Ένα ενδιαφέρον ανάγνωσμα για ολόκληρη την οικογένεια που θα πλημμυρίσει το συναίσθημά σας με πλούσιες εικόνες, ιδανικό για τις ημέρες των εορτών και όχι μόνο, είναι «Το Όνειρο του Γερακιού» της Αλεξάνδρας Μπελεγράτη από τις Εκδόσεις Ύδωρ, Όμιλος Πολιτισμού.
Η παρουσίαση του βιβλίου έγινε με μεγάλη επιτυχία στο καφέ Farenheit 451 Books & Coffee στην Ηλιούπολη. Ενθουσιασμένο το κοινό παρακολούθησε τις ομιλίες των: Δρ Μαράη Γεωργούση, Ιστορικός Τέχνης, π. Διδάσκουσα στο Ιόνιο Πανεπιστήμιο, Βασίλη Κεσίσογλου, σκηνοθέτη και της συγγραφέως Αλεξάνδρας Μπελεγράτη. Παράλληλα απήλαυσαν την ανάγνωση αποσπασμάτων του βιβλίου από: την Χάρις Συμεωνίδου, ηθοποιό, τ. Διευθύντρια ΕΚΚΕ, π. Επισκέπτρια Καθηγ. L’université Sorbonne-Nouvelle, τον Σπύρο Στεριάδη, ηθοποιό και σκηνοθέτη και την Αριστέα Μπελεγράτη, ηθοποιό.
Η Δρ. Μαράη Γεωργούση, Ιστορικός Τέχνης, κάνει μια εμπεριστατωμένη ανάλυση του βιβλίου της Αλεξάνδρας Μπελεγράτη με τον τίτλο: «Το Όνειρο του Γερακιού».
«Από τον τίτλο ακόμα, η Αλεξάνδρα Μπελεγράτη μας εξάπτει το ενδιαφέρον για το περιεχόμενο του βιβλίου. Πρόκειται για κάποιο όνειρο; Ίσως αφορά μια αναζήτηση, ενώ το αγέρωχο και δυνατό γεράκι τι θα μπορούσε να συμβολίζει; Είναι άραγε μια στοχευμένη αναφορά στην διαδρομή της ζωής μέσα από τα μάτια της ηρωίδας;
Memento Mori. Θυμήσου ότι θα πεθάνεις. Η Στωική υπενθύμιση της θνητότητάς μας είναι εκείνη που προσφέρει τη συνειδητότητα της ζωής και την σημασία της αξιοποίησης του διαθέσιμου χρόνου. Το ηθικό δοκίμιο του Στωικού Σενέκα «Περί της συντομίας της ζωής» (De Brevitate Vitae) είναι μια επιστολή με παραλήπτη τον πεθερό του Παυλίνο (Paulinus) με αναμφισβήτητη διαχρονική αξία και εφαρμογή. «Η ζωή είναι τόσο σημαντική, ώστε ανταμοιβή της να είναι το μυστήριο του θανάτου» όπως είχε αναφέρει ο Γιάννης Τσαρούχης. Ο πολύτιμος χρόνος λοιπόν λειτουργεί, άλλοτε ως σύμμαχος της γνώσης και της αλήθειας, άλλοτε ως μάρτυρας μη αναστρέψιμων γεγονότων αλλά και της κυρίαρχης στην ζωή αναζήτηση της αγάπης.
Διαβάζοντας το βιβλίο παρακολουθούμε μέσα από τις γλαφυρές περιγραφές, την πλοκή που ρέει αβίαστα και οδηγείται σε κρεσέντο, σε συνδυασμό με την στωικότητα και την σοφία, κεκτημένα με κόπο και πόνο στην διάρκεια της ζωής και του πανδαμάτορος χρόνου.
Η τρυφερή σχέση του πατέρα με την κόρη μας αγγίζει βαθιά, καθώς ασυναίσθητα ταυτιζόμαστε και ανακαλούμε στην μνήμη μας είτε οικογενειακές, είτε φιλικές στιγμές με δικά μας αγαπημένα πρόσωπα. Εκτυλίσσεται μπροστά μας η άρρηκτη σύνδεση αγάπης και ουσιαστικής επικοινωνίας των πρωταγωνιστών, αλλά και ένα παράθυρο θέασης στην ζωή και τις συνήθειες, τις διδαχές και τους πρωταγωνιστές, μιας άλλης εποχής, που δεν είναι τόσο μακρινή μας αλλά παράλληλα φαντάζει τόσο ξένη.
Η ανθρώπινη φύση παραμένει ισότιμη απέναντι στον πόνο ή την χαρά, όπως και σε κάθε ανθρώπινη έκφανσή της. Αυτό ενδεχομένως να είναι και ένα από τα χαρίσματα αυτού του λογοτεχνικού, ευκολοδιάβαστου βιβλίου (διαβάζεται απνευστί), οι αναγνωρίσιμες κοινές ανθρώπινες αναφορές.
Το σημείο κλειδί του τίτλου (σελ. 383) το κατανοούμε απόλυτα μόνο αν ακολουθήσουμε την διαδρομή της Μιας και Μοναδικής ηρωίδας του βιβλίου, της «Μίας». Τότε μας αποκαλύπτεται ολόκληρη η αλήθεια.
Διακριτικά μέσα από τις τόσο άρτιες και συγκροτημένες περιγραφές εκφράζεται το ενδιαφέρον και η αγωνία για καίρια και διαχρονικά ζητήματα. Παράλληλα σηματοδοτείται το εννοιολογικό πλαίσιο και ενεργοποιείται η διαδικασία της βαθύτερης σκέψης. Πόσο έχουν ξεχαστεί τα τόσο απλά πράγματα, ακόμα και τα συναισθήματα που γεμίζουν την ψυχή, όπως και οι αξίες σήμερα…
Η συγγραφέας εξιστορεί, προσφέροντας τόσες πληροφορίες όσες ακριβώς χρειάζεται η δημιουργική μας φαντασία, για να καλπάσει σε μνήμες γνώριμες, σε μονοπάτια οικεία, σε διαδρομές με άρωμα της δικής μας ζωής. Κατά την Πλατωνική θεώρηση δεν χρειάζεται να ανακαλύψεις την αλήθεια παρά μόνο να την «θυμηθείς». Η ανάγνωση του βιβλίου μας μεταφέρει σε μια γενικότερη τρυφερή αίσθηση, την οποία συνοδεύει η μουσικότητα και ο λυρισμός, τις δυσκολίες διαδέχεται η οπτιμιστική οπτική, η αισιόδοξη ματιά.
Ενδιαφέρον παρουσιάζει η πορεία της ζωής της ηρωίδας, η εσωτερική αναζήτηση, η προσπάθεια εύρεσης της αυθεντικής αγάπης με την μεγαλύτερη δυνατή συνέπεια στον εαυτό της, ώστε να μην φανεί ανακόλουθη σε αυτά που η ίδια είχε απομονώσει και φώτισε μέσα από το προσωπικό της πρίσμα, την εξατομικευμένη της διαδρομή. Η διάθλαση των συναισθημάτων οδηγεί εν τέλει σε ένα άρτιο νοητικό σύνολο χωρίς συναισθηματική έλλειψη.
Εστιάζοντας στα ζεστά συναισθήματα, αντιλαμβανόμαστε πως πλημμυρίζουν τις αισθήσεις με ισορροπία και μέτρο. Εμμένω σε αυτό, καθώς πιστεύω πως είναι ίσως το κυριότερο πλεονέκτημα αυτού του βιβλίου, έναντι τόσων άλλων που κυκλοφορούν. Μόνο μέσα από την «επιλησμοσύνη» (τη λήθη) μπορεί ο άνθρωπος να φτάσει στο σημείο να πιστέψει πως γνωρίζει μια αλήθεια έλεγε ο Νίτσε, που για αυτόν δεν υπάρχουν πραγματικά γεγονότα, μπορούμε μόνο να προσεγγίζουμε την ερμηνεία τους, δεν υπάρχει δηλαδή μια αντικειμενικά θεμελιωμένη αλήθεια, καθώς η έννοιά της είναι σχετική. Αληθινό είναι απλώς αυτό που ο καθένας μας ορίζει ως τέτοιο ανάλογα με την εικόνα που έχει πλάσει μέσα του από τα ερεθίσματα που έχει δεχθεί για την πραγματικότητα.
Στο βιβλίο αυτό η συγγραφέας μας κάνει κοινωνούς, μέσα από τις εξαιρετικές εικόνες που σχηματίζουν οι πλούσιες περιγραφές. Εκφράζεται μέσα από αυτό το έργο η εσωτερική δομή της ζωής της ηρωίδας και αλληλεπιδρά με τους αναγνώστες, εντάσσοντας τον εαυτό της σε ένα πλαίσιο διαρκούς έκφρασης, ωρίμανσης αλλά και εξέλιξης.
Ο εκάστοτε αναγνώστης προσλαμβάνει μέσα από τον προσωπικό και ενδοσκοπικό τόνο της, μια αναζήτηση της ίδιας της ζωής, της επίγνωσης της αλήθειας. Η αρχή του κάθε κεφαλαίου στολίζεται από μια ρήση του «Ρουμί». Όλα τα ταξίδια εν τέλει, τα υπαρκτά αλλά και εκείνα του μυαλού συγκροτούν έναν ενιαίο τόπο, εκείνο της αναζήτησης της ατομικής αλήθειας.
Η τέχνη, η δημιουργία σε όποια μορφή της, μας μαθαίνει να αναζητάμε, να επεξεργαζόμαστε, να αναδομούμε εμπειρίες διευρύνοντας έτσι το οπτικό μας και κατ’ επέκταση το νοητικό μας πεδίο».
