Το Hotel Marina είναι μία από αυτές τις παραστάσεις που την ξεχωρίζεις αμέσως. Ένα σύγχρονο κείμενο, που βασίζεται σε συνεντεύξεις πολύ διαφορετικών ανθρώπων με μία κοινή ανάγκη: να αγαπηθούν γι’ αυτό που είναι.
Στο παράξενο αυτό ξενοδοχείο διαμένουν χαρακτήρες που μας αφορούν όλους, που μας μοιάζουν με έναν τρόπο.
Ο Διονύσης Μπουλάς μας μίλησε γι’ αυτή την ιδιαίτερη παράσταση και μας άνοιξε τις πόρτες αυτού του παράξενου ξενοδοχείου.
Συνέντευξη στην Ιωάννα Ιακωβίδη
iakovidiartviews@gmail.com
-Το Hotel Marina είναι ένα σύγχρονο έργο με κεντρικό θέμα την αγάπη. Με ποιον τρόπο προσεγγίζει η παράσταση ένα τόσο ευρύ θέμα; 
-Το Hotel Μαρίνα είναι μια παράσταση που φτιάχτηκε από συνεντεύξεις, από κείμενα της συγγραφικής ομάδας (Ιερώνυμος Πολλάτος, Σέβη Ματσακίδου, Γεράσιμος Μιχελής) και από εμάς τους ηθοποιούς και το σκηνοθέτη μας, Χρήστο Σουγάρη, στις πρόβες. Ο στόχος αυτής της παράστασης είναι να μιλήσουμε για την αναζήτηση της αγάπης, για την απώλεια, για την αποδοχή του εαυτού μας και του άλλου.
Όλοι μας τελικά, όσο διαφορετικοί κι αν είμαστε, αναζητάμε παρόμοια πράγματα κι έχουμε παρόμοιες ανάγκες και ανασφάλειες. Η αγάπη αφορά τους πάντες και τον καθένα μας ξεχωριστά. Αν κι η φράση “σ’αγαπώ” έχει υπάρξει πολλές φορές “πόρνη” στα στόματα των ανθρώπων. Στην παράσταση διερευνούμε το θέμα της αγάπης σε διαφορετικές ηλικίες, σε διαφορετική χρονική στιγμή του καθενός, όπου άλλοι τη διεκδικούν κι άλλοι της κρύβονται.
-Όλοι οι χαρακτήρες της παράστασης φαίνεται να παλεύουν με το παρελθόν τους και με τις αδυναμίες τους. Είμαστε όλοι αδύναμοι απέναντι στην αγάπη;
-Το παρελθόν μας είναι κομμάτι μας. Αυτό διαμόρφωσε τον τωρινό μας εαυτό, όπως και το παρόν μας θα επηρεάσει τους μελλοντικούς μας εαυτούς. Θεωρώ ότι όλοι είμαστε αδύναμοι απέναντι στην αγάπη γιατί μας ζητά να έρθουμε σ’ αυτήν γυμνοί κι ευάλωτοι. Και όχι ψεύτες. Αλλά αν βρούμε τη δύναμη να βουτήξουμε σ’ αυτήν, τότε η ίδια μας καθιστά παντοδύναμους.
-Το έργο παρουσιάζει τις ανάγκες και συμπεριφορές των ανθρώπων σε όλο το ηλικιακό φάσμα. Αλλάζουμε οι άνθρωποι με τα χρόνια στην κεντρική μας ουσία ή μας κυνηγάνε παρόμοιες δυσκολίες;
-Θεωρώ ότι ο πυρήνας του ανθρώπου δεν αλλάζει με τα χρόνια. Η ελπίδα, η πίστη κι η αθωότητα επηρεάζονται μάλλον. Θέλει δύναμη να διατηρήσει κανείς την αθωότητά του παρά τις διαψεύσεις που μας κερνά η ενηλικίωση.
-Επίσης, στο Hotel Marina διαμένουν άνθρωποι πολύ διαφορετικοί με ίδιες επιθυμίες. Θεωρείτε ότι μας ορίζει όλους ανεξαιρέτως η κοινή ανάγκη να αγαπηθούμε;
-Η ανάγκη να αγαπήσουμε και να αγαπηθούμε είναι μέσα στα κύτταρά μας κι ας μην το ομολογούμε. Άλλωστε από Θείο Έρωτα δημιουργηθήκαμε και σ’ αυτόν θέλουμε να επιστρέψουμε όλοι κάποια στιγμή.
-Όλοι οι χαρακτήρες του έργου είναι εξαιρετικοί. Υπάρχει κάποιος με τον οποίο ταυτίζεστε περισσότερο ή νιώθετε ότι σας αφορούν στοιχεία από όλους τους ρόλους;
Με τη Βανέσσα που υποδύομαι ταυτίζομαι ως προς τη μοναχικότητά της και τη δύναμή της να συγχωρεί. Αλλά κανείς μας δεν είναι τέλειος κι αυτό με κάνει να βρίσκω κοινά σημεία και με τους υπόλοιπους χαρακτήρες. Όλοι ευάλωτοι είμαστε, όσο κι αν προσπαθούμε να το κρύψουμε.
-Στην παράσταση υπάρχει ο Μάνος (Χρήστος Σταθούσης), ένας νεαρός που δεν μπορεί να πει τις λέξεις «σ’ αγαπώ». Η νεαρή υπάλληλος του ξενοδοχείου (Διονυσία Σακελλαρίου) δεν αφήνει χώρο στη ζωή της για την αγάπη. Τι είναι τόσο τρομακτικό στην αγάπη για εσάς;
-Το τρομακτικό στην αγάπη είναι το να δείξεις πόσο ευάλωτος και τρωτός είσαι και η αγωνία του αν θα γίνεις τελικά αποδεκτός με τις ουλές σου, που ούτε ο ίδιος δεν συμπαθείς και δεν συγχωρείς στον εαυτό σου. Είναι εξίσου τρομακτικό να αφεθείς σε μια αγάπη όσο και η ευθύνη του να παραδεχθείς ότι κι εσύ μπορείς να αγαπήσεις στ’ αλήθεια κάποιον, μαζί με όσα συνεπάγεται η παραδοχή αυτή.
-Η Τάνια (Τζίνη Παπαδοπούλου)και ο Χρήστος (Γεράσιμος Μιχελής) είναι ένα ζευγάρι που αγαπιέται πολύ. Φαίνεται, όμως, ξεκάθαρα ότι ακόμα και αυτοί δυσκολεύονται να την διαχειριστούν. Είναι τελικά η αγάπη αυτοδύναμη ή χρειάζεται συνεχή και ασταμάτητη δουλειά;
Η αγάπη γίνεται πραγματικότητα όταν κι οι δύο αποφασίσουν να συμπορευτούν μαζί, να επιλέξει ο ένας τον άλλον ως προτεραιότητα. Αλλά η αγάπη ξέρει και να μην περιμένει ανταπόδοση και ν’ αγαπά από μακριά. Και καμιά φορά ν’ αποχαιρετά τον αγαπημένο της και να εύχεται να είναι καλά στο νέο μονοπάτι που βαδίζει.
-Η Ουρανία (Μαίρη Σαουσοπούλου) δείχνει να παλεύει με το παρελθόν της, αλλά δεν θέλει να ξεφύγει και από αυτό. Οι αναμνήσεις και το παρελθόν πώς αντιμετωπίζονται; Μας στοιχειώνουν ή είναι καλή παρέα τελικά;
-Είμαστε φτιαγμένοι σήμερα από τα όσα ζήσαμε στα χθες μας. Αν συμφιλιωθούμε μαζί τους, μας δίνουμε τη δυνατότητα να προχωρήσουμε και να δεχτούμε τα νέα δώρα που μας περιμένουν στη γωνία. Αν τα αρνηθούμε, θα μας στοιχειώνουν συνεχώς.
-Η Βανέσα είναι ο ρόλος που ενσαρκώνετε εσείς. Μία τρανς γυναίκα που πληρώνει ένα βαρύ τίμημα γιατί απλώς είναι ο εαυτός της. Πόσο αυτονόητο και την ίδια στιγμή απαγορευμένο είναι να ζει κάποιος όπως ο ίδιος θέλει;
-Η αποδοχή του εαυτού μας είναι ίσως η μεγαλύτερή μας πρόκληση σ’ αυτή τη ζωή. Πάντα θα το προσπαθούμε, δεν είναι εύκολο. Κι έχει το τίμημά του. Αλλά καλύτερα να πληρώνουμε το τίμημα της δικιάς μας αλήθειας παρά μια ζωής ξένης σε μας. Γιατί άλλη ζωή δεν έχει…
-Η Βανέσα θέλει να την αγαπούν γι’ αυτό ακριβώς που είναι. Κατά πόσο θεωρείτε ότι με την επιθυμία αυτή έρχονται τελικά αντιμέτωποι όλοι οι χαρακτήρες της παράστασης; Και κατ’ επέκταση όλοι μας;
-Όλοι οι χαρακτήρες της παράστασης θέλουν ν’ αγαπηθούν γι’ αυτό που είναι και κυρίως να συγχωρεθούν, είτε από τους άλλους είτε από τον ίδιο τους τον εαυτό. Άλλοι έχουν πιστέψει ότι δεν πρόκειται να συμβεί, άλλοι κρύβονται από ανασφάλεια, άλλοι διεκδικούν την αγάπη κι άλλοι δεν την έχουν συναντήσει ακόμη. Όλοι θέλουμε ν’ αγαπηθούμε, είναι στο DNA όλων μας. Υπάρχει όμως μια πρόκληση εδώ, ένα παιχνίδι για δυνατούς παίκτες. Δεν μπορεί κανείς μας ν’ αγαπηθεί αν δεν τολμήσει ν’ αγαπήσει.
Ποιοι έχουν άραγε τα κότσια απ’ όλους εμάς να παίξουν σ’ αυτό το παιχνίδι ζωής;
who is who
Ο Διονύσης Μπουλάς ήταν απόφοιτος της Φιλοσοφικής Σχολής Αθηνών (Τμήμα Κλασικής Φιλολογίας) και της Ανωτέρας Δραματικής Σχολής Βασίλη Διαμαντόπουλου.
Ως ηθοποιός, έχει συνεργαστεί με σκηνοθέτες όπως: Γιάννη Χουβαρδά (“Θάλασσα και συγχρονισμός” του Νίκου-Αλέξη Ασλάνογλου), Εύη Γαβριηλίδη (“Συρανό ντε Μπερζεράκ” του Ε. Ροστάν, Κ.Θ.Β.Ε.), Κώστα Τσιάνο (“Ματωμένος γάμος” του Φ.Γ.Λόρκα), Δημήτρη Τσιάμη (“Εκείνος που δέχεται χαστούκια” του Λεονίντ Αντρέγιεφ), Κοραή Δαμάτη (“Εδουάρδος ο Β” του Κρίστοφερ Μάρλοου), Άρη Τρουπάκη (“Ο Ευτυχισμένος Πρίγκηπας” του Ο. Ουάιλντ, Εθνικό Θέατρο), Σοφία Βγενοπούλου (“Το αγόρι με τη βαλίτσα” του Μάικ Κένι, Εθνικό Θέατρο), Στάθη Λιβαθινό (“Βασιλιάς Ληρ” του Ο. Σαίξπηρ, Κ.Θ.Β.Ε. -Θέατρο Παλλάς / “Ιλιάδα” του Ομήρου, Φεστιβάλ Αθηνών -Δημοτικό Θέατρο Πειραιά -Θέατρο Χώρα -περιοδεία σε Ελλάδα -εξωτερικό / “Ο γάμος του Φίγκαρο” του Πιερ Μπωμαρσαί, Μέγαρο Μουσικής Αθηνών) και άλλους.
Στην τηλεόραση συμμετείχε στις σειρές: «Είμαστε στον αέρα» (σκηνοθεσία Μύρνα Τσάπα), «Ένα λεπτό θέατρο» (σκηνοθεσία Κ. Αυγέρη, με αποσπάσματα από τα θεατρικά έργα: «Τι θα γίνει με το γέρο» του Μ. Κορρέ, «Λούλου» του Φ. Βέντεκιντ, «Η ζάλη των ζώων πριν τη σφαγή» του Μ. Δημητριάδη). Επίσης, είχε συμμετάσχει σε δύο ταινίες μικρού μήκους: «Pessoas -εγώ ΕΙΝΑΙ ένας άλλος» (σενάριο -σκηνοθεσία Κατερίνας Κωνσταντοπούλου) και «Adolescence Lost» (σενάριο -σκηνοθεσία Χάρη Γιουλάτου).
Ο Διονύσης Μπουλάς ήταν καθηγητής αυτοσχεδιασμού στο Θέατρο των Αλλαγών.
Έφυγε ξαφνικά από τη ζωή την 30η Ιουνίου 2020 από ανακοπή.