήρας μου σε αυτό. Αυτό το στοιχείο βοήθειας, που κι ακόμη χρησιμοποιώ για μένα αλλά και διδάσκω, είναι το να αναρωτιέσαι κατά καιρούς: γιατί θέλω να ζωγραφίζω; Γιατί θέλω να ονομάζομαι ζωγράφος; Γιατί θέλω να εκθέτω τα έργα μου; Τι σημαίνει για μένα η τιμή με την οποία πουλιέται ένα έργο μου; Κλπ ακόμη σχετικές ερωτήσεις.
Αυτά τα ερωτηματικά, βέβαια, έχουν σχέση με την συνειδητότητά μας. Όταν με απόλυτη ειλικρίνεια απαντήσεις στον εαυτό σου και ζήσεις ακόμη την κάθε σου ανάγκη μέσω αυτής, κάποια στιγμή θα βρεις και την προσωπική σου σχέση με το όλο θέμα.
Είναι γεγονός ότι όλοι παράγουμε ζωγραφίσματα με την σκέψη μας, την ομιλία, τις κινήσεις μας. Όλοι, λοιπόν, είμαστε με κάποιον τρόπο ζωγράφοι της ζωής. Όλοι είμαστε το ίδιο υπεύθυνοι για τα ίχνη που αφήνουμε σε ορατό και αόρατο πεδίο. Αυτή η συνειδητοποίηση είναι που κάποιοι μας λένε ότι η ζωή μας είναι στα χέρια μας.
Γνωρίζω ότι το ξεβόλεμα είναι δύσκολο. Γνωρίζω ότι φέρνει την ίδια ταραχή με το νέο που έρχεται να συμπληρώσει το παλιό.
Είναι η ίδια συνειδητοποίση των νέων ανθρώπων που ζητούν μεν την ελευθερία τους, αλλά δεν θέλουν να αναλάβουν να πλένουν μόνοι τους τα ρούχα τους! Είναι η ενηλικίωση που απαιτεί να αναλάβεις τις ευθύνες σου. Αν τα δεις όλα αυτά σαν τα βήματα ενός καλλιτέχνη της ζωής, σε βεβαιώνω ότι θα τα κάνεις με ένα πλατύ χαμόγελο και θα ζεις τις δυσκολίες ακριβώς σαν την γέννηση ενός έργου Τέχνης.
Και μάλιστα, με μια ακόμη βοήθεια των ημερών μας όπου θα μπορείς να πηγαίνεις συνειδητά στα επίπεδα έμπνευσης και ιδεών με τα τεράστια ευεργετήματα αυτής της Γνώσης.
