Γράφει η Αιμιλία Φλώρου (Not a review…just my point of view)
‘’170 Τετραγωνικά’’, 50 τετραγωνικά ,100 τετραγωνικά, εκεί πλέον χωρούν, εγκιβωτισμένες κατά το πλείστον οι ζωές μας και η παρακαταθήκη που έχει αφήσει η απελθούσα γενιά στο τριάντα -σαράντα ετών ‘’μάχιμο’’ έμψυχο υλικό της (χωρίς να θέλουμε να φανούμε αφοριστικοί ως προς την ‘’απεγκιβωτισμένη’’ φωτεινή και γεμάτη εποικοδομητικές προσλαμβάνουσες πλευρά της ζωής, η οποία σαφώς υπάρχει παντού αλλά χρειάζεται ισχυρές βάσεις πνεύματος και ψυχής, κατανόηση αγάπη ζεστασιά και ορθολογική ιεράρχηση αναγκών ή έστω διάθεση για αναζήτηση όλων αυτών).
Το πανομοιότυπο αυτό μοτίβο της σημερινής συμβατικής καθημερινότητας που χωρά και υπολογίζεται με μονάδες μέτρησης αποτυπώνει με ιδιαίτερα ευφυή και ευρηματικό τρόπο ο Γιωργής Τσουρής μέσα από το κείμενό του.
Η ιστορία ως εξής σύμφωνα με το σημείωμα της παραγωγής:
‘’Σε μια μικρή επαρχιακή πόλη της Ελλάδας, ο θάνατος του πατέρα, ξαναφέρνει κάτω από την ίδια στέγη δύο αδερφές που έμεναν μακριά. Σκληρές αντιθέσεις και διαφωνίες, δημιουργούν μια έκρυθμη κατάσταση ανάμεσα στη μικρή εγκυμονούσα αδερφή, τον σύντροφό της και τη μεγάλη αδερφή, η οποία επιστρέφει στο σπίτι μετά από πολυετή απουσία με σκοπό να το πουλήσει.
Μια απογευματινή επίσκεψη – βόμβα, θα φέρει αντιμέτωπους όλους τους αντιήρωές μας με το παρελθόν, το παρόν και κυρίως το μέλλον τους, και θα εκτροχιάσει με κωμικό και απρόσμενο τρόπο την ήδη ασταθή πορεία τους. Κρυμμένα μυστικά, απανωτές ανατροπές και εκκωφαντικές αποκαλύψεις συνθέτουν έναν οικογενειακό συναισθηματικό ντέρμπυ κορυφής, σε ένα «ρινγκ» 170 τετραγωνικών μέτρων. Πόσα νομίζεις ότι ξέρεις για τους πιο κοντινούς σου ανθρώπους; Ποιος θα μείνει όρθιος στο τέλος;’’
Διαταραγμένες ισορροπίες μέσα στον πυρήνα της οικογένειας, καλά χωμένα μυστικά κάτω από το χαλί , ψυχική απομάκρυνση, έλλειψη επικοινωνίας και διαλόγου, αποφυγή να αποκαλύψεις τα θέλω και τις επιθυμίες σου υπό τη δαμόκλειο σπάθη της κοινωνικής κατακραυγής, η διάθεση του ότι όλα αποτιμώνται σε ύλη ή σε χρήμα, εριστικότητα και θυμός, παρελκυστική άποψη για το μέχρι που ο καθένας μπορεί να απλώσει τις δεξιότητές του και τα ταλέντα του, επιφάνεια και αποφυγή διείσδυσης στο τι θέλουν πραγματικά οι δικοί μας άνθρωποι, διάθεση να ακουστείς αλλά όχι να ακούσεις. Όλη αυτή την κοινωνική παθογένεια δραματουργικά εντυπώνει στο θεατρικό του έργο ο Γιωργής Τσουρής με τον πιο γλυκόπικρο τρόπο.
Ένα κείμενο που υφαίνει με μία απαράμιλλη δυναμική την εναλλαγή των διαθέσεων και των συναισθημάτων του θεατρικού κοινού καθώς το σκληρό αποτύπωμα της ζωής μπλέκεται ευρηματικά και αβίαστα με το χιούμορ και την αστεία πλευρά της, θυμίζοντάς μας ότι τίποτα δεν έχει μία όψη. Η αντιμετώπιση των πραγμάτων και των δυσκολιών πραγματώνεται αναλόγως με ποια οπτική τις αντιμάχεσαι.
Τη δύσκολη αυτή θεματολογία που αδιαμφισβήτητα προβληματίζει και βάζει σε σκέψεις τον θεατή, το κείμενο του Γιωργή Τσουρή την εισάγει στη θεατρική σκηνή με μία οξύμωρη ισορροπία μεταξύ της παρουσίασης της σκληρής αλήθειας και του οξυδερκούς, παλαιάς κοπής ατακαδόρικου χιούμορ με αποτέλεσμα ενώ όντως έχεις μπροστά σου μια σκληρή προβληματική, βγαίνοντας από το θέατρο έχεις μία αίσθηση πρωτογενούς ευφορίας που δεν εδράζεται σε δεύτερες σκέψεις ή προβληματισμούς. Έτσι αβίαστα λες ..’’πέρασα υπέροχα’’.
Το δυνατό χαρτί της παράστασης οι ρεαλιστικές ερμηνείες των ηθοποιών τους οποίους συντονίζει εξαιρετικά ο σκηνοθέτης Γιώργος Παλούμπης κάνοντας τους να λειτουργούν ως μία αλυσιδωτή αντίδραση που επιτυγχάνει το σκοπό της και το στόχο της.
Ο τρόπος που προσεγγίζουν ερμηνευτικά οι ηθοποιοί τους ήρωες είναι άκρως ρεαλιστικός. Έχεις την εντύπωση ότι τους κοιτάς κρυφά πίσω από μία γρίλια αλλά δεν μπορείς να παρέμβεις. Τα λόγια ωμά, καθαρά, σκληρά, καθημερινά, όπως είναι η ζωή ή όπως δεν θα έπρεπε να είναι η ζωή . Σε καθηλώνει ο βιτριολικός σαρκασμός της αδελφής που εμφανίζεται μετά από χρόνια στο πατρικό της, τα πνιγμένα θέλω και ο κεκαλυμμένος φόβος από ευγένεια και έλλειψη τόλμης της αδελφής που παρέμεινε κοντά στον πατέρα της μέχρι να πεθάνει. Το διπλό πρόσωπο του στοργικού μελλοντικού συζύγου.
Αλλά εγώ έμεινα στην προσωπικότητα του Άγγελου στην οποία μετουσιώνεται στη κυριολεξία ο Γιωργής Τσουρής. Ενώ πρόκειται για μία προσωπικότητα που προκαλεί γέλιο από τη γλυκιά αδεξιότητα της με την όλη της στάση και τοποθέτηση στο χώρο, ο Άγγελος μου προκάλεσε συγκίνηση, με τη γνησιότητα του χαρακτήρα του και την αλήθεια του δικού του κόσμου. Μέσα στον χείμαρρο γέλιου που προκαλούσε κάθε του κίνηση, αντίκρυζα έναν άνθρωπο που του έλειπε η στοργή, η αγάπη, η συντροφιά και η παρουσία της ανθρώπινης ζεστασιάς. Έναν άνθρωπο που προσπαθούσε να αποδείξει ότι σε κάτι είναι καλός αλλά δεν είχε ποτέ κανένα να του πει’’ έλα τα καταφέρνεις… αλλά πρέπει να προσπαθήσεις λίγο περισσότερο και αν δεν μπορείς δεν πειράζει.. εμείς είμαστε εδώ και σε αγαπάμε με όλη την ειλικρίνεια της ψυχής μας’’. Έναν άνθρωπο που όταν κάτι του χαρίστηκε ήθελε να το μοιραστεί με όλους…
Εμείς δεν θα μείνουμε απλά στο πέρασα υπέροχα, θα κάνουμε ένα βήμα παρακάτω και θα προβληματιστούμε, αναλογιζόμενοι ότι οι ‘’Άγγελοι’’ έχουν την ανάγκη άλλων ‘’Αγγέλων’’ και ότι η ζωή, η ευτυχία και η ύπαρξη μας δεν πρέπει να υπολογίζεται με μονάδες μέτρησης….
ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ
Συγγραφέας: Γιωργής Τσουρής
Σκηνοθεσία: Γιώργος Παλούμπης
Δραματουργική επεξεργασία: Γιώργος Παλούμπης – Βάλια Παπακωνσταντίνου
Μουσική – Video εγκατάσταση: Γιωργής Τσουρής
Βοηθός σκηνοθέτης: Γιωργής Τσουρής
Σκηνικά: Κωνσταντίνα Μαρδίκη – Έλλη Παπαδάκη
Κοστούμια: Βασιλική Σύρμα
Φωτισμοί: Σεμίνα Παπαλεξανδροπούλου
Σχεδιασμός μακιγιάζ: Άρτεμις Βαλτάτζη
Φωτογραφίες: Ανδρέας Παπακωνσταντίνου
Παραγωγή: Θέασις Δράσεις Πολιτισμού Ε.Π.Ε.
Ηθοποιοί:
Ήβη Νικολαΐδου
Θανάσης Ζερίτης
Ελένη Τσιμπρικίδου
Λυδία Γιαννουσάκη
Γιωργής Τσουρής
Θέατρο ΙΛΙΣΙΑ από 26.2.2023 έως 28.5.2023
