Δήμητρα, πώς είναι μια αρχιτέκτονας να ασχολείται με την τέχνη;
Πολύ απελευθερωτικό. Ως αρχιτέκτονας συνηθίζεις να παραμετροποιείς κάθε συνθήκη, ως εικαστικός να αυθαιρετείς. Επομένως, φαντάζεστε τι σημαίνει μια αρχιτέκτονας να κάνει εικαστικά έργα και μια εικαστικός να κάνει αρχιτεκτονικά έργα.
Αποκλειστική συνέντευξη της εικαστικού στην Αλεξία Λυμπέρη
–Πώς εμπνέεσαι;
Αντλώ έμπνευση από το περιβάλλον που ζω, από το αστικό τοπίο και τον τρόπο που οι άνθρωποι το οικειοποιούνται. Έμπνευση είναι και ο κινηματογράφος, αλλά και μια συζήτηση με έναν άνθρωπο που έχει εμβαθύνει σε μια άλλη επιστήμη, φιλοσοφία ή φυσική για παράδειγμα.
-Είσαι και σκηνογράφος. Έκανες τα σκηνικά της παράστασης “Easter Island”, του Λύσανδρου Σπετσιέρη. Μίλησε μας για αυτή την εμπειρία σου;
Σε μια σκηνογραφική δουλειά το έργο δε σου ανήκει κατ’ αποκλειστικότητα. Το παραδίδεις στα χέρια ενός εμπνευσμένου σκηνοθέτη κι αυτός το μεταφράζει μέσα από τη θεατρική δράση. Το έργο τέχνης αυτονομείται μετά την ολοκλήρωσή του. Το θεατρικό σκηνικό, από την άλλη, παραμένει σε διαρκή επικοινωνία με τον σκηνοθέτη και τον ηθοποιό, ανοιχτό σε κάθε ενδεχόμενο. Είναι δυναμικό πράγμα.
-Έχεις μια εικαστική εγκατάσταση στο περίπτερο του ΟΣΕ στη φετινή ΔΕΘ που είναι αφιερωμένο στη δίδυμη σήραγγα του Καλλίδρομου. Ποιο είναι το concept;
Το περίπτερο του ΟΣΕ είναι μια εικαστική εγκατάσταση 80 τ.μ παρουσιαζόμενη όχι σε κάποιο “βένιου” τέχνης αλλά σε μια πολιτική διοργάνωση.
Πρόκειται για ένα μεγάλων διαστάσεων βιωματικό παιχνίδι για ενήλικους και παιδιά. Η κατασκευή δημιουργεί συνειδητά ένα ισχυρό κέλυφος προς τον διερχόμενο εσωκλείοντας ένα σκηνογραφημένο περιβάλλον, που μιλάει με εικαστικό λεξιλόγιο για την ιστορία και τα επιτεύγματα του Ελληνικού Σιδηροδρόμου.
Όπως το περίπτερο του ΟΣΕ, έτσι και της iSquare που σχεδίασα και παρουσιάζεται στο USA Pavillion επίσης στη φετινή ΔΕΘ, διατυπώνουν μήνυμα με εικαστικό τρόπο, με μορφή.
–Τι ακούς από τους επισκέπτες; Πώς αισθάνονται όταν αντικρίζουν το έργο;
Οι επισκέπτες , σε ποσοστό 90%, βγάζουν επιφωνήματα μόλις εισέλθουν στο περίπτερο, πολλοί φωτογραφίζονται μπροστά στις αναπαραστάσεις και άλλοι χαίρονται όταν αναγνωρίζουν τα ψευδαισθησιακά μέσα. Αυτή η κατανόηση, παρότι συνιστά μια ανακάλυψη, δεν είναι ικανή να τους στερήσει την απόλαυση.
Ωστόσο, οι πιο ειλικρινείς και αυθόρμητοι επισκέπτες είναι τα παιδιά! Στα εγκαίνια της έκθεσης θυμάμαι τουλάχιστον δύο περιπτώσεις που τα παιδιά τραβούσαν επίμονα τον γονιό για να μπουν στο περίπτερό μας. Το πιο συγκινησιακό απ’ όλα είναι ο τρόπος με τον οποίο τα παιδιά αφήνονται να τους συνεπάρει το αφήγημα.
-Με ποιες τεχνοτροπίες παίρνεις από το έργο σου το αποτέλεσμα που σε ικανοποιεί; Σ’ αρέσει να πειραματίζεσαι με υλικά;
Τα έργα που υλοποιώ είναι αποτέλεσμα μιας εμβάθυνσης στον τρόπο που επιδρά στον άνθρωπο ο σχεδιασμένος χώρος. Τα υλικά είναι το εργαλείο. Κάθε φορά κατά την υλοποίηση ενός νέου πρότζεκτ, η παλέτα που έχω δεν είναι αρκετή. Ψάχνω για νέα μέσα και ύλη που θα μπορέσει να υπηρετήσει το έργο.
-Μελλοντικά σχέδια..
Δεν τολμώ να πω…Όλα τα ενδεχόμενα είναι ανοιχτά.
