Συναντήσαμε την Έφη Μιχάλαρου λίγο πριν την έκθεση που διοργανώνει στη Λαογραφική Στέγη Σαλαμίνας με τίτλο «Υφαίνοντας το Μέλλον» Νούμερο VI. Η εικαστικός και διοργανώτρια έχοντας συνειδητοποιήσει πόσο σημαντικός είναι ο ρόλος των γυναικών διαχρονικά στην εργασία στο σπίτι και στην ανάπτυξη της οικογένειας, έχει ασχοληθεί με άλλα πέντε «work in progress projects», με κύριο θέμα το ύφασμα και την ύφανση. Τα projects αυτά λειτουργούν μέσα από μία διαδικασία εξέλιξης και αλλαγών σαν ένα εργαστήρι ιδεών και ανταλλαγής απόψεων.

Συνέντευξη στη Ζέτα Τζιώτη

-Έφη, “Υφαίνοντας το Μέλλον VI’’, ετοιμάζετε το 6^ο μέρος μιας έκθεσης που ξεκίνησε το 2019 στην Αθήνα για να καταλήξει μετά από έναν κύκλο επτά εκθέσεων, όπως γνωρίζουμε πάλι στην Αθήνα. Θα θέλατε να αναφερθείτε στην ιστορία αυτού του project;

-Οι μεγαλύτερες επιτυχίες συνήθως προκύπτουν τυχαία, έτσι ακριβώς έγινε και με το «Υφαίνοντας». Ξεκίνησε όπως πολύ σωστά προαναφέρατε το 2019 στην Artshot Gallery, με σκοπό ν’ ανανεώσω το βιογραφικό μου, μια και ετοιμαζόμουν να καταθέσω το ντοσιέ μου στην Ένωση Τεχνοκριτικών AICA- Hellas. Επισκέφθηκαν στην έκθεση δύο καλλιτέχνιδες, γνωριστήκαμε, μιλήσαμε μου ανέφεραν έχουν σχέση με την Δημοτική Πινακοθήκη Λάρισας-Μουσείο Γ.Ι. Κατσίγρα κι έτσι όπως προκύπτουν όλες οι ωραίες συνεργασίες, προέκυψε αυτή η έκθεση σε έναν χώρο μοναδικό, με καταπληκτικούς ανθρώπους, με υψηλό επίπεδο και επαγγελματισμό, σ’ ένα Μουσείο πρότυπο.

Ποιόν να πρωτο-αναφέρω, την Αντιπρόεδρο κυρία Άννυ Ψάρρα, την Προϊσταμένη κυρία Ιωάννα Δεληγιάννη, τις αγαπημένες φίλες συνεργάτιδες πια, Ιφιγένεια Σδούκου και Θεοδώρα Τσιάτσιου ή το απίστευτο προσωπικό που στελεχώνει την Πινακοθήκη με τον μοναδικό Δημήτρη. Τότε μου προέκυψε η ιδέα, αντί να μεταφέρω την ίδια έκθεση με τις 20 καλλιτέχνιδες, να δημιουργηθεί το δεύτερο μέρος με 29 καλλιτέχνιδες και εντελώς καινούργια έργα.

Την ίδια περίοδο και εν μέσω καραντίνας, η Μπεσκίντα Κραγιά μία Αλβανίδα καλλιτέχνιδα που ζει και εργάζεται 20 χρόνια στην Αθήνα, έχει τελειώσει την Α.Σ.Κ.Τ. (Εργαστήρι Πάνου Χαραλάμπους), μου πρότεινε να μεταφερθεί η έκθεση στα Σκόδρα που είναι η γενέτειρά της και την Δημοτική Πινακοθήκη.

Ήταν η περίοδος που καταθέταμε προτάσεις στο Υπουργείο Πολιτισμού -χωρίς καμία προσδοκία την καταθέσαμε- βάζοντας επιπρόσθετα τα Τίρανα και το Παρίσι, όπου ενώ έτρεχε η έκθεση στην Λάρισα και το δεύτερο μέρος (24/6-7/11/21) λάβαμε την θετική απάντηση από το Υπουργείο για την Οικονομική Υποστήριξη του 3^ου και του 4^ου μέρους στο εξωτερικό κι έτσι πήγαμε στα Σκόδρα με 35 καλλιτέχνιδες (3-30/9/21) και εν συνεχεία σε συνεργασία – Υπό την Αιγίδα της Ελληνικής Πρεσβείας στην Αλβανία- στο COD (7-28/10/21).

-Είναι ο εκθεσιακός χώρος μέσα στο Πρωθυπουργικό Μέγαρο των Τιράνων;

-Ακριβώς, ο Πρωθυπουργός της χώρας Edi Rama είναι καλλιτέχνης, ζούσε 20 χρόνια στο Παρίσι με σημαντική καριέρα, αισθάνεται, υποστηρίζει και προωθεί την Σύγχρονη Τέχνη. Η συνεργασία τόσο με την Διευθύντρια κυρία Ena Bulκu, όσο και με τα παιδιά που εργάζονται στο COD, ήταν συγκινητική κι ακόμη πιο συγκινητική η διαπίστωση ότι πολλά έθιμα, όπως και η ανάγνωση της ιστορίας είναι κοινή.

 -Εσείς, που ζείτε και εργάζεστε τόσα χρόνια στο Παρίσι με ποια κριτήρια επιλέξατε το Maison de la Grece;

-Καταρχήν είναι η δεύτερη φορά που κάνω επιμέλεια στον συγκεκριμένο χώρο, η πρώτη πάλι ομαδική, ήταν τον Μάϊο του 2019 και ήξερα πολύ καλά το χώρο τις δυνατότητες, αλλά και τις δυσκολίες του. Σε αυτό το χώρο που είναι ακίνητο του Υπουργείου Εξωτερικών και είχαμε άψογη συνεργασία -την Αιγίδα της Ελληνικής Πρεσβείας στην Γαλλία- δεν επιτρέπετε να κρεμάσεις έργα στους τοίχους, για μένα αυτή ήταν μία μεγάλη επιμελητική πρόκληση όπως και οι 50 καλλιτέχνιδες, μια και ολοκληρώνονταν ο κύκλος του εξωτερικού τον Μάρτιο 2022, όμως μην ξεχνάμε ότι σε παρελθόντες χρόνους, ο χώρος αυτός ήταν πολύ ζωντανός με εκδηλώσεις και ομιλίες από τον Αξελό και τον Καστοριάδη μέχρι την Μούσχουρη και τον Χατζηδάκη.

Εκεί, στεγάζεται η Ελληνική και η Κυπριακή Κοινότητα, ήταν σημαντικό η έκθεση να πραγματοποιηθεί σε αυτό το χώρο, γιατί οι Έλληνες Μετανάστες την δεκαετία του ΄60, δεν πήγαν μόνον στην Γερμανία, αλλά και στην Γαλλία και οι καλύτεροι ράφτες στα μεγάλα ατελιέ όπως του Ίβ Σαιντ Λοράν δεν ήταν άλλοι από τους Έλληνες -γουναράδες που είχαν οικονομικά προβλήματα από την Καστοριά- κι άλλες περιοχές της Βόρειας Ελλάδας, επομένως καταλαβαίνεται πόσο σημαντική ήταν αυτή η έκθεση στο συγκεκριμένο χώρο, που έχει μία ειδική συναισθηματική βαρύτητα.

Όσο για την επιτυχία της, απίστευτη. Εν μέσω Πολέμου στην Ουκρανία και με άλλες τρεις εκδηλώσεις Ελληνικού ενδιαφέροντος την ίδια μέρα, ήρθαν Γάλλοι και Έλληνες δημοσιογράφοι, φίλοι και γνωστοί πάνω από 60 άτομα, που μαζί με τις καλλιτέχνιδες και όλους τους υπόλοιπους, 100 άτομα κατέκλυσαν το χώρο όλη την τρίωρη διάρκεια των εγκαινίων.

-Εν τέλει, Παρίσι ή Αθήνα;

-Δεν φύγαμε ποτέ από την Αθήνα, όπως και δεν επιστρέψαμε ποτέ από το Παρίσι. Επειδή στην ζωή μου ολόκληρη, ζούσα με την αγωνία να κλείνω κύκλους, στο Παρίσι διδάχτηκα την έννοια του χρόνου και πως αυτός μπορεί να είναι αέναος. Απαλλάχτηκα έτσι από το άγχος των κύκλων, των εκκρεμοτήτων και των ανοιχτών λογαριασμών.

Υπάρχουν περίοδοι και χρονιές που είμαστε περισσότερο εκεί και άλλες λόγω συνθηκών-επαγγελματικών κυρίως- που είμαστε εδώ. Πάντως αν με ρωτήσετε τι προτιμώ, ως δίπατρις, θα σας εξομολογηθώ ότι στην Αθήνα, μετράω τις μέρες  να επιστρέψω στο Παρίσι και στο Παρίσι, μόλις περάσει ένας μήνας, αρχίζω ν’ ακούω τραγούδια της ξενιτιάς και κλαίω, που εδώ δεν τ’ αντέχω. Είναι ένα περίεργο συναίσθημα, ταυτόχρονα όμως τόσο μα τόσο αληθινό.

 -Στο Παρίσι έχετε αλλάξει αρκετές συνοικίες διαμονής, ενώ στην Αθήνα τα τελευταία χρόνια ζείτε μόνιμα στο Μεταξουργείο.

-Αν δεν είχαμε ζήσει σε διάφορες περιοχές στο Παρίσι από την Pantin μέχρι το Trocandero, σίγουρα δεν θα μπορούσα ν’ ανακαλύψω την γοητεία του Μεταξουργείου. Ένα από τα δυσκολότερα θέματα που αντιμετωπίζουμε όλοι στο Παρίσι, ιδιαίτερα οι ελεύθεροι επαγγελματίες, είναι η στέγη. Ακόμη κι αν κυκλοφορείς με τα χρήματα στην τσάντα για να καλύψεις ένα μεγάλο χρονικό διάστημα όπως συνέβηκε σ’ εμάς την περίοδο του capital control, είναι σχεδόν ακατόρθωτο να νοικιάσεις. Τότε, συνειδητοποιήσαμε την ρήση του Βλάσση Κανιάρη ‘’Μετανάστες είμαστε παιδί μου. Πολιτιστικοί Μετανάστες!’’.  

Αυτή την δύσκολη περίοδο που αλλάξαμε πάρα πολλά διαμερίσματα, βρεθήκαμε στην Belleville, μία περιοχή μαγική στο 20^ο  διαμέρισμα του Παρισιού, που είναι η δεύτερη Κινέζικη συνοικία, που έχουν ανοίξει εκεί πολύ ενδιαφέροντα cafe, εστιατόρια, γκαλερί και εναλλακτικοί χώροι. Παλιά μπακάλικα έχουν μεταμορφωθεί σε χώρους σύγχρονης τέχνης, ενώ στην κεντρική λεωφόρο, υπάρχει και μία γκαλερί αρχιτεκτονικής που προβάλλει έργα, μακέτες και βίντεο γνωστών και μη αρχιτεκτόνων, με πολλά βιβλία και περιοδικά. Έτσι όταν ο Δημήτρης απέκτησε εξ ολοκλήρου το διαμέρισμα στο Μεταξουργείο το 2018 κι επισκεφθήκαμε την περιοχή, μαγεύτηκα, αισθάνθηκα ότι το Μεταξουργείο είναι η Ελληνική Belleville.

Είναι μία περιοχή πολύ ζωντανή με εξαιρετική αρχιτεκτονική, που αν την περιηγηθείς από την Πλατεία Καραϊσκάκη προς τον Κεραμικό και το Γκάζι, θα συναντήσεις μεγάλο αστικό κενό, κάτι που με ξετρελαίνει, όπως και η μεγάλη αλλαγή που επιτελείται καθ’ όλη την διάρκεια της μέρας.

Η περιοχή είναι γεμάτη χώρους τέχνης, γκαλερί: The Breeder, Ρεβέκκα Καμχή, την Δημοτική Πινακοθήκη, εναλλακτικούς και αυτοδιαχειριζόμενους χώρους, θέατρα, μουσικές σκηνές, αλλά και την υπέροχη Πλατεία Αυδή, που όταν ζεσταίνει ο καιρός κι ανάβουν τα φωτάκια που είναι κρεμασμένα στα δέντρα, αναδύεται το άρωμα μιας άλλης Ελλάδας… Και μην ξεχνάτε, ότι πρόσφατα μετακόμισε και η Πρόεδρος της Δημοκρατίας, εκεί.

Όσο για τον Λυκαβηττό, ήταν πολύ ωραία την εποχή που ζούσα εκεί, αλλά έφτασε μία στιγμή με την κορύφωση της κρίσης, που ήθελα να φύγω μακριά, ένιωθα αποπνικτικά, τότε γνώρισα τον Δημήτρη και όπως αστειευόμαστε σήμερα: το Κολωνάκι κατάντησε ένα απέραντο σουβλατζίδικο. Ήταν μία πολύ όμορφη γειτονιά που έχασε ένα κομμάτι της αίγλης της.

-Ποια είναι η καθημερινότητα σας στην Αθήνα και ποια στο Παρίσι;

-Η πρώτη και ουσιαστική διαφορά στο Παρίσι είναι η εμπειρία της πόλης και της αρχιτεκτονικής. Αν δεν έκανα αυτή την δουλειά που κάνω, σίγουρα θα ήμουν Αρχιτέκτονας, για μένα ‘’Η Αρχιτεκτονική είναι η Αρχή της Τέχνης’’. Στο Παρίσι γράφω και διαβάζω περισσότερο, είμαι πιο απερίσπαστη, ίσως να βοηθάει και ο καιρός, αλλά και οι χώροι που δουλεύω, μια και δύο από τα αγαπημένα μου μέρη είναι τα café του Pompidou και του Palais de Tokyo. Εκεί η καθημερινότητα είναι πολύ ευχάριστη, κάνω μεσημεριανό διάλειμμα στους Κήπους του Αρχείου, όταν είναι μαζί ο Δημήτρης και το επιτρέπει ο καιρός, κάνουμε πικνίκ στον Σηκουάνα, αλλά και μεγάλες φιλοσοφικές συζητήσεις, έχουμε αρκετούς φίλους Γάλλους και Έλληνες και μετά από τόσα χρόνια, είμαστε αναγνωρίσιμοι στις Γκαλερί.

Στην Αθήνα δουλεύω πολύ μέσα στο γραφείο. Οργανώνω κυρίως εκθέσεις, σκέφτομαι συνέχεια project, βλέπω ελάχιστους ανθρώπους κι επικοινωνώ μόνον με όσους επιβάλλεται. Περπατάω πολύ στην γειτονιά ως αντιστάθμισμα, το πρωί μόνη μου και το βράδυ με τον Δημήτρη. Μία βόλτα που μ’ ευχαριστεί, είναι αυτή στην Κεντρική Αγορά για φρούτα, λαχανικά, βότανα και μπαχαρικά. Λατρεύω την πολύ-πολιτισμικότητα και τα αρώματα της Ευριπίδου, της Σοφοκλέους και  των γύρω δρόμων, αλλά και τα τελευταία εναπομείναντα μαγαζάκια με υφάσματα και υλικά ραπτικής.

Όταν αγχώνομαι, αγοράζω τρέσες, κλωστές, κουμπιά, πίνω καφέ σε ένα ωραίο café στην Αθηνάς που έχει αποκτήσει μεγάλο ενδιαφέρον τον τελευταίο καιρό, αποσυμπιέζομαι, επιστρέφω κι αρχίζω τους πειραματισμούς. Αυτό που πραγματικά αγαπώ στην Αθήνα είναι ο καιρός και ότι σε 20’ μπορείς είσαι στην θάλασσα. Αλλά και τους Έλληνες καλλιτέχνες που θεωρώ ότι είναι ισάξιοι και πολλές φορές καλύτεροι από τους αντίστοιχους ξένους, αλλά έχουμε ακόμη αρκετό δρόμο να διανύσουμε…

-Αφού, οργανώνονται όλο και περισσότερες εκθέσεις, φεστιβάλ, το Υπουργείο Πολιτισμού, η Περιφέρεια Αττικής, οι Δήμοι και άλλοι φορείς, υποστηρίζουν πολύ την τέχνη και ειδικά τη σύγχρονη, το ΕΜΣΤ  λειτουργεί κανονικά, τι άλλο πιστεύετε πρέπει να γίνει;

-Πραγματικά γίνονται πολλά και ποιοτικά πράγματα, την τελευταία διετία η υποστήριξη του Κράτους και των θεσμών είναι σημαντική, όμως έχει εκλείψει ή μάλλον έχει ελαχιστοποιηθεί η ιδιωτική πρωτοβουλία και οι επιχορηγήσεις, σημαντικός παράγοντας που λειτουργεί επικουρικά στην υλοποίηση των εκθέσεων, όπως και οι πωλήσεις έργων τέχνης, οι καλλιτέχνες ζουν αποκλειστικά και μόνον από την εκπαίδευση.

Αναθέσεις και μεγάλα project σαν κι αυτό του Ξενοδοχείου Intercontinental  μέρος του οποίου υπήρξα, δεν  είναι πολλές, δεν τηρείται το 1% του συνολικού προϋπολογισμού ενός κτιρίου, το οποίο πρέπει να πηγαίνει σε έργα τέχνης. Ένα άλλο θέμα που έχει ανακύψει με την κρίση είναι η ενοικίαση των δημόσιων χώρων, που δυσχεραίνει το έργο όλων μας.

Σημαντική κατά την γνώμη μου, είναι η Υποστήριξη των Ελλήνων καλλιτεχνών και στο εξωτερικό. Μόνον έτσι δημιουργούνται οι προϋποθέσεις για διεθνή καριέρα, αλλά και για πωλήσεις στην εγχώρια αγορά. Το ΕΜΣΤ ελπίζουμε ότι  θα υποστηρίξει τους Έλληνες καλλιτέχνες, αλλά μόνον ένας θεσμός δεν αρκεί. Χρειάζεται να δομηθεί και ν’ ακολουθηθεί μία ολόκληρη πολιτιστική πολιτική, σταθερή και με συνέχεια, μην ξεχνάμε ότι και σε παρελθόντες χρόνους είχαμε αντίστοιχη άνθιση, αλλά και ασυνέχεια…

 -Ενώ η ιδέα του Υφαίνοντας ξεκίνησε το 1996, από πού προέρχονταν οι επιρροές σας;

-Από το παρελθόν. Ανήκω στην γενιά των γυναικών που είχαν προίκα-παρακαταθήκη, μία σειρά από πολύ όμορφα παραδοσιακά κεντήματα, λινά, δαντέλες, βελούδα… ουκ έστιν ο αριθμός. Ήταν και η εποχή που οι μεγαλύτερες γυναίκες-μία θεία της μαμάς-μου έδινε δώρο στα γενέθλια, κουβαράκια με πλεκτές χειροποίητες δαντέλες για τα μαξιλάρια.

Καταλαβαίνεται ότι μέσα σε αυτό τον υπερκορεσμό, έζησα μία εποχή όπου τα κατέστρεψα, μάλλον τ’ αποδόμησα όλα, μια και στα πλέξιγκλας και τα σούπερ design τραπέζια και καρέκλες δεν χωρούσε τίποτα. Έχοντας απεμπολήσει αυτό το παρελθόν, όταν το 1996, στην μεγάλη έκθεση ’’Everything that’s Interesting is New’’, με έργα της Συλλογής Δάκη Ιωάννου στην Σχολή Καλών Τεχνών, συνάντησα την Αμερικανίδα καλλιτέχνιδα Janine Antoni, η οποία ύφαινε στον μεταμοντέρνο αργαλειό της την κουβέρτα των ονείρων της, με την οποία σκεπαζόταν το βράδυ και επί 3 μήνες συνυπήρξαμε στον ίδιο χώρο, χωρίς ν’ ανταλλάξουμε κουβέντα, ήξερα ότι κάποια στιγμή αυτή η εμπειρία θα μετουσιωνόταν σε έκθεση, όπως κι έγινε, με γυναίκες- καλλιτέχνιδες που χρησιμοποιούν παραδοσιακές μεθόδους όπως: κέντημα, πλέξιμο, ράψιμο, ύφανση, που μεταλλάσσοντάς τα, μεταμορφώνονται σε σύγχρονα γλυπτά, ζωγραφικά κι εγκαταστάσεις.

Εν συνεχεία… συνεργάστηκα με το Ίδρυμα ΔΕΣΤΕ κι είχα την δυνατότητα να έρθω σ’ επαφή με το έργο καλλιτεχνιδών όπως η Αιγύπτια καλλιτέχνιδα Ghada Amer, που κεντούσε φιγούρες στον καμβά  από την παράδοση της χώρας της, με ξετρέλαναν τα Μποτάρι και η Μπουγάδα με τα  Χρωματιστά Υφάσματα της Kimsooja στην έκθεσή της στο ΕΜΣΤ, οι εγκαταστάσεις με χοντρό χρωματιστό μαλλί της Sheila Hicks στο Musse de Ville de Paris, ενώ καταλυτικό ρόλο έπαιξε η Chiharu Shiota, που δένει μαύρο ή κόκκινο νήμα στον χώρο, σαν έναν τεράστιο ιστό αράχνης, όπου εγκλωβισμένα αντικείμενα- σκευοφυλάκια μνήμης, πόνου, θανάτου και απώλειας, συνιστούν το προσωπικό της σύμπαν.

μέσα από το έργο Ελληνίδων καλλιτεχνιδών μ’ ενδιέφερε να διερευνήσω τα όρια μεταξύ χειρωναξίας και σύγχρονης τέχνης

-Πόσο σας βοήθησε η εμπειρία σας  στο Παρίσι σε αυτό το project;

-Πάρα πολύ,  αλλά όχι μέσα από έργα ή καλλιτέχνες, μην ξεχνάμε ότι την εποχή που ξεκίνησα αυτή την διαδρομή, δεν ήταν στην μόδα, όπως σήμερα. Με επηρέασε ο τρόπος που στήνονται οι εκθέσεις, η ευρηματικότητα, η ποιητική κι αφηγηματική τους δομή.

-Τον Αύγουστο η έκθεση ταξίδεψε στην Ύδρα…

-Στην οποία πηγαίνω επί 29 συναπτά έτη. Ήταν μία πολύ σημαντική  διαδρομή για μένα για δύο λόγους: Γιατί επισφράγιζε τη σχέση μου με το αγαπημένο μου νησί και γιατί είναι η πατρίδα του Δημήτρη. Το πέμπτο μέρος, με 25 καλλιτέχνιδες ταξίδεψε στην Δημοτική Αγορά (5-21/8/22) στο πλαίσιο ενός ευρύτερου Αφιερώματος στην Γυναίκα, που οργάνωσε η Κ.Ε.Δ.Υ. και ο Δήμος Ύδρας, που στήριξε την έκθεση και οικονομικά κι εδώ οφείλουμε ειδικές ευχαριστίες στην Αντιδήμαρχο Πολιτισμού κα. Κατερίνα Μαραγκού- Βούλγαρη.

-Τον Δεκέμβριο θα διανύσει τον 6^ο και προτελευταίο σταθμό στην Σαλαμίνα και την Λαογραφική Στέγη. Άλλο ένα ταξίδι στον Αργοσαρωνικό;

-Της ζωής  μου το μεγάλον ταξίδιον… Γενέθλιος τόπος, καταγωγικός με πολλές αναγωγές και δυσκολίες με πολλές προκλήσεις, σε έναν χώρο ιδιαίτερο, αγαπημένο και μία ακόμη πρόκληση να συνυπάρξει η παράδοση με την σύγχρονη τέχνη. Ήταν μία πρόταση που είχαμε συζητήσει πριν ένα χρόνο, με τον πρόσφατα χαμένο Πρόεδρο της Λαογραφικής Στέγης Σαλαμίνας, κ. Μανώλη Καπετανάκη και την υλοποιούμε τώρα με το νέο Δ.Σ., με Πρόεδρο τον κ. Παναγιώτη Βελτανισιάν και τον Γραμματέα κ. Ανδρέα Αυγέρη, τους οποίους και ευχαριστώ ολόψυχα, γιατί νιώθω ότι ξετυλίγεται το αόρατο νήμα που με ενώνει με το παρελθόν, το δρόμο της χειρωναξίας και τις γυναίκες που άλλαξαν τον κόσμο, τον κόσμο μας.

-Γιατί επιλέγετε μόνον γυναίκες και μόνον Ελληνίδες;

-Αρχικά μέσα από το έργο Ελληνίδων καλλιτεχνιδών μ’ ενδιέφερε να διερευνήσω τα όρια μεταξύ χειρωναξίας και σύγχρονης τέχνης, ιστορίας και τοπικής κουλτούρας, αλλαγής και μετεξέλιξης, αλλά και τον ρόλο που έπαιξαν οι γυναίκες: κοινωνικό, πολιτικό και οικονομικό, μέσα από την εργασία στο σπίτι και την ανάπτυξη της οικογένειας, ρόλος που αναγνωρίστηκε μόλις πρόσφατα. Μέσα σε αυτή την διαδρομή, προέκυψαν κι άλλα θέματα όπως: η έμφυλη και ενδοοικογενειακή βία, οι γυναικοκτονίες, ακόμη και ο πόλεμος, που δεν μας άφησαν ανεπηρέαστες.

-Έχετε προγραμματίσει πότε και που θα πραγματοποιηθεί το τελευταίο μέρος;

-Φυσικά, μέσα στο 2023, με καινούργια έργα και μεγάλο αριθμό καλλιτεχνιδών.

-Τον τελευταίο καιρό πραγματοποιούνται όλο και πιο πολλές εκθέσεις γύρω από το συγκεκριμένο θέμα, ακόμη και στην Μπιενάλε της Βενετίας είδαμε αντίστοιχη. Και στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια «το ύφασμα» είναι στη μόδα. Γίνονται πια αρκετές εκθέσεις με αυτή τη θεματολογία.

-Η αλήθεια είναι ότι κάποιες φορές το ένστικτο και η παρατηρητικότητα κάποιων ανθρώπων τους ωθεί να έπονται της εποχής τους. Επειδή βαριέμαι πολύ, αυτό είναι κι ευλογία και κατάρα, δεν βαδίζω με την κοινή λογική, αυτός είναι και ο λόγος που κάνω πρωτοποριακά πράγματα για τους άλλους, διαφορετικά για μένα.

Αρχικά με ξένισε η ιδέα, πως είναι δυνατό να γελοιοποιούνται άνθρωποι,  αναπαράγοντας ιδέες, τόπους, μέρη, καλλιτέχνες και να προβάλλουν μία κίβδηλη επιτυχία ή πως αισθάνονται όταν στριμώχνουν αξιόλογα έργα σε ακατάλληλους χώρους, στο όνομα μιας συλλογής (;) Εν συνεχεία όμως μου προκάλεσαν γέλιο και λύπηση. Άλλωστε όπως πολύ σοφά δήλωσε ο Έλιοτ όταν του είπαν ότι στο ‘’Κόκταιηλ Πάρτυ’’ αντιγράφει την ‘’Άλκηστη’’ του Ευριπίδη, απάντησε: ‘’Οι μεγάλοι κλέβουν, οι μικροί αντιγράφουν’’. 

 Info Έκθεσης

 *”Υφαίνοντας το Μέλλον VI’’

Συμμετέχουν οι καλλιτέχνιδες:

Ιάνθη Αγγελίογλου, Άντα Αναστασέα, Ειρήνη Βαζούκου, Γρηγορία Βρυττιά, Πέννυ Γκέκα, Ανδρομάχη Γιαννοπούλου, Κατερίνα Κοκκινάκη, Κατερίνα Καλιτσουνάκη, Βάλια Καραπιδάκη, Σοφία Κυριακού, Ευδοκία Κύρκου, Κυριακή Μαυρογεώργη, Λαμπρινή Μποβιάτσου, Ισμήνη Μπονάτσου, Βασιλική Μυλωνά, Δέσποινα Πανταζή, Άρτεμις Ποταμιάνου, Μαργαρίτα Πέτροβα, Ιφιγένεια Σδούκου, Χρύσα Σκορδάκη, Μαρία Σταμάτη, Ελευθερία Στόικου.

Επιμέλεια: Έφη Μιχάλαρου, Κριτικός Τέχνης & Επιμελήτρια Εκθέσεων

Οργάνωση: dreamideamachine ΑΜΚΕ

Λαογραφική Στέγη Σαλαμίνας
Πολυχρόνη Λεμπέση 32

Διάρκεια Έκθεσης: 4 ως 18/12/22

Ώρες Λειτουργίας
Τρ- Παρ: 17:00-21:00
Σαβ-Κυρ: 11:00-13:00 & 17:00-21:00

Είσοδος Ελεύθερη