Γράφει η Μαρία Παγκάλου
Μιλάμε για ρίζες, μαθαίνουμε τις παραδόσεις, αγαπάμε τα έθιμα… Η κατανόηση του βάθους μας βοηθάει να επιστρέφουμε στις ρίζες της ύπαρξής μας.
Η επιστροφή στις ρίζες μας, φαίνεται η μόνη οδός για σταθερότητα. Στις ρίζες ενός δένδρου υπάρχει η αργή κίνηση της σταθερότητας που εξασφαλίζει την ανάπτυξη.
Μία τέτοιου είδους εμβάθυνση είναι πέρα από τη βιασύνη. Οι ρίζες θρέφουν τον κορμό για να παραλάβει με τη σειρά του το βάρος του δένδρου. Ωστόσο, δεν υπάρχει παράπονο, αλλά εκπλήρωση του ρόλου και του προορισμού, ώστε να φτάσουν οι καρποί σε όλους.
Εμείς επίσης, έχουμε αόρατα θεμέλια. Κάθε μας προσπάθεια, υποστηρίζει την αλλαγή και έπειτα, το δένδρο της ζωής μας στέκεται πιο αγέρωχο και αξιοπρεπές στις καταιγίδες και τους αέρηδες της ζωής. Κάθε ευεργετική πράξη ακολουθεί την προηγούμενη και έτσι στολίζει το γενεαλογικό δένδρο της ζωής μας.
Ότι είναι ένας σπόρος για το δένδρο, είναι και η ψυχή για το σώμα μας. Υπάρχει, αλλά είναι αφανής, στηρίζει και μετά φεύγει, αποδυναμώνεται ή φωτίζεται, αλλά ποτέ δεν πεθαίνει… Η ζωτική ενέργεια είναι η ψυχή και τα αισθήματά μας, σαν ρίζες, εδραιώνουν ή βαθαίνουν τις θετικές ή αρνητικές τάσεις.
Όπως ο κορμός φαίνεται σταθερός και ακίνητος, αλλά μεταβιβάζει τη ζωή προς τα κλαδιά, έτσι είναι για την ψυχή το σώμα, το οποίο τη συνδέει με τους γύρω, όχι τόσο να πάρει, αλλά πρωτίστως για να μοιραστεί το μεγαλείο και θαύμα του αγνού και ανώτερου εαυτού της.
Έτσι, αν χάσουμε τον δρόμο σε κάποιο παρακλάδι της ζωής, μπορούμε πάντα να επιστρέφουμε στην απαρχή της ύπαρξής μας. Κάπου εκεί, στη βάση του δένδρου, ως ψυχή, μπορούμε να συναντούμε τον Αιώνιο Σπόρο της Ανθρωπότητας, την Υπέρτατη Ψυχή να μας στηρίζει και να μας υπενθυμίζει τη σωστή μας ρότα.
Ας επιστρέφω με τη συνειδητότητά μου στην απαρχή όλων των θησαυρών που μου χαρίζει η σύνδεση με τον Θεό και στην αφανή σιωπή, που σαν τη μητέρα γη μου προσφέρει πάντα την ανανέωση.
Έτσι θα γίνομαι ένα δένδρο με τέτοιο αυτοσεβασμό, που οι άνθρωποι κάθε γενεάς να ξαποσταίνουν στη σκιά του.