Γράφει ο Γιάννης Λιάκος
Συνάντησα τον Γιώργο Σταθόπουλο ένα πρωί Δευτέρας στο εργαστήριο του στη Γούβα. Η φιλία μας μετράει περίπου τριάντα χρόνια. Μας συνδέει άριστη εικαστική συνεργασία με χιούμορ και φιλοσοφική διάθεση. Ξεκινώντας την πρωινή μας κουβέντα στον χώρο που εμπνέεται και ζωγραφίζει τις έντονες χρωματικές του εικόνες, μου λέει:
“Η Τέχνη είναι άγονη γραμμή. Όταν γεννήθηκα, οι μοίρες μου είπαν θα πονέσεις. Γι’ αυτό όταν γεννιέσαι με κλάμα αρχίζεις και με κλάμα τελειώνεις. Η ενδιάμεση πορεία για τον καλλιτέχνη είναι ένα σαράκι που τον τρώει η Αμφισβήτηση. Η ζωγραφική είναι ο χώρος για να αναπαύεται ο νους από τα ταξίδια της φαντασίας. Ο ζωγράφος με τεχνοτροπίες που διαδέχονται η μία την άλλη επιλέγει το θέμα και την γραφή του και έτσι κλείνει στο τελάρο του τον μύθο του με σχήματα και χρώματα.”
Έφυγα από το εργαστήριό του πιο πλούσιος σε εικόνες, σκέψεις και συναισθήματα.
