Γράφει η Λιάνα Ζωζά

…“You must not get wet,” she smiled, speaking Italian. Of course, the hotel-keeper had sent her.
With the maid holding the umbrella over her, she walked along the gravel path until she was under their window. The table was there, washed bright green in the rain, but the cat was gone. She was suddenly disappointed. The maid looked up at her.
“Ha perdutoqualquecosa, Signora?”
“There was a cat,” said the American girl.
“A cat?”
“Si, il gatto.”
“A cat?” the maid laughed. “A cat in the rain?”
“Yes, – she said, “under the table.” Then, “Oh, I wanted it so much. I wanted a kitty.”

Ernest Hemingway, Cat in the Rain

Το παραπάνω απόσπασμα ανήκει στο διήγημα του Ernest Hemingway “Cat in the Rain”. Η σύντομη ιστορία, με ήρωες ένα ζευγάρι Αμερικανών, διαδραματίζεται σε ένα ξενοδοχείο στην Ιταλία, όπου κάνουν τις διακοπές τους, εγκλωβισμένοι από τη βροχή στο δωμάτιό τους, μέχρι που η σύζυγος βλέπει μια γάτα στη βροχή και κινητοποιείται για να τη σώσει.

Δημοσιεύθηκε για πρώτη φορά το 1925 στη Νέα Υόρκη και αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα της γραφής του σπουδαίου συγγραφέα και της θεωρίας του παγόβουνου ή της θεωρίας της παράλειψης, μέσα από την οποία αναδύονται όλα σχεδόν τα βιβλία του.

Τα στοιχεία του Cat in the Rain, είναι αυτοβιογραφικά μιας και η ιστορία γράφτηκε σαν φόρος τιμής στη σύζυγό του Hadley, που έμενε στο σπίτι τους μόνη και τον περίμενε υπομονετικά να επιστρέψει από την πολύωρη δουλειά του.

Οι αναφορές βρίσκονται σε ένα πραγματικό περιστατικό που συνέβη στο Rapallo κατά τη διάρκεια επίσκεψής τους στον Ezra Pound, το 1923. Όπως και η ηρωίδα της ιστορίας του, η Hadley, όταν βρήκε εκεί ένα αδέσποτο γατάκι, φέρεται να είπε στον Hemingway: “Θέλω μια γάτα… Θέλω μια γάτα. Θέλω μια γάτα τώρα. Αν δεν μπορώ να έχω μακριά μαλλιά ή να διασκεδάσω, μπορώ να έχω μια γάτα”. Σύντομα, η Hadley μένει έγκυος και αντί για γάτα έρχεται στη ζωή τους ένα παιδί σε αντίθεση με το τέλος του Cat In the Rain, όπου η σύζυγος αποκτά την πολυπόθητη γάτα.

Γυναίκες και γάτες έπαιξαν κυριαρχικό ρόλο στην πολυτάραχη ζωή του Hemingway.

Βίωσε τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο στο ιταλικό μέτωπο και τραυματίστηκε σοβαρά, κάλυψε σαν δημοσιογράφος τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και τον Ισπανικό Εμφύλιο, τιμήθηκε με το Βραβείο Πούλιτζερ και το Νόμπελ Λογοτεχνίας, παντρεύτηκε τέσσερις φορές, βίωσε άπειρες ερωτικές απογοητεύσεις, επιβίωσε από δύο συνεχόμενα αεροπορικά δυστυχήματα και κατέληξε να επιλέξει την αυτοκτονία με το αγαπημένο του όπλο, σαν τον τρόπο να τελειώσει η ζωή του.

Η ζωή ενός από τους σημαντικότερους Αμερικανούς συγγραφείς και δημοσιογράφους του 20ου αιώνα, υπήρξε, αν μη τι άλλο, συναρπαστική.

Στην σύζυγό του Hadley, μπορεί να μην έκανε το χατήρι να της προσφέρει τη γάτα που επιθυμούσε, ο ίδιος όμως περιστοιχιζόταν σε όλη του τη ζωή από αμέτρητες γάτες που υπεραγαπούσε, κερδίζοντας επάξια τον τίτλο του πιο διάσημου γατόφιλου.

Η Finca Vigia, το σπίτι του στην Κούβα, φιλοξενούσε εκτός από τον ίδιο, τη σύζυγο και τους φίλους του που τον επισκέπτονταν συχνά και πολλές από τις γάτες του, με κύριο χαρακτηριστικό τους τα έξι δάχτυλα των ποδιών τους. Λέγεται πως ο αριθμός τους και στα δύο σπίτια του, έφθανε τις 150.

Η πρώτη από τις σπάνιες αυτές πολυδάκτυλες γάτες, ήταν η Snow White, κατάλευκη και δώρο από τον καπετάνιο Stanley Dexter στον Hemingway για καλή τύχη, όταν τον επισκέφθηκε στο σπίτι του, στο Key West. Ο συγγραφέας αποφάσισε να αφήσει την κατάλευκη Snow White να αναπαραχθεί και έτσι οι διάσημες για την ιδιαιτερότητά τους γάτες επιβίωσαν μέχρι και σήμερα, 57 στον αριθμό και ζουν προστατευόμενες στο σπίτι του Ernest Hemingway στο Key West της Florida που λειτουργεί πια σαν μουσείο.

Αποδεικνύοντας πως είναι εφτάψυχες, οι γάτες του Hemingway επέζησαν όλες τους από τον τυφώνα Irma που έπληξε τη Φλόριντα τον Σεπτέμβριο του 2017. Αξιοσημείωτο είναι το γεγονός πως τόσο η διευθύντρια του μουσείου, ο επιμελητής του, αλλά και οι υπόλοιποι υπάλληλοι πέρασαν το βράδυ της καταιγίδας παρέα με τους αγαπημένους φιλοξενούμενους τους.

Όλες τις γάτες του, τις θεωρούσε ξεχωριστές σαν προσωπικότητες και τους έδινε ονόματα διάσημων προσώπων, παράδοση που ακολουθείται μέχρι σήμερα.

Ο πιο πολυφωτογραφημένος είναι σίγουρα ο Cristobal σύμφωνα με το φωτογραφικό αρχείο του Hemingway, ενώ η Boise πρωταγωνιστεί στο μυθιστόρημά του Islands in the Stream, καταλαμβάνοντας με τη γατίσια παρουσία της 35 σελίδες από αυτό.

Δεν γνωρίζουμε αν ο συγγραφέας έκλαψε για κάποια από τις γυναίκες της ζωής του, γνωρίζουμε όμως πως έκλαψε πικρά, όταν αναγκάστηκε να κάνει ευθανασία στον αγαπημένο Uncle Willie μετά το άσχημο χτύπημά του από κάποιο αυτοκίνητο.

Ο ίδιος, ανάμεσα σε άλλα, έγραψε στον φίλο του Gianfranco Ivancich, περιγράφοντάς του τις τελευταίες στιγμές του γάτου του: Have had to shoot people but never anyone I knew and loved for eleven years. Nor anyone that purred with two broken legs…