Πώς θα ήταν αν βρισκόμασταν σε ένα χώρο γεμάτο καθρέφτες; Πώς θα αισθανόμασταν αν ερχόμασταν διαρκώς αντιμέτωποι με τον ίδιο μας τον εαυτό;
Θα μας άρεσε να «πέφταμε» πάνω στο είδωλό μας, στα λάθη μας, στις επιλογές μας, στα όποια επιτεύγματά μας; Τι θα σκεφτόμασταν αν βλέπαμε το είδωλό μας στο πιάτο του φαγητού, στο φλυτζάνι του καφέ , στην ταμπακιέρα με τα τσιγάρα;
Μήπως θα αισθανόμασταν καλύτερα αν βλέπαμε τον εαυτό μας στο πρόσωπο των παιδιών μας; ή μήπως όχι;Γράφει η Ζέτα Τζιώτη
Για την εικαστικό, Λαμπρινή Μποβιάτσου -τα τελευταία πέντε χρόνια της δουλειάς της- αυτό αποτέλεσε μια καθημερινότητα και μάλιστα ιδιαίτερα επιτυχημένη και ξεχωριστή κρίνοντας από την τελευταία της έκθεση με τίτλο η «Η απάντηση του καθρέφτη» που παρουσιάζεται αυτές τις ημέρες στην Πινακοθήκη Γιώργου Βογιατζόγλου στην Νέα Ιωνία σε επιμέλεια του Ιωάννη Ν. Αρχοντάκη.
Συνέντευξη στη Ζέτα Τζιωτη
-Λαμπρινή, στην έκθεσή σου αυτή με τίτλο «Η απάντηση του καθρέφτη» περιλαμβάνονται έργα ζωγραφικής, γλυπτικής, κατασκευών και εγκαταστάσεων. Πώς βιώνεις την εξέλιξή σου ως καλλιτέχνης;
-Μου αρέσει να πειραματίζομαι με διαφορετικές τεχνικές. Αυτό μου δίνει μια αίσθηση ελευθερίας και δημιουργικής έντασης. Συμβαίνει, ένα έργο να μετασχηματίζεται νοερά, δηλαδή, καθώς το ζωγραφίζω, να το φαντάζομαι σαν γλυπτό, ή σαν εγκατάσταση.
Η εξέλιξή μου έγκειται ακριβώς σε αυτό το καθοριστικό σημείο: τη συνειδητοποίηση, όχι πλέον μόνο νοητικά, αλλά και έμπρακτα, ότι οι τεχνικές βρίσκονται στη διάθεσή μου, χωρίς κουτάκια ή ταμπέλες. Αγαπώ το χρώμα, όπως τα μολύβια με μαγεύουν.
Απολαμβάνω τη δροσερή αίσθηση του πηλού, όπως συμβαίνει να αποζητώ την κόπωση και την αδρή σχέση που δημιουργείται με τη χρήση των εργαλείων.
Όλα αυτά τα υλικά που είναι στη διάθεσή μας μετά από αιώνες καλλιτεχνικών πρακτικών και ανακαλύψεων τόσων δημιουργών, δίνουν σε εμάς τους σύγχρονους καλλιτέχνες, πάμπολλες δυνατότητες έκφρασης. Όταν οι τεχνικές αυτές συγκεντρώνονται ώστε να μεταφέρουν μία κοινή ιδέα, ένα κοινό μήνυμα, τους ίδιους προβληματισμούς, δίνουν νομίζω στο θεατή μια πιο σφαιρική εικόνα.
Η γοητεία που μου ασκεί η αντανάκλαση συνδέεται με την ανάγκη μου να αποτυπώσω το φευγαλέο μας πέρασμα σε αυτόν τον κόσμο.
-Όπως αποκαλύπτει και ο τίτλος της έκθεσής σου, η αντανάκλαση παίζει έναν πολύ σπουδαίο ρόλο στη δουλειά σου. Πόσο εύκολο είναι να παρατηρούμε τον εαυτό μας;
-Η γοητεία που μου ασκεί η αντανάκλαση συνδέεται με την ανάγκη μου να αποτυπώσω το φευγαλέο μας πέρασμα σε αυτόν τον κόσμο. Υπάρχουμε, είμαστε άνθρωποι και είμαστε εδώ. Αλλάζουμε, μα αλλάζουμε την ίδια στιγμή τον κόσμο μας. Σαν ένα ζωντανό καλειδοσκόπιο, είμαστε το είδωλο αλλά και ο καθρέφτης.
Είναι ποτέ δυνατόν να γνωρίσουμε τον εαυτό μας, ανεπηρέαστοι από τους διάφορους παραμορφωτικούς καθρέφτες της πραγματικότητας; Καθώς μόνο μέσα από την αντανάκλαση στο άλλο ή στον άλλο, μπορούμε να κοιτάξουμε έμμεσα πάντα, εμάς, η εικόνα μας συμβαίνει να διαστρεβλώνεται ανάλογα με την συνθήκη μέσα στην οποία βρισκόμαστε.
Η ζωγραφισμένη αυτοπροσωπογραφία συνομιλεί με το πορτραίτο-είδωλο του θεατή. Δίνοντάς του το έναυσμα για αυτοπαρατήρηση, γεννά παράλληλα το ερώτημα: Τί από τη ζωή μας είναι αληθινό και τί ψευδαίσθηση;
Στην εύθραυστη ροή της ανθρώπινης ύπαρξης, η απάντηση δεν είναι εύκολη, ίσως ούτε και η ερώτηση.
-Πώς εμπνέεσαι για τα έργα σου;
-Η έμπνευση σπάνια έρχεται από μόνη της. Συνήθως χρειάζεται να την προκαλέσεις και να την προσκαλέσεις.
Αγαπά την εγρήγορση, τη συγκέντρωση, τις ήσυχες, μικρές ώρες. Έρχεται καθώς δουλεύω ένα έργο: εκείνο, αποκαλύπτει το σπόρο ενός επόμενου, ανοίγει ένα παράθυρο, μια νέα προοπτική.
Ο σπόρος μεταφυτεύεται στο επόμενο, μετασχηματίζεται, ανθίζει εκ νέου και καρποφορεί. Η έμπνευση έρχεται με το να συνδυάζω φαινομενικά ασύνδετες μεταξύ τους έννοιες. Έρχεται ενώ παρατηρώ έργα παλαιότερων ή σύγχρονών μου καλλιτεχνών, έρχεται διαβάζοντας. Έρχεται, όταν κοιτώ τα παιδιά μου. Όταν μοιράζομαι ιδέες με τους φίλους και συνεργάτες μου.
-Τι μηνύματα θα ήθελες να περάσεις στον θεατή;
Κοίτα προσεχτικά, σκύψε μέσα στον εαυτό σου, αφιέρωσε χρόνο στην προσωπική σου ανάλυση και εξέλιξη. Δέξου, αγάπα, γίνε επιεικής με τον εαυτό σου και τέλος αγάπα τον άνθρωπο.
Βιομηχανικά εξαρτήματα, χρηστικά αντικείμενα, εργαλεία, καρφωμένα επάνω στην απαλή ζωγραφική επιφάνεια, αντικαθιστώντας μέλη του ανθρώπινου σώματος, μοιάζουν με χαμένα εξαρτήματα μίας αινιγματικής μηχανής με άγνωστη χρηστικότητα. Μεταφέρουν μίαν αλλόκοτη αίσθηση ενός κόσμου αινιγματικού, γοητευτικά αγωνιώδη, ξένου. Του δικού μας.
Ας αναλογιστούμε τον κόσμο που όλοι μαζί και ο καθ` ένας μόνος του, δημιουργούμε.
Η αντανάκλαση, συστρέφεται παγιδευμένη μέσα στον περίκλειστο χώρο του αντικειμένου. Είμαστε προσωρινοί, μοιάζει να λέει, το ίχνος που αφήνουμε πίσω μας, όμως, παραμένει.
-Δουλεύεις στα Χανιά και εκθέτεις σε μια σημαντική πινακοθήκη, στην Πινακοθήκη Γ.Βογιατζόγλου στην Αθήνα. Πως αισθάνεσαι γι αυτό;
-Αισθάνομαι ικανοποιημένη και πολύ χαρούμενη. Η έκθεση μου αυτή, σε έναν σπουδαίο χώρο που χαρακτηρίζεται από την αγάπη και το πάθος του ιδρυτή της κυρίου Γιώργου Βογιατζόγλου για την Τέχνη και τους δημιουργούς, έρχεται σαν ένα μήνυμα αισιοδοξίας και ανταμοιβής για τα είκοσι χρόνια ενεργής πορείας μου στο χώρο.
Μιας πορείας γεμάτης όμορφες στιγμές, αναζητήσεις, δημιουργικές εντάσεις, χαρές αλλά και απογοητεύσεις. Μου δίνει δύναμη αλλά και έμπνευση για το μέλλον.
-Βλέπουμε ότι εμπλέκεις πολλές τεχνικές, ακόμα και video art. Θα ήθελες να αναφερθείς σ αυτές; Γιατί τις συμπεριέλαβες σε αυτή σου την έκθεση;
-Η ζωγραφική και το σχέδιο, είναι το οικείο, γνωστό τοπίο που μου επιτρέπει να ξεδιπλώσω τις εικόνες που, θολές ακόμα, στριμώχνονται στο μυαλό μου. Η γλυπτική και οι κατασκευές με σπρώχνουν πιο πέρα. Έχοντας κληρονομήσει την κλίση του πατέρα μου προς τη γλυπτική, και μην έχοντάς την στο παρελθόν επαρκώς αξιοποιήσει, αισθάνομαι αληθινή έκπληξη και ενθουσιασμό. Αντιλαμβάνομαι τώρα το χώρο ζωντανό, παλλόμενο.
Το video art ήρθε σαν μία ακόμα προέκταση της τρίτης διάστασης. Αποτελεί μέρος του γλυπτού με τίτλο «κοίταξέ με» και πρακτικά προβάλλεται μέσα από αυτό. Καθώς είναι η πρώτη φορά που ως μέσο έκφρασης το χρησιμοποιώ μου ανοίγει νέες προοπτικές.
-Θεωρείς την τέχνη επένδυση;
Η τέχνη είναι επένδυση και όχι μόνο από τη σκοπιά του οικονομικού κέρδους, αλλά και της αισθητικής και πνευματικής καλλιέργειας.
-Θα άλλαζες τα Χανιά ως τόπο εργασίας με μια μεγαλούπολη που ίσως σου προσέφερε περισσότερες ευκαιρίες επαγγελματικά;
-Στην εποχή μας, εποχή του διαδικτύου, της εύκολης μετακίνησης, της επικοινωνίας της εικόνας, δεν είναι νομίζω απαραίτητο το να ζει κάποιος σε ένα μεγάλο αστικό κέντρο για να επικοινωνεί τη δουλειά του. Ταξιδεύω αρκετά συχνά, στην Αθήνα αλλά και στο εξωτερικό και επιστρέφοντας σε μία όμορφη και ήσυχη πόλη, αφοσιώνομαι ξανά στο έργο μου.
-Ποια τα σχέδιά σου για την επόμενη σαιζόν;
Υπάρχουν στα σκαριά συμμετοχές σε ομαδικές εκθέσεις στην Αθήνα, στα Χανιά και στο εξωτερικό, που θα με απασχολήσουν το επόμενο διάστημα.
Ο επιμελητής της έκθεσης Ιωάννης Ν. Αρχοντάκης σημειώνει: «Στο εικαστικό έργο της Λαμπρινής Μποβιάτσου η αντανάκλαση του καθρέπτη αποτελεί τη μυσταγωγική είσοδο στον ψευδαισθητικό κόσμο που δημιουργεί η καλλιτέχνις για μετάβαση του θεατή από τον ιδιωτικό θεματικό της κόσμο στο συγκερασμένο παραισθητικό πεδίο των συλλογικών συμμετοχών και πολλαπλών ειδώλων. Είτε στη ζωγραφική της δημιουργία είτε στις γλυπτικές της κατασκευές, οι απαστράπτουσες επιφάνειες των κατόπτρων χειραγωγούν το φως κατακερματίζοντας τη συνέχεια των επιφανειών και καθώς υποσκάπτουν οριστικά την αλληλουχία των καρτεσιανών συντεταγμένων δημιουργούν ένα νέο χωροχρόνο ευρηματικής συνύπαρξης άυλου και υλικού κόσμου.
Η εσκεμμένη περιπλάνηση της Λαμπρινής στην εικονική πραγματικότητα των κατόπτρων μεταστοιχειώνει την πρόθεσή της για ζωγραφική απεικόνιση ναρκισσιστικού βεληνεκούς σε συλλογική πρόσκληση επανατοποθέτησης των συντεταγμένων της μαζικής συνείδησης απέναντι στην ρέουσα πραγματικότητα που η καλλιτέχνις αντανακλά, πολλαπλασιάζει, μεγιστοποιεί και εντέλει παραμορφώνει στο ίχνος τής αυτο-εικόνας της».
Who is Who
Η Λαμπρινή Μποβιάτσου γεννήθηκε στην Αθήνα το 1975 και σπούδασε Ζωγραφική στην Accademia di Belle Arti di Roma με καθηγητή τον Sandro Trotti. Ζει και εργάζεται στα Χανιά. Έχει παρουσιάσει το εικαστικό της έργο της σε 12 ατομικές εκθέσεις και σε περισσότερες από 90 ομαδικές στην Ελλάδα και στο εξωτερικό.
Έχει παρουσιάσει το εικαστικό της έργο σε δεκατρείς ατομικές εκθέσεις. Το 1997 στο “Vicolo dei Pittori” (Grottammare, Italia), το 2002 στο “Χώρο Σύγχρονης Τέχνης Statement”, Αθήνα, το 2004 στην “Millefiori Art Space”, Αθήνα, το 2008 στην “ThanassisFrissirasGallery” , Αθήνα, με τίτλο “ό,τι δεν αντανακλάται δεν υπάρχει”, το 2011 στην “Thanassis FrissirasGallery” , Αθήνα, με τίτλο “objectivity” , το 2014 στην “ThanassisFrissirasGallery”, Αθήνα, με τίτλο “disclosures”, το 2015 στην Ελληνοαμερικάνικη Ένωση, Αθήνα, με τίτλο “Reflectionship , Λαμπρινή Μποβιάτσου-‘Ελενα Παπαδημητρίου”, το 2015 στην Αίθουσα Τέχνης ΣΤΟΑΡΤ (ΧΑΝΙaRT, Χανιά), με τίτλο “Λαμπρινή Μποβιάτσου-Μονογραφίες ΙΙ”, το 2015 στην Υπόγεια Κρήνη Σπλάτζιας (ΧΑΝΙaRT, Χανιά), με τίτλο “Λουτρικόν, Λαμπρινή Μποβιάτσου-Άρις Στοΐδης”, το 2016 στην Artforum Gallery, Θεσσαλονίκη, με τίτλο “Reflections on human”, το 2016 στην Spyral Gallery, Μύκονος, με τίτλο “The truth in illusion”, το 2017 στην Galerie Desmos στο Παρίσι, με τίτλο «Η θέαση της ύλης», το 2018 στον Άγιο Ρόκκο στα Χανιά με τίτλο «Αρχή και Τέλος», Λαμπρινή Μποβιάτσου & Νίκος Γιαβρόπουλος και τo 2019 στην Πινακοθήκη Βογιατζόγλου με τίτλο «Λαμπρινή Μποβιάτσου – η απάντηση του καθρέφτη»
Eίχε συμμετοχή σε πάνω από 90 ομαδικές εκθέσεις στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Εκπροσώπησε την Ελλάδα το 2003 στην 11η Biennale των Νέων Δημιουργών Ευρώπης και Μεσογείου, που πραγματοποιήθηκε στην Αθήνα, το 2003 συμμετείχε στην έκθεση για τους 30 επιλεγμένους καλλιτέχνες για το Βραβείο Ευρωπαϊκής Ζωγραφικής του Μουσείου Φρυσίρα, το 2004 στην διοργάνωση “Δίδυμες Μούσες-Gemine muse”, όπου φιλοτέχνησε έργο για το Castello Ursino στην Catania της Ιταλίας. Έχει κερδίσει έπαινο γλυπτικής στην 1η Πανελλήνια Έκθεση Μικρογραφικής Τέχνης, που πραγματοποιήθηκε το 2002 στο Βαφοπούλειο Πνευματικό Κέντρο στη Θεσσαλονίκη. Πήρε μέρος στη συμμετοχική δράση της πλατφόρμας Loandbehold στην Μπιενάλε της Αθήνας ΟΜΟΝΟΙΑ, 2016. Το 2018, ανάμεσα σε άλλες συμμετείχε στην έκθεση «Η Τέχνη είναι μια διέξοδος από τα σεξουαλικά προβλήματα», στο Μουσείο Ονείρων του Φρόιντ, στην Αγία Πετρούπολη και στην έκθεση “L’art grec contemporain” , Galerie Desmos, Paris.
Έργα της βρίσκονται στη συλλογή της Πινακοθήκης Grottammare(Ιταλία), της Πινακοθήκης Βογιατζόγλου, του Μουσείου του Πανεπιστημίου Αθηνών, της Δημοτικής Πινακοθήκης της Κέρκυρας, του Μουσείου Φρυσίρα, της Πινακοθήκης Βιάννου Σάββας Πετράκης , του Μουσείου Εικαστικών Τεχνών Ηρακλείου, του Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης Χανίων Ελαιουργείον, της Δημοτικής Πινακοθήκης Χανίων, της Πινακοθήκης Μοσχανδρέου, της Imago Mundi (Luciano Benetton Collection), καθώς και σε ιδιωτικές συλλογές, στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Ζει και εργάζεται στα Χανιά.
Φωτογραφίες από την έκθεση στην Πινακοθήκη Βογιατζόγλου
Πινακοθήκη Βογιατζόγλου
Πινακοθήκη Βογιατζόγλου
Πινακοθήκη Βογιατζόγλου
Πινακοθήκη Βογιατζόγλου
Πινακοθήκη Βογιατζόγλου
Πινακοθήκη Βογιατζόγλου
Event Info
Πινακοθήκη Βογιατζόγλου: Πινακοθήκη Βογιατζόγλου: , Ελ. Βενιζέλου 63-71, Ν. Ιωνία 14231, Αθήνα
Διάρκεια έκθεσης: 18 Φεβρουαρίου – 6 Απριλίου 2019
Ώρες Λειτουργίας: Πέμπτη, Παρασκευή 11.00 -19.00 Σάββατο 11.00 -15.00 Είσοδος Ελεύθερη
Πληροφορίες: Τηλ. 210 2710472, [email protected]
