Με αφορμή την επέτειο συμπλήρωσης 80 χρόνων από τη γέννηση και 25 χρόνων από το θάνατο του σημαντικού Έλληνα ζωγράφου, Αλέξη Ακριθάκη το Μουσείο Μπενάκη παρουσιάζει στο φιλότεχνο κοινό την πρώτη οργανωμένη έκθεση της ομότιτλης σειράς έργων του καλλιτέχνη, αφιερωμένη αποκλειστικά σε μία από τις πιο αναγνωρίσιμες τεχνικές του, το «τσίκι-τσίκι», όπως την αποκάλεσε χαρακτηριστικά ο συγγραφέας Κώστας Ταχτσής στα μέσα του ’60.
Τα έργα της σειράς αυτής έγιναν από τα μέσα της δεκαετίας του ’60 έως τα μέσα της δεκαετίας του ’70 και φιλοτεχνήθηκαν κυρίως με μελάνι σε χαρτί. Μερικές φορές ο Ακριθάκης έκανε χρήση χρωματιστής τέμπερας και σπανιότερα άλλων υλικών. Η δουλειά αυτή θεωρείται ιδιαίτερης σημασίας για τη δημιουργία, την εξέλιξη και τη διαφοροποίηση της χαρακτηριστικής του τεχνοτροπίας σε όλη τη διάρκεια της εικαστικής του πορείας.
Η έκθεση, που αυτές τις μέρες συγκεντρώνει πλήθος κόσμου στο Μουσείο Μπενάκη, περιλαμβάνει περισσότερα από 60 έργα από ιδιωτικές και δημόσιες συλλογές της Ελλάδας και του εξωτερικού με πολλά να παρουσιάζονται στην Ελλάδα για πρώτη φορά.
Την επιμέλεια της έκθεσης έχουν η κόρη του καλλιτέχνη, Xλόη Geitmann-Ακριθάκη και ο Αλέξιος Παπαζαχαρίας.
Συναντήσαμε την κυρία Χλόη Ακριθάκη και μιλήσαμε μαζί της για την έκθεση στο Μουσείο Μπενάκη καθώς και για τη δική της δουλειά ως visual artist.
Γράφει η Ζέτα Τζιώτη
-Χλόη, πώς αισθάνεσθε που οι φίλοι-συλλέκτες του πατέρα σας ανταποκρίθηκαν αμέσως στην πρόσκλησή σας και τα «τσικι-τσίκι» έργα τους παρουσιάζονται στο Μουσείο Μπενάκη;
-Τα έργα που παρουσιάζονται στην έκθεση αυτή, ανήκουν σε διαφορετικές συλλογές. Κάποια έργα τα είχε χαρίσει ο πατέρας μου σε φίλους του, άλλα είχαν πουληθεί ήδη το 1966 και πολλά έχουν αλλάξει ιδιοκτήτες στο πέρασμα του χρόνου.
Όλα όμως έχουν κοινό το ότι έχουν αγαπηθεί και έχουν «ζήσει» μαζί με τους ιδιοκτήτες τους.
Χαίρομαι πολύ για την ανταπόκριση των συλλεκτών και τους ευχαριστώ θερμά που δέχτηκαν να μας δανείσουν τα έργα τους και να μοιραστούν την αγάπη τους για αυτά με το κοινό. Χωρίς αυτά δε θα μπορούσε να γίνει η έκθεση!
-Ακριθάκης άσπρο- μαύρο, Ακριθάκης με χρώμα. Τι αντιπροσωπεύουν αυτές οι ενότητες για σας;
-Το έργο του Ακριθακη είναι τόσο πλούσιο και περιέχει έργα σε χαρτί, με μελάνι ή τέμπερα ή και τα δυο, καμβάδες, κατασκευές, εφαρμογές μέχρι και εφήμερα έργα όπως η βαλίτσα από βότσαλα στην ακρογιαλιά. Τα αγαπάω όλα!
Τα ασπρόμαυρα «τσίκι-τσίκι» μπορώ να τα κοιτάζω ξανά και ξανά και παρόλο που πάντα με προκαλούν να βρω μια μικρή λεπτομέρεια που δεν έχω ξαναδεί παράλληλα με ηρεμούν και με πηγαίνουν πίσω στην παιδική μου ηλικία.
-Όταν βάζετε ένα έργο δικό σας διπλά σε κάποιο του πατέρα σας, υπάρχουν φορές που να διακρίνετε ότι υπάρχουν κοινά σημεία;
-Ως καλλιτέχνης επέλεξα να ασχοληθώ με τη φωτογραφία ελπίζοντας να κάνω κάτι πολύ διαφορετικό από τον πατέρα μου όσο αφορά στην τέχνη. Να όμως που τελικά οι εικόνες που έχω μέσα μου από παιδί ασυνείδητα τρυπώνουν μέσα στα δικά μου έργα.
Έτσι μια μέρα, βάζοντας τυχαία μια φωτογραφία μου δίπλα σε μια μικρή κατασκευή του πατέρα μου, είδα ότι όχι μόνο είχαν τα ίδια χρώματα αλλά τα είχαν και στην ίδια δομή.
Μετά από αυτό, άρχισα να βρίσκω και αλλά τέτοια «ζευγάρια» που μπορεί και να είναι και κάτι τελείως τυχαίο.
-Διαπιστώνουμε ότι στη δουλειά σας σάς αρέσει να αλλάζετε concept. Πιστεύετε ότι αυτό αποτελεί πατρική παρακαταθήκη;
-Ότι και να κάνουμε είμαστε μέρος των γονιών μας. Σίγουρα κάποια πράγματα έχω πάρει από εκείνον και ελπίζω τα καλά!!
-Με ποια πόλη ταυτίζεστε περισσότερο με το Βερολίνο, την Πράγα ή την Αθήνα;
-Μέχρι τώρα έχω περάσει το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μου στην Πράγα από επιλογή, αν και δεν είχα ποτέ φανταστεί ότι 25 χρόνια μετά θα ήμουν ακόμη εκεί.
Στο Βερολίνο γεννήθηκα. Το αισθάνομαι ακόμη σαν στο σπίτι μου και ευχαρίστως θα ξαναζούσα εκεί αλλά πιστεύω ότι τελικά η μητρική γλώσσα και οι παιδικοί φίλοι είναι οι πιο δυνατοί σύνδεσμοι. Έτσι όταν μεγαλώσω θα ήθελα να περνάω πιο πολύ χρόνο στην Αθήνα.
-Έχετε μεγαλώσει μεταξύ Γερμανίας και Ελλάδας και έχετε περάσει την παιδική σας ηλικία γνωρίζοντας ανθρώπους που σημάδεψαν την πολιτιστική κληρονομία του πλανήτη. Ο Αντι Γουόρχολ, ο Ρίτσαρντ Χόλμπρουκ, ο Μπράιαν Ντε Πάλμα, ο Ρόμπερτ Ντε Νίρο ήταν κάποιοι από αυτούς.
Θα θέλατε να μας αναφέρετε κάποιους από αυτούς που ξεχωρίζετε και για ποιους λόγους;
-Γνώρισα μερικούς από αυτούς και αρκετούς άλλους αλλά ήμουν ακόμη μικρή. Ξεχωρίζω τον Daniel Barenboim και τον Alfred Brendel, αλλά η επιλογή είναι εντελώς προσωπική γιατί έχω ιδιαίτερη αγάπη στη μουσική και συγκεκριμένα στο πιάνο.
Τότε μου έκανε εντύπωση πως πολλοί ηθοποιοί που τους ήξερα πριν μόνο από τις ταινίες τους, όταν ερχόντουσαν στο εστιατόριο της μητέρας μου ήθελαν απλώς να φάνε ήσυχα και να περάσουν σχεδόν απαρατήρητοι.
-Οι φωτογραφίες σας εκτός από εικαστική πλευρά έχουν και ρόλο δημοσιογραφικό καταγράφοντας περιόδους και ιστορικές στιγμές. Τι είναι για σας η φωτογραφία;
-Για μένα η φωτογραφία είναι η προσπάθεια να κρατήσουμε το χρόνο που φεύγει. Σημαντικές ή ασήμαντες στιγμές γίνονται εικόνες, αναμνήσεις αληθινές ή σκηνοθετημενες, που παίρνουν αξία και μένουν για πάντα.
Η φωτογραφία είναι το κατεξοχήν μέσο για καταγράψουμε το χρόνο που περνάει. Μπορούμε να καταγράψουμε από ένα κλάσμα του δευτερόλεπτου μέχρι μια περίοδο χρόνων ολόκληρων. Αυτό είναι και αυτό που με ενδιαφέρει, δηλαδή να δείχνω στη δουλειά μου με διάφορους τρόπους. Είτε με κολλάζ, είτε ως μια σειρά φωτογραφιών, όταν μια μεμονωμένη φωτογραφία δεν φτάνει για να αναδείξει τις προθέσεις μου.
-Μελλοντικά σας σχέδια;
-Φυσικά συνεχίζω την καταγραφή του έργου του πατέρα μου. Είναι πολύ σημαντικό να γίνει το Catalogue Raisonne για να προστατευθεί το έργο του. Όμως αυτό είναι ένα μακροπρόθεσμο πρότζεκτ. Κατά τα αλλά, έχω πολλά πλάνα για εκθέσεις, παρουσιάσεις και εκδόσεις και ελπίζω κάποια από όλα αυτά να πραγματοποιηθούν.
Παράλληλα ας μην ξεχνάω και τη δίκη μου δουλειά. Με την επέτειο του τείχους του Βερολίνου, παρουσιάζω έργα μου γύρω από αυτό το θέμα στο Βερολίνο.
Η καινούργια μου δουλειά έχει να κάνει με τι άλλο; Με καλλιτέχνες, ένα θέμα που «ξαναπιάνω» μετά από πολλά χρόνια και έχει για μένα ιδιαίτερη σημασία και πολλά επίπεδα.
Info Έκθεσης
Αλέξης Ακριθάκης Τσίκι – τσίκι
Επιμέλεια
Xλόη Geitmann-Ακριθάκη
& Αλέξιος Παπαζαχαρίας
Διάρκεια
Τετάρτη 25 Σεπτεμβρίου
Κυριακή 17 Νοεμβρίου 2019
Μουσείο Μπενάκη
Κουμπάρη 1 & Βασ. Σοφίας, 106 74 Αθήνα
21 0367 1000
Η έκθεση τελεί υπό την αιγίδα του Berliner Künstler Programm και τη DAAD, και πραγματοποιείται με την υποστήριξη της Πρεσβείας της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας στην Αθήνα.
