Συνέντευξη στη Ζέτα Τζιώτη
Πολυσχιδής προσωπικότητα, ηθοποιός πάνω απ’ όλα, που μπορεί όμως και να σκηνοθετεί, να διασκευάζει έργα, να επιμελείται του συνόλου της θεατρικής παραγωγής, ο Γιώργης Κοντοπόδης είναι ένας ταλαντούχος καλλιτέχνης που ξεχωρίζει με τις εύστοχες ερμηνείες του τόσο πάνω στο θεατρικό σανίδι, όσο και στην τηλεόραση. Μπορεί με άνεση να κινείται ανάμεσα σε κωμικούς σπαρταριστούς ρόλους, που σκορπούν απλόχερα το γέλιο στο κοινό, αλλά και να γίνεται ανατριχιαστικά πειστικός σε ρόλους εξαιρετικά δραματικούς και σκληρούς.
Διαφορετικές εμφανίσεις
Ο Γιώργης Κοντοπόδης από το Ηράκλειο της Κρήτης, που κλέβει φέτος την παράσταση στον ρόλο του γκέι με την κρητική ντοπιολαλιά, στην πρώτη του τηλεοπτική εμφάνιση στη σειρά «Κάτι χωρισμένα παλικάρια», καταθέτει επίσης μια καταλυτική ερμηνεία στον ρόλο του serial killer Τζον Κέισι στο σκληρό έργο που ανέβηκε φέτος στο θέατρο Μπέλλος στην Πλάκα «Και τα αγόρια κλαίνε» του Μιχάλη Παπαδόπουλου, που, μετά την περσινή του επιτυχία, παρουσιάζεται για δεύτερη συνεχή χρονιά με νέα σκηνοθετική ματιά από τον Αλέξανδρο Λιακόπουλο.
Παράλληλα, πρωταγωνιστεί στη θεότρελη κωμωδία «Το ελεύθερο ζευγάρι», μια ελεύθερη διασκευή που υπογράφει ο ίδιος ο Γ. Κοντοπόδης στο έργο των Ντάριο Φο – Φράνκα Ράμε, που παρουσιάζεται για 4η συνεχή χρονιά, σε σκηνοθεσία του Αλέξανδρου Λιακόπουλου στο θέατρο «Μπέλλος» στην Πλάκα, κάθε Σάββατο ως τις 13 Μαΐου. Ο ίδιος έχει αγαπήσει και τους τρεις αυτούς ρόλους του: «Πιστεύω ότι το έργο, “Και τ’ αγόρια κλαίνε” είναι μια από τις πιο ευτυχισμένες μου θεατρικές στιγμές», μας λέει ο Γιώργης Κοντοπόδης.
«Ο ρόλος του Τζον Κέισι είναι πολύ ιδιαίτερος. Δεν θα μπορούσα να τον προσεγγίσω και να περνάω μαζί του 80 ολόκληρα λεπτά επί σκηνής αν προηγουμένως δεν τον είχα αγαπήσει. Τα μηνύματα του έργου είναι πολλά και ουσιαστικά. Η εξαίρετη σκηνοθεσία του Αλέξανδρου Λιακόπουλου έχει εξιλεώσει τον ήρωα σε τέτοιο βαθμό χωρίς να ξορκίζει όσα έκανε, που στο τέλος της παράστασης αποχωρούν έχοντας πάρει τα όποια μηνύματα επιλέγει ο καθένας. Αλλά κι εγώ, ενώ έχω περάσει τόσο έντονα για να ερμηνεύσω τον ρόλο, η αίσθηση που έχω μετά το τέλος της κάθε παράστασης είναι λυτρωτική. Ο συγγραφέας Μιχάλης Παπαδόπουλος από ένα σημείο και μετά φωτίζει τις μικρές δολοφονίες που συντελούνται στην καθημερινότητά μας. Φεύγει από τον ήρωα και εστιάζει στην κοινωνία».
Σπαρακτική κωμωδία
Μιλώντας ο Γιώργης Κοντοπόδης για τον άλλο ρόλο του στο «Ελεύθερο ζευγάρι» σημειώνει ότι: «Το έργο αυτό είναι εκ διαμέτρου αντίθετο με τον ρόλο μου στο ‘‘Και τα αγόρια κλαίνε’’. Το “Ελεύθερο ζευγάρι”, που παίζεται για τέταρτη χρονιά, τείνει να γίνει η καθημερινότητά μου. Είναι γεγονός ότι θα μπορούσα να συνεχίσω και του χρόνου να παίζω τον ρόλο του συζύγου στη σπαρταριστή αυτή κωμωδία που έχει έρθει στα ελληνικά δεδομένα και έχει γίνει ένα με τη σάρκα μου. Πλέον δεν νιώθω ότι παίζω. Και οι δύο αυτοί θεατρικοί ρόλοι λειτουργούν ως αντιστάθμισμα στον τηλεοπτικό μου ρόλο του Κρητικού γκέι με την τοπική ντοπιολαλιά, που επίσης αγάπησα πολύ γιατί χαρίζει απλόχερα το γέλιο στο κοινό». Αναλυτικά τα όσα μας είπε:
– Οι αντιδράσεις στον τηλεοπτικό σου ρόλο είναι ενθουσιώδεις. Σε απασχολεί το γεγονός μήπως κοινό ή σκηνοθέτες σε ταυτίσουν σε αυτόν;
“Δεν κολλάει το κοινό ταμπέλες, εμείς το κάνουμε και συνήθως από φόβο μήπως δεν μπορέσουμε να ξανακάνουμε κάτι ισάξιο”
Σε ανταπόκριση που χαρακτηρίζεται «ενθουσιώδης» μόνο το ρήμα «απασχολώ» δεν έρχεται στο μυαλό μου. Ο Άγγελος είναι ένας ρόλος που έχω λατρέψει πραγματικά, η δε χαρά που προκαλεί στον κόσμο με γεμίζει ενθουσιασμό και με κάνει να κατανοώ πόσο αρέσει στο κοινό να βλέπει χαρακτήρες που το κάνουν να χαμογελάει, να ξεχνιέται, πράγμα που θέλω να έχω γνώμονα στα όποια νέα μου βήματα. Από εκεί και πέρα δεν έχω λόγο να έχω κάποιο άγχος, γιατί γνωρίζω καλά πως ο χαρακτήρας αυτός είναι προϊόν υποκριτικής, γραφής και σκηνοθετικής καθοδήγησης. Θεωρώ πως οι άνθρωποι του χώρου, τουλάχιστον εκείνοι που αφορούν εμένα, είναι τόσο οξυδερκείς ώστε να δουν παραπέρα, πέρα απ τον «ταϊσμένο» στο στόμα ρόλο και να καταλάβουν αν ο συγκεκριμένος ηθοποιός μπορεί να κάνει και άλλα πράγματα. Όσο για το κοινό, νομίζω δεν έχει τέτοια κλισέ. Αν το επόμενο βήμα μου μπορέσει να του προσφέρει παρόμοια συναισθήματα, νομίζω πως είναι έτοιμο να αγαπήσει τον όποιο χαρακτήρα. Δεν κολλάει το κοινό ταμπέλες, εμείς το κάνουμε και συνήθως από φόβο μήπως δεν μπορέσουμε να ξανακάνουμε κάτι ισάξιο…
– Υπάρχουν αρνητικά σε μια μεγάλη επιτυχία;
Ίσως η μεγαλύτερη αίσθηση ευθύνης; Το άγχος πως πρέπει το επόμενο στάδιο να είναι εξίσου ή και παραπάνω καλό; Αλλά σε μένα αυτά είναι άγχη που υπάρχουν πάντα σε όλες τις δουλειές.
“το πιο σημαντικό είναι να έχεις ένα ιδεατό, κάποιον που θαυμάζεις και θες να του αποδείξεις πως γίνεσαι κάθε μέρα και καλύτερος…”
– Μιλάς συχνά για τη γιαγιά σου από την Κρήτη. Πόσο σε έχει επηρεάσει στην πορεία που ακολούθησες;
Η γιαγιά μου είναι μια φιγούρα, άμεσα συνυφασμένη με τα παιδικά μου χρόνια. Ο άνθρωπος που μου ευχήθηκε καλή τύχη, όταν μετακόμισα Αθήνα, που με μεγάλωσε, έπαιξε μαζί μου, με νανούρισε. Με ”περίμενε” για να φύγει απ αυτό τον κόσμο. Πέραν τούτου είναι λίγο πιο κάτω από την αγιοσύνη. Άνθρωπος καλής ποιότητας, αγνός, χωρίς υστεροβουλία. Χαρακτηριστικά που θαυμάζω και που θα ήθελα να αγγίξω και εγώ κάποια στιγμή. Άρα είναι πρότυπο. Τη φέρνω συχνά στο μυαλό μου όταν είναι να πάρω κάποια απόφαση, της μιλάω ακόμη και τώρα – και πιστεύω πως με τον δικό της τρόπο με προσέχει. Ο φύλακας άγγελός μου που με κρατάει σε ισορροπία παρά τις όποιες κακοτοπιές και λάθη που πέφτω κατά καιρούς… Ο άνθρωπος στον οποίο λογοδοτώ ακόμη και τώρα που δεν είναι στη ζωή. Για μένα το πιο σημαντικό είναι να έχεις ένα ιδεατό, κάποιον που θαυμάζεις και θες να του αποδείξεις πως γίνεσαι κάθε μέρα και καλύτερος… Πως αυτά που σου μαθέ τα κρατάς μέσα σου και τα έχεις ως στόχο… Πού ξέρεις, ίσως κάποια στιγμή τα ακουμπήσεις κιόλας…
* Η συνέντευξη δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «axianews»
