Imperfection is beauty, madness is genius and it’s better to be absolutely ridiculous than absolutely boring
Original Publicity still for the 1953 film Niagara
Όταν, ο εφυής Andy Warhol, αποφάσισε το 1962, ακριβώς μετά από τον αιφνίδιο θάνατο της Marilyn Monroe, να δημιουργήσει και να αναπαράγει την εικόνα της σε πολλές εκτυφλωτικές χρωματικές εκδοχές, το πιο πιθανό είναι πως είχε ήδη στο μυαλό του την παγκόσμια φρενίτιδα που θα δημιουργούνταν.
Δεν είναι τυχαίο, λοιπόν, το ότι επέλεξε μια ασπρόμαυρη φωτογραφία της, από το 1953 που είχε χρησιμοποιηθεί για την επικοινωνία της ταινίας Niagara και πάνω σε αυτή αποτύπωσε, τη φήμη και την αναγνωρισιμότητα ενός ειδώλου, παίζοντας με την επίσης αναγνωρίσιμη pop κουλτούρα.
Η γενική ιδέα του Warhol, ήταν να επαναλάβει τη συγκεκριμένη εικόνα και τις παραλλαγές της τόσες πολλές φορές, όσες θα μπορούσε να δει ο αναγνώστης και μέσα από την προβολή της σε εφημερίδες και περιοδικά.
Πίστευε πως μετά την προβολή δεκάδων ή εκατοντάδων τέτοιων εικόνων, ο θεατής τελικά, σταματά να βλέπει το πρόσωπο που απεικονίζεται, αλλά βλέπει την εικόνα ενός καταναλωτικού προϊόντος. Άρα, η εικόνα και κατά συνέπεια και το άτομο, γίνεται το ίδιο με ένα κουτί δημητριακών στο ράφι του σούπερ μάρκετ, ένα από τα εκατοντάδες κουτιά – τα οποία είναι όλα τα ίδια.
Η μόνη διαφορά είναι πως αντί του Θεού, κοιτάζουμε την εικόνα μιας γυναίκας “θεάς” που ενώ απέκτησε υπερβολικά μεγάλη φήμη, ο θάνατός της ήταν μια απίστευτη τραγωδία.
Gold Marilyn Monroe, 1962, MOMA, New York
Στο έργο του Gold Marilyn Monroe(1962), ο Warhol παίζει ακόμη περισσότερο με την έννοια της εικόνας, τοποθετώντας το πρόσωπο της Marilyn σε ένα μεγάλο χρυσό background και εστιάζοντας στο πρόσωπό της, όπως ακριβώς στις βυζαντινές εικόνες.
Η μόνη διαφορά είναι πως αντί του Θεού, κοιτάζουμε την εικόνα μιας γυναίκας “θεάς” που ενώ απέκτησε υπερβολικά μεγάλη φήμη, ο θάνατός της ήταν μια απίστευτη τραγωδία. Ο Warhol σχολιάζει καυστικά την κοινωνία και τη θεοποίηση που προσφέρει απλόχερα στις διασημότητες, χρησιμοποιώντας αναγνωρίσιμα “αντικείμενα” και στοχεύοντας ξεκάθαρα στο σχολιασμό των ιδεών και των αξιών της σύγχρονης κοινωνίας.
Η “Χρυσή Μαίριλυν” ήταν η πρωταγωνίστρια της πρώτης έκθεσης του Warhol, στην StableGallery, της Νέας Υόρκης, τον Νοέμβριο του 1962. Όπως ήταν αναμενόμενο, όλα τα έργα πουλήθηκαν, δίνοντας και στον ίδιο τον Warhol, την φήμη που τόσο επιθυμούσε και τον ακολουθούσε από εκεί και μετά σε όλη την πορεία του και δίνοντας του πολλά περισσότερα από τα … 15 λεπτά δημοσιότητας, που θεωρούσε πως αντιστοιχούν στον καθένα.
Η Marylin συνέχισε να είναι η πρωταγωνίστρια στα έργα του και ακόμη και σήμερα να ανταγωνίζεται στις πωλήσεις και στις τιμές έργα, όπως του VanGogh που θεωρούνται δημοφιλή.
Το έργο του Turquoise Marilyn,1964, πουλήθηκε τον Μάιο 2007, στην τιμή των 80 εκ. δολαρίων, από τον Dtefan Edlis μέσω του Larry Gagosian στον συλλέκτη Stephen A. Cohen.
Turquoise Marilyn, Warhol, 1964
Η Turquoise Marilyn είναι και η μοναδική που γλύτωσε από τους πυροβολισμούς της Dorothy Podber.
Η σειρά The Shot Marilyns (1964), του Andy Warhol, αποτελείται από τέσσερα έργα (40 inches) που απεικονίζουν την Marilyn Monroe σε διαφορετικά χρωματικά backrounds (κόκκινο, πορτοκαλί, γαλάζιο και μπλε) και το χαρακτηριστικό τους είναι μια τρύπα που έχει η καθεμία στο μέτωπό της και η οποία προκλήθηκε από πυροβολισμό.
Στην πραγματικότητα ο Andy Warhol, είχε ζωγραφίσει πέντε Marilyns και όλες μαζί βρισκόταν στο The Factory, το στούντιό του στο Manhattan. Όταν η Dorothy Podber, Αμερικανίδα performer είδε τα έργα και του ζήτησε να shot them, ο Warhol θεώρησε πως ήθελε να τα φωτογραφίσει. Η Podber, όμως πυροβόλησε τις Mairylins με το ρεβόλβερ της και έτσι πήραν και τον τελικό τους τίτλο. Η πέμπτη Marilyn σε τυρκουάζ backround “σώθηκε” γιατί δεν βρισκόταν μαζί με τις υπόλοιπες.
Untitled from Marilyn Monroe, 1967, MoMA Collection
Για να υποστηρίξει ακόμη περισσότερο το μήνυμα που ήθελε να περάσει, τη “μαζικότητα” του καταναλωτικού του “προϊόντος”, χρησιμοποίησε και μια μαζική μέθοδο παραγωγής, όπως είναι αυτή της μεταξοτυπίας για να μην υπάρχει στα έργα του η έννοια του πρωτότυπου, αλλά παρ’όλα αυτά να είναι διαφορετικά μεταξύ τους.
Ο ίδιος περιγράφει τη διαδικασία της μεταξοτυπίας και γιατί την επιλέγει για τα έργα του: Ήταν Αύγουστος του 1962, όταν ξεκίνησα να κάνω μεταξοτυπίες. Ήθελα κάτι πιό δυνατό από αυτό που θα μπορούσε να δώσει μιά “γραμμή παραγωγής”. Με την μεταξοτυπία επέλεγα μια φωτογραφία, την επεξεργαζόμουν, τη μεταφέρα με κόλλα στο μεταξωτό και στη συνέχεια άπλωνα το μελάνι, έτσι ώστε το μελάνι να περνά μέσα από το μετάξι, αλλά όχι μέσα από την κόλλα.
Με αυτόν τον τρόπο είχα την ίδια εικόνα, ελαφρώς διαφορετική κάθε φορά. Ήταν όλα τόσο γρήγορα και συναρπαστικα. Ήμουν ενθουσιασμένος με αυτό. Όταν η Marilyn Monroe έτυχε να πεθάνει εκείνο το μήνα, είχα την ιδέα να κάνω μεταξοτυπίες όμορφο πρόσωπο της. Τις πρώτες Marilyns.
