“Της λέει ότι αν ανοίγουν την καρδιά τους σ’ όλον τον κόσμο στο τέλος θα αρπάξουν κρύωμα, της εξηγεί ότι είναι σαν να στέκονται μπροστά σε ανοικτό παράθυρο μια ημέρα με βοριά και να αφήνουν την δυστυχία να περνάει μέσα τους, στα σωθικά, με τον αέρα.
Το κορίτσι δεν τον καταλαβαίνει. Μια τραγουδίστρια στο Καπόνε, το παλιό μπουζουξίδικο στην Αλεξάνδρας, της είχε πει κάποτε ότι το κορίτσι μοιάζει με πάρκινγκ των χαμένων ψυχών, όλοι πάνε και παρκάρουν τις αναποδιές τους πάνω της κι αυτή κουράζεται και ζαλίζεται να κουβαλά τις λύπες των ξένων και πρέπει να προσέχει, θα πνιγεί στην θλίψη αν συνεχίσει έτσι. Το κορίτσι βήχει, θέλει να πει στον άντρα για την τραγουδίστρια, δεν τολμάει, φοβάται ότι μάλλον έχει κολλήσει δυστυχία γι’ αυτό βήχει. Το κορίτσι δεν έχει χρόνο να ρωτάει όσα θέλει, οι νύχτες κλείνουν στα πέντε ερωτηματικά, χαράζει η μέρα με τα πρώτα ίσως.
Το κορίτσι βιάζεται, πρέπει να γυρίσει στο διαμέρισμα που βλέπει στην πλατεία με τις ξεχαρβαλωμένες κούνιες και τους ανθρώπους που κοιμούνται πάνω σε απλωμένες κούτες. Έχει λίγες ώρες μέχρι να ξυπνήσει ο μικρός. Θα γυαλίσει ένα- ένα τα φλιτζάνια του τσαγιού, θα ξεπλύνει με ζεστό νερό τα ποτήρια του κρασιού, θα τακτοποιήσει τα πιατάκια του φρούτου που μπορούν να γίνουν και πιατάκια του γλυκού. Η μάνα γυρίζει ανάποδα την αιώρα του χρόνου και εμφανίζεται στο σαλόνι, φοράει το ριγέ φουστάνι, το δώρο της πεθεράς, και ετοιμάζεται να λογοδοθεί με τον πατέρα τους. Να υποσχεθούν ο ένας στον άλλον ότι θα ζήσουν μαζί μέχρι τον θάνατό τους. Το κορίτσι δεν έχει γνωρίσει ποτέ ως τώρα άλλους που να έχουν κρατήσει τον λόγο τους, όπως εκείνοι.”
Η συλλογή
Δεκαέξι ιστορίες για ανθρώπους χωμένους στα κουκούλια τους. Άντρες και γυναίκες που ζουν στη μεγάλη πόλη κάνοντας μικρά όνειρα. Άνθρωποι αεροστεγείς – τουλάχιστον έτσι φαίνονται-που άλλοτε λυτρώνονται κι άλλοτε εγκαταλείπονται στην τύχη τους.
Πάντοτε όμως κινούνται, τρέχουν να αποφύγουν λακκούβες με θείους, που δεν αγαπάνε σαν θείοι και με φυτά- μάρτυρες θλιβερών ιστοριών, σφυρίζουν στο τρένο ξαφνικά, χτυπάνε κουδούνια αγνώστων, ξύνουν τοίχους με τα χέρια τους, βουτάνε σε πισίνες για να κρυφτούν, βάζουν ηλεκτρική σκούπα για να φέρουν κοντά τους αυτούς που αγάπησαν, καταστρέφουν παιδικά πάρτι.
Κάνουν ό,τι μπορούν για να παραμείνουν προστατευμένοι, μονωμένοι, ή – τουλάχιστον- έτσι νομίζουν.
Η Ελένη Καραμαγκιώλη είναι δικηγόρος και ζει στην Αθήνα. Διηγήματά της έχουν δημοσιευθεί στο Book’s Journal, Χάρτη, Φρέαρ και άλλα λογοτεχνικά περιοδικά. Η “Μονωτική Ταινία” από τις Εκδόσεις Ιωλκός είναι το πρώτο της βιβλίο.