Το να μιλήσω για την ζωγραφική τέχνη του Κώστα Ευαγγελάτου ίσως να είναι πλεονασμός καθώς έχουν γραφεί και ειπωθεί πολλά για την πορεία του από κορυφαίους επαίοντες από τότε που ξεκίνησε, το 1973 (έφηβος στην γενέτειρά του, το Αργοστόλι), και συνεχίζεται βέβαια διεθνώς μέχρι σήμερα.

Θα σταθώ με μια μικρή αναφορά στα Σύμβολα, από τα Πρόσωπα της έκθεσης του στη Σύγχρονη Πινακοθήκη Villa Ροδόπη, που είναι τόσο χαρακτηριστικά στη δουλειά του Κώστα Ευαγγελάτου, όσο πουθενά αλλού δεν τα έχω συναντήσει.

…Εναγκαλισμός του κύκλου τεμνόμενος από τη φορά του βέλους.

Η πράξη της πρόσθεσης που τελικά ισούται με ένα καμβά-επιτομή του μέσου της αφαίρεσης.

Ονόματα πλεγμένα σε ένα κυβικά χαραγμένο εκτυφλωτικό μαύρο.

Μορφές και σώματα εναγκαλισμένα σε τόξα σιωπής.

Μαινόμενα κύματα συνθλίβουν την ευθεία…με την ιερή “ανθρώπινη” μορφή του Αγίου.

Η Τελεία γίνεται αρχή ονειρικής πορείας στο σύμπαν του καλλιτέχνη.

Αρχής γενομένης με την πρώτη χάραξη στις σπηλιές του Lascaux, κάπου στο 13.000-17.000 B.C.

Κάπου ένα ερωτηματικό χαράζεται στο μυαλό ακονίζοντας την όραση για το επόμενο σήμα-ορόσημο: X. X–Generation, πράξη του πολλαπλασιασμού ή το ζητούμενο μιας επίλυσης;

Διαγραφή των γνωστών μορφών ή πολλαπλασιασμός της κλωνοποιημένης τέχνης, που κρύα μας σερβίρεται μέσα στα υπερεκτιμημένες κάποτε γκαλερί ή στα κατά παραγγελία φορμαλιστικά έργα του μεταμοντερνισμού, από διάφορους επιμελητές και τις θεματολογικές παραγγελίες τους, ενίοτε επιφανειακές και ψευδεπίγραφες, που ισοπεδώνουν τη γνήσια δημιουργία;

Τίποτε από όλα αυτά.

Η τέχνη της γραφής επαναπροσδιορίζεται στα χέρια του καλλιτέχνη Κώστα Ευαγγελάτου απολαμβάνοντας επίτιμη θέση στον κενό καμβά, το αλίκτυπο ξύλο, τον γύψο, τον χαλκό ή το χαρτί, που μετουσιώνεται στα χέρια του σε ένα έργο ακλόνητου πάθους για την ζωγραφική.

«Ceci n’est pas une pipe» έλεγε το 1929 ο Magritte για τον γνωστό σουρρελιστικό του πίνακα. Έτσι και αυτά τα Σήματα-Σύμβολα δεν είναι σήματα οδικής κυκλοφορίας, αλλά μάθημα τέχνης για όλους αυτούς που ονειρεύονται μία θέση στον χώρο ενός μουσείου τέχνης του επόμενου αιώνα.

Ο ζωγράφος ανάβει με το αίμα του το σύμπαν, όπως μας λέει στην ποιητική συλλογή του «Εγκάρσια Πτήση» εκ. Απόπειρα.

Σε αντίθεση λοιπόν με τα όσα δυσοίωνα γίνονται για όλους μας και με αρωγό μόνο την δουλειά του κατάφερε, χωρίς χορηγίες και επιδοτήσεις να εκδίδεται ένα θαυμάσιο συλλεκτικό ημερολόγιο-λεύκωμα, με μοναδικά εικαστικά έργα από το 2008-2021.

Δεν είναι επομένως υπερβολή να πω ότι κάθε έκθεση του Κώστα Ευαγγελάτου, όπου και αν γίνεται, είναι μια επαφή με την τέχνη ακόμη και για άτομα που δεν έχουν ασχοληθεί ή δεν έχουν τις ειδικές  γνώσεις.

Με τόσες δυσκολίες καταφέρνει, εδώ και σαραντατέσσερα χρόνια, να υπάρχει δημιουργικός και πρωτοπόρος. Εύχομαι για πολλά χρόνια ακόμη να έχουμε τα μελλοντικά του έργα να μας δείχνουν, με απαράμιλλη αισθητική, την έμπρακτη υπέρβαση του χρόνου.