1η φωτογραφία: Μια τσιγγάνα από εκείνες της παλιές που καταριούνται και σε λούζουν με αρές, ζητάει τον οβολό σου στο πέρασμα προς τη γέφυρα του κάστρου των Ιωαννιτών ιπποτών. Μοιάζει με τραγωδό αλλά δεν είναι. Είναι ένα αδιαμφισβήτητα τραγικό πρόσωπο.
Την κοιτάζεις ρυτιδιασμένη, το δέρμα της σαν με λύθρο πάνω του ή περασμένο με ασβόλη, μια σκοτεινιά και στο βλέμμα ακαθόριστου βάθους, πισσαρισμένη απ’ τα πολυτάραχα σπλάχνα της. Κλονίζεσαι και μένεις εμβρόντητος σε κάθε κοίταγμα της. Παγώνεις σαν να σε είδε η Μέδουσα. Κακιά ψυχή και πικραμένη. Βασανισμένη άρα γι’ αυτό κακιά. Όταν την είδα θυμήθηκα το φιλμ του Μπουνιουέλ: Γη Χωρίς Ψωμί.
2η φωτογραφία: «Σε γενικές γραμμές ο Πύργος , απ’ αυτή τουλάχιστον την απόσταση, ανταποκρινόταν στις προσδοκίες του Κ. Δεν ήταν ούτε ένα παλιό ιπποτικό κάστρο ούτε ένα σύγχρονο μεγαλόπρεπο οικοδόμημα, αλλά μια μεγάλη έκταση όπου υπήρχαν λιγοστά διώροφα και πολλά χαμηλά κτίσματα, στρυμωγμένα το ένα πλάι στο άλλο, αν δεν ήξερες πως ήταν πύργος, θα νόμιζες πως έβλεπες μια μικρή πολιτεία. Ο Κ. είδε μόνο έναν πυργίσκο, μα δεν μπορούσε να διακρίνει αν ανήκε σε σπίτι ή σε τζαμί.» (Franz Kafka, Ο Πύργος, Εκδόσεις Ροές).
3η φωτογραφία, 4η φωτογραφία και 5η φωτογραφία: Η Κως ήταν το νησί του ποδηλάτου στο παρελθόν. Παντού υπάρχει ο απόηχος αυτής της όμορφης ανάμνησης. Οι κάτοικοι του νησιού πλούτισαν και καθηλώθηκαν στα καθίσματα των αυτοκινήτων τους, καταναλωτικό λάβαρο της οικονομικής τους τάξης. Τα μυαλά καθηλώθηκαν κι αυτά στην αδράνεια με τις σκέψεις των ντόπιων να τους κάνουν βέβαιους πως μια καταναλωτική ευφυία είναι υπεραρκετή για να καλύψει το τεκμήριο πως υπάρχει το ανύπαρκτο πνεύμα τους.
Τώρα οι ποδηλάτες είναι κυρίως αλλοδαποί και είναι όμορφοι μες στην παλιού τύπου θωριά τους. Είναι επίσης τουρίστες. Στην 4η φωτογραφία αυτό το πολύ παλιό σπίτι με το παρκαρισμένο απ’ έξω ποδήλατο ήταν σαραβαλιασμένο όπως και το τροχήλατο όχημα του πάλαι. Ποιά πόδια να πάτησαν αυτά τα πετάλια;
Αναπολώ διαδρομές πάνω σε δυο τέτοια παρόμοια ποδήλατα του πατέρα και της μητέρας μου. Προς τις παραλίες στην άκρη της Κω και αντίστροφα στις επιστροφές μας για το σπίτι. Εγώ με τον αδερφό μου καθισμένοι από πίσω. Ο Παναγιώτης πίσω απ’ τον πατέρα μου κι εγώ πίσω απ’ τη μητέρα μου. Ναι, αυτά είναι η πρώτη μου ύλη. Η πιο ανεπιτήδευτη λιτότητα.
Ακόμη κυκλοφορώ μόνο με ποδήλατο ή με τα πόδια μου. Αρνητής της κατίσχυσης του χυδαίου καπιταλισμού, ένας ελευθεριακός ρομαντικός. Λίγοι ντόπιοι μείναμε να λατρεύουμε τα ταξίδια μέσα στον ίδιο μας τον τόπο και όχι τις διεκπεραιωτικές διαδρομές της πλειοψηφίας.
Απαθανάτισα και δυο ερωτευμένα ποδήλατα στην 5η φωτογραφία. Αφημένα στην κάψα τους, στο κέντρο ενός πολυδαίδαλου αρχαιολογικού χώρου, στο κέντρο ενός δάσους από κυπαρίσσια και βουκαμβίλιες. Και στο φόντο -λίγο πιο μακριά- αυτό το σύδεντρο με τα δέντρα με τα ροζ άνθη. Η μητέρα μου είπε ότι τα λένε αροδάφνες.
Όλο το καλοκαίρι στην Κω και αισθανόμουν την μικρότητα μου ανάμεσα σ’ αυτά τα πανύψηλα κυπαρίσσια και τις αναπεπταμένες σε αναρίθμητα τετραγωνικά βουκαμβίλιες. Έτσι ευχάριστα μικρά ένιωθαν και τα ποδήλατα που απαθανάτισα. Να είσαι μικρός δίπλα σε κάτι αναμφίλεκτα τέλειο είναι μια εμπειρία του θεού. Όπως οι αροδάφνες έτσι και ο θεός.
6η φωτογραφία και 7η φωτογραφία: Είναι υπέροχο να παρατηρείς τις γάτες να κοιμούνται στα πιο κουλά μέρη. Όπου να ‘ναι, αρκεί να χωράει το ευλύγιστο σώμα τους. Η Κως είναι ένα νησί με χιλιάδες γάτες. Δεν ξέρω, ίσως τις έφεραν για να εξοντώσουν τα πολλά φίδια που λένε οι θρύλοι πως υπήρχαν στα μέρη μας.
Η γειτόνισσα μου είχε είκοσι γάτες. Τώρα δεν έχει καμμιά και τα τριαντάφυλλά της μαράθηκαν. Κάτι έπαθε και κλείστηκε στο σπίτι της. Βγαίνει μόνο τα μεσάνυχτα σαν μια νεράιδα του σκότους και ποτίζει κάποια λουλούδια της. Ποτέ τις τριανταφυλλιές της. Ίσως να πενθεί εκείνο το γλέντι που ακυρώθηκε.
8η φωτογραφία και 9η φωτογραφία: Δυο σπίτια ηλικίας το καθένα ενός αιώνα. Το δεύτερο κατοικείται ακόμη. Εννοώ το απαθανατισμένο στην 9η φωτογραφία. Τέτοια σπίτια στην Κω τα έχω συνδέσει μ’ ένα σμίξιμο πόνου στα μάτια μου. Οι άνθρωποι που μένουν σ’ αυτά συνήθως τριβελίζονται από πάθη δυσβάσταχτα. Είναι που μοιάζουν λίγο με φυλακές, λες και ακατανόμαστα δεσμά κρατάνε ανείδωτους τους ενοίκους τους.
Τί κάνουμε τελικά για τους ανθρώπους μας και πόσο αστεία είναι στην πραγματικότητα η ευαισθησία στο Facebook και τα γνωστά συστημικά μέσα. Τί να σου κάνει ένα κείμενο. Δεν σε εξιλεώνει για τη ζημιά σου στην ανθρωπότητα απ’ την σκαιότητα που κομίζεις στις δράσεις σου. Το πρώτο σπίτι είναι σφραγισμένο με καρφωμένα παντού ξύλα. Κάπου χάσκουν κάτι παράθυρα ανοιχτά αλλά είναι πιο πολύ σαν φόβητρα για να μην κοιτάξεις μέσα από αυτά. Μα άυλη κατάρα δεν πρέπει να ξυπνήσει με τίποτα.
10η φωτογραφία: «Ναι, πλάγιασα με νέγρους, άλλοτε, πολλούς νέγρους … Αγκύλωνα τα νύχια μου στα συρμάτινα κατσαρά μαλλιά τους κι ένοιωθα στην ραχοκοκαλιά μου την ίδια ανατριχίλα που νοιώθει κανείς στην στριγκιά της κιμωλίας πάνω στον μαυροπίνακα, ώρες ολόκληρες έγλειφα τα κορμιά τους, φιλούσα τα πρησμένα χείλη τους κι ονειρευόμουν μια τρυφερή γαζέλα στο στόμα αιμοδιψών πανθήρων, τις νύχτες ακόνιζα τις αγωνίες μου στα χαμόγελα των λευκών δοντιών τους και διάβαζα στα μάτια τους…
Ναι, πλάγιασα με νέγρους όμοιους με τους νέγρους που έπλασε η φαντασία μας…. Η σάρκα είναι καλός δάσκαλος, ο καλύτερος ίσως, και σίγουρα η δική σας δεν παρέλειψε να σας διδάξει πως οι πιο ακατονόμαστες επιθυμίες κατοικούν μέσα της και πως δεν μένουν ποτέ μόνον επιθυμίες, γίνονται πάντα πραγματικότητα με τον ένα ή τον άλλο τρόπο…
Ο μαύρος πρίγκιπας, μου έτριβε τους ώμους, το πέος του χάιδευε χαλαρωμένο την σχισμάδα των γλουτών μου, -είναι αλήθεια όσα λέγονται γι’ αυτούς… πολλές φορές ο μαύρος πρίγκιπας μου έτριβε τους ώμους, τα πλευρά, τους γλουτούς, ο μαύρος…» (Δαμιανός Κωνσταντινίδης, Ο Μαύρος Πρίγκιπας, University Studio Press).
13η φωτογραφία και 14η φωτογραφία: Μια τουρίστρια σ’ έναν απ’ τους απέραντους αρχαιολογικούς χώρους της Κω ντυμένη μ’ ένα κλαρωτό φουστάνι με κεντημένα πάνω του ηλιοτρόπια. Φαίνεται χαμένη σαν να είναι η ίδια ηλιοτρόπιο, πάει προς ένα λαγούμι και ύστερα με συγκεχυμένες κινήσεις του σώματός της επιχειρεί να βρει τον ήλιο. Τί έχουν τα ηλιοτρόπια και μας κλονίζουν ευχάριστα; Ειδικά τα μικρά σε μέγεθος.
Όπως αυτά στο φουστάνι της τουρίστριας που απαθανάτισα. Είναι ίσως η μοίρα τους, με την επιστημονική ορολογία ο «φωτοτροπισμός» τους , αυτή η ανεξιχνίαστη βούληση τους να βλέπουν συνέχεια φως την ίδια στιγμή που ο άνθρωπος ελκύεται περισσότερο απ’ το ημίφως και το καθολικά αλαμπές.
Δίπλα σ’ έναν τάφο στολισμένο με ηλιοτρόπια -που σας είχα δείξει και στο προηγούμενο άλμπουμ μου και παραθέτω κι εδώ- εκεί ίσως στα μάρμαρα του μνήματος που μαρμαίρουν στο καλοκαιρινό ηλιόφως , ο γιορτινά ντυμένος θάνατο που θα έλεγε και η Ζατέλη, να έλουζα αυτή την νεράιδα τουρίστρια με όλη την ομορφιά που της πρέπει.
Αλλά και για όσους το μνήμα είναι μόνο μακάβριο να θυμάστε πάντα ότι πάντα υπάρχει ο υπαινιγμός του ζόφου και της μαυρίλας για να καταλάμψει με βεβαιότητα, στο δικό μας παράδειγμα, το ηλιοτρόπιο. Εννοώ απλούστατα ότι η σκοτεινιά του λαγουμιού και του τάφου δίνουν φωτεινότητα στους φλοράλ διακόσμους.
15η φωτογραφία: Το ωραιότερο σημείο του κόσμου. Κίονες, νερά, αρχαίοι αιώνες, απέναντι (δεν φαίνεται στη φωτογραφία) το ιταλικής αρχιτεκτονική Ιπποκράτειο Λύκειο της Κω, παλαιοχριστιανικές εκκλησίες, πανύψηλοι σαν φυσικοί ουρανοξύστες φοίνικες (ή χουρμαδιές, τα μπερδεύω αυτά τα δέντρα)… Και ερπετά που ακολουθούν τον ήλιο απ’ την ανατολή ως τη δύση του.
Παλιά έφηβοι μαθητές που δεν είχαν να πάνε κάπου να κάνουν σεξ, να χάσουν την παρθενιά τους, εδώ σ’ αυτό τον ιερό τόπο γινόταν και το βάπτισμα στη συνειδητή σεξουαλικότητα. Εδώ επίσης και η μύηση στους τρόμους της παιδικής ηλικίας. Θρύλοι κυκλώνουν τον τόπο, αναβλύζουν από κάθε ζωτικό θύλακο του εδάφους. Ένα αχειροποίητο πολυποίκιλτο θαύμα που κανείς δεν σχεδίασε κι όμως πάντα το θείο δίνει σαν κι αυτό. Η ενατένιση του πεδίου το γαλήνεμα της ψυχής. Ας αγναντέψουμε λίγο ακόμη.
16η φωτογραφία: Δεν θα μπορούσα να απαθανατίσω πλάσμα πιο ταιριαστό μ’ αυτά τα μάρμαρα. Αλλοδαπή τουρίστρια με καθηλωτική ελληνική ομορφιά. Είναι εξαιρετικά σπάνιο στον σημερινό κόσμο να ταιριάζεις με τα ελληνικά και ρωμαϊκά μάρμαρα σαν να είσαι χρονοταξιδιώτης απ’ τον αρχαίο κόσμο. Οι τουρίστες που επισκέπτονται τις αρχαιότητες μας μοιάζουν με πολύχρωμο καρνάβαλο μέσα σ’ αυτούς τους τόπους.
Ενώ οι Έλληνες εδώ και χιλιετίες βλαστήματα της πέτρας και του φωτός. Η κοπέλα που κάθεται στο αρχαίο ρωμαϊκό Ωδείο, αυτή η εκπάγλου καλλονής μελαχρινή στα μαλλιά και γαλακτώδης στο φως του δέρματος της είναι η πρωταγωνίστρια εικόνα του φετινού μου καλοκαιριού. Όλα τόσο προσεκτικά ταιριασμένα πάνω της και πάνω στα μαρμάρινα μέλη του κτίσματος. Το θέρος του 2022 βρήκε το έμβλημα του.
17η φωτογραφία: Το δέντρο στην κορυφή ενός αρχαίου ερειπίου, σαν το κατσίκι στην κορυφή του πιο κακοτράχαλου βράχου, σαν ένα θαύμα μέσα στην πιο δυστοπική κοινωνία. Πού βρίσκει το νερό και θάλλει; Λες και οι ρίζες του διασχίζουν δεκάδες μέτρα και φτάνουν μέχρι το έδαφος. Μπορεί η δίψα για ζωή -και αυτό το αποδεικνύει η εικόνα- να αναδεικνύει για κάθε ζωντανό οργανισμό μυστικά αποθέματα δύναμης, αφανέρωτα σε κανονικές συνθήκες.
18η φωτογραφία: Μια γυναίκα σαν αιλουροειδές στην κορυφή ενός αρχαίου τόξου, στην κορυφή του ουρανού. Λες και ουρανός και γυναίκα τα λένε μεταξύ τους. Πολλοί μπερδεύουν με γέφυρα αυτή την τοξωτή κατασκευή, δεν ξέρω κι αν είναι επικίνδυνο ν’ ανεβαίνει κανείς τόσο ψηλά, αλλά τούτη εδώ η εικονιζόμενη το είχε να είναι ευλύγιστη, ανάερη και λίγο από χορεύτρια. Δεν σου ενέπνεαν φόβο πτώσης οι ακροβασίες της. Νομίζω πως πάνω εκεί βρήκε την αληθινή της φύση. Την βρίσκεις αφού την έχεις τυχαία κατακτήσει. Εγώ έφυγα κι αυτή ήταν ακόμη εκεί πάνω, είχε πολλά να πει με τα στοιχεία της φύσης.
19η φωτογραφία: Μετά την κοπέλα στο Ρωμαϊκό Ωδείο η δεύτερη πιο όμορφη εικόνα του φετινού καλοκαιριού στην Κω. Αυτό το νησί φέρει κίονες ακόμη και σε σύγχρονες κατασκευές του. Αποσπασμένοι απ’ τους αρχαιολογικούς χώρους στους οποίους βρέθηκαν, χρησιμοποιήθηκαν σε δεύτερο χρόνο σαν δομικά υλικά για άλλα κτίσματα του νησιού μας.
Πόσο όμορφα ξεπροβάλλει η βουκαμβίλια απ’ αυτές τις αρχαίες πέτρες και απ’ τα πίσω αιωνόβια δέντρα. Και κάτι σκαλίσματα σαν βινιέτες , ν’ αλληθωρίζεις απ’ την ομορφιά τους. Μα πιο πολύ απ’ όλα αυτό το ανυπέρβλητο κύκλωμα της βουκαμβίλιας απ’ όλο αυτό τον αρχαίο διάκοσμο. Και το συρματόπλεγμα σκουριασμένο να παλαιώνει την εικόνα με τον πιο απαράμιλλο τρόπο.
20η φωτογραφία: Σαν ζωγραφισμένη και πάλι από προραφαηλίτες ζωγράφους κατευθύνεται προς τις θέσεις στο Ρωμαϊκό Ωδείο. Αυτά τα έντονα χρώματα στο φόρεμα της. Και το εκστατικό σαν υπνωτισμένο βάδισμα προς το ξέφωτο των μαρμάρινων καθισμάτων, όλα είναι εντελεχή.
Απ’ την αρχή ήξερα. Και είναι υπέροχο να βλέπεις ανθρώπους απ’ τα πέρατα του κόσμου να κινούνται σεβαστικά προς τους πολιτισμούς μας και τους επερχόμενους που η Ελλάδα σφράγισε. Γιατί η Ρώμη ήταν μια δεύτερη Αθήνα. Και όλη αυτή η αυτοκρατορία κράτησε για θεμέλια τους ελληνιστικούς χρόνους. Οι προραφαηλίτες με τα έντονα χρώματα τους είναι εδώ μέσα σ’ αυτή τη φωτογραφία.
22η φωτογραφία: Ένα κορίτσι με πράσινα μαλλιά ομόχρωμα με εκείνο το πράσινο των παρακείμενων δέντρων. Βέβαια δεν δυσκολεύτηκα να την εντοπίσω γιατί ήταν κινούμενη μέσα σ’ ένα ακλόνητο για αιώνες περίγυρο. Το κορίτσι πάει να περάσει την αναστυλωμένη πόρτα που έχω χρησιμοποιήσει πολλές φορές σαν φυσικό πλαίσιο για διάφορες όψεις του νησιού μου.
Η μικρή πράσινη γυναίκα θύμιζε ξωτικό με τη βιάση της να κρυφτεί απ’ τον αθώο φωτογραφικό μου φακό μου. Και νομίζω πως αυτή η αίσθηση ενσταλάζεται σε κάθε προσεκτικό παρατηρητή της φωτογραφίας. Πως αυτό που βλέπει ο παρατηρητής μοιάζει σαν όνειρο φευγαλέο, μοιάζει με κάτι που την επόμενη στιγμή θα εξαφανιστεί.
23η φωτογραφία: Σ’ αυτή τη φωτογραφία έχω απαθανατίσει μια πανέμορφη λεπτομέρεια από το πιο μεγάλο τζαμί της Κω – χτισμένο το 1786. Είναι ένα κρυμμένο πίσω από πολλή βλάστηση κομμάτι του μνημείου. Οπότε χαρείτε τη λεπτομέρεια του οικοδομήματος που σας φανερώνω.
Μοιάζει (το τζαμί) και είναι παλιό και καταπονημένο απ’ τον μεγάλο σεισμό στο νησί το 2017. Λίγο σαν αυτούς τους πύργους στα παραμύθια της Disney με τους δράκους, το τέρας της Πεντάμορφης και το Τέρας, λίγο με την φυλακή της Ραπουνζέλ. Ακόμη και η δική μου αίσθηση ξενότητας, εννοώ εγώ ο ίδιος νιώθω φυλακισμένος στην Κω κάθε που επιστρέφω σ’ αυτήν.
29η φωτογραφία έως και 34η φωτογραφία: Ξεκίνησα για να πάω στην Αγία Άννα, ένα παλιό εκκλησάκι στο κέντρο της Κω, πανέμορφο μέσα σ’ ένα αλσύλλιο ρομαντικό. Η πόρτα εισόδου ήταν σφραγισμένη και έπρεπε να βρω δίοδο εισόδου στην περίφραξη από κιγκλιδώματα.
Τα κατάφερα και εντόπισα μια τρύπα σε όλο αυτό το ανήκουστο φαινόμενο του να είναι άβατος ένας τόσο περικαλλής ναός.
Τα δέντρα του αλσυλλίου με κύκλωναν από παντού. Βάδιζα πολύ χαμηλά, κάτω απ’ αυτά, στις εξωτερικές τους ρίζες και αισθανόμουν το ίδιο συναίσθημα του χασίματος μέσα στην αξεπέραστη λιτή ελληνική ομορφιά. Φωτογράφισα αυτά τα δέντρα που υψώνονταν μέχρι τον ήλιο σκεδάζοντας το φως του με τη μορφή πανέμορφων ηλιαχτίδων.
Αυτά τα δέντρα ήταν θεοί συναγμένοι γύρω απ’ την αγία, τεράστιοι θεοί σαν γλυκό κάλεσμα να τους προσκυνήσεις. Μια μικρή καμπάνα που χτυπάει μόνο μια φορά τον χρόνο , τότε που γίνεται λειτουργία για την αγία. Την ημέρα της γιορτής της. Και πάνε οι θεούσες, πάει να πει φασίστριες, και σταυροκοπιούνται και χαλάνε την καλοσύνη αυτού του κόσμου.
Εννοείται πως φωτογράφισα την εκκλησία, την ψηφιδωτή εικόνα της αγίας Άννας και μια παλιού τύπου καρέκλα, σαν ξεχασμένη εκεί από τότε που ο ναός ήταν ανοιχτός και κόσμος καθόταν στα πεζούλια του. Φωτογράφισα και τη μικρή σιωπηλή καμπάνα.
Έψαξα να φωτογραφίσω κι άλλα μα δεν βρήκα. Θυμήθηκα πως Άννα λένε και τη μητέρα μου και ξύπνησα τους δαίμονες μου. Μέχρι που ένα δέντρο στο δρόμο της επιστροφής, ένα δέντρο μονάχο σαν κεραυνοβολημένο και ελαφρώς καμένο με καθάρισε απ’ τις νεφέλες μου.
Έκτοτε το βλέπω ξανά και ξανά σαν μοναδικό φαινόμενο μέσα σε μια καταπράσινη περιοχή. Μου θυμίζει την ερημιά μου μέσα στην ομορφιά του πλήθους των ανθρώπων.
35η φωτογραφία και 36η φωτογραφία: Στις δύο αυτές φωτογραφίες οι πληροφορίες είναι απολύτως συγκεκριμένος. Ένας καθηγητής σε πανεπιστήμιο της Αμερικής ταξίδεψε με τους φοιτητές τους στην Κω για να τους δείξει τις αρχαιότητες του νησιού και να τους παραδώσει μάθημα σχετικά με αυτές.
Στο Ρωμαϊκό Ωδείο οι φοιτητές έπαιξαν ερασιτεχνικά, χωρίς κοινό, τις Νεφέλες του Αριστοφάνη. Και οι φωτογραφίες είναι απ’ αυτή την ώρα του μαθήματος.
38η φωτογραφία: Αυτή η ξεχωριστά όμορφα γυναίκα, τόσο ευτυχισμένη στο δρόμο προς τα μνημεία, μου θύμισε τη γνωστή επιτυχία της Lana Del Ray Summertime Sadness:
I got my red dress on tonight
Dancin’ in the dark, in the pale moonlight
Done my hair up real big, beauty queen style
High heels off, I’m feelin’ alive…
41η φωτογραφία έως και 43η φωτογραφία: Την 43η φωτογραφία θα μπορούσε να την είχε σχεδιάσει ένας πιο αισιόδοξος Jackson Pollock. Απ’ την 43η φωτογραφία αναδύθηκαν και αποκρυσταλλώθηκαν στην πραγματικότητα οι δυο πολύχρωμες αυτές γυναίκες (41η και 42η φωτογραφία).
Σαν να βγήκαν μέσα απ’ αυτό το χάος από άνθη. Τα φορέματα τους κεντημένα με νήματα των λουλουδιών. Αλλιώς πώς να εξηγήσεις ότι σαν χαμαιλέοντες ετούτες οι δυο υπάρξεις πήραν το πρόσωπο της φύσης; Η γυναίκα που μου ποζάρει είναι η Ελληνοφιλανδέζα πρώτη μου ξαδέρφη Μαρία. Είχα μια μούσα εκείνη την μέρα μαζί μου.
Οι φωτογραφίες πωλούνται 50 Ευρώ/1φωτογραφία. Τυπώνονται αποκλειστικά μια φορά στο φωτογραφικό κέντρο Φωτόδεσμος (Ακαδημίας 57, Αθήνα) και τις υπογράφω με ιδιόχειρη υπογραφή. Δεν έχω δικαίωμα να τις εκτυπώσω πάλι ούτε για κάποια μελλοντική έκθεση Φωτογραφίας. Μπορώ να χρησιμοποιώ μόνο όσες δεν έχουν διατεθεί.
Τα έργα τέχνης και οι εικόνες που συνοδεύουν κάποιες απ’ τις φωτογραφίες μου δίνονται δωρεάν μαζί με την αγορά της αντίστοιχης φωτογραφίας. Οι φωτογραφίες για λόγους ιστορικούς διαφυλάσσονται στο ψηφιακό μου αρχείο και μόνο εκεί.
Με ενδιαφέρει η φωτογραφία ως «έργο ζωγραφικής». Το χαρτί της εκτύπωσης είναι το Fujicolor Crystal Archive Paper Supreme και οι διαστάσεις του 30Χ20 cm. Τις φωτογραφίες συνοδεύει και το κείμενο που έχει γραφτεί γι’ αυτές. Όποιος ενδιαφέρεται για κάποια απ’ αυτές, ας επικοινωνήσει μαζί μου. Αποστολές σε όλη την Ελλάδα.
Φώτης Θαλασσινός, Αθήνα, Καλλιθέα.
