Η συνεργασία του με τη σπουδαία Λίνα Νικολακοπούλου, η διαδρομή του στην παραδοσιακή μουσική, οι σταθμοί της πορείας του, οι μεγάλοι πυλώνες του, το τραγούδι «Σιωπές» του Γιώργου Σταυριανού που κυκλοφορεί από την Keys records, αλλά και όσα βαθιά επιθυμεί και ονειρεύεται, μοιράζεται μαζί μας ο Παναγιώτης Σδούκος.

Γράφει η Ζέτα Τζιώτη

-Παναγιώτη, έχεις ένα πλούσιο βιογραφικό συνεργασιών αλλά και δύο ξεχωριστές δισκογραφικές δουλειές που αναφέρονται στην παραδοσιακή αλλά και θρησκευτική μουσική. Τι αποτέλεσε έναυσμα για ένα νέο άνθρωπο να ασχοληθεί με τα μικρασιάτικα τραγούδια αλλά και τους ύμνους της Μεγάλης Εβδομάδας;

-Η Βυζαντινή και η Παραδοσιακή Μουσική για μένα- ήδη από τα παιδικά μου χρόνια- υπήρξαν ως δυο παράλληλα ιερά μονοπάτια: από το ένα εκκλησιαστικής και από το άλλο κοσμικής έκφρασης. Το πρώτο, ‘’του Θεού τα γράμματα’’     -όπως τα λέω – με συγκινούν με τη μελλισματική τους απόδοση και την προσευχητική προσέγγιση  και το δεύτερο, μιλά μέσα μου με το πλέον  άνθρωπολαογραφικό του υπόβαθρο. Από όλα αυτά -με τη βαρύτητα και την ιστορία που τα διακρίνει- αποκόμισα βιώματα, γνώση και έντονες συγκινήσεις. Για έναν μυημένο σε αυτά είναι ευλογία, πηγή έμπνευσης και καλλιτεχνικής έκφρασης και σαφώς εφόδια για περαιτέρω δημιουργικό έργο στο χώρο, σε Ελλάδα και εξωτερικό.
Ήταν φυσικό επόμενο να εκφραστώ με αυτόν τον τρόπο.

-Τι θεωρείς ότι έχει προσφέρει η παραδοσιακή μουσική στη ζωή σου;

-Κυρίως ανθρωπιά. Η Παράδοση εξανθρωπίζει. Η Παραδοσιακή Μουσική πέραν από τις μουσικολογικές, εθνομουσικολογικές και ανθρωπολαογραφικές γνώσεις που σου δίνει το ιδιάζον στοιχείο που διέκρινα εγώ είναι η απλότητά της στον στίχο και στην έκφραση των βιωμάτων των ανθρώπων χωρίς επιτήδευση. Ο λαός μας υπήρξε ποιητάρης αυτοστιγμεί. Αυτό που αισθανόταν αυτομάτως το κάνε τραγούδι, η ανάσα του γινόταν τραγούδι γιατί τον συντρόφευε στα δύσκολα. Και φανταστείτε τότε δεν υπήρχαν τα μέσα που έχουμε σήμερα. Αυτά τα τραγούδια συνέχισαν μέχρι και σήμερα διότι ήταν ποτισμένα με έντονες συγκινήσεις και μνήμες. Μιλάμε για τέτοια φόρτιση που έφτασαν σε σημείο να διαδοθούν. Ο απλός ο κόσμος ήταν ο ίδιος δημιουργός της μουσικής και του τραγουδιού και τα ζούσαν συλλογικά.

-Πότε ξεκίνησες να τραγουδάς;

-Ξεκίνησα να τραγουδώ από οκτώ ετών.

Η Λίνα Νικολακοπούλου έχει περάσει σε άλλο επίπεδο τη γραφή της. Είναι  τα πάθη μας που μεταμορφώνονται και εξαγιάζονται

-Πώς ήρθε στο δρόμο σου η Λίνα Νικολακοπούλου;

-Την Λίνα την παρακολουθούσα. Έκανε κάποιες βραδιές ανθρωπιστικού ενδιαφέροντος μετά μουσικής σε καλλιτεχνικούς χώρους και μουσικές σκηνές. Μάλιστα, εγώ τότε είχα μια συνεργασία με έναν από αυτούς τους χώρους, όπου η Λίνα είχε κάποιες εμφανίσεις  προγραμματισμένες. Ήμουν καλεσμένος μια βραδιά από μια φίλη μου δημοσιογράφο που κρατούσε τις δημόσιες σχέσεις του συγκεκριμένου χώρου για να τραγουδήσω.

Ήταν η εποχή κατά την οποία ετοίμαζα την δεύτερη δισκογραφική μου δουλειά με τους Ψαλμούς της Μ. Εβδομάδας: ‘’Εκών ετάφη και Αληθώς Ανέστη’’. Μου ήρθε επομένως η ιδέα να προγραμματίσουμε  την παρουσίαση του Δίσκου στο συγκεκριμένο καλλιτεχνικό χώρο με την επιμέλεια της Λίνας και του Καθηγητή μου στη Θεολογική κ. Μπέγζο Μάριο.  Έτσι ξεκίνησε η συνεργασία μου μαζί της το 2018.

-Τι πιστεύεις ότι σε δίδαξε η Λίνα;

-Με την Λίνα δεν μαθαίνεις απλά. Υφίστασαι την καλήν αλλοίωση, αλλοιώνεσαι φεύγουν δηλαδή τα σαρκικά μάτια της φθοράς, υπερβαίνεις τα δεδομένα χωρίς όμως να τα καταργείς. Η Λίνα έχει περάσει σε άλλο επίπεδο τη γραφή της. Η Λίνα είναι  τα πάθη μας που μεταμορφώνονται και εξαγιάζονται. Αυτό νιώθω.

-Τραγούδησες στο Ωδείο Ηρώδου Αττικού. Τι συναισθήματα ένιωθες ανεβαίνοντας στη σκηνή του;

-Η εμπειρία ήταν συγκλονιστική. Οι χώροι αυτοί είναι ποτισμένοι με πνεύμα. Είναι ιερός ο χώρος.

-Ποιες θεωρείς ως τις σημαντικότερες συνεργασίες σου;

-Σαφώς διακρίνω τη συνεργασία μου με τη Λίνα Νικολακοπούλου που αναφέραμε. Επίσης τη συνεργασία μου με την Κατερίνα Παπαδοπούλου στην πρώτη δισκογραφική μου δουλειά ‘’Στης Προσφυγιάς την Αύρα (2015)’’, με τους Ταξίμ στον χώρο του πρώτου Πανεπιστημίου Αθηνών στην Πλάκα, με τον Ζαχαρία Καρούνη στο Ηρώδειο. Με την Καίτη Κουλιά, την Ντιλέκ Κοτς, τη Στέλλα Κονιτοπούλου τον Λάκη Χαλκιά σε πολιτιστικές και φιλανθρωπικές δράσεις. Τον Ηθοποιό Γεράσιμο Μιχελή στο Αγαπημένο μου Μηνολόγιο που είχαμε παρουσιάσει λίγο πριν τα Χριστούγεννα του 2018. Και το ταξίδι συνεχίζεται.

 -Μόλις κυκλοφόρησε από την keys records το τραγούδι “Οι σιωπές” σε σύνθεση και λόγια του Γιώργου Σταυριανού. Μίλησέ μου για αυτή την ιδιαίτερη σύμπραξη;

-Το «Σιωπές» του Γιώργου Σταυριανού ως δημιούργημα το ήξερα χρόνια πριν και πάντα με ενέπνεε σαν τραγούδι. Έλεγα πόσο θα θελα να το τραγουδήσω κάποια στιγμή. Ήρθε το πλήρωμα του χρόνου. Η ματιά του Αργύρη Ναστόπουλου επίσης στο video clip άγγιξε φλέβα και σύνολο.

Το έργο σκόρπισε στο κοινό μια αντίδραση έναντι αυτής της καλλιτεχνικής σιωπής λόγω του ιού που ζούμε. Στο Γιώργο άρεσε πολύ η ευγένειά μου, η ερμηνεία μου και η απόδοση των μουσικών στο κομμάτι. Μας έδωσε απλόχερα την άδειά του κι έτσι με την keys records το επικοινωνούμε στον κόσμο. Το παρουσιάζω με ούτι, βιολί και κρουστά παραδοσιακά όργανα δηλαδή.  Ήταν τόλμημα αυτό γιατί ξεχνάμε ότι οι παραδοσιακοί μουσικοί μπορούν να συμπράξουν και να αποδώσουν τα μέγιστα και με εξαιρετική καλαισθησία μουσικές της σύγχρονης πραγματικότητας.

Δυστυχώς, τους έχουμε κατά νου εποχιακά και τους έχουμε ταυτίσει μόνο με το πανηγύρι με τις Απόκριες και την τσικνοπέμπτη. Καλό είναι ο κόσμος να αρχίζει να αναζητά υλικό στο διαδίκτυο από παραδοσιακούς μουσικούς που δεν αναμασούν, αλλά πραγματικά δημιουργούν.