Ο Αλέξανδρος Ανδριανόπουλος «εμφανίστηκε» πριν μερικά χρόνια στους τοίχους της Αθήνας με το ψευδώνυμο “Alex Chien”. Σε μικρή ηλικία, θέλοντας να εκφράσει τους νεανικούς του προβληματισμούς ασχολήθηκε με το ξενόφερτο τότε γκράφιτι. Επηρεασμένος από τα κινούμενα σχέδια του Disney και από τα έργα του Σαλβαδόρ Νταλί δημιουργούσε σκίτσα στους δρόμους της Αθήνας.

Μεγαλώνοντας, θέλησε να ασχοληθεί επαγγελματικά με το πάθος του πλαισιώνοντας το με θεωρητικό υπόβαθρο και γνώσεις από τις νέες τεχνολογίες.

Έτσι, ξεκίνησε αρχικά τις σπουδές του στο Πανεπιστήμιο του Middlesex σπουδάζοντας animation και στη συνέχεια στο Πανεπιστήμιο Τεχνών του Bournemouth αποκτώντας πτυχίο Μ.Α στην εικονογράφηση.

Η δουλειά του επηρεασμένη από τα κόμικς, έχει υπερρεαλιστικά στοιχεία, «γκροτέσκ» μορφές και υπερήρωες με έντονα χρώματα που ενσαρκώνουν τις συνειδητές και ασυνείδητες εμπνεύσεις του.  

Στην πρόσφατη θεματολογία του παρουσιάζει τους σύγχρονους εθισμούς προσπαθώντας να κάνει τους ανθρώπους να σκέφτονται και να αναρωτιούνται για το «σωστό» και το «λάθος».

Πέρυσι κέρδισε το πρώτο βραβείο του The Walking Dead Art-διαγωνισμό μεταξύ 400 αρχικά συμμετεχόντων. Η κύρια απασχόλησή του είναι η ζωγραφική και η απεικόνιση, ενώ τα έργα του βρίσκονται σε ιδιωτικές συλλογές.

Συναντήσαμε τον Αλέξανδρο στην Κηφισιά στο χώρο που ζει και εργάζεται και μιλήσαμε για τις εμπνεύσεις και τις ανησυχίες του.

Συνέντευξη στη Ζέτα Τζιώτη

–Alex, πώς ξεκίνησες να ζωγραφίζεις στην παιδική σου ηλικία; Τι σε ενέπνευσε;

-Ξεκίνησα να ζωγραφίζω από πολύ μικρή ηλικία σε οτιδήποτε έβρισκα μπροστά μου. Έβλεπα αρκετά καρτούν στην τηλεόραση και ειδικά αυτά του Disney με είχαν επηρεάσει πολύ. Θυμάμαι όμως ότι δεν μου άρεσε να ζωγραφίζω αυτό ακριβώς που έβλεπα, αλλά ήθελα να μεταφέρω στο χαρτί την εικόνα με την δική μου εκδοχή.

Αυτός ήταν ένας λόγος που αρχικά αντιπάθησα το ελεύθερο σχέδιο,  παρόλο που μεταγενέστερα αντιλήφθηκα ότι με βοήθησε αρκετά.  

Μικρός, έφτιαχνα έργα με πελώριες μάχες με ότι μπορείς να φανταστεί κάποιος και όταν μεγάλωσα λίγο επιχείρησα να φτιάξω δικά μου comics. 

-Σου αρέσει να ζωγραφίζεις στο δρόμο; Ποια η άποψή σου για το graffiti;

-Μου αρέσει να ζωγραφίζω στο δρόμο αλλά πλέον δεν έχω το κουράγιο και την ενέργεια που είχα παλαιότερα για να το κάνω. Παρόλα αυτά, αγαπώ αυτήν την φάση γιατί πέρασα πολλά χρόνια μέσα σε αυτό και γιατί έκανα αρκετούς φίλους από αυτή τη σκηνή.

Παρακολουθώ όμως κάποιους από τους φίλους μου που συνεχίζουν να ασχολούνται με αυτό.

Πιστεύω ότι το στιλ μου είναι αρκετά επηρεασμένο από το Graffiti και όχι από την Street Art, που είναι δύο τελείως διαφορετικά πράγματα.

-Είναι βιωματική η ζωγραφική σου; Από τι εμπνέεσαι συνήθως και τι μηνύματα θες να περάσεις στο θεατή σου;

-Πιστεύω πως η ζωγραφική μου είναι αρκετά βιωματική με ερεθίσματα από την καθημερινότητά μου και την σύγχρονη κοινωνία. Ζούμε σε μια εποχή γεμάτη εθισμούς που οι περισσότεροι άνθρωποι κουβαλάνε μαζί τους.

Εγώ αναπαράγω ότι έχω ζήσει και ότι βλέπω τριγύρω μου. Εμπνέομαι από όλα αυτά τα κακά και προσπαθώ να βγάλω κάτι καλό με τον δικό μου τρόπο και το προσωπικό μου στιλ.

Πολλοί μπορεί να διαμορφώσουν την εντύπωση ότι επειδή ζωγραφίζω ναρκωτικά και πάθη, ότι τα «προμοτάρω» κιόλας αλλά αυτό είναι λάθος. Κάνω ακριβώς το αντίθετο και προσπαθώ για αυτό. Θα ήταν επιτυχία για μένα, αν οι έφηβοι βλέποντας την δουλειά μου, πάρουν το σωστό μήνυμα και απομακρυνθούν από τέτοιου είδους πάθη.

Απλώς εκφράζω αυτό που συμβαίνει τριγύρω και προσπαθώ να προβληματίσω τον κόσμο, να τον κάνω να δει μέσα από το δικό μου οπτικό πρίσμα, να σκεφτεί με το δικό μου μυαλό, να καταλάβει από τα έργα που δημιουργώ. Δρω όπως ένα φωτογράφος που για παράδειγμα φωτογραφίζει, ας υποθέσουμε, σκηνές πολέμου και φρίκης ή ετοιμοθάνατους. Υπάρχουν τέτοιες φωτογραφίες που έχουν χαρακτηριστεί αριστουργήματα και έχουν κερδίσει διαγωνισμούς.

-Τι θεματικές ενότητες έχεις καλύψει ως σήμερα;

-Μέχρι τώρα έχω καλύψει θεματικές ενότητες όπως είναι οι σύγχρονοι εθισμοί, η αγάπη καθώς και η πολιτική σάτιρα. 

-Ποιος ο ρόλος του χρώματος στα έργα σου;

-Προσπαθώ να χρησιμοποιώ έντονα χρώματα για να τραβήξω την προσοχή του θεατή και να τονίσω αυτό που θέλω να εκφράσω σε κάθε έργο.  Θεωρώ πως η δυνατή χρωματική παλέτα ταιριάζει καλύτερα με το στιλ ζωγραφικής που κάνω.

-Θα μπορούσε κάποιος να πει ότι ορισμένα από τα έργα σου είναι «άγρια». Τι θα απαντούσες; Έχεις διαφορετική άποψη; 

-Καταρχάς δεν υπάρχουν μόνο χαρούμενα και ήρεμα σκηνικά στις ζωές μας.

Προσωπικά όταν ζωγραφίζω, ξεσπάω και νιώθω πιο ήρεμος και από ένα νεογέννητο μωρό. Εξάλλου το τι είναι άγριο και τι όχι είναι σχετικό. Αυτό εξαρτάται από τον άνθρωπο. Υπάρχουν κάποιοι που αυτές τις «άγριες σκηνές» τις εκλαμβάνουν ως όμορφές και άλλοι που μπορεί να τις θεωρούν όντως άγριες.

Επιπλέον, πιστεύω έχουμε μπουχτίσει από χαζοχαρούμενα έργα χωρίς φαντασία και που στο μόνο που αποσκοπούν είναι να αρέσουν στους θεατές και όχι στον καλλιτέχνη.

Πιστεύω πως αν δημιουργείς μόνο για να είσαι αρεστός στους άλλους, ποτέ δεν μπορείς να παράξεις κάτι αξιοσημείωτο.

-Από ποιους καλλιτέχνες πιστεύεις ότι έχεις δεχτεί επιρροές ;

-Έχω δεχτεί αρκετή επιρροή από τον Walt Disney και τον Salvador Dali αλλά και από τους Robert Crumb και Peter Saul. Νομίζω πως αυτό φαίνεται αλλά δεν προσπαθώ να αντιγράψω κανέναν. Αντιθέτως θέλω να δημιουργήσω ένα δικό μου προσωπικό στιλ.

-Ποιους Pop Artists θαυμάζεις και παρακολουθείς τη δουλειά τους;

-Δεν μου αρέσει η λέξη «θαυμάζω». Τους καλλιτέχνες αυτούς τους σέβομαι και μου αρέσει η δουλειά τους και δεν είναι μόνο από την Pop Art.

Πιο συγκεκριμένα οι αγαπημένοι μου αυτή την στιγμή από το εξωτερικό κυρίως είναι οι David Altmejd , Takashi Murakami και Erik Parker.

-Πώς βλέπεις τους street artists που ζωγραφίζουν ψηλά κτίρια; Θα σου άρεσε να κάνεις κάτι τέτοιο;

-Γενικώς δεν μου αρέσουν ιδιαίτερα οι street artists γιατί θεωρώ ότι δεν σέβονται τα graffiti και πατάνε πάνω σε ότι βρουν για να ζωγραφίσουν.

Όταν κάνεις κάτι στο δρόμο, θα πρέπει να σέβεσαι κάποιους που «βάψανε» πριν από εσένα. Όσον αναφορά στα murals, είναι κάτι που θα ήθελα να κάνω πολύ. Κάποια από αυτά που βλέπω στην Ελλάδα αλλά και στο εξωτερικό, μου αρέσουν αρκετά.

-Πώς ήταν η εμπειρία σου ως visual artist στο Λονδίνο;

-Έκανα το μεταπτυχιακό μου στο Bournemouth, μια περιοχή δύο ώρες από το Λονδίνο, οπότε επισκεπτόμουν πολλά μουσεία και galleries που μου «άνοιξαν τα μάτια».

Ήταν μια τεράστια εμπειρία γιατί εκτός του ότι είδα πολλά έργα και δουλειές από κοντά, γνώρισα άτομα από όλο τον κόσμο και βελτιώθηκα αρκετά τόσο προσωπικά αλλά και ως καλλιτέχνις. 

-Πιστεύεις ότι ένας νέος καλλιτέχνης στο εξωτερικό έχει καλύτερη τύχη από αυτή που έχει κάποιος στην Ελλάδα;

-Αν είσαι καλός, παντού έχεις τύχη. Όμως στο εξωτερικό υπάρχει περισσότερος κόσμος που ασχολείται με την τέχνη και δέχεσαι περισσότερα ερεθίσματα. Παρ΄ όλα αυτά για τους νέους καλλιτέχνες πουθενά δεν είναι εύκολα. 

-Ποιες οι εμπειρίες σου από τις εκθέσεις σου σε Ελλάδα και Λονδίνο ως σήμερα;

-Στις εκθέσεις που έχω συμμετάσχει ως σήμερα γνώρισα αρκετούς καλλιτέχνες και ανθρώπους που αγαπούν την τέχνη. Κάποιοι από αυτούς έγιναν υποστηρικτές, συλλέκτες μου και αγαπούν τη δουλειά μου.

Αυτό όμως που με συνάρπασε περισσότερο ήταν ότι ήρθαν άνθρωποι άγνωστοι σε μένα, τελείως διαφορετικών κοινωνικών τάξεων και  ηλικιών για να μιλήσουν μαζί μου και να μου πουν τι είναι αυτό που τους αρέσει και τι βλέπουν μέσα από την τέχνη μου.

Αυτό με συγκινεί και μου δίνει δύναμη να συνεχίζω.

Η συνέντευξη δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα axianews φύλλο 12/5/2019