Γράφει η Ζέτα Τζιώτη
Διαπρεπής δικηγόρος ο εμπνευστής του {Just/Art}*, ο Αλέξανδρος Κασσανδρινός αγαπά την Τέχνη, όσο και την δικηγορία. Πήρε το “βάπτισμα” το 2016, που διοργάνωσε την πρώτη του έκθεση στο δικηγορικό μου γραφείο στο κέντρο της Αθήνας. Ένας εν γένει χώρος απονομής δικαιοσύνης, ένα δικηγορικό γραφείο μπορεί να λειτουργήσει και ως βάση για την διερεύνηση του κάθε art project.
Εμείς, με αφορμή την διοργάνωση της ατομικής έκθεσης της εικαστικού Στέλλας Βουλγαράκη στον Φιλολογικό Σύλλογο “Παρνασσός”, μιλήσαμε μαζί του για την νέα του προσπάθεια.
-Είστε ένας διαπρεπής δικηγόρος, που όλο και περισσότερο τον κερδίζει η Τέχνη. Μιλήστε μας για το project σας {Just/Art}*. Πώς οδηγηθήκατε σε αυτήν σας την απόφαση;
-To art project {Just/Art}* είναι ένα καθαρά «αυτοαναφορικό» δημιούργημα, (συν)ένωσης και γεφύρωσης των δύο ιδιοτήτων μου, του νομικού- Δικηγόρου και του art lover- συλλέκτη.
Πριν από αρκετά χρόνια – το 2015 περίπου έφτασα σε ένα σημείο στην πορεία της ζωής μου, κατά την οποία εργαζόμουν πάρα πολύ ως Δικηγόρος κάνοντας συμβουλευτική και μαχόμενη δικηγορία ταυτόχρονα, ενώ ο χρόνος για την ενασχόληση μου με την τέχνη, δηλαδή με αυτό που με γέμιζε στην ψυχή μου, μειωνόταν δραστικά.
Έπρεπε να αποφασίσω τι θέλω να κάνω. Ήταν πολύ δύσκολο να αφήσω το επάγγελμα μου, το οποίο μου άρεσε μεν από την μία, με ζούσε δε από την άλλη – εμένα και ένα ολόκληρο γραφείο με εργαζόμενους. Την ίδια στιγμή η οικονομική κρίση μάστιζε την κοινωνία μας, οι πολιτικοκοινωνικές εξελίξεις δημιουργούσαν ανασφάλεια, η τέχνη συρρικνωνόταν, οι νέοι κυρίως καλλιτέχνες αδυνατούσαν να τα βγάλουν εις πέρας, εκθέσεις πραγματοποιούνταν με το σταγονόμετρο.
Τότε πήρα την απόφαση να συνενώσω τους δύο αυτούς κόσμους μου και να δημιουργήσω το project {Just/Art}*, το οποίο εννοιολογικά πηγάζει από τις λέξεις Justice and Art (=Δικαιοσύνη και τέχνη) και να καλύψω τις δημιουργικές μου αυτές ανησυχίες, βοηθώντας νέους καλλιτέχνες να δείξουν τις δουλειές τους καθώς και να παρουσιάσω στο κοινό νέες καλλιτεχνικές τάσεις.
-Ποιο το πλαίσιο που δραστηριοποιείται;
-Είναι καθαρά ένας εννοιολογικός διάλογος μεταξύ δικαίου και τέχνης, αλλά όχι μόνο αυτός. Συνήθως ο χώρος έκθεσης των έργων είναι αυτός που δένει τις ως άνω έννοιες μεταξύ τους. Μια αίθουσα δικαστηρίου, ένας εν γένει χώρος απονομής δικαιοσύνης, ένα δικηγορικό γραφείο λειτουργούν ως βάση για την διερεύνηση του κάθε art project.
-Ποια η φιλοσοφία σας στην παρουσίαση των εκθέσεων;
-Mε βάση λοιπόν τον χώρο της έκθεσης κατευθύνεται και το θέμα της έκθεσης και γενικότερα ο καλλιτέχνης. Για παράδειγμα το 2020 αναδείξαμε το Κέντρο Τεχνών του Δήμου Αθηναίων, έναν υπέροχο πλέον χώρο που κατά την διάρκεια των Βαλκανικών πολέμων είχε στρατιωτική χρήση και αργότερα στην δικτατορία ήταν κρατητήριο, συνυφασμένος με κατασταλτικά κυβερνητικά μέτρα.
Λίγοι γνωρίζουν την ιστορία του χώρου αυτού. Στον χώρο αυτό εκθέσαμε έργα pop περιεχομένου στα πλαίσια μιας ομαδικής έκθεσης προσπαθώντας να γεφυρώσουμε την χρήση του στα πλαίσια μιας πολύχρωμης έκθεσης. Το αποτέλεσμα ήταν εντυπωσιακό.
-Ποια ήταν η πρώτη έκθεση που διοργανώσατε;
-Η πρώτη έκθεση που διοργανώσαμε (το 2016) ήταν του εικαστικού καλλιτέχνη Στρατή Ταυλαρίδη στο δικηγορικό μου γραφείο στο κέντρο της Αθήνας, προσπαθώντας να εναρμονίσουμε την τέχνη σε ένα αμιγώς νομικό (εν προκειμένω δικηγορικό) χώρο.
-Ποια έκθεση θεωρείτε πως έπαιξε καθοριστικό ρόλο στο project σας;
-Καθοριστικό ρόλο έπαιξε σίγουρα η ομαδική έκθεση στο Κέντρο Τεχνών του Δήμου Αθηναίων με τον τίτλο “when Law goes pop(!)”, το 2020, την οποία ο κόσμος αγκάλιασε. Επιπλέον η έκθεση του Δημήτρη Αντωνίτση με τίτλο «Πεθαίνω σαν χώρα/ Όθωνας και Αμαλία» το 2017στην πρώτη Βουλή των Ελλήνων στο Ναύπλιο.
-Πώς προέκυψε η συνεργασία σας με την Στέλλα Βουλγαράκη;
-Γνωρίζω την εικαστικό Στέλλα Βουλγαράκη αρκετά χρόνια, θαυμάζω την τέχνη της. Ο τρόπος που έχει επηρεαστεί από τον Richter είναι εντυπωσιακός. Είναι αυτοδίδακτη κατά βάση και αυτό αποτέλεσε πρόκληση για εμένα, την στιγμή δε που στον τομέα της τέχνης γινόμαστε όλο και περισσότερο συστημικοί και αξιολογούμε κάποιον ως καλλιτέχνη μόνο όταν κατέχει πτυχίο από την Σχολή Καλών Τεχνών ή ανήκει σε καλλιτεχνικές κλίκες.
Ε όχι λοιπόν, υπάρχουν και αξιόλογοι καλλιτέχνες σαν την Βουλγαράκη που πρέπει να έχουν διαρκή παρουσία και άποψη. Το αποτέλεσμα εκπλήσσει.
Από την έκθεση του Δημήτρη Αντωνίτση με τίτλο “Πεθαίνω σαν χώρα/Όθωνας και Αμαλία” στην πρώτη Βουλή των Ελλήνων στο Ναύπλιο, 2017
–Μιλήστε μας για το concept και το περιεχόμενο της έκθεσης;
-Στην φετινή έκθεση διάλεξα τον Φιλολογικό Σύλλογο ΄Παρνασσός’ σαν χώρο παρουσίασης των έργων της Στέλλας. Ο χώρος αυτός, ο οποίος αποτέλεσε την πρώτη ακαδημία στην Αθήνα, φαντάζει για μένα ο ιδανικός χώρος να επιμεληθώ την έκθεση της, αφήνοντας λίγο τα εννοιολογικά σημεία του art project απ’ έξω, δίνοντας περισσότερο σημασία στο θέμα της κλιματικής αλλαγής, των ανθρώπινων παρεμβάσεων στην φύση και στην καταστροφή αυτής. Τα έργα της μιλούν ακριβώς για αυτό. Επίκαιρο και σύγχρονο από καλλιτεχνικής πλευράς
Από την έκθεση του Δημήτρη Αντωνίτση με τίτλο “Πεθαίνω σαν χώρα/Όθωνας και Αμαλία” στην πρώτη Βουλή των Ελλήνων στο Ναύπλιο, 2017
-Εξαιρετική η επιλογή του χώρου…
-Είναι όντως και ευχαριστώ πολύ το ΔΣ του Συλλόγου που μου τον εμπιστεύθηκε και τον παραχώρησε. Πρέπει το φιλότεχνο και όχι μόνο κοινό να τον επισκεφθεί και πρέπει να γίνουν εκθέσεις στον χώρο αυτό.
–Μελλοντικά Σχέδια
-Θα δείξουμε προσεχώς στο κοινό της Θεσσαλονίκης την έκθεση φωτογραφίας της Ευανθίας Ρεμπούτσικα, την οποία δείξαμε τον Οκτώβριο του 2021 στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά. Συγκεκριμένα η έκθεση αυτή θα φιλοξενηθεί στο Βασιλικό Θέατρο Θεσσαλονίκης. Stay tuned!
Νέα έκθεση της Στέλλας Βουλγαράκη στον Φιλολογικό Σύλλογο “Παρνασσός”