H φεστιβαλική περίοδος ξεκίνησε για το σχετικά νεαρό Release Festival με την πολυαναμενόμενη επιστροφή των Nightwish στην χώρα μας.
Μαζί ξεκίνησε και η δική μου περιοδεία στις φετινές καλοκαιρινές συναυλίες, μια περίοδο την οποία αναμένω κάθε χρόνο με όλο και μεγαλύτερη προσμονή – οριακά το συναίσθημα αυτό θα το ονόμαζα ανάγκη.
Δεν ξέρω αν κάποιος θα μπορούσε να αμφισβητήσει, και δε ξέρω και γιατί θα έμπαινε στη διαδικασία, το αίσθημα – συγκροτημένης – απελευθέρωσης που προκαλείται απλά και μόνο από την είσοδο σε έναν συναυλιακό χώρο. Ειδικά έναν συναυλιακό χώρο με τόσο grandiose είσοδο, όπως του Release, στα περίχωρα του οποίου βλέπεις το ΚΠΙΣΝ και αναζωογονείσαι, τον ουρανό, τα πλεούμενα και την ελληνική επιχειρηματικότητα στο απόλυτο on.
Αναφέρομαι φυσικά στους μικροπωλητές που σε προσκαλούν να αγοράσεις προϊόντα που δεν επιτρέπεται να καταναλώσεις μέσα στο χώρο του festival, και στη φωνούλα μέσα σου που σου λέει ότι ίσως φέτος να μην ψάξουν την δική σου τσάντα και στην τελική, βρε αδερφέ, γιατί να μην επιτρέπεται να καταναλώσεις το moonshine που φτιάχνεις στο κελί σου εκεί στις Αμερικάνικες φυλακές που ζεις όλο τον υπόλοιπο καιρό;
Εlysion, photo: releaseathens.gr
Έχω βγει εκτός θέματος, επιστρέφω επομένως και το γυρνάω σε πρώτο ενικό για να ‘ρθούμε πιο κοντά.
Γεια σας, είμαι η Βανέσσα και στις συναυλίες επανασυνδέομαι ευκολότερα με τον Άλλο που διατηρώ μέσα μου – αυτό το πλάσμα που διεκδικεί και βιώνει την απόλαυσή του και δεν την ενοχοποιεί ή επαναπρογραμματίζει για αργότερα και αργότερα, σχεδόν ξεχνώντας την σαν να του το έχουν διδάξει. Στα πλαίσια αυτής της υπερβατικής εμπειρίας, λοιπόν, βρίσκω ανούσιο να ασχοληθώ με ασημαντότητες όπως την ενίοτε μετριότητα του ήχου που πρωτοπαρατήρησα κατά τo set των In Flames και η οποία κορυφώθηκε όταν βγήκαν στη σκηνή οι Nightwish. Ή την υπερβολική ακρίβεια στα κατά τα άλλα πολύ όμορφα μπαρ, τα οποία φυσικά και επισκέφτηκα πολλάκις καθώς πέρα από όμορφα είναι και ουσιώδη στην διατήρηση της σύνδεσης με τον Άλλο που προανέφερα.
Στα καλά της διοργάνωσης για να είμαστε ακριβοδίκαιοι, θα αναφερθώ στον χώρο ΑμεΑ, την ύπαρξη προσωπικού εξυπηρέτησης κοινού και, κυρίως, στις πλήρως εξοπλισμένες τουαλέτες και την σκοτεινή απόλαυση που μου δημιουργήθηκε από το γεγονός ότι η ουρά για τις αντρικές ήταν σταθερά πενταπλάσια από την αντίστοιχη για τις γυναικείες.
Insomnium, photo: releaseathens.gr
Δεν πρόλαβα το set των εγχώριων Elysion, οι οποίοι άνοιξαν το φεστιβάλ, αλλά άκουσα τα καλύτερα για αυτούς, επομένως, ανυπομονώ να τους απολαύσω σε επόμενη συναυλία τους. Παρακολούθησα, όμως, και απόλαυσα για πρώτη φορά live τους Insomnium, οι οποίοι με κέρδισαν απόλυτα τόσο μουσικά με τις διακριτικές εναλλαγές τους στο ύφος των κομματιών, όσο και αισθητικά – κλείνω το μάτι πονηρά στο γατάκι στην μπλούζα του κιθαρίστα. Ένιωσα τον Άλλο να βγαίνει στην επιφάνεια ωσάν Hulk, με καμία πλέον πρόθεση να αποχωρήσει για το υπόλοιπο της συναυλίας, όταν κάλεσαν στην σκηνή τον λατρεμένο από το ελληνικό κοινό Sakis (όχι τον Ρουβά, κουτούτσικο) Τόλη(ς) από τους Rotting Christ για το τραγούδι “White Christ”.
In Flames, photo: releaseathens.gr
Ακολούθησε μικρή διακοπή για διαφημίσεις, ο κόσμος αυξήθηκε αισθητά, το τοπίο σκοτείνιασε σιγά σιγά και στη σκηνή ανέβηκαν οι In Flames. Δε τους άρεσε πολύ η ενέργειά μας – μας ήθελαν πιο δυναμικούς και λιγότερο εξαρτημένους από τα κινητά μας – όμως δεν πτοήθηκαν ούτε στο ελάχιστο και ακολούθησε ένα πολύ ξεσηκωτικό setlist -μικρή διαδρομή στην δισκογραφική ιστορία τους.
Λίγο πριν το τέλος μας υποσχέθηκαν ότι ακόμα και στο μακρινό μέλλον που θα μας ξαναεπισκεφτούν – το οποίο, προς ενημέρωσή σας, χρονικά τοποθετείται στα ογδόντα τους – η σκηνική τους παρουσία θα είναι εξίσου δυναμική. Προσωπικά, τους πιστεύω. Μου επιβεβαιώθηκε εκ νέου πόσο σημαντικό είναι να είσαι απόλυτα παρών σε ό,τι -θετικό- βιώνεις, να το αφήνεις να σε κυριεύσει, να σε εκτονώσει και κατ’αυτόν τον τρόπο να σε παραδώσει πιο ήρεμο και εξοπλισμένο για την λοιπή καθημερινότητα.
In Flames, photo: releaseathens.gr
Και μετά ανέβηκε στη σκηνή η εγκυμονούσα Βαλκυρία και ισοπέδωσε τα πάντα.
Εννοούσα, είχε πλέον έρθει η ώρα για το main event της βραδιάς καθώς ανέβηκαν στη σκηνή οι Nightwish για μιάμιση ώρα πανέμορφης ανατριχίλας.
Ακολούθησαν κομμάτια και από τις τρεις “εποχές” της μπάντας, με σαφή έμφαση στον τελευταίο τους δίσκο “Human. :||: Nature.” και την Floor να κλέβει σταθερά την παράσταση και παρόλες τις τεχνικές δυσκολίες (γεια σου ηχολήπτη) να επιβεβαιώνει τον επαγγελματισμό και το ταλέντο της. Η κορύφωση της βραδιάς, της συγκίνησης, της επανασύνδεσης με όλες τις μικρές και μεγάλες αναμνήσεις που έχω ταυτίσει με τους Nightwish όλα αυτά τα χρόνια της μουσικής τους καριέρας ήρθε αναπόφευκτα για μένα όταν έπαιξαν το ”Nemo” και το “Sleeping Sun”.
Nightwish, photo: releaseathens.gr
Η πρώτη βραδιά του φετινού Release Athens έκλεισε υπό τους ήχους του “The Greatest Show On Earth” και με εμένα να επιθυμώ διακαώς να μπορώ πάντα να επανασυνδέομαι με τον Άλλο ακόμα και στο μακρινό μέλλον (εκεί γύρω στα ογδόντα, να μην επαναλαμβάνομαι). Γιατί όπως είπε και ο Khalil Gibran “Your living is determined not so much by what life brings to you as by the attitude you bring to life; not so much by what happens to you as by the way your mind looks at what happens.”
