Στην “Πόλη” η Λούλα Αναγνωστάκη (1934 – 2017), η γυναίκα με τα μαύρα γυαλιά, τα λιτά μαλλιά, την σιωπηλή αινιγματική έκφραση, 53 χρόνια πριν, μιλάει προφητικά για έναν κόσμο που νοσεί. Η Αναγνωστάκη, σύζυγος του Γιώργου Χειμωνά, δεν έμοιαζε με τις άλλες συγγραφείς και άφησε ανεξήτηλο το στίγμα της στο θέατρο.
Συνέντευξη στην Χριστίνα Πραβιτσιώτη
Η Φιλίππα Ταμπάρη, αντιπροσωπεύοντας τη νέα γενιά καλλιτεχνών, τολμά φέτος ένα δύσκολο εγχείρημα. Εξερευνά και μελετά τον θεατρικό κόσμο της Αναγνωστάκη και καταθέτει τον δικο της προβληματισμό ανεβάζοντας την “Πόλη”. Από την Δευτέρα, 12 Νοεμβρίου στο θέατρο Αλκμήνη παρουσιάζει στο κοινό μία νέα εκδοχή του έργου, σκηνοθετημένη από τον ηθοποιό και σκηνοθέτη, Νίκο Γεωργάκη.
-Φέτος νιώθω ιδιαίτερα χαρούμενη, γιατί δοκιμάζω τις υποκριτικές μου δυνατότητες κι αυτό είναι κάτι σαν προσωπικό στοίχημα για μένα. “Η Πόλη” αποτελεί έργο με μια ειδική βαρύτητα και λόγω της συγγραφέως του, αφού η Λούλα Αναγνωστάκη δεν είναι τυχαία…
Πολλές φορές σκέφτηκα, τι θα μπορούσα να πω για το έργο αυτό, ενώ ταυτόχρονα νομίζω, πως “Η Πόλη” δεν είναι μόνο ένα πράγμα! Έχει πολλά μηνύματα και νοήματα, αναφέρεται σε μια ίσως ιδεατή πόλη και στην πραγματικότητα αναλύει την σχέση του ζευγαριού με τρόπο “πολύ μπροστά” για την εποχή, όπου γράφτηκε. Το σίγουρο είναι, πως αποτελεί ένα έργο, που θα κάνει τον θεατή, όπως και τον αναγνώστη που το έχει διαβάσει, να σκεφτεί!
-Πόσο δύσκολο είναι στις μέρες μας, να αναλαμβάνεις την παραγωγή μιας θεατρικής παράστασης;
Είναι αρκετά δύσκολο και θέλει αντοχές, υπομονή, δεξιοτεχνία και τύχη! Από την άλλη δεν το μετανιώνω. Είναι η δεύτερη μου απόπειρα άλλωστε, που σημαίνει ότι μάλλον είμαι σε καλό δρόμο! Ίσως η δυσκολία να εντοπίζεται στο γεγονός, ότι είμαι μια νέα κοπέλα κι αυτό καμία φορά δεν πείθει αμέσως τους άλλους. Φυσικά, μπορεί ο καθένας να έχει τους ενδοισμούς του, αλλά νομίζω πως είναι στο χέρι μας να αποδείξουμε αυτά, τα οποία πιστεύουμε κι οραματιζόμαστε…
-Μίλησε μας για το έργο… Γιατί το επέλεξες;
Το συγκεκριμένο έργο θα έλεγα, ότι ήρθε κάπως καρμικά σ’ εμένα. Πριν απ’ αυτό συζητούσα με το Νίκο Γεωργάκη, ηθοποιό και σκηνοθέτη της περσινής παράστασης που ανέβασα, να σκηνοθετήσει πάλι ένα άλλο έργο, το οποίο είχα συμφωνήσει να κάνω. Οι καταστάσεις άλλαξαν, όπως κι οι συνθήκες και τελικά δεν μπόρεσα. Είχαμε συζητήσει όμως κάποια στιγμή το καλοκαίρι με μια γνωστή μου θεατρολόγο και μας είχε προτείνει την “Πόλη”, τότε το άφησα, διότι θέλαμε ένα άλλο έργο… Οπότε ξαναβρέθηκε στο δρόμο μας η Λούλα και σκέφτηκα ότι αυτό είναι καρμικό! Κι επειδή πιστεύω σε αυτά, αποφάσισα, να το κάνω!
Ο Νίκος άλλωστε γνώριζε καλά τη Λούλα Αναγνωστάκη , όπως και τον Θανάση Χειμωνά, το γιό της Λούλας, οπότε υπήρχε ένα σωστό έδαφος.
-Πώς αισθάνεσαι, που παίζεις σ’ ένα έργο τέτοιας ιστορικής σημασίας, το οποίο παρουσίασε στο Θέατρο Τέχνης ο Κάρολος Κουν, το 1965;
Αισθάνομαι αρχικά μεγάλη πρόκληση υποκριτικά, που θα ερμηνεύσω αυτόν τον ρόλο… Σαν ηθοποιός όμως δεν κοιτάζω ποτέ, πως ερμηνεύθηκε ο ρόλος που καλούμαι να υποδυθώ στο παρελθόν. Σίγουρα, η “βαρύτητα” είναι μεγάλη, αλλά οι καιροί αλλάζουν και τα θεατρικά κείμενα επίσης προσαρμόζονται ορισμένες φορές με την εποχή μας.
Το Θέατρο Τέχνης κι ο Κάρολος Κουν σίγουρα είναι ένα μεγάλο κεφάλαιο, εμείς όμως τώρα οι νέοι ηθοποιοί καλούμαστε, να γράψουμε το δικό μας με το προσωπικό μας στίγμα.
-Πιστεύεις ότι η Λούλα Αναγνωστάκη στο έργο εξερευνά τα κοινά, συλλογικά τραύματα του Νεοέλληνα;
Πιστεύω πως το συγκεκριμένο έργο, αγγίζει πολλά θέματα και σχετικά με τα κοινά και συλλογικά τραύματα του Νεοέλληνα, αλλά και μία ιδεατή εικόνα που έχουμε όλοι για τη δίκη μας “Πόλη”, η οποία ίσως αντιπροσωπεύει πολλά πράγματα…
σε μερικά σημεία μέσα στο κείμενο ναι, βρΙσκω τον εαυτό μου…
-Θεωρείς, ότι έχεις κοινά στοιχεία με την ηρωίδα, που υποδύεσαι;
Η Ελισάβετ, η ηρωίδα που υποδύομαι είναι ένα πλάσμα περίεργο, το οποίο βλέποντάς το έργο μπορείς, να την χαρακτηρίσεις δυστυχισμένη. ‘Ομως επειδή μου αρέσει να μελετάω εις βάθος τον χαρακτήρα που θα υποδυθώ, πιστεύω πως η δυστυχία είναι ένα συναίσθημα, που δεν αφήνει να την αγγίξει, γι’ αυτό και κάνει αυτά που κάνει στο έργο.
Θεωρώ, πως έχει έναν χαρακτήρα πολύπλοκο κ θα την χαρακτήριζα κι αρκετά επιβλητική με τον τρόπο της. Τώρα, αν έχω κοινά στοιχεία μαζί της, ίσως σε μερικά σημεία μέσα στο κείμενο ναι, βρίσκω τον εαυτό μου…
-Τι αποκομίζει ο θεατής από την παράσταση;
Το συγκεκριμένο έργο έχει το κοινό του, το κοινό της Λούλας! Οπότε αυτός που θα έρθει, να το παρακολουθήσει, ξέρει… Δεν θα ήθελα να πω περισσότερα…
-Ποιο είδος κινηματογράφου προτιμάς; Θαυμάζεις κάποιον σκηνοθέτη ιδιαίτερα;
Μου αρέσει ο Γαλλικός κινηματογράφος, συγκεκριμένα ο Κλωντ Λελούς είναι ο αγαπημένος μου μαζί με τον Φρανσουά Τρυφώ. Οι Γάλλοι έχουν ένα μοναδικό τρόπο στις ταινίες τους, να παρουσιάζουν τόσο ήρεμα και με άψογη αισθητική και με τρόπο άρτιο καλλιτεχνικά όλα αυτά, που απασχολούν την κοινωνία μας, αλλά κι εμάς τους ίδιους! Μου αρέσει κι ο Γούντι Άλεν από Αμερικάνους κι ο Σίντνεϋ Πόλακ, καθώς επίσης κι ο Γκάι Ρίτσι.
Μου αρέσει ο Γαλλικός κινηματογράφος
-Θα σ’ενδιέφερε η τηλεόραση ή έχεις δώσει όλη σου την ενέργεια στο θέατρο;
Αυτήν την στιγμή το θέατρο λόγω της ιδιότητας μου, ως παραγωγού, μου τρώει απίστευτη ενέργεια και χρόνο! Ωστόσο, την τηλεόραση την αγαπώ, είμαι παιδί της τηλεόρασης κι ως ηθοποιός έχω κάνει αρκετές δουλειές τηλεοπτικά, επομένως μπορώ να πω πως θα ήθελα να κάνω κάτι.
Η πρεμιέρα της παράστασης “Η Πόλη” θα πραγματοποιηθεί τη Δευτέρα 12 Νοεμβρίου 2018.
Πρωταγωνιστούν: Νίκος Γεωργάκης, Φιλίππα Ταμπάρη, Στέλιος Γεράνης
Σκηνοθεσία: Νίκος Γεωργάκης
Κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 19:45
Θέατρο Αλκμήνη, Αλκμήνης 8-12, Γκάζι
Τηλ. επικοινωνίας: 210-3428650