Γράφει η Αιμιλία Φλώρου
Ο Νικορέστης Χανιωτάκης ανεβάζει το έργο του Ζαν Κοκτώ “Ανθρώπινη φωνή” στο Θέατρο μικρό Χορν.
Ένας σπαρακτικός μονόλογος μιας γυναίκας που συνομιλεί στο τηλέφωνο με τον άντρα που μόλις την έχει εγκαταλείψει μετά από πέντε χρόνια σχέσης, ενώ η ίδια γνωρίζει πως ο τελευταίος ετοιμάζεται να παντρευτεί μία άλλη γυναίκα.
..(απόσπασμα από το έργο)….’’Πέντε χρόνια τώρα, ζω από σένα, είσαι ο αέρας που ανασαίνω, περνάω όλη την ημέρα περιμένοντάς σε, όταν αργείς νομίζω πως πέθανες, πεθαίνω όταν σε φανταστώ νεκρό, ξαναζώ όταν γυρίζεις , όταν είσαι εδώ πεθαίνω από φόβο μη μου φύγεις. Τώρα αναπνέω, επειδή μου μιλάς………..’’
Διαβάζοντας αυτά τα λόγια της απόλυτης αφοσίωσης και εξάρτησης μπορούμε να αντιληφθούμε πως δομείται η εσωτερική ύπαρξη της πρωταγωνίστριας και πως συντελείται το βίαιο ξερίζωμα της ψυχής της μετά την ανακοίνωση του χωρισμού.
Συναισθήματα απόγνωσης, ενοχικότητας και αυτοακύρωσης, αβάσταχτου πόνου προσπαθεί να τα καλύψει με το πέπλο της αξιοπρέπειας αλλά μάταια…Η ανάγκη για παρηγοριά της ίδιας, μετατρέπεται σε υποχρέωση και ανάγκη της για παρηγοριά, από την πλευρά της, του αποδέκτη στην άκρη του τηλεφώνου. Και κει ανακαλύπτουμε την έκπαγλη ομορφιά και μοναδικότητα του ρόλου αυτού………..Φωνή μειλίχια, γλυκιά, υπομονετική και παρηγορητική στον άνθρωπο που την εγκαταλείπει, σε αντίθεση με ένα σώμα και ένα πρόσωπο που πλάθεται βασανιστικά αργά από την απόγνωση, δονείται από τον ανείπωτο πόνο και θέλει να ξεσπάσει εκρηκτικά αλλά αυτοελέγχεται…..Όλη αυτή η αντίθεση μεταφέρεται με έναν αριστουργηματικό τρόπο από τους συντελεστές της παράστασης.
Ο Νικορέστης Χανιωτάκης επιτυγχάνει και αγκαλιάζει σκηνοθετικά ένα από τα πιο σπουδαία έργα του Ζαν Κοκτώ την ‘’Ανθρώπινη φωνή’’. Ένα έργο ιδιαίτερης δυσκολίας να αποδοθεί δραματουργικά καθώς πρέπει να ενορχηστρωθούν με χειρουργική ακρίβεια από το σκηνοθέτη, προκειμένου να αποδοθούν στο κοινό χωρίς παρεκκλίσεις υπερβολής, όλες οι διαβαθμίσεις του πολύπλοκου, φορτισμένου, αυτοενοχοποιημένου και στη κυριολεξία τσακισμένου, συναισθηματισμού της ηρωίδας. Αντίστοιχα η ηθοποιός που ενσαρκώνει την ηρωίδα οφείλει να φτάσει στα όρια της πρόκλησης του ψυχισμού της, και της ερμηνευτικής της απόδοσης πάνω στη σκηνή.
Και οι δύο επιτυγχάνουν στο μέγιστο την πρόκληση αυτή που το έργο τους καλεί να διαχειριστούν και μας αφήνουν άφωνους, παρασυρμένους στο συναίσθημα. Ένα μείγμα λιτότητας και πλουραλισμού στην ερμηνεία τόσο ισορροπημένο και επιδέξια καθοδηγημένο από την μοναδική σκηνοθεσία του Νικορέστη Χανιωτάκη που δεν μας άφησε να πάρουμε τα μάτια μας από την πρωταγωνίστρια η οποία δάμασε στην κυριολεξία τη σκηνή του θεάτρου.
Όλα αυτά μέσα σε ένα σκηνικό δοσμένο από την Αρετή Μουστάκα, λιτής αλλά υψηλής αισθητικής ιδανικά διαμορφωμένο για να αντικατοπτρίζει τη ρημαγμένη ψυχή της ηρωίδας και υπό τους ήχους της απαράμιλλης μουσικής του Γιάννη Μαθέ που κάλυπτε τις σιωπές της πρωταγωνίστριας αλλά ταυτόχρονα δημιουργούσε μία μουσική γέφυρα η οποία ένωνε σαν κέντημα τη σιωπή με τον επόμενο λυγμό της.
Συντελεστές
Συγγραφέας: Ζαν Κοκτώ
Σκηνοθεσία: Νικορέστης Χανιωτάκης
Σκηνικά-Κοστούμια: Αρετή Μουστάκα
Πρωτότυπη μουσική σύνθεση: Γιάννης Μαθές
Παίζει: Λουκία Μιχαλοπούλου
Δευτέρα και Τρίτη στις 21.00 έως τις 29.11.2022 στο Θέατρο μικρό Χορν