Συνέντευξη στη Ζέτα Τζιώτη
Βλέποντας έργα της Γεύσως Παπαδάκη αντιλαμβανόμαστε τη νοσταλγία για τις χαμένες πατρίδες και την αγάπη της για αυτές. Η εικαστικός με καταγωγή από την Κωνσταντινούπολη διεισδύει στο βιωματικό παρελθόν και εξυμνεί τη διαδρομή του «ταξιδιού».
Συλλέγει με προσήλωση τα θραύσματα του χρόνου, παρατηρεί τον κύκλο της ζωής και κλείνει κάνοντας έναν ενδοσκοπικό απολογισμό. Επιφάνειες με λιτές περιγραφές και ποιητική ένταση εκφράζουν τα συναισθήματά της. Αγαπώντας τους πειραματισμούς, η Παπαδάκη δεν διστάζει να χρησιμοποιήσει νέες τεχνικές και υλικά παρουσιάζοντας δουλειά πλούσια σε θεματικές, τεχνοτροπία και χρώματα.
Έργα της υπάρχουν σε εταιρικές και ιδιωτικές συλλογές στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, στην Εθνική Πινακοθήκη στο Πεκίνο, στη συλλογή Olympic Fine Arts στην Κίνα, στη συλλογή της Εθνικής Ασφαλιστικής, σε δήμους στην Ελλάδα.
– Στο άκουσμα του μικρού σου ονόματος θα μπορούσε κάποιος να παραξενευτεί. Ποιος είναι ο τόπος καταγωγής σου;
-Είναι ασυνήθιστο και παράξενο όνομα! Γεύσω… από Γεσθημανή! Συχνά αποτελεί την πρώτη ερώτηση που μου κάνει κάποιος όταν με γνωρίζει, σπάει και τον «πάγο», καμιά φορά την αμηχανία. Άσε που συνήθως δεν προφέρεται σωστά! Τέλος πάντων, το όνομά μου έχει πράγματι σχέση με την καταγωγή μου. Έχω γεννηθεί στην Κωνσταντινούπολη με ρίζες από την Καππαδοκία. Στα αγαπημένα αυτά μέρη τέτοια ονόματα δεν ήταν τόσο σπάνια.
– Πιστεύεις ότι η καταγωγή σου ή κάποιο πρόσωπο από το οικογενειακό σου περιβάλλον έχει παίξει ρόλο στην έμπνευσή σου;
-Θα πρέπει να υπήρχε ο καλλιτεχνικός σπόρος στην οικογένεια αλλά δεν βρήκε γόνιμο έδαφος για να εμφανιστεί στις προηγούμενες γενιές. Εννοώ με καθαρά καλλιτεχνικό χαρακτήρα. Δύο ανίψια μου είναι επίσης καλλιτέχνες. Φωτογράφος η μία, ηθοποιός ο άλλος!
Υπήρχε λοιπόν η γιαγιά μας, η οποία, ερχόμενη από την Καισάρεια στην Κωνσταντινούπολη σε μικρή ηλικία, ασχολήθηκε με τη συντήρηση των χαλιών και απ’ όσο γνωρίζω σε σχέση με τα χρώματα. Και μάλιστα χαλιά που πρέπει να βρίσκονται τώρα σε μουσείο της Κωνσταντινούπολης. Υψηλού επιπέδου δηλαδή. Ίσως η αγάπη ή αλλιώς η έμφασή μου στο χρώμα να έχει κάποια σχέση με εκείνη. Κεντούσε μέχρι τα βαθιά γεράματα αλλάζοντας τα χρώματα από τα αρχικά. Μια γυναίκα γεμάτη σοφία και αγάπη που την κρατώ ως παρακαταθήκη.
Και βέβαια η καταγωγή μου, οι συνθήκες ζωής, τα ακούσματα, όλα αυτά και άλλα τόσα νομίζω πως έχουν επηρεάσει τις θεματικές μου επιλογές και όχι μόνο.
– Μίλησέ μας για τις σημαντικότερες θεματικές που έχεις ασχοληθεί ως σήμερα.
-Μία από τις παλαιότερες και πολυδουλεμένες θεματικές μου ενότητες είναι οι κλειστές, εγκαταλελειμμένες πόρτες. Συνέχισα με τα «Μοναχικά δέντρα», ακολούθησε το «Ζωγραφικό σημειωματάριο». Αυτό αρχικά ξεκίνησε με σκέψεις μου, τις οποίες στη συνέχεια ζωγράφισα και έγινε βιβλίο από τις εκδόσεις «Το Ροδακιό».
Οι 12 αυτές ζωγραφιές, εμπλουτισμένες και με άλλα έργα, αποτέλεσαν το υλικό της έκθεσης «Ζωγραφικό σημειωματάριο». Στη συνέχεια τα «Ενθύμια τόπων» ήταν ένα ψηφιδωτό εικόνων. Για να γίνω πιο σαφής, η ζωγραφική μου επιφάνεια αποτελούνταν από σπαράγματα τόπων. Τόπων που γεννήθηκα ή έζησα, τόπων που επισκέφτηκα αλλά και τόπων φανταστικών. Οι εικόνες αυτές ήταν λεπτομέρειες κτιρίων ή τοπίων ή οτιδήποτε μένει στη μνήμη μας μετά από καιρό. Έτσι άλλα ήταν πιο αναγνωρίσιμα ενώ άλλα πιο νεφελώδη. Με τον τρόπο που η μνήμη μας απορρίπτει, θολώνει ή επιμένει να θυμάται. Για να μιλήσουμε για το παρόν, εδώ και κάποια χρόνια, ζωγραφίζω έργα εμπνευσμένα από στίχους Ελλήνων ποιητών.
Πέρα όμως από τις συγκεκριμένες θεματικές ενότητες τις οποίες δουλεύω με εμμονή για αρκετά χρόνια την καθεμία, παράλληλα με αυτές, είτε για να αλλάξει η ματιά μου και να ξεκουραστώ από το τρέχον θέμα, είτε σαν αναζήτηση για την εξέλιξη της εικαστικής μου γλώσσας είτε ακόμη, ως έργο συμμετοχής μου σε ομαδικές θεματικές εκθέσεις, ζωγραφίζω και άλλα θέματα.
– «Πόρτες κλειστές»! Γιατί ασχολήθηκες με ένα τέτοιο θέμα; Μήπως ήταν κάποιες προσλαμβάνουσες που είχες από τα παιδικά σου χρόνια;
-Όντως. Η ενασχόλησή μου με αυτή την ενότητα με τίτλο «Μεταμορφώσεις», την οποία και δούλευα για περίπου 6 χρόνια δεν πρέπει να ήταν τυχαία. Κάποια στιγμή συνειδητοποίησα πως έχει να κάνει με την εγκατάλειψη που βίωσα φεύγοντας εγώ από τη γενέτειρά μου αλλά κυρίως με αυτούς που φεύγοντας μέσα σε 24 ώρες αναγκαστικά από την Πόλη άφησαν θεόκλειστα τα σπίτια τους. Θυμάμαι χαρακτηριστικά ένα μαύρο, αραχνιασμένο τέτοιο σπίτι απέναντι από το δικό μας.
– Τι υλικά και τι τεχνικές χρησιμοποιείς στη δουλειά σου;
-Κυρίως χρησιμοποιώ ακρυλικά σε καμβά. Το κολάζ όμως είναι επίσης μια τεχνική που πολύ αγαπώ. Οι παλιές πόρτες και τα μοναχικά δέντρα ήταν με μικτή τεχνική σε ξύλο. Σε αυτή την περίπτωση, εκτός από ακρυλικά και λάδια πάνω στο ξύλο, επικολλούσα και άλλα υλικά, τα οποία στη συνέχεια επιζωγράφιζα. Επίσης δουλεύω με ακουαρέλα σε χαρτί.
– Αποτελεί η ποίηση πηγή της έμπνευσής σου;
-Τα τελευταία 3-4 χρόνια η ποίηση είναι σχεδόν αποκλειστικά πηγή έμπνευσής μου. Η τελευταία μου έκθεση στην Αθήνα καθώς και αυτή στο Παρίσι ήταν εμπνευσμένες από στίχους Ελλήνων ποιητών. Φυσικά το τελικό ζωγραφικό αποτέλεσμα είναι η υποκειμενική μου αντίληψη για τον στίχο.
– Έχεις δραστηριοποιηθεί στο εξωτερικό; Τι θεματολογίες είχαν οι εκθέσεις σου;
-Έχω πραγματοποιήσει ατομικές εκθέσεις σε Λουξεμβούργο, Βρυξέλλες, Κωνσταντινούπολη καθώς και στο Παρίσι. Στο Λουξεμβούργο το 1997 είχα παρουσιάσει τις «Μεταμορφώσεις», στις Βρυξέλλες η έκθεση ονομαζόταν «Passages» και αποτελούσε πραγματικά ένα «πέρασμα» μέσα από δύο θεματικές ενότητες. Τα δέντρα και το «Ζωγραφικό σημειωματάριο».
Στην έκθεση του 2011 που έγινε πάλι στις Βρυξέλλες παρουσιάστηκε η ενότητα «Ενθύμια τόπων». Η τελευταία μου ατομική έκθεση στο Παρίσι λεγόταν «Nostalgie» και ήταν έργα από στίχους Ελλήνων ποιητών.
– Ποια είναι τα μελλοντικά σου σχέδια;
-Στα μελλοντικά μου σχέδια περιλαμβάνεται μια ατομική έκθεση στην Αθήνα και σκέψεις για έκθεση σε άλλες πόλεις στην Ελλάδα αλλά και στο εξωτερικό. Και φυσικά υπάρχουν προγραμματισμένες ομαδικές εκθέσεις στην Ελλάδα και στο εξωτερικό.
