«Η αυλή των θαυμάτων» (1957) του Ιάκωβου Καμπανέλλη είναι ένας ύμνος στην αέναη προσπάθεια του Έλληνα να ξεπεράσει τα στενά γεωγραφικά όρια, να αποτινάξει την ανέχεια, να αντιμετωπίσει την έλλειψη σταθερότητας και να ριζώσει σ’ έναν τόπο όπου θα μπορέσει να ευημερήσει. Στη σπουδαία ηθογραφία του Καμπανέλλη, οι χαρακτήρες ταλανίζονται από την καθημερινή αβεβαιότητα της ζωής, η οποία επηρεάζεται από το ασταθές κλίμα, τη στρατηγική θέση της χώρας, τη φτώχεια της, την ασταθή ιδιωτική οικονομία. Όλα στην Ελλάδα ανεβοκατεβαίνουν πολύ εύκολα, κυλούν, φεύγουν – και, πολύ συχνά, η μόνη λαχτάρα μας είναι να στεριώσουμε κάπου, να σιγουρέψουμε ότι «όλα θα πάνε καλά» από δω και πέρα.
|