Συνέντευξη στη Ζέτα Τζιώτη
Συναντήσαμε την εικαστικό Κέλλυ Μενδρινού και τον ιστορικό τέχνης Μίλτο Φραγκόπουλο, με αφορμή την έκθεση έργων της με τίτλο «Corpus-Locus-Hortus» στην S.G. Art Gallery, στον Λυκαβηττό. Η Κέλλυ Μενδρινού ξεκίνησε τις σπουδές της στην ΑΣΚΤ με δάσκαλο τον Παναγιώτη Τέτση. Συνέχισε στο Παρίσι με μεταπτυχιακές σπουδές στη φιλοσοφία της Τέχνης στη Σορβόννη, ενώ παράλληλα μαθήτευσε κοντά στον Leonardo Cremonini στην Ecole des Beaux Arts. Έκτοτε ζει και εργάζεται τόσο στην Αθήνα όσο και στο Παρίσι, μοιράζοντας τον χρόνο της ανάμεσα στις δύο πόλεις. Οι δυο τους μας ξενάγησαν στην έκθεση και απάντησαν στις ερωτήσεις μας.
Ζητήσαμε από τον Μίλτο Φραγκόπουλο, επιμελητή της έκθεσης, να μας μιλήσει για τον «τριπλό» τίτλο Corpus – Locus – Hortus, που έδωσε.
Μ.Φ: Κουβεντιάζοντας με την καλλιτέχνιδα προέκυψε ένας κοινός πυρήνας ή ένα νήμα που συνδέει τα «πολλαπλά ενδιαφέροντα» που επισημάνατε.
Η μοναχική, ευάλωτη ανθρώπινη μορφή -το σώμα- αναζητεί έναν χώρο να σταθεί, να υπάρξει. Οι αφαιρετικές, γεωμετρικές συνθέσεις εμπεριέχουν αυτήν την αναζήτηση ενός χώρου, ενός χώρου αρχικά ανθρωπογενούς – που αποτελεί το «φυσικό» χώρο, τον τόπο, του σύγχρονου ανθρώπου (εξ ου και η γεωμετρικότητα). Ωστόσο, δεν εμμένει στα καθαρά γεωμετρικά σχήματα, οι συνθέσεις τείνουν προς πιο ρευστές, οργανικές μορφές, όπου το ανθρωπογενές και το φυσικό συνυπάρχουν, φτάνοντας σε έναν τόπο παραμυθίας, δηλαδή παρηγοριάς, που είναι ο κήπος.
Μάλλον πρόκειται για μια υπαρξιακή αναζήτηση, κάτι που σχετίζεται με κάποια ζητήματα διαχρονικά. Είναι σαν μια πορεία, αλλά όχι γραμμική (όχι κάτι σαν αυτογνωσία) – κάτι μάλλον πιο σύνθετο, πιο μπερδεμένο, σαν τη ζωή μας, με διάφορα περάσματα από το ένα πεδίο στο άλλο, όπως φαίνεται και από το στήσιμο των έργων.
– Κυρία Μενδρινού, έχετε υπάρξει μαθήτρια μεγάλων δασκάλων, όπως του Παναγιώτη Τέτση και του Leonardo Cremonini στην Ecole des Beaux Arts. Τι πιστεύετε ότι σας έχουν προσφέρει οι δάσκαλοί σας στην τέχνη και στη δουλειά σας;
Τυχαία βρέθηκα μαθήτριά τους. Ο Τέτσης με εντυπωσίαζε για τη ρευστότητα του χρώματος, τη χρήση του υλικού του, τη γενναιόδωρη χειρονομία του. Στη διδασκαλία του Cremonini, πάλι, το καινούργιο για μένα ήταν το στοιχείο του «τυχαίου» στην παραστατική ζωγραφική. Στη σχολή της Αθήνας, παράλληλα με τη δουλειά στο εργαστήριο ζωγραφικής, σχεδίαζα και στο εργαστήριο γλυπτικής του Δημήτρη Καλαμάρα με χρήση μετρήσεων όπως αυτός δίδασκε. Με ενδιέφερε το μέτρο.
Με το εργαστήριο του Παναγιώτη Τέτση πηγαίναμε να δουλέψουμε στην Ύδρα. Η Ύδρα δεν ήταν μόνο η δουλειά, ήταν η διαμονή στη σχολή, η ανάμνηση του χρόνου, που μοιραζόμασταν όλοι μαζί στην παραλία, στο φαγητό, στη διασκέδαση. Αυτά άφησαν αποθέματα για δημιουργία. Η διαφορετικότητα των δασκάλων μου είναι πλούτος.
– Πώς βιώνετε την εξέλιξη της δουλειάς σας στο πέρασμα του χρόνου;
Οι αλλαγές στη δουλειά μου εκπλήσσουν και εμένα την ίδια. Σκεφτόμουν ότι θα έπρεπε να αιτιολογήσω αυτήν την εξέλιξη και είχα την τύχη να το κάνει αυτό ο Μίλτος Φραγκόπουλος, που μου πρότεινε να διοργανώσουμε αυτήν την έκθεση.
Έχω δουλέψει πρόσωπα, φιγούρες, τοπίο, συνθέσεις αντικειμένων. Θεωρώ φυσικό να υπάρχει αλλαγή. Δεν αντιδρά κανείς με τον ίδιο τρόπο στις διαφορετικές καταστάσεις που ζει… Πέρασα λοιπόν από την παραστατική ζωγραφική στην αφηρημένη και σε αυτήν τη φάση έχω περάσει στους κήπους, ιδωμένους σαν πίνακες μέσα στους οποίους μπορεί κανείς να περπατήσει.
– Πώς καταλήξατε να ασχολείστε στη δουλειά σας με τους κήπους;
Ένας από τους λόγους ήταν και η κόπωση που μου προκάλεσε το υλικό στο εργαστήριο, οι αναθυμιάσεις των χρωμάτων, ενώ οι μυρωδιές του χώματος, του φυτικού υλικού, των λουλουδιών, τόσο για τον δημιουργό όσο και για τον επισκέπτη του έργου, είναι ευχάριστες και ευεργετικές!
– Η δουλειά σας τα τελευταία χρόνια αναδεικνύει τα πολλαπλά ενδιαφέροντά σας. Θα θέλατε να μας μιλήσετε γι’ αυτά;
Παρουσίασα τις φιγούρες ως έκφραση του σώματος, της αναζήτησης της ταυτότητας, της μοναξιάς και της επικοινωνίας. Μετά από μια μεταβατική περίοδο απομάκρυνσης από την παραστατική, κατέληξα σε μια επανοργάνωση μορφών και χώρων.
– Διακρίνουμε ότι υπάρχει και εξέλιξη στο μέγεθος των έργων σας. Τα τελευταία είναι έργα μεγάλων διαστάσεων. Είναι τυχαίο;
Θέλησα να αλλάξει η σχέση μου αλλά και αυτή του θεατή με το έργο. Η μεγάλη διάσταση επιβάλλει στον καλλιτέχνη τον τρόπο με τον οποίο θα δουλευθεί και το πώς θα βιωθεί από τον αποδέκτη. Το μικρό έργο το κατέχεις, το εξουσιάζεις. Το μεγάλο είναι για μένα ένας τρόπος να φωνάξω, να ακουστώ.
– Παρατηρώντας τα έργα σας διακρίνουμε τη σημασία που δίνετε στη γεωμετρία και στους λαβύρινθους. Από πότε ασχολείστε με αυτό;
Οι κήποι-λαβύρινθοι που σχεδιάζω δεν είναι συμμετρικοί, έχουν πολλές εξόδους, επιτρέπουν στον επισκέπτη να έχει εποπτεία. Θέλω να προσφέρουν ηρεμία, αλλά και να υπάρχει το στοιχείο της έκπληξης, του απρόοπτου. Ένας κήπος σαν κατοικία, μόνο που στη θέση της εστίας είναι το νερό, πηγή ζωής.
INFO
Χώρος: S.G. ArtGallery | Κλεομένους 2, Κολωνάκι | St George Lycabettus Hotel | Αθήνα
* Η συνέντευξη δημοσιεύτηκε στην axianews
