Η Γκαλερί Cube, για τον μήνα Οκτώβριο, φιλοξενεί την καινούρια δουλειά της εικαστικού Ισμήνης Μπονάτσου, στην ατομική της έκθεση, με τίτλο “Art is an Ark”.
Μιλώντας για την ενότητα των έργων της έκθεσης, η Ισμήνη Μπονάτσου αναφέρει ότι είναι: “Κιβωτός ψυχών και ζωών, ανθρώπων και ζώων. Κιβωτός για περιπλανώμενα παιδιά, με πατρίδα μια βαλίτσα. Αλλά και για ζώα, εξίσου ανυπεράσπιστα: ζώα βρώσιμα – θύματα μιας απρόσωπης βιομηχανίας κρέατος, θαλάσσια κήτη, κατοικίδια. Τέλος, υπάρχει θέση και για τον ενήλικα, που φέρει την ευθύνη της δύναμής του για απώλεια ή δημιουργία επίγειου παράδεισου”.
Στην ενότητα παιδί, τα έργα ξεκινούν το 2015, με το προσφυγικό. Έχουμε μεταξύ άλλων τον Ικέτη (2017), με φόντο και μοτίβο την τραγωδία Οιδίπους επί Κολωνώ”. Πίσω από το μικρό κορίτσι με τη βαλίτσα δεσπόζει ως απειλητική φιγούρα, ο φόβος. Την καταδιώκει. Το παιδί κουβαλάει ως μίασμα τον πόλεμο, τους σκοτωμούς, το τυφλό μίσος. Φέρει τις αμαρτίες όλων των γονέων και προγόνων, του κόσμου όλου.
Στην ενότητα ζώα, βλέπουμε παιδικές φιγούρες και γυναίκες σε αντίθεση με τις ασπρόμαυρες φιγούρες βρώσιμων ζώων: λαγός, κατσίκα, γουρούνι, κότα, πρόβατο, αγελάδα, γαλοπούλα. Η εικόνα δεν αναπαριστά βίαιες στιγμές, υπαινίσσεται όμως την ασκούμενη βία στα ζώα, τα πληγωμένα ζώα, τη βιομηχανία κρέατος. Παράλληλα και αντιστικτικά, βλέπουμε το παιδί να παίζει με ζώα της θάλασσας: εικόνα αρμονίας και ξεγνοιασιάς, με περισσότερο χρώμα. Αλλά το ασπρόμαυρο επανέρχεται όταν το ψάρι έχει πιαστεί στα δίχτυα. Αξιοσημείωτο, από πλευράς τεχνικής, σ΄αυτά τα έργα είναι το πλέγμα που δημιουργεί πολλαπλά επίπεδα και προσδίδει βάθος.
Τέλος, στην τρίτη ενότητα της έκθεσης Art is an Ark, έχουμε τον ενήλικα: οι αυτοπροσωπογραφίες παραπέμπουν στο άγχος του χαμένου παραδείσου, στην καταστροφή του πλανήτη, στο αδιέξοδο. Σύμφωνα με την ιστορικό τέχνης και αναπληρώτρια καθηγήτρια στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων, Δώρα Μαρκάτου:
“Η μετωπική στάση στις αυτοπροσωπογραφίες μπορεί να αισθητοποιεί την πρόθεση της ζωγράφου να απευθυνθεί στον θεατή και να του περάσει το μήνυμα της δικής της αγωνίας, όχι ως αυθεντία, όπως συνήθως ερμηνεύεται η στάση αυτή στις προσωπογραφίες, αλλά με τη συντριβή του ατόμου που έχει συνειδητοποιήσει τον κίνδυνο και θέλει να συνεγείρει τον συνάνθρωπό του ώστε και αυτός να αντιδράσει μπροστά στην απειλή της απώλειας, όχι του παραδείσου αλλά της ίδιας της ζωής.
Η βουβή μορφή της ζωγράφου σε όλες τις παραλλαγές της απεικόνισής της στον τύπο της “ομιλούσας” αυτοπροσωπογραφίας, “μιλάει” εύγλωττα με την έκφραση των ματιών, την στάση των χεριών, και την σύσπαση των μυών του προσώπου της, ώστε να ζωγραφίζεται η κραυγή της, κατά τα διδάγματα του εξπρεσιονισμού και του συμβολισμού, να διαπερνά ακόμα και την εφησυχασμένη συνείδηση και να ανάγεται σε σύμβολο πάσχοντος υποκειμένου.”.
Διάρκεια έκθεσης: 5 Οκτωβρίου – 3 Νοεμβρίου 2018
Υπήρξε μόνιμη καλλιτεχνική συνεργάτης του Πολιτιστικού Ιδρύματος “Stichting SFERRA” στο Άμστερνταμ (1995- 2007) και είχε την εικαστική επιμέλεια του έντυπου υλικού για συναυλίες στην Ολλανδία και το Βέλγιο. Συνεργάστηκε με το ραδιοφωνικό τμήμα του Οργανισμού παραγωγής ραδιοτηλεοπτικών εκπομπών Teleac/NOT, Χίλβερσουμ, Ολλανδία. Έχει σχεδιάσει εξώφυλλα δίσκων στην Ελλάδα και το εξωτερικό (Νίκος Παπάζογλου: Μάισσα Σελήνη, Ανδρέας Καρακότας: Ιχνογραφίες, Pleiade: Een muzikale rondreis door Griekenland, Chanson 2000, De wereld van het Franse chanson).
Έχει ασχοληθεί με τη σκηνογραφία, την κατασκευή σκηνικών, την εικονογράφηση παιδικού βιβλίου και τη video art. Υπήρξε ιδρυτικό μέλος της street art ομάδας ‘Cookless’. Είναι μέλος της ομάδας ‘Τεχνοπαίγνιον’. Έχει πραγματοποιήσει μέχρι και σήμερα 13 ατομικές εκθέσεις στην Ελλάδα, το Βέλγιο και την Ισπανία και έχει συμμετάσχει σε ομαδικές εκθέσεις στην Ελλάδα, το Βέλγιο, την Αυστρία, την Ολλανδία, τη Γαλλία, την Ισπανία, την Αγγλία, την Κύπρο, την Τουρκία, το Εκουαδόρ, την Κίνα και την Ρωσία.