«Ακόμα και ο κακός, είναι καλός.» Σε αυτό το concept οι καλλιτέχνες Αλέκος Κυραρίνης και Νίκος Ποδιάς εργάστηκαν για την έκθεση τους με τίτλο “Who Will Fight the Dragon ? που παρουσιάζεται στην Γκαλερί Citronne στον Πόρο. Τόσο η θρησκευτικότητα, όσο και η καλοσύνη διαφαίνεται στις φιγούρες και στη θεματολογία του Αλέκου Κυραρίνη, καταδεικνύοντας την αισιόδοξη οπτική του καλλιτέχνη. Η πρόθεση του ανθρώπου να υπηρετήσει το καλό τίθεται με τρόπο αδιαπραγμάτευτο.
Ο Αλέκος Κυραρίνης και ο Νίκος Ποδιάς, με κοινές παραστάσεις από τα νεανικά τους χρόνια, συνεκθέτουν μία εικαστική συνήχηση με θέμα τον δράκοντα. Αφετηρία και σκοπός της έκθεσης αυτής είναι η ανάδειξη των δύο αυτών εικαστικών κόσμων οι οποίοι, αν και εμφανώς διαφοροποιούνται ως προς τις συγκυρίες, μπορούν να ταυτιστούν.
-Αλέκο, Δράκοι και οι γυναικείες φιγούρες, τα κυρίαρχα στοιχεία των έργων της τελευταίας σας δουλειάς στην Γκαλερί Citronne στον Πόρο. Μιλήστε μας για τα έργα που παρουσιάζετε αυτές τις μέρες.
–Στα περισσότερα από τα έργα που εκτίθενται αυτή την εποχή στην έκθεση στον Πόρο συναντά κανείς μία μετωπική γυναικεία φιγούρα, η οποία περιβάλλεται από δράκους και αγγέλους. Σε κάποιες άλλες περιπτώσεις μία μικρή αγγελική μορφή παραδίδει στην γυναίκα ένα λουλούδι. Είναι σαφές ότι πρόκειται για μία ελαφρά θεολογική αναφορά, μία δέηση απέναντι στο υπερβατικό στοιχείο της γυναίκας ίσως και μητέρας η οποία πασχίζει να αποκτήσει την ηρεμία και την πραότητα που χρειάζεται ως εφόδιο στη ζωή ώστε με τη σειρά της να μας διακονεύει και να μας ευεργετεί. Η γυναίκα υποδέχεται μέσα στη διαδοχή των χρόνων τη δική μας νοηματοδότηση ως πρόσωπο σοφίας και χάρης, συμβολίζει την αγάπη και τη φροντίδα που πρέπει να δείχνουμε στη ζωή ώστε να την κάνουμε μία σοβαρή υπόθεση κάποιας απαλής ευθύνης. Γιατί κι ο δράκος παραμονεύει… Όταν οι τεχνίτες θέλουν να πουν ότι δύο για παράδειγμα μαρμάρινα τμήματα εφάπτονται σωστά, λένε πως το ένα μάρμαρο με τ’ άλλο «θηλυκώνει». Κάπως έτσι το σημείο επαφής ενός ελαχίστου δέους προσεγγίζοντας τη γυναίκα ως σύμβολο τρυφερότητας, ως σχήμα, είναι μία κατάσταση απόλυτης εφαρμογής. Ας μην ξεχνάμε ότι η Παναγία είναι ο πρώτος άνθρωπος που Αγίασε.
Αλέκος Κυραρίνης. «Η Δέηση ΙΙ», 2021. Μικτή τεχνική σε χαρτί. Παραχώρηση του καλλιτέχνη και της CITRONNEGallery.
-Ποιος ο ρόλος του αρχέτυπου στην Τέχνη σας;
-Η καλή τέχνη (ελπίζω να είναι και η δική μου) έχει πάντα μία αρχετυπική διάσταση. Ακόμα κι αν ο καλλιτέχνης το αγνοεί ή δεν το παραδέχεται φλερτάρει δημιουργώντας με μία λειτουργία και ένα εσωτερικό καθεστώς που θα το παρομοίαζα και λίγο χαριτολογώντας, σαν έναν άνθρωπο που δεν έχει την υπομονή και στραμπουλά το ψωμί με τα χέρια. Έχει να κάνει με κάτι το καθοριστικό πριν ακόμη ανακαλύψουμε ότι υπάρχει. Μία αδιόρατη επαφή με μία βεβαιότητα που μας καθορίζει κι όταν ακόμα αγνοούμε τα πάντα. Αυτό δεν θα πάψει όσο προσθέτουμε μουστάκια ή γυαλιά στα πρόσωπα των εικονιζόμενων στα σταυρόλεξα. Όσον αφορά καθαρά τη δική μου δουλειά οπωσδήποτε συναντά κανείς σαν συμπεριφορά, σαν κανόνα, μία διάσταση αρχετυπική γιατί ζωγραφίζω αγγέλους και δράκους.
Εμπνεύστηκα από την χριστιανική και λαϊκή παράδοση και εκεί τα δεδομένα μεταφέρονται με βεβαιότητα και ευθύτητα ως μία χαρτοκοπτική των μορφών στην ελάχιστη εικονοποίηση τους μα και στην μέγιστη έννοια τους.
-Έχω την αίσθηση πώς αυτή η δουλειά έχει μια αισιόδοξη πνοή. Ίσως οφείλεται στην αλλαγή της χρωματικής σας παλέτας, ίσως πάλι στο ότι οι Δράκοι περιβάλλουν γυναικείες φιγούρες, ίσως πάλι, εσείς, ο ίδιος ως δημιουργός έχετε ωριμάσει και «απελευθερωθεί» από τους δράκους σας…
-Δεν υπάρχει κάτι πιο αισιόδοξο από την αντιμετώπιση και μεταφορά της αλήθειας. Αν κάτι φαίνεται ως πνοή είναι γιατί πιθανότατα σε κάποιον καλό βαθμό έκανα σωστά τη δουλειά μου. Ακόμα κι αν παρουσιάζεται ένα θέμα που κεντρικός του νους είναι ο ζόφος, η καρδούλα του έργου δεν σταματά να χτυπά χαμηλά και σταθερά ζωοποιώντας όλες τις απολήξεις, γλυκαίνοντας με τη ζωή και δίνοντας απαντήσεις. Όσον αφορά τους δράκους είναι σαφές ότι τους χρειάζομαι.
Δεν θέλω να απελευθερωθώ από αυτούς, δεν ήρθε η ώρα. Περιλαμβάνουν και ενεργοποιούν ως οντότητες τη μνήμη που θέλω να έχω ώστε να μην διακινδυνεύσω να αγνοήσω κάποια στιγμή την αγάπη που έχω, όχι για τους δράκους μα για το αντίθετο τους.
Αλέκος Κυραρίνης. «Ο Χορός των ΔράκωνΙ», 2021. Μικτή τεχνική σε πάπυρο. Παραχώρηση του καλλιτέχνη και της CITRONNEGallery.
οταν εργάζομαι υποβάλλω τον εαυτό μου σε κάποια δοκιμασία
-Πιστεύετε τελικά ότι οι «καλοί» δράκοι, μπορούν να συμφιλιωθούν με τους «κακούς»;
-Τους δράκους δεν τους ξεχωρίζω σε καλούς και κακούς. Εγώ γίνομαι και το ένα και το άλλο. Αυτά τα φυσιόσχημα πλάσματα όπως αποδίδονται στα έργα μου περιλαμβάνουν τα χαρακτηριστικά του δημιουργού τους. Δεν είναι το φόβητρο δεν είναι παντοδύναμα. Είναι υποταγμένα σε μία αλληλουχία δυνάμεων σε μία διαδοχή που τελικά εκφράζεται ως μέτωπο απέναντι στην αδιαφορία για την ύπαρξη του κακού και τα αποτελέσματα του. Νομίζω πως βασική μέριμνα στη δουλειά μου ήταν πάντα και όσο το δυνατόν, η αποσαφήνιση του μυστηριακού χαρακτήρα που στα έργα πασχίζουμε να υπάρχει ως φρόνημα. Δεν θέλω να ζωγραφίσω ένα δεντράκι όπως θα πεθάνει αλλά όπως θα αναστηθεί.
-Η μυθολογία θεωρώ πώς είναι κοινός τόπος στην ενότητα αυτή με τον Νίκο Ποδιά. Ποια κοινά σημεία εντοπίζετε εσείς;
-Με τον Νίκο Ποδιά σπουδάσαμε στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών την ίδια εποχή. Πάντα θαύμαζα την ευαισθησία και την ποιότητα τόσο στον χαρακτήρα του όσο και στον χαρακτήρα της δουλειάς του. Στα χρόνια που πέρασαν σεμνά και αθόρυβα έφτιαξε έναν κόσμο από τρυφερά, θα έλεγα τεχνουργήματα, με έναν πολύ λεπταίσθητο ίχνος γραφής. Αυτό που θαυμάζω περισσότερο στα έργα του Νίκου δεν είναι η αδιαμφισβήτητη ευαισθησία, ή θα έλεγα λεπτότητα, μα και η οξύτητα που υποστηρίζει την προσπάθεια του. Και αναδύεται ένα πλαίσιο ευγένειας και ποιητικού θάρρους.
Πράγματι χτίσαμε από κοινού μία συμπαθητική έκθεση και είναι σαφές πως υπάρχει μία αμυδρά κοινή φιλοσοφία-μυθολογία όπως λέτε. Αυτό έχει να κάνει με κάποιες ποσοστώσεις τόσο στον τρόπο που βλέπουμε την τέχνη όσο και στον τρόπο που θέλουμε να συναντούμε αυτούς που παρατηρούν την τέχνη μας. Επιδιώκουμε την αγάπη και την αναγνώριση από τον κόσμο μέσα σ’ ένα πλαίσιο και με το υπόδειγμα κάποιας τρυφερά λαϊκής σοβαρότητας. Θέλουμε την ίδια καταγωγή με τα έργα μας και αυτό νομίζω είναι κάτι που μας συνδέει.
Όσον αφορά καθαρά στη μορφολογία των έργων, είναι εξόφθαλμα σαφές, τουλάχιστον σε αυτή την εκδοχή της δουλειάς μας, ότι προσπαθήσαμε με κάποια απόπειρα καλοσύνης στο χέρι, να αναδείξουμε αυτές τις περιοχές της όρασης που ως δομή αρχιτεκτονική, ανήκουν σε μία ύφανση θρησκευτική ίσως και λίγο παραμελημένη.
Αλέκος Κυραρίνης. «Χωρίς Δράκο», 2021. Μικτή τεχνική σε πάπυρο. Παραχώρηση του καλλιτέχνη και της CITRONNEGallery.
Όσον αφορά τους δράκους είναι σαφές ότι τους χρειάζομαι
-Αν επιλέγατε κάποια ποιήματα να διανθίσετε αυτά τα έργα, ποια θα επιλέγατε και γιατί;
-Έχω επηρεαστεί πολύ από μία ποιητική απόπειρα του ποιητή Νίκου .Α. Παναγιωτόπουλου. Αναφέρομαι στο περίφημο «ΣΥΣΣΗΜΟΝ» το οποίο είναι ένα βιβλίο που αποθεώνει την ελληνικότητα ,ή καλύτερα την εντοπιότητα, ως χαρακτηριστικό όχι απλά χρήσιμο για κάθε καλλιτέχνη, αλλά σχεδόν απαραίτητο.
Η συλλογή ποιημάτων αυτή με διδάσκει σε απόλυτη μορφή ότι τα έργα που φτιάχνω καλό είναι να αναπαριστούν τη γλυκύτητα με μέτρο και οριοθετημένη. Να μην αγνοώ ποτέ ότι υπάρχει ένα διαρκές, μία ροή από προσόντα που καλό είναι να είναι και λίγο κρυμμένα. Θα παρομοίαζα το «ΣΥΣΣΗΜΟΝ» του ποιητή σαν ένα όργανο μουσικό, ίσως ένα κανονάκι το οποίο σε μία ικανή απόσταση παίζει μία αλληλουχία ποικιλμάτων σφιχτά-φανερά μα και ανεπαίσθητα. Όπως είναι η Ανατολή εκεί που συναντιέται με τη Δύση.
-Μελλοντικά σχέδια…
-Όταν εργάζομαι υποβάλλω τον εαυτό μου σε κάποια δοκιμασία. Είναι πάντα μία προσπάθεια καθοριστική και σκοπό έχει να νιώσω καλά παρακολουθώντας ότι μπορεί να μην μπορώ να πετύχω σε κάθε μου επιθυμία. Απαιτείται συγκέντρωση και αν είναι δυνατόν επαναλαμβανόμενη κυκλικά επιμονή και ευταξία. Είναι σαν ο ίδιος να παραγγέλνω να αναδυθεί θάρρος μέσα από το χάος μα ποτέ δεν μπορεί να επιτευχθεί αυτό μέσα από την απραξία. Οργανώνω τον χρόνο μου την καθημερινότητα μου ώστε να επιτύχω το κέρδος από την όρεξη μου για κάποια προκοπή. Οπωσδήποτε πάντα υπάρχει και ο αντικειμενικός φάρος κάποιας έκθεσης που έπεται σε λίγο χρόνο. Κάτι τέτοιο θα μου συμβεί και τώρα. Μόνο να με έχει ο Θεός καλά.
Φωτογραφία εγκατάστασης με έργα του Αλέκου Κυραρίνη. Παραχώρηση της CITRONNE Gallery
Ο Αλέκος Κυραρίνης γεννήθηκε το 1976 στην Αθήνα και μεγάλωσε στον τόπο καταγωγής του, την Τήνο.
Εργάστηκε με τον μαρμαρογλύπτη πατέρα του Γιάννη Κυραρίνη από την ηλικία των έντεκα ετών μέχρι και την εισαγωγή του στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας το 1997.Φοίτησε στην ΑΣΚΤ από το 1997 έως και το 2003, με καθηγητή τον Γιάννη Ψυχοπαίδη. Έχει εικονογραφήσει τα βιβλία: Ημερολόγιο Ομίλου ALPHA (2003), Επαληθεύοντας τη νύχτα, Δημήτρης Αγγελής, Νέος Αστρολάβος / Ευθύνη,
(Αθήνα 2011), Encima del subsuelo /Πάνω απ΄το υπέδαφος, Κώστας Βραχνός, περιορισμένη έκδοση (Αθήνα 2012), Τεύχη 1,2,3 περιοδικού «Νέα Ευθύνη», Σταλάγματα από τα κεραμίδια, Ιερομόναχος Αντώνιος Ρωμαίος (Εν πλω, Αθήνα 2015), Tεύχος 1 περιοδικού «Ανθίβολα» (2017), «Διψώ για ένα ζωντανό νερό», Μοναχός Ιωάννης (Εν Πλω, Αθήνα 2018), «Λακτίσματα σε Καρφιά», Ιερομόναχος Αντώνιος Ρωμαίος (Εν πλω, Αθήνα 2020).. Συνεργάζεται με το περιοδικό «Φρέαρ» και με τον πολιτιστικό χώρο «Baumstrasse».
Έχει εκδώσει ένα μικρό δοκιμιακό βιβλίο για τη ζωγραφική με τίτλο «Οι ερωτήσεις της Νεφέλης», Μικρός Αστρολάβος/Ευθύνη, Αθήνα 2011.
Έχει πραγματοποιήσει δεκαεννέα ατομικές εκθέσεις στην Ελλάδα, στην Ισπανία στο Βέλγιο και στη Γαλλία.
Έχει συμμετάσχει σε ομαδικές εκθέσεις στην Ιταλία, στο Βέλγιο, στο Λουξεμβούργο, στην Αυστρία, στην Πολωνία, στη Ρουμανία, στη Γαλλία και στην Ισπανία.
Ο Αλέκος Κυραρίνης
Info έκθεσης
Δυαδική έκθεση του Αλέκου Κυραρίνη και του Νίκου Ποδιά “Who Will Fight the Dragon ?
