Συνέντευξη στην Ζέτα Τζιώτη
Ο Αντώνης Καλομοιράκης είναι ηθοποιός, σκηνοθέτης, συγγραφέας.
Η παιδική παράσταση «Ηρακλής. Οι δώδεκα άθλοι» που πρωταγωνιστεί στο Θέατρο Άνεσις, τα μηνύματα που περνά ο μύθος του Ηρακλή, ο τρόπος που διαμορφώνει το θέατρο τα παιδιά, η δημιουργία του έργου «Ένας καταπληκτικός καταθλιπτικός», η παγίδα του «φαίνεσθαι», αλλά και όσα τον εμπνέουν είναι η θεματολογία που συζητήσαμε μαζί του.
ΜΟΤΟ: Μ’ αρέσει να παίζω θέατρο για μικρούς θεατές, γιατί η ματιά τους μας υπενθυμίζει πάντα αυτή την αγνότητα που δε θα έπρεπε να χάνουμε μεγαλώνοντας. Και επειδή η πατρίδα μας είναι τα παιδικά μας χρόνια, είναι ένα πολύ ωραίο ταξίδι στις συναισθηματικές μας γειτονιές.
ΜΟΤΟ2 Όλοι οι ήρωες που γράφω έχουν χαρακτηριστικά τα οποία έχω συναντήσει σε ανθρώπους. Άλλωστε αυτό είναι που πυροδοτεί και την έμπνευσή μου, τη φαντασία μου και τη διάθεσή μου να πω μια ιστορία που βρίσκω ενδιαφέρουσα.
-Ηθοποιός, σκηνοθέτης, δημιουργός. Πόσο εύκολο είναι να συνδεθούν αυτοί οι τρεις διαφορετικοί ρόλοι;
-Είναι τρεις διαφορετικοί εντελώς ρόλοι μεταξύ τους, οι οποίοι συνδυάζονται με ένα και μόνο τρόπο: το να έχεις ανάγκη να πεις μια ιστορία.
-Αντώνη, από τι εμπνέεσαι όταν γράφεις;
-Από τις δυσκολίες της καθημερινότητας. Μου αρέσει να παίρνω μια κατάσταση που είναι κοινή και αναγνωρίσιμη από όλους μας και να την αφηγούμαι με το δικό μου χιούμορ και τη δική μου λοξή ματιά.
-Έχεις δημιουργήσει μία σειρά πολύ επιτυχημένων παραστάσεων που καυτηριάζεις τον σύγχρονο τρόπο ζωής. Ξεχωρίζω το «Παρασκευή και 13» αλλά και την κωμωδία που αυτό το διάστημα ανεβάζεις στο θέατρο Άλφα «Ένας καταπληκτικός καταθλιπτικός».
Έχεις συναντήσει τους ήρωες που περιγράφεις;
-Όλοι οι ήρωες που γράφω έχουν χαρακτηριστικά τα οποία έχω συναντήσει σε ανθρώπους. Άλλωστε αυτό είναι που πυροδοτεί και την έμπνευσή μου, τη φαντασία μου και τη διάθεσή μου να πω μια ιστορία που βρίσκω ενδιαφέρουσα.
-Θεωρείς πως οι σύγχρονοι πολίτες των δυτικών κοινωνιών μπορούν να χαρακτηριστούν τρόπον τινά «καταπληκτικοί καταθλιπτικοί» ;
-Ο τίτλος «ένας καταπληκτικός καταθλιπτικός» παίζει ανάμεσα σε δύο κόσμους. Του «είναι» και του «φαίνεσθαι». Υπ’ αυτήν την έννοια, οποιοσδήποτε άνθρωπος προσπαθεί να πείσει για τη ζωή του ότι είναι διαφορετική απ’ ότι είναι στην πραγματικότητα πέφτει σε αυτήν την παγίδα.
-Εσύ αντίστοιχα έχεις περάσει μία συνθήκη έντονης θετικότητας. Αυτή η κατάσταση έκρυβε απόγνωση ;
-Όχι, γιατί δεν μπορώ εύκολα να κρυφτώ. Φαίνονται αυτά που πιστεύω και νιώθω. Είμαι έτσι εκ φυσικού μου.
-Έχεις μια έφεση στην ψυχολογία. Έχεις κάνει ψυχοθεραπεία;
-Όχι. Παρόλο που έχω διαβάσει πολλά βιβλία ψυχολογίας στη ζωή μου. Θα ήθελα να κάνω όμως. Δε φτάνει να αυτοψυχοθεραπεύεσαι.
-Το θέατρο θεωρείς πώς μπορεί να είναι ενός είδους ψυχανάλυση;
-Σίγουρα. Κι αυτό γιατί παρατηρείς ανθρώπινες ιστορίες, που είναι επώδυνες και που ιδανικά δε θα ήθελες ποτέ να σου συμβούν.
Παράλληλα παρατηρείς πώς οι ήρωες αντιμετωπίζουν την εκάστοτε κατάσταση σα να σε συμβουλεύουν τι να κάνεις ή να μην κάνεις σε περίπτωση που βρεθείς σε μια αντίστοιχη θέση -που ποτέ δε θα ήθελες. Τρελό!
-Έρχομαι και στην παιδική παράσταση «Ηρακλής. Οι 12 άθλοι» που παρουσιάζεται από το θέατρο Άνεσις κάθε Κυριακή.
Τι σε κέντρισε προκειμένου να λάβεις μέρος σε παιδικό θέατρο;
-Μ’ αρέσει να παίζω θέατρο για μικρούς θεατές, γιατί ο τρόπος που γελάνε, ο τρόπος που αντιδρούν σε μια παράσταση, η ματιά τους μας υπενθυμίζει πάντα αυτή την αγνότητα που δε θα έπρεπε να χάνουμε μεγαλώνοντας.
Και επειδή η πατρίδα μας είναι τα παιδικά μας χρόνια, είναι ένα πολύ ωραίο ταξίδι στις συναισθηματικές μας γειτονιές.
-Ποια είναι από τα μηνύματα που περνά ο μύθος του Ηρακλή;
-Επειδή οι ήρωες της μυθολογίας, όπως και ο Ηρακλής περνάνε από διάφορους άθλους, όχι με σκοπό να γίνουν ήρωες, αλλά με αποτέλεσμα να γίνουν ήρωες περνάνε ένα σπουδαίο μήνυμα για όλους εμάς.
Υπάρχει μια συγγένεια, μια ταύτιση γιατί κι εμείς αγωνιούμε να υπερνικήσουμε τους προσωπικούς μας άθλους και να ηρωοποιηθούμε, ο καθένας με τον δικό του τρόπο.
Όταν λέω να ηρωοποιηθούμε, εννοώ να βρει ο καθένας μέσα του μια προσωπική δικαίωση για τους κόπους του.
–Τα παιδιά είναι εκδηλωτικά; Συγκινούνται;
-Πολύ! Είναι ενθουσιασμένα αν τους αρέσει και μουτρωμένα αν δεν τους αρέσει.
-Θεωρείς πως το παιδικό θέατρο διαμορφώνει πιο υγιείς ενήλικες;
-Φυσικά παίζει το ρόλο του. Όχι τον καθοριστικό. Αλλά σίγουρα αποτελεί ένα ευγενικό, ένα υγιές ερέθισμα. Σταθεροποιεί ενδεχομένως τον αξιακό κώδικα.
-Ποιο είναι το όραμα της ζωής σου;
«Όραμα». Βαριά λέξη. Θα ήθελα να κάνω ωραίες συνεργασίες, εμπνευσμένα πράματα, να έχω τους ανθρώπους που αγαπάω κοντά μου, να αγαπάω με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, να είμαι γερός και δυνατός και να τολμάω πάντα.
-Κλείνοντας, ποιο είδος θεάτρου αγαπάς περισσότερο και ποιο αντίστοιχα σε «φοβίζει» περισσότερο;
-Την κωμωδία αγαπώ, χωρίς να υποτιμώ τα άλλα είδη. Η κωμωδία σε κρατάει σε τρομερή εγρήγορση. Μπορείς να πεις πολύ σοβαρά πράματα με ανάλαφρο τρόπο και να είναι και ο θεατής πιο δεκτικός σ’ αυτά.
Η κωμωδία έχει έναν συγχωρητικό χαρακτήρα. Βλέπεις το «αρνητικό» ανθρώπινο χαρακτηριστικό που σχολιάζεται επί σκηνής, το αναγνωρίζεις στον εαυτό σου και ταυτοχρόνως τον συγχαρείς, τον κατανοείς και τον οδηγείς σε μια αγάπη, που μόνο σε εξυγιαίνει και σε καλυτερεύει ως άνθρωπο. Η κωμωδία είναι ταυτόχρονα και το είδος που με φοβίζει γιατί έχει μεγάλη ευθύνη το γεγονός ότι πρέπει να κάνεις τους άλλους να γελάσουν.
-Τι άλλο μας παρουσιάζεις;
-Από τις 15 Νοεμβρίου και για κάθε ΠΣΚ παρουσιάζουμε στο θέατρο «Τόπος Αλλού» την κωμωδία του Γκόγκολ «η αβάσταχτη ελαφρότητα μιας μύτης» σε σκηνοθεσία του Νίκου Καμτσή.
Μια ανελέητη σάτιρα για τα κακώς κείμενα της ρωσικής αυτοκρατορίας αλλά και της σύγχρονης Ελλάδας μιας και τίποτα ουσιαστικά δεν έχει αλλάξει.
