Πρόσφατα παρακολουθήσαμε τη θεατρική παράσταση “Η αρρώστια της νιότης” του Φέρντιναντ Μπρούνκνερ, σε σκηνοθεσία Δημήτρη Λάλου, στο θέατρο Tempus Verum – Εν Αθήναις. Ένα έργο πιο επίκαιρο από ποτέ, καθώς σε μια εποχή κρίσεως ηθικών αξιών, οι νέοι χάνουν κάθε ελπίδα για μια ευτυχισμένη ζωή.

Γράφει η Αλεξία Λυμπέρη

Λίγα λόγια για το έργο

Βρισκόμαστε στη Βιέννη, έτος 1923, στο δωμάτιο μιας πανσιόν όπου έξι νεαροί φοιτητές της ιατρικής διαφόρων κοινωνικών τάξεων και μια υπηρέτρια, εφτά ψυχές πεταμένες στα απομεινάρια του πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, χτυπιούνται στους τέσσερις τοίχους.

Ο πόλεμος αποσιωπάται πεισματικά, η επιστήμη, η διανόηση και η τέχνη ξεκινούν να ανθούν, σε μια κοινωνία όπου η εξουσία είναι παρανοϊκή και ανεξέλεγκτη. Η διαφθορά κι η διαπλοκή βρίσκονται στο ζενίθ και η φτώχεια καταλύει τις αντοχές.

Όμως, μέσα σε αυτό το δωμάτιο, εφτά αντι-ήρωες, εφτά κλειστοί χαρακτήρες, συνευρίσκονται, συνομιλούν, αλληλοπληγώνονται, κοροϊδεύουν το θάνατο κι αρνούνται να σώσουν τη ψυχή τους. Η παρόρμηση της νιότης είναι ικανή για τα πάντα, για την πάλη ενάντια στους ιούς της κληρονομιάς που της μετέδωσαν ή ακόμα και για την ίδια της την αυτοκαταστροφή.

Με το πρόσχημα ενός πάρτι αποφοίτησης, οι φοιτητές βρίσκονται στο ίδιο δωμάτιο, όπου θα αρχίσουν να παίζουν επικίνδυνα παιχνίδια εξουσίας και εξάρτησης, όπου θα αρχίσουν να πειραματίζονται με τα όρια τους και τα όρια των άλλων, όπου προσπαθούν με απόγνωση να απαντήσουν στα ερωτήματα που τους θέτει το μέλλον.

Σχέσεις που βαλτώνουν και εκρήγνυνται, ηθικά διλλήματα που μένουν αναπάντητα, απομυθοποίηση και διαστροφή που κορυφώνονται και επισφραγίζονται με ένα θάνατο. Μια νιότη, η οποία αρνείται
πεισματικά να ενηλικιωθεί και να αντιμετωπίσει κατάματα την πραγματικότητα και το μέλλον. Μία νιότη, η οποία αισθάνεται εγκλωβισμένη και ανήμπορη στο διαλυμένο τοπίο που της παρέδωσαν οι προηγούμενες γενιές.

“Η αγουροξυπνημένη νιότη, που σκουντουφλάει στους δρόμους της ζωής, που αιωρείται πάνω από λάκκους με φίδια, θεωρείται ικανή για όλα. Πόσο μάλλον η δική μας νιότη, τυφλή μετά τον πόλεμο. Αρρώστια είναι. Σκέτη αρρώστια”.

(απόσπασμα από το έργο)

Η παράσταση

Η Ξένια Αλεξίου, στο ρόλο της Μαρί, αποφοιτώντας από τη σχολή της ιατρικής αισθάνεται ότι τα πράγματα σοβαρεύουν. Όταν όμως βιώνει την εγκατάλειψη από το σύντροφό της και την προδοσία του, φανερώνεται η αδυναμία της να κινηθεί αυτόνομα στη ζωή. Ψάχνει σχέσεις ερωτικής εξάρτησης στη ζωή της και μπορεί να κάνει τα πάντα προκειμένου να τις διατηρήσει, φοβάται τη μοναξιά και την απομόνωση. Τα ξεσπάσματα της ηθοποιού εμφανίζονται τόσο ρεαλιστικά στη σκηνή, ώστε ο θεατής μένει άφωνος προσπαθώντας να σκιαγραφήσει την προσωπικότητά της.

Η Κρίστελ Καπερώνη, στο ρόλο της Ντεζιρέ, υποδύεται ένα πλουσιοκόριτσο το οποίο το έσκασε από το σπίτι του στα δεκαεφτά της χρόνια. Αρνείται να συμβιβαστεί με τα πρότυπα της εποχής και τον αστικό τρόπο ζωή, καθώς και να ενηλικιωθεί. Αρνείται την επιβολή εξουσίας και προτιμά να χαθεί από το να εγκλωβιστεί σε μια ανιαρή ζωή. Ένας ρόλος έντονα προκλητικός κι αισθησιακός, που ακροβατεί επικίνδυνα ανάμεσα στο ρεαλισμό και την υπερβολή. Η ηθοποιός κατάφερε να κρατήσει τις ισορροπίες χωρίς να μετατρέψει το χαρακτήρα σε καρικατούρα.

Η Χριστίνα Μαριάνου, στο ρόλο της υπηρέτριας Λούσυ, υποδύεται μία φτωχή κοπέλα, η οποία ενώ είχε μια στρωμένη ζωή στην επαρχία, έρχεται στην πόλη αναζητώντας καλύτερες συνθήκες διαβίωσης. Ο έρωτας όμως την τυφλώνει, κι αφελής κι αθώα όπως είναι, δέχεται να κάνει τα πάντα για να μην τον χάσει. Η ηθοποιός ενσαρκώνει την ηρωίδα μέσω ενός χαμηλού τόνου προφίλ, φοβισμένη, σαν μονίμως μεθυσμένη, η οποία δεν κατανοεί ακριβώς την πραγματικότητα όσων διαδραματίζονται γύρω της κι ακροβατεί συνεχώς μεταξύ ονείρου και πραγματικότητας, προσπαθώντας από κάπου να πιαστεί για να επιβιώσει.

“Η νιότη είναι επικίνδυνη περιοχή. Νιότη είναι να συγκατοικείς με το θάνατο. Νιότη είναι η μόνη μεγάλη περιπέτεια της ζωής μας.”

(απόσπασμα από το έργο)

Η Νατάσα Εξηνταβελώνη, στο ρόλο της Ιρένε, κατάγεται από μεσαία αστική τάξη και δεν διστάζει να κάνει τα πάντα ώστε να ανέβει κοινωνικά. Πρακτική, φιλόδοξη, ανταγωνιστική, δηλώνει παγερά αδιάφορη για όλα και δηλώνει απαλλαγμένη από ψευδαισθήσεις. Η ηθοποιός επιλέγει ένα προκλητικό κι επιθετικό προφίλ για το χαρακτήρα της, με ένα τόνο υπεροψίας, το οποίο όμως διαλύεται και μετατρέπεται σε αδυναμία, όταν τρέπεται σε φυγή μετά από μία χαμένη αναμέτρηση με τη Μαρί.

Ο Γιώργος Τριανταφυλλίδης, στο ρόλο του Φέντερ, αιώνιος φοιτητής, κυνικός, χειριστικός, αντιμετωπίζει όλη του τη ζωή ως ένα πείραμα κυριαρχίας της βούλησης του ίδιου στη ζωή των ανθρώπων που τον περιβάλλουν. Ο ηθοποιός ερμηνεύει το ρόλο με μια εσωτερική ορμή κι οργή που ταιριάζει απόλυτα στο χαρακτήρα. Επιβλητικός πάνω στη σκηνή, τόσο με τη στάση σου, όσο και με το λόγο του, καταφέρνει τόσο να ξαφνιάσει με την πικρή ειρωνεία του λόγου του, όσο και με την ωμότητά του.

Ο Ουσίν Χανικιάν, στο ρόλο του Πετρέλ, εμφανίζεται ως ο ποιητής φίλος της Μαρί, ο οποίος οικονομικά συντηρείται από εκείνη, μέχρι τη στιγμή που αποφασίζει να την εγκαταλείψει για τη φίλη της Ιρένε. Ερμηνεία εντός των απαιτήσεων του ρόλου, εκφρασμένη με πειστικότητα.

Ο Τάσος Δέδες, στο ρόλο του Αλτ, φοιτητή της ιατρικής ο οποίος καταδικάστηκε δύο χρόνια με την κατηγορία της ανθρωποκτονίας εξ αμελείας, θίγει ηθικά ζητήματα περί ευθανασίας των ανθρώπων. Δευτερεύον ρόλος μέσω του οποίου ο ηθοποιός συμπλήρωσε με τη δική του προσωπική νότα το τοπίο.

Η σκηνοθεσία του Δημήτρη Λάλου, μετατρέπει την παράσταση σε ένα συναρπαστικό μπλέξιμο, φωνών, κραυγών και σωμάτων, δίνοντας στην παράσταση μία ένταση, μέσω της οργής και της ορμής των ηθοποιών. Η ροή του έργου εξελίσσεται σε γρήγορους, σχεδόν χορευτικούς ρυθμούς, ενώ μικρές παύσεις ανάμεσα στις πράξεις βοηθούν το θεατή να κατανοήσει καλύτερα τα δρώμενα, ενώ παράλληλα κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον του για την εξέλιξη της υπόθεσης. Ο χαμηλός κίτρινος φωτισμός ο οποίος χρησιμοποιείται σχεδόν σε όλη την παράσταση, προσδίδει σε αυτή τόσο μία αίσθηση της εποχής των τεκταινόμενων, όσο κι ένα απόκρυφο πέπλο σκοτεινού τοπίου.

Συνολικά πρόκειται για ένα έργο με δυσκολία απόδοσης των ρόλων, καθώς απαιτείται ρεαλιστική έκφραση, σχολαστική ανάλυση της ψυχοσύνθεσης του κάθε χαρακτήρα, καθώς και ισορροπία μεταξύ του ρεαλισμού και της υπερβολής. Το αποτέλεσμα πιστεύουμε ότι δικαιώνει τη συνολική προσπάθεια προς αυτή την κατεύθυνση.

Ιδανική παράσταση για όσους επιζητούν θεατρικές παραστάσεις οι οποίες θα τους προβληματίσουν και θα συζητούν για αυτές αρκετό καιρό μετά.

Ιnfo παράστασης

Παραστάσεις: Κάθε Τετάρτη στις 21:00 έως και 29/05/2019

Θέατρο: Tempus Verum – Εν Αθήναις, Ιάκχου 19, Γκάζι

Εισιτήρια: προπώληση από 10€, κανονικό 15€, μειωμένο 12€

Προπώληση: https://www.viva.gr/tickets/theater/tempus-verum-en-athinais/i-arrostia-tis-niotis/

Πληροφορίες/κρατήσεις: Τηλ.: 2103425170