Γράφει ο Γιώργος Δήμος
Τρία χρόνια μετά το σκηνοθετικό του ντεμπούτο μικρού μήκους, ο Γιώργος Γούσης επιστρέφει στο θέμα του «χειροπαλαιστή» αδερφού του (Παναγιώτης Γούσης) και μας αφηγείται τις περιπέτειές του, αυτή τη φορά, αφότου έχει εγκαταλείψει το χωριό του στην Ήπειρο, για να κυνηγήσει το όνειρό του στην Αθήνα. Με συνολική διάρκεια περίπου μία ώρα και είκοσι λεπτά, το «ντοκιμαντέρ» του Γούση είναι ένα πορτραίτο ενός 26ρη στην ελληνική επαρχία που αποφασίζει να μετακομίσει στην Αθήνα για να γίνει πρωταθλητής στο «μπρα-ντε-φερ» και ηθοποιός και με κάποιο τρόπο να ξεχωρίσει και να «δημιουργηθεί» (όπως του λέει και μία γηραιότερη συγχωριανή του), μόνο για να ανακαλύψει στην πορεία πως η Αθήνα έχει ένα σωρό άλλα προβλήματα.
Ο «Χειροπαλαιστής» είναι μια ρεαλιστική απεικόνιση της ζωής του Πάνου, ακόμα κι αν κάποιες σκηνές της ταινίας αποτελούν αναπαράσταση και όχι αυστηρά ρεπορτάζ, ενώ στη ραχοκοκαλιά της ταινίας υπάρχει μια υπαρξιστική ιστορία, με την οποία κάθε νέος στην Ελλάδα του σήμερα μπορεί να ταυτιστεί. Το πρώτο μισό της ταινίας είναι ουσιαστικά αυτούσια η βραβευμένη μικρού μήκους ταινία του 2019, με τον ίδιο τίτλο.
Όπως και τα «Μαγνητικά Πεδία» (2021), έτσι και ο «Χειροπαλαιστής» είναι μία ταινία που μέσα από την ιστορία των χαρακτήρων της, μας μιλάει για ένα ευρύτερο κοινωνικό πρόβλημα. Παρόμοια με τις ταινίες του Γιώργου Λάνθιμου, οι ταινίες του Γούση πραγματεύονται την αποξένωση και τη γενικότερη σύγχυση που επικρατεί στην ελληνική κοινωνία.
Ο Πάνος λέει στην ταινία πως οι άνθρωποι είναι παντού το ίδιο παράξενοι, ενώ τα κακώς κείμενα του χωριού δεν λείπουν και από την απρόσωπη σχετικά πρωτεύουσα, απλά εκδηλώνονται με διαφορετικό τρόπο. Σε αντίθεση, ίσως, με τις ταινίες του Λάνθιμου, ο «Χειροπαλαιστής» είναι μία πολύ προσωπική ταινία, χάρη στη σχέση του πρωταγωνιστή με το σκηνοθέτη.
Το σημείο που η θεματολογία του «Χειροπαλαιστή» συμπίπτει με αυτή των «Μαγνητικών Πεδίων» είναι εκείνο όπου βλέπουμε τη σχέση του Πάνου με τη νέα ηθοποιό κοπέλα του. Εδώ, η χαρακτήρας ενσαρκώνεται από μία επαγγελματία ηθοποιό και όχι την αληθινή κοπέλα του Πάνου και αυτό που διακρίνουμε ανάμεσα στους χαρακτήρες είναι το χάσμα μεταξύ δύο τελείως διαφορετικών κόσμων. Ο Πάνος από τη μία είναι πρωταθλητής, σε ένα όχι και τόσο αναγνωρισμένο άθλημα, ενώ η κοπέλα του είναι άνθρωπος της τέχνης και η δουλειά της κάνει τον Πάνο να ζηλεύει.
Η γενικότερη οικονομική κατάσταση και οι ώρες που αφιερώνει ο Πάνος στο μαγαζί όπου δουλεύει για να βγάζει τα προς το ζην, δεν βοηθάνε καθόλου στο να περνάνε ουσιαστικό χρόνο μεταξύ τους και να λύνουν τα προβλήματα της σχέσης τους.
Ο «Χειροπαλαιστής» είναι κατά βάθος μια σχεδόν λαογραφική ταινία, που μας γνωστοποιεί μια πραγματικότητα την οποία, οι περισσότεροι από εμάς, μέχρι πρότινος αγνοούσαν πλήρως.
Ο πρωταθλητισμός στο «μπρα-ντε-φερ» είναι κάτι το οποίο απασχολεί μια σχετικά μικρή μερίδα κόσμου, όμως το πάθος όσων συμμετέχουν σε αυτόν τον καθιστά σημαντικό και άξιο για να αφιερωθεί ένα ολόκληρο ντοκιμαντέρ επάνω σε αυτό το θέμα. Ο σκοπός του Γούση μοιάζει να είναι το να ρίξει φως επάνω σε μια ενδιαφέρουσα, αλλά αθέατη πτυχή της κοινωνίας, της οποίας όλοι είμαστε μέρος.
Ο «Χειροπαλαιστής» του 2019 κέρδισε το βραβείο 2ης καλύτερης ταινίας στο 25ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Αθήνας Νύχτες Πρεμιέρας και το βραβείο ΙΡΙΣ Καλύτερου μικρού μήκους ντοκιμαντέρ του 2020.
Με τα «Μαγνητικά Πεδία» να έχουν προταθεί μέχρι και για Όσκαρ ξενόγλωσσης ταινίας και τη νέα εκδοχή του «Χειροπαλαιστή» να έχει ήδη κερδίσει το FIPRESCI για το καλύτερο ελληνικό ντοκιμαντέρ, το βραβείο της ΕΡΤ και το βραβείο της επιτροπής Νεότητας και να πρόκειται να διαγωνιστεί στο τμήμα Newcomers του 24ου Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης, ο πρώην δημιουργός κόμικς, Γιώργος Γούσης, έχει ξεκινήσει μια πολλά υποσχόμενη καριέρα στο σινεμά που μπορεί να συγκριθεί με εκείνη ελάχιστων άλλων Ελλήνων σκηνοθετών της ηλικίας του (μόλις 36 ετών). Οι διακρίσεις αυτές χτίζουν τα θεμέλια για μια νέα εποχή στον ελληνικό κινηματογράφο, της οποίας την εξέλιξη αναμένεται να δούμε στο σύντομο μέλλον.
