Συναντήσαμε τη Φανή Γέμτου στο θέατρο Αλκμήνη και μιλήσαμε μαζί της για το μουσικό θεατρικό μονόλογο με τίτλο «Κρεατόπιτα».

Συνέντευξη στην Χριστίνα Πραβιτσιώτη

–Φανή, τι σας έκανε να ασχοληθείτε με τη μουσική;

-Θα ήθελα πολύ να είμαι μουσικός, αλλά δεν είμαι. Ασχολήθηκα με το τραγούδι , δούλεψα και δουλεύω ακόμα με τη φωνή μου, σπουδάζοντας δίπλα σε δασκάλους που με βοήθησαν να αντιληφθώ και να καλλιεργήσω τον προσωπικό μου ήχο, στοχεύοντας σε μια προσωπική τεχνική.

Νομίζω πως όλα γύρω μου τα εισπράττω σα μια μεγάλη, απρόσμενης φύσης, παρτιτούρα. Όλα όσα συμβαίνουν μέσα μας ή γύρω μας είναι μουσική: μια σύνθεση από ηχητικά τοπία, εναλλαγές και σιωπή.

Με αυτή τη έννοια νομίζω πως τη μουσική τη φέρω μέσα μου, από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, ως τρόπο σύλληψης της ζωής πάνω από όλα.

–Ποιο είναι το μεγαλύτερο όνειρο σας;

-Να πετάξω και να μην πεθαίνουν οι άνθρωποι. Είπα δύο. Εντάξει… στην ανάγκη…να πεθαίνουν οι άνθρωποι πετώντας διαρκώς από κει και πέρα. Είπα ένα.

–Με ποιο «μεγάλο όνομα» θα θέλατε να συνεργαστείτε;

-Με το Θεό σίγουρα θα είχε ενδιαφέρον. Μετά από αυτή τη δήλωση όλα τα υπόλοιπα ονόματα… φαντάζομαι πως μοιάζουν…μικρά, όποιο και να διαλέξω.

 Πέρα από την πλάκα, πάντα με γοήτευαν οι ευτυχείς καλλιτεχνικές συναντήσεις, οι τυχερές δημιουργικές συγκυρίες, η ανάγκη για έρευνα της υποκριτικής διαδικασίας και λιγότερο η συνεργασία με μεγάλα ονόματα ή οι μεγάλες επιτυχίες.

Θα ήθελα, λοιπόν, να συνεργάζομαι με σημαντικούς ανθρώπους και καλλιτέχνες ικανούς να δημιουργούν δυνατά σύνολα και οράματα.

–Τι αγαπάτε περισσότερο; Να είστε μέρος μιας μουσικοθεατρικής παράστασης σαν τη «Χορτοφάγο Τίγρη» που κάνατε πέρσι στο θέατρο Αλκμήνη αλλά και όπως φέτος σαν το μουσικό μονόλογο που ετοιμάζετε ή να τραγουδάτε σε ένα μουσικό χώρο;

– Μ’ αρέσουν και οι δύο εκδοχές που αναφέρατε. Αγαπώ κι εκφράζομαι μέσα από το θέατρο σε όλες του τις μορφές, με ή χωρίς τραγούδι. Ωστόσο, με συγκινεί πολύ το πάντρεμα του τραγουδιού με τη θεατρική ερμηνεία.

Τα τραγούδια, για μένα που νιώθω βασικά ηθοποιός, είναι μονόπρακτα, είναι ιστορίες ειπωμένες με νότες. Άρα σε όποιον χώρο κι αν είμαι, θεάτρου ή μουσικής σκηνής, όταν καλούμαι να τραγουδήσω, στην ουσία επικοινωνώ μια μικρή ανθρώπινη ιστορία που θέλει να υπάρξει επί σκηνής.

-«Κρεατόπιτα» …..πείτε μας δυο λόγια για την μουσική αυτή παράσταση .

-Η «Κρεατόπιτα» είναι ένας μουσικός θεατρικός μονόλογος. Είναι η διαδρομή μιας γυναίκας μέσα στους λαβυρίνθους της πόλης που ζει και υπάρχει, η πορεία της μέσα στους ήχους , τους θορύβους, τις φωνές, τις ανάσες που υπάρχουν διάχυτες σε μια καταρρακωμένη πόλη και στις ιστορίες που αυτή η πόλη έχει να αναδείξει.

Η γυναίκα βγαίνει στους δρόμους να αναζητήσει με αγωνία την κόρη της που λείπει από το σπίτι και καταλήγει να αναζητά στο τέλος με αγωνία την ίδια της την ταυτότητα. Είναι ένας μονόλογος με πολλή δράση, μεγάλη αντίδραση και έντονη διάδραση μεταξύ των ρόλων που εμφανίζονται επί σκηνής μέσα από εμένα.

Πρόκειται για ένα εξαιρετικό κείμενο, φρεσκογραμμένο από τη συγγραφέα Αγγελική Δαρλάση, σε σκηνοθεσία Έλενας Αγγελοπούλου και κίνηση Ρούλας Κουτρουμπέλη. Η μουσική είναι του Χρήστου Αλεξόπουλου και τα τραγούδια του ερμηνεύονται ζωντανά επί σκηνής. Τα σκηνικά είναι της Θάλειας Ξενάκη, ενώ οι φωτισμοί του Μανώλη Μπράτση. 

Είμαι ευτυχής για αυτό που συμβαίνει στις πρόβες μας. Αρχίζει να γεννιέται κάτι πολύ γοητευτικό και σοκαριστικό ταυτόχρονα. Είναι ένα εγχείρημα λεπτής αισθητικής που αν πετύχει, θα μας δώσει ουσιαστική χαρά κι ικανοποίηση. 

–Έχετε κοινά στοιχεία με τον ρόλο που σας βρίσκουμε αυτή την περίοδο;

-Ναι, έχω πολλά κοινά στοιχεία με την γυναίκα της «Κρεατόπιτας». Γι’ αυτό κι η διαδρομή της μέσα στην πόλη, κατά τη διάρκεια της οποίας μεταμορφώνεται ως ύπαρξη, παρατηρώντας το καθετί ακατάπαυστα, με αναστατώνει κι εμένα ταυτόχρονα για όλες εκείνες τις δυνητικές συναντήσεις που θα μπορούσαν να μου αλλάξουν κι εμένα τρόπο σκέψης και ζωής συθέμελα.

Πρόκειται για μια γυναίκα που δεν έχει ζήσει τη ζωή της απροστάτευτη, που δεν υπήρξε ποτέ εκτεθειμένη ή ακάλυπτη από αγκαλιά ή προστασία, όπως ακριβώς κι εγώ.

 Όταν καλείται λόγω συγκυριών κι όχι επιλογής να έρθει αντιμέτωπη με το άνομο, το παράνομο, την ανελευθερία, την αδικία, τον βιασμό, την παράνοια, τον κοινωνικό αφορισμό, γίνεται ολόκληρη ένα πεδίο αναμόχλευσης απρόσμενων ερεθισμάτων και εισβολών που την μεταμορφώνουν από άνθρωπο σε σκληρό δέρμα. Κάτι τέτοιες στιγμές καλείσαι να πάρεις αποφάσεις.

Αυτή η γυναίκα είναι σα να με παίρνει από το χέρι και να μου λέει: «Αφού μοιάζουμε, δες κι αυτό. Σε παρακαλώ, δες κι αυτό.» Κι εγώ το βλέπω, το βλέπω κι εγώ καθαρά μαζί της.

Η γυναίκα αυτή είναι, ωστόσο, μητέρα. Εγώ δεν είμαι. Όμως μας συνδέει κάτι βαθύ, που έχει άμεση σχέση με τη μητρότητα: η ανησυχία για αυτό που ξημερώνει, η ανησυχία για τη μέρα που έρχεται.

Info Παράστασης

Κείμενο: Αγγελική Δαρλάση

Σκηνοθεσία: Έλενα Αγγελοπούλου

Πρωτότυπη μουσική, τραγούδια: Χρήστος Αλεξόπουλος

Κίνηση: Ρούλα Κουτρουμπέλη

Σκηνικά, κοστούμια: Θάλεια Ξενάκη

Φωτισμοί: Μανώλης Μπράτσης

Φωτογραφίες: Απόστολος Δελάλης

Ερμηνεύει η Φανή Γέμτου

ΘΕΑΤΡΟ ΑΛΚΜΗΝΗ (Αλκμήνης 8-12, Αθήνα)

Aίθουσα: Secret Room

Τηλ. επικοινωνίας:  21 0342 8650

Πρεμιέρα: Τετάρτη 19 Φεβρουαρίου 2020

Κάθε Τετάρτη στις 21:30

Τιμές εισιτηρίων : 12 , 10, 5 ευρώ

Διάρκεια: 75’