Στο πρώτο της ποιητικό βιβλίο, «Και βέβαια τους φοβάμαι» (εκδ. Περισπωμένη, 2020), η Κορίνα Καλούδη επιχειρεί να πλάσει ένα τοπίο χωρίς παραδεδεγμένες αλήθειες. Αντίθετα, ψάχνοντας και ανασύροντας κομμάτια της προσωπικής της εμπειρίας, θέλει πολύ να ξεφύγει από αυτές.
Ο άνθρωπος που αντιστέκεται στη φθορά ίσως καταφέρει να συμφιλιωθεί με τον εαυτό του και να βρει τη γαλήνη.
Η Κορίνα Καλούδη μοιάζει να μην ξέρει άλλον τρόπο να κατανοήσει τη ζωή και να εξηγήσει τον θάνατο, πέρα από αυτή την πεποίθηση, την οποία αρθρώνει με λόγο ευγενικό και ήσυχο…
ΠΡΟΣΩΡΙΝΑ
Δεν τους πιστέψαμε βέβαια
όταν μας έδειξαν τη σπηλιά
και μας είπαν
πως εκεί θα είμαστε ασφαλείς
Μπήκαμε για να στεγνώσουμε
από την καταιγίδα
που ήρθε πρόωρα
Θα μείνουμε λίγο,
είπαμε
[Από την έκδοση]