Κοίταζα την Καλλιθέα. Τον σύγχρονο κόσμο. Τίποτα δεν με συγκινούσε. Καθισμένος στο αγαπημένο μου παγκάκι, θα γίνω αλιέας του παλιού, αναφώνησα στοχαστικός. Τινάχτηκα πάνω και όρθιος πήρα τις αγαπημένες μου κατωφέρειες. Έψαξα να φωτογραφίσω τα επιβιώματα του παλιού μέσα στο τραγικό μοντέρνο.

Η Αθήνα θα ξαναχτιστεί με τα υλικά και τις πνευματικές παρακαταθήκες των προγόνων μας. Ευγένεια, αιδημοσύνη, άχθος και άλγος, μειδιάματα αντί για χάχανα επηρμένων, όλα αυτά θα συμπαρασύρουν τα άγη του Θεού μέχρι τη σιγουριά μας για τον αφανισμό κάθε οργής του.

Είδα τον καφετζή μου, μυρωδιά υπέροχη αναδινόταν απ’ τους φτηνιάρικους καφεκόπτες του. Οι δουλειές μας δεν έβγαιναν αλλά οι συνειδήσεις μας ήταν πεντακάθαρες. Δεν μπήκαμε στους μάστορες της συνομοταξίας των γαλίφηδων. Αντιθέτως μας χτίσανε στις δομές τους για να ναι σίγουροι πως οι τερατωδίες τους πορεύονται απρόσκοπτα προς την παντοτινή τους καθιέρωση.

Γιατί η προσωπολατρία διεκδικεί το αστασίαστο της και για να το επιτύχει αυτό μαγαρίζει και διαστρέφει την ηθική του παιδιού που αποσταίνει με την ηθελημένη του οδοιπορία στον δρόμο που έδωσε ο Χριστός για τους αγίους του, «εισέλθετε διά της στενής πύλης, ότι πλατιά η πύλη και ευρύχωρος η οδός η απάγουσα εις την απώλεια και πολλοί εισίν οι εισερχόμενοι δι’ αυτής, ότι στενή η πύλη και τεθλιμμένη η οδός η απάγουσα εις την ζωή, και ολίγοι εισίν οι ευρίσκοντες αυτήν». Ακουμπάμε στο παλιό γιατί το καινούργιο μας σπαθίζει και μας τραυματίζει έως και θανάσιμα.

Στην Καλλιθέα γράφτηκε όλη η ιστορία του πόνου μου. Και πάντα, αυτό που οι άλλοι έλεγαν παρωχημένο και φολκλόρ, εγώ το βάφτιζα οικείο και φίλιο. Γιατί αλλιώς όλα θα ήταν άγνωρα αφού εν ακαρεί οι εξαμβλωματικές μοντέρνες φόρμες με απαρνήθηκαν.

Πάντα ερωτευόμουν νοερά φοιτητές σαν να ξεπήδησαν απ’ το Μάη του 68. Ή στεκόμουν σε ανθρώπους που το ρυτιδωμένο ανάγλυφο του προσώπου τους παρέπεμπε σε διαβάσματα μου απ’ τα δημοτικά τραγούδια, από παλιούς πεθαμένους ποιητές με ασκητικές ζωές, ανυπέρβλητο λόγο και απαράμιλλη ταπεινοφροσύνη.

Η Καλλιθέα είχε πολλούς τέτοιους τρομερούς άντρες και πολλές συγκλονιστικές στην όψη γυναίκες. Γέροντες και γερόντισσες σαν τους ήρωες που λάτρεψα στα βιβλία του Καζαντζάκη. Θέλω να έχω την εικόνα αυτών των παλιών ψυχών. Μέσα σε κάθε φωτογραφία τους ξεκουράζομαι.

Και αν το ψάξιμο στην γύρα που κάνω στη γειτονιά μου μένει ατελέσφορο, τότε μένω ολομόναχος μου με τα φαντάσματα της κατάθλιψης μου να μου να σφυροκοπάνε ανηλεώς το μυαλό μου. Πριν λίγες μέρες είπα στη μητέρα μου πόσο κουράστηκα απ’ αυτή την αρρώστια. Έκλαψε η μητέρα μου.

Οι χριστουγεννιάτικες βιτρίνες, με τις κούκλες τους ντυμένες με υφάσματα που αστράφτουν, με τα παραδοσιακά τους εποχιακά παιχνίδια, μοιάζουν σαν ένας καθρέφτης που αντικαθρεφτίζει παλιά οικογενειακά σπίτια, μυρίζουν (οι βιτρίνες) αλληλεγγύη και ενδιαφέρον προς τον περιπλανώμενο που είμαι.

Μες στις πιο παραμυθένιες απ’ αυτές αναγαλλιάζω με την μαγεία τους- που χάθηκε συνολικά στην απομάγευση του κόσμου. Δώσε μου τα φτερά σου άγγελε και πάρε με στο τότε που υπήρχε ακόμη χώρος για τους που άκουσαν το άγγελμα «μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι».

Μπροστά σ’ ένα καρτοτηλέφωνο που ήταν το σημείο που δίναμε ραντεβού – επαρχιωτόπουλα στα είκοσι μας, κουβαλούσαμε ακόμη πολύ έντονα το βίωμα του κοινού τόπου καταγωγής μας, απ’ το νησί της Κω- με τη φίλη μου Σμαράγδα στην Καλλιθέα.

Αυτό το καρτοτηλέφωνο μοιάζει πια αρχαίο και αθώο γιατί η Καλλιθέα με άλλαξε, πρόσθεσε στην προσωπικότητα μου και την σκοτεινή μου πλευρά. Πρώτο το φεγγάρι και άρα όλοι μας έχουμε τα σκοτάδια μας. Το καρτοτηλέφωνο δεν είναι πια μοντέρνο. Ούτε η αθωότητα μου. Η Αθήνα είναι φορές που μοιάζει με πορνογράφημα. Άνεργος σημαίνει και λίγο ρομαντικός, ανήμπορος να συνευρεθείς με τους αλλοτριωτικούς μηχανισμούς του καπιταλισμού.

Να ναι δέκα τα οικοδομικά τετράγωνα που περιλαμβάνει η κλασική μου βόλτα στην Καλλιθέα. Πάντα ψαχουλεύω στις βιτρίνες να βρω, τί άραγε; κάποιο θαύμα; ο αλαφροΐσκιωτος βλέπει πάντα και στο φάσμα του ανείδωτου. Οι βιτρίνες είναι μια σκηνοθετημένη ετεροτοπία. Οι πιο αγαπημένες μου είναι θελξικάρδιες σαν για να διαρρήξεις την πόρτα του καταστήματος και να μείνεις εκεί στις προθήκες ενός π.χ. βιβλιοπωλείου με λαχταριστά βιβλία. Ή να εμφιλοχωρήσεις σε μια βιτρίνα μαγαζιού με μαγικά φωτιστικά.4

Χαμηλοί φωτισμοί θαλπωρής. Πόσο παλιά η αγάπη του ανθρώπου και της νυχτοπεταλούδας στο ηλεκτρικό φως! Για όσους βλέπουν τα φώτα σαν δελεαστικό κάλεσμα, καταλαβαίνουν εδώ για ποιό πράγμα γράφω.

Ίσως να μου είχε μείνει λίγο ακόμη κουράγιο να συρθώ μέχρι τη βιτρίνα του μαγαζιού με τα φωτιστικά στη Χαροκόπου (πάντα Καλλιθέα). Προηγουμένως έχει ληφθεί η απόφαση για αναχώρηση μου στην Κω σε λίγες μέρες. Ζυγίζω τη θλίψη μου. Κι ύστερα μετράω τη ζωντάνια μου. Τα περισσότερα απ’ τα θετικά φορτισμένα συναισθήματα μου είναι νεκρά.

Αυτό που με παρακινεί στις φωτογραφίσεις μου είναι ένα αίσθημα του καθήκοντος να «μιλήσω» για τις εικόνες που αποτελούν την αθωότητα. Για πιο αλγεινές εικόνες που δείχνουν την σπανιότητα της παλιάς ομορφιάς μέσα στην μοντέρνα. Και τον παραγκωνισμό αυτής. Γιατί το παλιότερο είναι πάντα πιο αθώο, η σύγχρονη ελευθερία είναι πράξη μετωνυμίας της αυτοδιάθεσης των ανθρώπων στις υπηρεσίες του κακού.

Λίγοι αυτοί που γεύονται την αληθινή ελευθερία. Η επιστροφή στην αθωότητα είναι το φως των πρώτων μας ριζών, ο τόπος που γεννηθήκαμε. (Σ.τ.Σ. τα φωτιστικά δεν έζησα να τα βάλω σε φωτογραφία. Θα με περιμένουν και την επόμενη φορά που θα ταξιδέψω προς Αθήνα.)

Φωτογραφία 1η έως και Φωτογραφία 39η: Καλλιθέα, Αθήνα.

Φωτογραφία 40η: Κως, Δωδεκάνησα.

*Οι φωτογραφίες πωλούνται 50 Ευρώ/1φωτογραφία. Τυπώνονται αποκλειστικά μια φορά και τις υπογράφω με ιδιόχειρη υπογραφή. Δεν έχω δικαίωμα να τις εκτυπώσω πάλι ούτε για κάποια μελλοντική έκθεση Φωτογραφίας. Μπορώ να χρησιμοποιώ μόνο όσες δεν έχουν διατεθεί. Τα έργα τέχνης και οι εικόνες που συνοδεύουν κάποιες απ’ τις φωτογραφίες μου δίνονται δωρεάν μαζί με την αγορά της αντίστοιχης φωτογραφίας.

Οι φωτογραφίες για λόγους ιστορικούς διαφυλάσσονται στο ψηφιακό μου αρχείο και μόνο εκεί. Με ενδιαφέρει η φωτογραφία ως «έργο ζωγραφικής». Το χαρτί της εκτύπωσης έχει διαστάσεις 30Χ20 cm. Τις φωτογραφίες συνοδεύει και το κείμενο που έχει γραφτεί γι’ αυτές. Όποιος ενδιαφέρεται για κάποια απ’ αυτές, ας επικοινωνήσει μαζί μου. Αποστολές σε όλη την Ελλάδα.

E-mail: [email protected]

Σταθερό: 2242024607

Φώτης Θαλασσινός, Κως Δωδεκάνησα.