Τριάντα χρόνια «επ’ αυτοφώρο»
Γράφει η Ζέτα Τζιώτη
Η έκθεση με τίτλο «Επ’Αυτοφώρω» εγκαινιάζεται την Παρασκευή 6 Μαρτίου στις 20:00 και θα διαρκέσει μέχρι και το Σάββατο 28 Μαρτίου.
Έγχρωμα–αυτή τη φορά- ενσταντανέ. Μοναδικά καρέ που περνούν από μπροστά μας παγώνοντας την στιγμή και συλλαμβάνοντας επ΄αυτοφώρω τους πρωταγωνιστές της.
Ποια άραγε θα είναι η συνέχεια; Πλουραλιστικά τελάρα που διηγούνται μια ιστορία, οπτικές αφηγήσεις, στις οποίες ο θεατής δίνει το τέλος που φαντάζεται εκείνος.
Αυτή είναι η νέα δουλειά του ρομαντικού Στάθη Βατανίδη, του εικαστικού που αναδεικνύει με την πινελιά του τη μαγεία της αγκαλιάς, τον ερωτισμό του αγγίγματος, την ιερότητα της μητρικής στοργής, την μοναδικότητα της κάθε στιγμής. Καθιστώντας ουσιαστική την επιφανειακή αφήγηση της καθημερινότητας, ο Βατανίδης συλλαμβάνει και μας επ’ αυτοφώρω να αναζητούμε στα καρέ του την εξέλιξη του προσωπικού μας ενσταντανέ.
Με αφορμή την επέτειο της 30χρονης παρουσίας του στα εικαστικά δρώμενα της χώρας, παρουσιάζει στην γκαλερί Τεχνοχώρος στην Ακρόπολη τριάντα επετειακά έργα διαστάσεων 30×30 cm.
Έχοντας πάντα ως κεντρικό άξονα της δουλειάς του τον ίδιο τον άνθρωπο παρουσιάζει εικόνες καθημερινές, συλλαμβάνοντας «επ’αυτοφώρω» τους πρωταγωνιστές τους.
-Στάθη, παρουσιάζεις τη νέα σου δουλειά στον Τεχνοχώρο με τίτλο «επ’ αυτοφώρω». Γιατί επέλεξες αυτόν τον τίτλο;
Μιλώντας για την καινούργια μου δουλειά και πιστεύοντας πως η παρουσία του ανθρώπου ενέχει όλα τα δραματικά στοιχεία που με εμπνέουν, χτίζω τον δικό μου κόσμο με πρωταγωνιστές ανθρώπινες φιγούρες σε σύντομες αφηγήσεις μικρών και μεγάλων στιγμών καθημερινότητας συχνά σε αστικά τοπία ή κλειστούς χώρους, πολυάνθρωπα σύνολα όπου το βλέμμα τους έρχεται συχνά προς τον θεατή σαν να ζητούν την συμμετοχή του.
-Καρέ-καρέ η ζωή των πρωταγωνιστών των τελάρων σου. Τι σε εμπνέει στην καθημερινότητα;
H καθημερινότητα ενέχει όλα τα ανθρώπινα συναισθήματα ενός πολίτη όπως δράμα, τρυφερότητα, επιβεβαίωση, ανασφάλεια και πλείστα άλλα. Επίσης οι πολλαπλές δραστηριότητες συνθέτουν εικόνες σαν κινηματογραφικά καρέ (secans) όπου στο τέλος της ημέρας έχουμε ένα σύνολο στοπ καρέ.
Η φωτογραφία είναι αδελφή-ψυχή της ζωγραφικής.
-Ο κόσμος κινείται και ξαφνικά παγώνει. Τι είναι αυτό που σε μαγεύει στο πάγωμα μιας κινούμενης εικόνας;
Η φωτογραφία είναι αδελφή-ψυχή της ζωγραφικής. Η ανακάλυψη της από τον Ντάκερ ξάφνιασε εφόσον παγώνει τον χρόνο. Κάτι ανάλογο κάνει και η ζωγραφική.
Μόνο που η ζωγραφική δημιουργεί αισθήματα, τύπου αναμονής, αμηχανίας, θλίψης για κάτι που έρχεται ή που θα έρθει. Τόσο στο παρόν όσο και στο μέλλον η εικαστική δημιουργία δεν φαίνεται να με εγκαταλείπει.
Όπως συχνά αναφέρω, ο πίνακας είναι σαν ένα παράθυρο, από το οποίο μπορείς να δεις το οτιδήποτε και όχι μόνο. Έτσι και εγώ ανοίγοντας στο κοινό το δικό μου παράθυρο, παρουσιάζω τη δουλειά μου, και ο καθένας την αντιλαμβάνεται με τον δικό του τρόπο. Το φως και η προοπτική παίρνουν για τον κάθε θεατή την δική τους διάσταση, ανάλογα με την συναισθηματική κατάσταση που βιώνει συγκεκριμένη στιγμή.
-Είσαι τόσο αισιόδοξος και θετικός σαν άνθρωπος, όμως οι φιγούρες σου θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν δραματικές. Πώς θα το σχολίαζες;
–Πιστεύω, πως κάθε πίνακας έχει και προέκταση βιωματική. Κατ’ επέκταση, περιέχει όλα τα συναισθήματα της στιγμής του καλλιτέχνη. Πράγματι αυτή η σειρά των έργων μου έχει περισσότερο χρώμα σε μαλακούς τόνους και προφανώς υπάρχει κλίμα αισιοδοξίας.
Δεν υπάρχει ανθρώπινη φιγούρα που να μην γίνεται ομιλία και ομιλία όπου να μην κατοικεί η φιγούρα.
-Μίλησέ μας για την εμμονή σου στην ανθρώπινη φιγούρα.
Η επιμονή μου στην ανθρώπινή φιγούρα εξηγείται από το γεγονός, ότι τα μηνύματα που εκπέμπει είναι ατέλευτα και αποτελούν μια πραγματική περιπέτεια σε δική της εξέλιξη, όπως και το παιχνίδι των χρωμάτων και τα δίκτυα κάθετων και οριζοντίων γραμμών, όπου καθορίζουν μια γεωμετρική διατύπωση.
Επίσης, ένα λόγος περισσότερο ή λιγότερο σημαντικός βρίσκεται στην εσωτερική φόρτιση ενός καλλιτέχνη. Ο καλλιτέχνης λέει, πως η εικόνα φέρνει ένα μήνυμα.
Βέβαια το μήνυμα έρχεται κατόπιν της ζωγραφικής πράξης.
Δεν υπάρχει ανθρώπινη φιγούρα που να μην γίνεται ομιλία και ομιλία όπου να μην κατοικεί η φιγούρα.
Η φιγούρα και η ομιλία παίζουν αμοιβαία η μια με την άλλη έναν αμφίσημο ρόλο. Τον ρόλο της μορφής και της επικοινωνίας έτσι ώστε σχηματίζουν δυικές έκφρασης, καθώς η πολυπλοκότητα των θεμάτων θέτει σε λειτουργιά την μορφοποίηση που θα εγγυηθεί το νόημα και την διάρκεια του έργου στον χρόνο.
-Εκφράζεις πάντα τη ψυχολογία σου στα έργα σου;
Ο κάθε θεατής έχει διαφορετική αισθητική αντίληψη. Υπάρχουν άπειροι τρόποι εικαστικής έκφρασης επηρεαζόμενοι από τα εκάστοτε χρονικά και περιβαλλοντικά γεγονότα, όπως ο εξπρεσιονισμός, ο κυβισμός, η arte povera, η concepsual,κ.α. Αυτοί οι τρόποι αλληλοσυγκρούονται δημιουργώντας νέες αισθητικές αντίληψης πολυποίκιλες και έτσι έχουμε σήμερα μια ετερόκλητη δημιουργική αρμονία.
Ο Μάνος Στεφανίδης, καθηγητής Ιστορίας της Τέχνης στο Πανεπιστήμιο Αθηνών προλογίζει τον κατάλογο της έκθεσης γράφοντας τα ακόλουθα:
«Το κοινό, παρά την τερατώδη αγορά τέχνης ή το κοσμικό boom των εικαστικών, λιγοστεύει δραματικά από την τέχνη, σα να στρέφει τα νώτα του στην ομορφιά από απόγνωση και αντικαθίσταται από βιαστικούς καταναλωτές που προτιμούν, αντί της αισθητικής, τη χρησιμότητα και, ακόμα χειρότερα, τη διακόσμηση.
Οι αληθινοί δημιουργοί, δηλαδή οι ευαίσθητοι και οι προβληματισμένοι, αυτοί που έχουν συνείδηση όλης της ματαιότητας της εποχής μας ασφυκτιούν αλλά, όπως θα ήθελε και ο Μπέκετ, συνεχίζουν! Είναι αυτοί που η ευθύνη ή κι ο τρόμος της ομορφιάς, τούς κατακαίει τα σπλάχνα συχνά διαπιστώνοντας πως δεν έχουν ουσιαστικό λόγο ύπαρξης.
Πως δεν παρεμβαίνουν στο κοινωνικό σώμα, δεν το καθοδηγούν όπως είναι ο πραγματικός τους ρόλος. Παρ’ όλα αυτά συνεχίζουν ελπίζοντας πως τα σημερινά τους έργα θα βρουν φιλικά βλέμματα και αποδοχή από τους θεατές του αύριο. Πως θα κερδίσουν δηλαδή το παιχνίδι με την Ιστορία.
Μία τέτοια περίπτωση είναι και ο Στάθης Βατανίδης ο οποίος με την παρούσα ενότητα ζωγραφικών έργων έχει φτάσει, νομίζω, σ’ ένα αξιοζήλευτο στάδιο ωριμότητας.
Ο ίδιος ξεκινά πάντα από μίαν απλή ιστορία, από ένα – εξωτερικά -ασήμαντο στιγμιότυπο της καθημερινότητας και έπειτα διανθίζει αυτόν τον βασικό πυρήνα με άλλες εμβόλιμες ιστορίες, μεγαλώνοντας καλειδοσκοπικά τον ορίζοντα των γεγονότων και δημιουργώντας σύνθετες, επάλληλες αφηγήσεις. Η φόρμα είναι σταθερά “παιδική” δηλαδή πριμιτίφ, όπως εκείνες του αείμνηστου Φαίδωνα Πατρικαλάκι ή του Αλέκου Φασιανού. Και σας διαβεβαιώ πως απαιτείται τεράστια ωριμότητα για να ζωγραφίζει κανείς σαν παιδί.
Επιπλέον, στον Βατανίδη η σύνθεση, ως το αφηρημένο παιχνίδι όγκων και χρωμάτων, πρωταγωνιστεί. Ή, καλύτερα, η αφήγηση εξισορροπεί με τη φόρμα. Παρένθεση: Ούτως ή άλλως, στο βάθος και της πιο καθαρής, της πιο αφηρημένης εικόνας αργοσαλεύει πάντα μία ιστορία. Σαν εκείνο το μυθικό τέρας που κοιμάται στα βάθη της λίμνης του Λοχ Νες».
Info:
Αίθουσα τέχνης Τεχνοχώρος, Λεμπέση 12, Αθήνα | metro Ακρόπολη
Εγκαίνια Έκθεσης: Παρασκευή 6 Μαρτίου 2020, 20:00
Διάρκεια Έκθεσης: 6 – 28 Μαρτίου 2020
Ημέρες και ώρες λειτουργίας:
Τρίτη, Πέμπτη, Παρασκευή: 11:00 – 14:30 & 17:30 – 20:30
Τετάρτη, Σάββατο: 11:00 – 16:00
Κυριακή, Δευτέρα: Ανοικτά κατόπιν τηλεφωνικού ραντεβού
