Μάκης Παπαδημητράτος: “Η αναξιοκρατία είναι φυσικό επακόλουθο και προϋπόθεση της καταστροφής μιας κοινωνίας…”

Συνέντευξη στην Ιωάννα Ιακωβίδη

Με αφορμή την παράσταση Αβυσσαλέο Κτήνος του Τζακ Λόντον, που παρουσιάζεται αυτές τις μέρες στο θέατρο Rabbithole, συνομιλήσαμε με τον Μάκη Παπαδημητράτο για το αμερικάνικο όνειρο, την αλήθεια, την αξιοκρατία.

– Ο κόσμος του μποξ, παράνομα στοιχήματα, άνθρωποι χαμηλών κοινωνικών τάξεων που προσπαθούν να επιβιώσουν όπως μπορούν, το αμερικάνικο όνειρο. Τι σημαίνει για σένα  το έργο και τι θεωρείς ότι προσφέρει στο θεατή η από κοντά ματιά σε αυτό τον κόσμο του Ρίνο του ’80;

– Η παράσταση προσπαθεί να ερμηνεύσει τον Τζακ Λόντον, το ύφος και τις ιδέες του και νομίζω το καταφέρνει.

Βλέποντας ο θεατής τους μακρινούς χιλιομετρικά σε αυτόν Αμερικάνους αλλά όχι τόσο μακρινούς στον τρόπο σκέψης, βλέπει την αποδόμηση του ονείρου που του προβάλλεται. Το πρότυπο της δύσης, το κυρίαρχο μοντέλο, η υπέρ-δύναμη ΗΠΑ που μυρίζει γιατί σάπισε από μέσα και δεν εμπνέει, αλλά εκβιάζει και απειλεί.

– Η παράσταση επρόκειτο να ανέβει αρχικά στις αρχές του 2020, αλλά λόγω της πανδημίας και της γενικότερης κατάστασης ανέβηκε τώρα. Πώς επέστρεψες στο έργο αφού μεσολάβησαν όλα αυτά; Προσέθεσε κάτι αυτή η εμπειρία;

– Είναι υπέροχο ότι τελικά ανεβήκαμε. Το δέσιμο μέσα στην ομάδα είναι πιο μεγάλο και πιο βαθύ μετά από τις κοινές μας περιπέτειες της πανδημίας. Για μεγάλο διάστημα παραμείναμε συμπαγείς και στον στόχο μας. Βρεθήκαμε να κάνουμε πρόβα κρυφά σε σπίτι χωρίς επίσημες άδειες κυκλοφορίας. Ζήσαμε κρυφό σχολειό για τις πρόβες και τη δουλειά μας που την ίδια στιγμή ήταν και η ψυχοθεραπεία μας. Βγαίναμε από το σπίτι και τον εγκλεισμό για να παίξουμε και να αισθανθούμε για λίγο όμορφα.

Φυσικά είμαστε και τυχεροί που κόλλησε μόνο ένα μέλος και για μια μόνο φορά και έτσι καταφέραμε να παίξουμε τρεις παραστάσεις και λογικά ακόμα τρείς. Νομίζω τώρα απολαμβάνουμε το γεγονός ότι παίζουμε. Ξέρουμε πως υπάρχει σοβαρή περίπτωση να κολλήσει ένα μέλος της ομάδας και να σταματήσουμε πάλι. Κάθε παράσταση την χαιρόμαστε και είναι πολύτιμη και μοναδική. Λόγω αυτού γίνεται διδακτική για εμάς και εντυπωσιακή για τους θεατές. Αυτό ζω αυτές τις μέρες με το “κτήνος” και το απολαμβάνω. Απλά άργησε…

– Τι αναφορές χρησιμοποίησες για να προσεγγίσεις το ρόλο σου; Έχει πολλά αρνητικά στοιχεία…

– Μόνο αρνητικά στοιχεία θα έλεγα. Παίζω έναν θρασύδειλο, διεφθαρμένο ακροδεξιό μπάτσο ρατσιστή και σεξιστή. Διάφορα στοιχεία που αν στην ζωή μου είχα ένα από αυτά θα με σιχαινόμουν. Από την άλλη, νοιώθω τυχερός που μου προτάθηκε κάτι τόσο “κόντρα” και έτσι μου δίνεται η δυνατότητα να βελτιώσω κάτι στον τρόπο που παίζω. Βέβαια οι αναφορές δεν ήταν τόσο εύκολες και καθόλου κατανοητές σε ‘μένα οι αντιδράσεις ενός τέτοιου τύπου και γι’ αυτό δυσκολεύτηκα να το προσεγγίσω σε σχέση με το να έπαιζα έναν νορμάλ άνθρωπο. Δεν μπορούσα να καταλάβω ακριβώς τι σκεφτόταν, και σχεδόν “δεν είχα τι να παίξω”. Απλά, προσπάθησα στις πρόβες να σκέφτομαι αργά και να κάνω πιο αργά τις αντιδράσεις μου και λίγο πιο έντονες.

Για να παίξω τον “Κόρμπετ” περισσότερο με βοήθησε η φόρμα του ήρωα και δευτερευόντως οι σκέψεις του και το μυαλό του. Με ενδιέφερε ο τρόπος που θα μιλούσε ή θα περπατούσε. Η κίνησή του και τα χαρακτηριστικά της. Από το “έξω” έφτασα προς το “μέσα” και αυτό για μένα είναι εξαίρεση για τον τρόπο που προσεγγίζω τους ρόλους: με την ακριβώς αντίθετη διαδρομή, όπου η σκέψη οδηγεί το σώμα. Αυτό μπορεί να έγινε από άρνηση δική μου να ερευνήσω ένα τέτοιο μυαλό. Επίσης από την πρώτη πρόβα προσπαθώ να είμαι αντιπαθητικός, δεν θα ήθελα να με συμπαθήσει κανένας θεατής, θα ήταν λάθος νομίζω.

Κάθε παράσταση την χαιρόμαστε και είναι πολύτιμη και μοναδική

– Τι θέση έχει η αλήθεια και η αξιοκρατία στην περίοδο που διανύουμε; Πώς αντιλαμβάνεσαι εσύ αυτές τις έννοιες σήμερα;

– Η αλήθεια απαιτεί θάρρος. Είναι σύγκρουση και επαναστατική πράξη. Όταν κανείς θέλει να αποφύγει τη σύγκρουση χρησιμοποιεί το ψέμα. Η αναξιοκρατία είναι φυσικό επακόλουθο και προϋπόθεση της καταστροφής μιας κοινωνίας. Υπάρχει σοβαρότατο έλλειμμα αλήθειας και αξιοκρατίας στην κοινωνία μας. Αλήθειες ακούγονται σπάνια, από ελάχιστα μέσα μαζικής ενημέρωσης και από τα σόσιαλ μίντια, από κάποιους χρήστες που αναπαράγουν κάποιο γεγονός.

Φαντάζομαι και ανάμεσα σε κάποιες διαπροσωπικές σχέσεις. Σε όλες τις άλλες περιπτώσεις, η αλήθεια απουσιάζει. Το ψέμα και η προπαγάνδα κυριαρχεί στον δημόσιο λόγο όπου πληρωμένοι ψεύτες προσπαθούν να μας πείσουν ότι όλα πάνε καλά γύρω μας, ενώ είμαστε βέβαιοι για το αντίθετο. Παράλληλα, βλέπουμε να υπάρχουν ανίκανοι άνθρωποι σε θέσεις με ευθύνες, που παίρνουν αποφάσεις για την κοινωνία με ολέθριες συνέπειες γι’ αυτήν. Και αυτοί οι άνθρωποι λένε μόνο ψέματα για τα πεπραγμένα τους χωρίς να λογοδοτούν σε κανέναν και ούτε παραδέχονται τα λάθη τους. Κοντεύουμε να συνηθίσουμε γύρω μας τον θάνατο και τη δυστυχία για τους πολλούς και την ευμάρεια και την επίδειξη πλουτισμού από κάποιους λίγους. Βλέπουμε ότι οι ανάξιοι κυβερνούν και το γλείψιμο είναι προϋπόθεση για ανέλιξη.

Αυτό είναι το πλαίσιο της κοινωνίας και μέσα σε αυτό πορεύεται το κάθε μέλος της. Σήμερα η κοινωνία μας παράγει ψεύτες και εκπαιδεύει τους πολίτες να είναι ετερόνομοι υποτελείς. Οι νοήμονες που έχουν ευαισθησία και τους ενοχλεί το άδικο, καταλαβαίνουν ότι θα πρέπει να συγκρουστούν για να ανατραπεί αυτή κατάσταση, αλλά ο φόβος μέσα τους για τη σύγκρουση κυριαρχεί και τελικά υπηρετούν το σύστημα, κάποιοι μάλιστα και φανατικά.

Ο κόσμος του θεάτρου και των τεχνών γενικότερα, θα πρέπει να πρωτοστατήσει στην αναζήτηση της αλήθειας και την καθίδρυση την αξιοκρατίας στον χώρο του -όχι γιατί θα έπρεπε να είναι πρωτοπόροι, αλλά επειδή το πεδίο φαντάζει ευκολότερο για τέτοιες αλλαγές- και όταν το πετύχει θα εμπνεύσει και την υπόλοιπη κοινωνία για να το τολμήσει.

– Ποια είναι τα επόμενα επαγγελματικά σου σχέδια;

– Αυτή την στιγμή δουλεύω κάτι το οποίο θα γίνει το καλοκαίρι, είναι μεγάλο και δεν γίνεται να ανακοινωθεί. Δυστυχώς. Αν θα θέλατε θα μιλήσουμε στο μέλλον γι’ αυτό.

Info

Αβυσσαλέο Κτήνος (1910) του Τζακ Λόντον από την Ομάδα Νοσταλγία

Κάθε Παρασκευή, Σάββατο στις 21:00 και Κυριακή 19:00
Από 14 Ιανουαρίου 2022 στο RABBITHOLE (Γερμανικού 20, Μεταξουργείο)
Εισιτήρια: 15€ (γενική είσοδος), 10€ (φοιτητικό / μειωμένο)
Οnline προπώληση μέσω viva.gr: https://www.viva.gr/tickets/venues/rabbithole/
Κρατήσεις, πληροφορίες: 210 52 49 903 | Ώρες ταμείου: 18:00 – 21:00

Απαγορεύεται η είσοδος σε άτομα κάτω των 18 ετών λόγω σκληρής γλώσσας και σκηνών βίας

Tαυτότητα παράστασης

Μετάφραση | Διασκευή για το θέατρο | Σκηνοθεσία Γιώργος Σίμωνας
Δραματουργική επεξεργασία Μαριάννα Φασόη
Βοηθός σκηνοθεσίας Αντριάνα Ανδρέοβιτς
Μουσική σύνθεση Τώνια Ράλλη – Ελένη Νότα
Σκηνογραφία Νατάσα Παπαστεργίου
Φωτισμοί Σοφία Αδαμοπούλου
Ενδυματολόγια Grace Gely
Κατασκευή σκηνικού SΙCKMYDUCK.LAB
Φροντιστήριο Eλένη Ανδρικοπούλου
Φωτογραφία Μαρία Τούλτσα
Τρέιλερ THE VIP PHOTOGRAPHERS
Γραφίστας Ηλίας Πανταλέων
Επικοινωνία Δάφνη Ανέστη |dafni_anesti@hotmail.com | 697 7618 434
Προπονητής Ι Ανδρέας Μαρκάδας
Προπονητής ΙΙ Έλενα Καρακατσάνη
Χορογραφία αγώνων Σπύρος Αγγελόπουλος
Ταμείο Γκέλυ Γκότση

Ηθοποιοί
Φώτης Λαζάρου Σπύρος Αγγελόπουλος Θάνος Αλεξίου Ματίνα Περγιουδάκη Μάκης Παπαδημητράτος Συμεών Τσακίρης Στάθης Κόκκορης Αλέξανδρος Κωχ Κώστας Κουτρουμπής Μιχάλης Ζαχαρίας

Μια παραγωγή της ομάδας ΝΟΣΤΑΛΓΙΑ και του RABBITHOLE
Διάρκεια:130 λεπτά

«Η άνοδος και η πτώση της μαφίας στοιχημάτων πυγμαχίας στην πόλη του Ρίνο, στα μέσα της δεκαετίας του 80»

Website Αβυσσαλέο Κτήνος : www.nostalghia-theatre.com/abysmaltruth