Γράφει ο Σωτήρης Χάιδας
Δύο χρόνια αισίως (;) πέρασαν από το ξεκίνημα της επάρατης πανδημίας και είναι πλέον δόκιμο να πούμε ότι σίγουρα τα πράγματα εμφανίζουν μια καθοδική, εκφυλιστική τάση κυρίως κοινωνικά αλλά και υγειονομικά, με τις κυβερνήσεις ανά τον κόσμο ως επί το πλείστον να είναι κατώτερες των περιστάσεων και εν προκειμένω οι ντόπιοι επικεφαλής, που πλέον και με την βούλα αποτελούν επικίνδυνους κοινωνικούς και οικονομικούς ολετήρες που με πρόταγμα την κρίσιμη κατάσταση και την (δήθεν) ορμέμφυτη ελληνική «ανυπακοή», περνούν κατάπτυστα τυραννικά μέτρα εφαρμόζοντας την πολιτική του δακτυλοδεικτούμενου πολίτη.
Υποδαυλίζουν την πόλωση και εμφυτεύουν τον τρόμο που από ένα σημείο και μετά μπαίνει σε αυτόματο πιλότο και χρησιμοποιούν τους πολίτες ως καύσιμα για να συνεχίσει να λειτουργεί η ξεκουρδισμένη τους κρατική μηχανή. Δεν κοστίζει τίποτα για αυτούς, δεν διακυβεύουν το παραμικρό και ταυτόχρονα εξυπηρετεί την όξυνση της διελκυστίνδας.
Για ποιο λόγο να έχεις έναν αστυνομικό σε κάθε κατάστημα, καφετέρια, εμπορικό κέντρο, όταν μπορείς να «προσλάβεις» τσάμπα, πολίτες που τους έχεις επιφορτίσει ετσιθελικά με την ευθύνη του ελέγχου και του καλέσματος για συμμόρφωση έναντι των έτερων πολιτών, εφαρμόζοντας μια πανταχού παρούσα παρακολούθηση και επίρρωση του διχασμού;
Τραγελαφικά περιστατικά που λαμβάνουν χώρα καθημερινώς, δεν είναι άλλο από την πλύση εγκεφάλου που έχει προκαλέσει η εκμαυλιστική προπαγάνδα των Μ.Μ.Ε (Μέσα Μαζικής Εξαπάτησης) σε αγαστή συνεργασία με την κυβέρνηση. Όλοι έχουμε υπάρξει μάρτυρες διανοητικής σύγχυσης, αντικρίζοντας συνανθρώπους μας κατατρομαγμένους και κατατρεγμένους να φοράνε μάσκα όντας μοναδικοί επιβαίνοντες στο αμάξι, άνθρωποι ανάμεσα σε πλήθος να την έχουν κατεβασμένη επιδεικτικά ή ακόμα και να μην φοράνε καν και πολλά περιστατικά από τα οποία προσπαθούμε να εξάγουμε ψήγματα λογικής σε αυτόν τον παραλογισμό που διαδραματίζεται επί καθημερινής βάσεως.
Εμβολιασμένοι πολίτες που είναι πλέον ηλίου φαεινότερο ότι σε μεγάλο ποσοστό εμβολιάστηκε όχι για να θωρακίσει την υγεία την δική του και των γύρω του, αλλά για να επικυρώσει την πρόσβασή του σε κοινωνικές δραστηριότητες και κυρίως σε διασκέδαση (όσο μπορεί να διασκεδάσει κάποιος με αυτά που συμβαίνουν) και σε υλικές «ανάγκες» τις οποίες όμως θα ψέξει επί παντός υπευθύνου ότι τις χρυσοπληρώνει πια, παρόλο που δεν αντέδρασε (και για αυτό) όταν έπρεπε και κοίταξε να επισπεύσει το βόλεμά του.
Δεν αντιλήφθηκε ότι κατά την διάρκεια της πανδημίας συνέβησαν και συμβαίνουν τεκτονικές οικονομικές και ταξικές αλλαγές που θα καθορίσουν την μετακορονοϊού εποχή και συνεπώς αυτοί δεν αποτελούν εξαίρεση όπως νομίζουν, αλλά τουναντίον χρησιμοποιήθηκαν ως δίαυλοι από τους οποίους θα περαστούν με ευκολία οι επιταγές της νέας πλέον εποχής της καθυποταξίας.
Όταν δεν βρισκόσουν εκεί εμπράκτως για τον συνάνθρωπό σου όταν έπρεπε και αντ’ αυτού τον λοιδορούσες και εξαπέλυες μύδρους εναντίον του (ακόμα και αν σε ορισμένα πράγματα είχες δίκιο) ότι είναι η αιτία της συνεχούς παράτασης της πανδημίας και του ξεβολέματός σου, δεν θα βρίσκεται εκεί για σένα όταν θα προδοθείς από το αμοραλιστικό αυτό σύστημα (αυτό είναι βέβαιο), όχι από στυγνή μνησικακία αλλά επειδή στην κυριολεξία δεν θα έχει καμία δύναμη πλέον να συνηγορήσει υπέρ σου.
Εμβολιασμένοι και ανεμβολίαστοι. Συμμόρφωση και αντίδραση. Δεν είναι τυχαίο ότι η πόλωση έχει δύο πόλους και όχι περισσότερους. Δεν είναι τυχαίο ότι όλα τα πολιτικά και κοινωνικά θέματα στο τέλος της ημέρας θα αποκρυσταλλωθούν βολικά σε δύο εύπεπτα αφηγήματα. Αυτό, διότι ο μαγικός αριθμός δύο (2) είναι το πιο αποτελεσματικό εργαλείο χειραγώγησης των μαζών και η πιο γρήγορη μέθοδος για το «διαίρει και βασίλευε» και ως εκ τούτου η πολιτική πάντα προσπαθεί να οδηγήσει το ποίμνιό της σε δύο χωριστές μάντρες.
Είναι ο μόνος τρόπος να έχουν απόλυτη εξουσία, αλλά κυρίως, να αφήνουν τις δύο πλευρές να αλληλοδιαμελίζονται μεταξύ τους, με αποτέλεσμα πολλές φορές οι πολιτικοί να περνάνε μπροστά από το «πεδίο της μάχης» αβρόχοις ποσί. Ακόμα και αν μια κοινωνία είναι διαιρεμένη στα τρία, λόγου χάρη, ο ίδιος ο διαχωρισμός από μόνος του προσφέρει έδαφος έστω για μια μικρή πολυφωνία έστω και ως πολυ-διαφωνία.
Όπως επίσης δεν είναι τυχαίο, ότι ο συγκεντρωτισμός της εξουσίας εκπίπτει πάντα σε τυραννία. Πάρτε για παράδειγμα, την «δημοκρατία» που «απολαμβάνει» η ελλαδική κοινωνία αυτή τη στιγμή. Ο πρωθυπουργός διορίζει τον Πρόεδρο της Βουλής, τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, τους Υπουργούς, το Δικαστικό σώμα, τον Αρχηγό της Αστυνομίας κτλ. Μια πρωθυπουργική δικτατορία-μοναρχία δηλαδή (χωρίς καμία δόση υπερβολής), εφόσον ο εκλεγμένος -κατά τα άλλα- πρωθυπουργός λειτουργεί σαν puppet master με ένα υπουργικό επιτελείο ανειδίκευτων, αστοιχείωτων, αρχολίπαρων κολάκων που κάνουν επίκληση στην αυθεντία της επιστήμης, που ανάθεμα αν υπάρχει ένας πραγματικός, αδέκαστος επιστήμονας που να βρίσκεται στα κατάλληλα πόστα και να αφουγκράζεται τον παλμό της κοινωνίας. Δεν αντιδράει κανείς διότι είτε είναι βολεμένος (νομίζει ότι είναι) είτε επειδή φοβάται ότι αντιδρώντας στον βόρβορο του κράτους, στην καλύτερη, ματαιοπονεί.
Μια έσχατη ευκαιρία να ενισχυθεί η πρωτοβάθμια υγεία και να μείνει ως λαμπρή παρακαταθήκη για τις επόμενες γενιές πήγε για άλλη μια φορά περίπατο, με έναν πακτωλό χρημάτων να ρίχνεται -επί τούτου- όπως πάντα στην γνωστή ελληνική μαύρη τρύπα του κράτους που ρουφάει το δημόσιο χρήμα μέχρι τελευταίας σταγόνας.
Ο κόσμος και ο περίγυρος του καθενός από εμάς συρρικνώνεται τρομακτικά και μετουσιώνεται σε ένα νοσηρό echo chamber (με την αρωγή των social media φυσικά) που αυτοτροφοδοτείται και αυτοανακυκλώνεται, διαστρεβλώνοντας έτσι την πραγματικότητα μέχρι να την αφαιμάξει εντελώς και να είμαστε όλοι μυωπικά πιόνια της εκάστοτε κυβέρνησης. Δεν πρόκειται περί συνωμοσιολογίας ή κάποιας ανεδαφικής δυστοπίας που προς το παρόν πλησιάζει με αργό βηματισμό, αλλά μια κοινωνική πραγματικότητα που διαμορφώνεται ήδη μέρα με την μέρα και δεν ατενίζει κανένα ελπιδοφόρο ορίζοντα.
Άνθρωποι που δυσανασχετούν με την απογύμνωση του απορρήτου τους αλλά τους περνάει στιγμιαία, προκειμένου να αγοράσουν το αγαπημένο τους, αχρείαστο προϊόν το οποίο θα γκρινιάξουν αργότερα ότι δεν μπορούν να το ευχαριστηθούν πουθενά, διότι… βουαλά! Lockdown.
Και δώστου οι κατηγορίες ένθεν και ένθεν και ο διχασμός και δώστου το μίσος και το μένος για τους ανεμβολίαστους ρίχνοντας τα πυρά στην λάθος κατεύθυνση, ενώ επί της ουσίας όλο αυτό το γαϊτανάκι υπερμετάδοσης το έχουν προξενήσει οι ίδιοι οι εμβολιασμένοι που σκέφτονται μόνο τον εαυτό τους και το βόλεμά τους με την αφελή πεποίθηση ότι αν κάνουν αυτό που τους υπαγορεύεται, όσο παράλογο και αυταρχικό ηχεί, θα ξεμπερδεύουν.
Με το να κάνει κάποιος το εμβόλιο και μόνο, δεν σημαίνει επουδενί ότι αυτομάτως επιτέλεσε το καθήκον του για το κοινωνικό σύνολο άρα και άμοιρος ευθυνών για το τι μέλλει γενέσθαι επιδημιολογικά. Δεν έχει δικαίωμα να αγνοεί τα καθολικά μέτρα και να μην προβαίνει στις απαραίτητες κινήσεις αυτοπροστασίας αυτουνού και των γύρω του, γνωρίζοντας αποδεδειγμένα πλέον ότι μεταδίδει ανεξέλεγκτα τον ιό και μάλιστα με μεγαλύτερη άνεση εξαιτίας της εγωιστικής, εφησυχαστικής άποψης ότι ο ίδιος είναι θωρακισμένος και έχει οικειοποιηθεί (υπό την αιγίδα της κυβέρνησης) το δικαίωμα της ελευθερίας να πηγαίνει παντού και… ας είναι και «απρόσεκτος».
Ζούμε σε μια εποχή που η σαρωτική επέλαση του νεόκοπου political correctness κατέχει την πρωτοκαθεδρία -με τα καλά και τα κακά του -, με κεντρικό του κέλευσμα τον εκμηδενισμό του κοινωνικού στίγματος και της περιθωριοποίησης, με μπροστάρηδες δικαιωματιστές που κομπορρημονούν ότι κραδαίνουν τα λάφυρα του ανθρωπισμού ξορκίζοντας τον ρατσισμό και πατάσσοντας τις φυλετικές ανισότητες.
Παράλληλα όμως σιγοντάρουν τον κοινωνικό διχασμό όσον αφορά εμβολιασμένους και ανεμβολίαστους -ή αλλιώς «καθαρούς» και «μιαρούς»- εξακοντίζοντάς τους στο πυρ το εξώτερον και λειτουργώντας με δύο μέτρα και δύο σταθμά. Δυστυχώς, καλλιεργούν το έδαφος του διχασμού, φυτεύοντας τον σπόρο του ίδιου κοινωνικού στίγματος που υποτίθεται στηλιτεύουν, λοξοδρομώντας πλήρως από το κίβδηλο αφήγημά τους και προδίδοντας τις ιδέες τους. Άλλες φορές απλώς κωφεύουν βολικά, ανάλογα το εκάστοτε πολιτικό αφήγημα που πρόσκειται σε αυτούς.
Η ζοφερή πλευρά του political correctness εμφανίζεται σαν ένα τυφλοσούρτη που σου επιβάλλεται να το ακολουθήσεις χωρίς σκεπτικισμό και καχυποψία, χωρίς τον παραμικρό ενδοιασμό, διότι αν το κάνεις είσαι μέρος του προβλήματος που αντιμάχεται και ανήκεις στους «προνομιούχους» που τιμωρεί, επειδή όπως διατείνεται είναι από την φύση του σωστό και ηθικό και οραματίζεται μια δίκαιη και ελεύθερη κοινωνία. Τι ειρωνεία, που κατά τα άλλα δεν διστάζει να ποιεί την νήσσαν μπροστά σε αυτόν τον ξεδιάντροπο διαχωρισμό που ζούμε, εξυπηρετώντας τα δικά του συμφέροντα και ανερυθρίαστα προτιμάει να είναι ανακόλουθο στην ίδια του την γραμμή από το να αντιταχθεί κατά του προσκείμενου (φαινομενικά) σε αυτό, συστήματος. Εν ολίγοις, συνυπάρχουμε σε μια κοινωνία που το political correctness και το cancel culture απαρτίζεται σε μεγάλο βαθμό από δοκησίσοφους, δικαιωματιστές «σωτήρες», που στην πιο σημαντική στιγμή και με την δύναμη που κατέχει να αλλάξει την πορεία της ιστορίας προς τη σωστή κατεύθυνση, αυτοί περί άλλα τυρβάζουν.
Ο ιός όσο αμβλύνεται η έντασή του λόγω υψηλής μεταδοτικότητας, είναι επόμενο να αποδυναμώνεται προοδευτικά. Παρατηρούμε, ωστόσο, και έναν άλλο ιό, αυτόν της αμείλικτης φτωχοποίησης, πολύ πιο μεταδοτικό και καταστροφικό, να καταδυναστεύει συλλήβδην όλα τα νοικοκυριά και να λειτουργεί διαβρωτικά με στόχο την περαιτέρω διαστολή του οικονομικού χάσματος και της ταξικής ανισότητας. Εκεί, τηρείται σιγή ιχθύος και έχει εδραιωθεί ως κάτι το νομοτελειακό, το τετελεσμένο, ως κάτι που δυστυχώς έτσι είναι ο κόσμος και δεν μπορεί να γίνει κάτι για αυτό. Εμάς ωστόσο το μόνο που μας νοιάζει είναι να μας αφήσουν να ηρεμήσουμε, λες και αυτό θα είναι η πανάκεια για όλα τα προβλήματα.
Συνωμοσιολόγοι μας προειδοποιούν για το μικροτσίπ που θα ελέγχει όλες τις κινήσεις μας καταστρατηγώντας το απόρρητό μας λες και δεν συμβαίνει ήδη αυτό, από την στιγμή που έχουμε παραχωρήσει -εκόντες άκοντες- στο κινητό όλες μας τις πληροφορίες, τα όνειρα, τις ανάγκες, με την συσκευή να αποτελεί σχεδόν οργανική προέκταση του χεριού πλέον, ακριβώς με τον ίδιο τρόπο όπως όταν φοράμε γυαλιά μυωπίας.
Η εποχή του κατασκοπευτικού καπιταλισμού είναι εδώ. Δεν βρίσκεται καθ’ οδόν, δεν πρόκειται να μας πιάσει εξαπίνης. Είναι εδώ, συμβαίνει ήδη. Περιμένουν όλοι πως και πως για την εξαγγελία που θα μας ελευθερώσει από το μαρτύριο που μετράει ήδη δύο χρόνια αδημονώντας για το αιφνίδιο ξερίζωμα της πανδημίας, αλλά δεν βλέπουμε ότι η αλλαγή γίνεται κατά την διαδικασία που συμβαίνει κάτι, όχι εκ των υστέρων.
Αν η εποχή της μαζικής 24/7 παρακολούθησης είναι αναπόφευκτη, τουλάχιστον είναι επιτακτική ανάγκη και απαίτηση να γίνεται αμφίδρομα και όχι μόνο από πάνω προς τα κάτω. Καμιά αλλαγή δεν θα γίνει ακαριαία ούτε καλή ούτε κακή, ούτε το αποτύπωμά της θα εμφανιστεί ξαφνικά και θα εδραιώσει την νέα πλέον κατάσταση. Δεν θα δούμε καμία μετάβαση διότι πολύ απλά αυτή συμβαίνει καθημερινά, εν κρυπτώ, κάτω από τα κοινωνικά ραντάρ, με την γνωστή τακτική του αντιπερισπασμού και του ορυμαγδού πληροφοριών μέσω της κατάπτυστης προπαγάνδας, την οποία εξυπηρετούν ευλαβικά τα μέσα μαζικής ενημέρωσης που ευαγγελίζονται το τέλος της πανδημίας, με το οποίο θα επανακτήσουμε την ευρυθμία και ευμάρεια που είχαμε (;).
Ο τρόμος τρώει τα σωθικά και είναι ο πιο αποτελεσματικός, εύκολος και ανέξοδος τρόπος να ποδηγετείς τις μάζες που άμα τη εμφανίσει του θα θυσιάσουν οποιοδήποτε κεκτημένο δικαίωμα προκειμένου να βολευτούν. Το καταραμένο βόλεμα, η λέξη κλειδί που μαστίζει την σύγχρονη πραγματικότητα -και δη την ελληνική- παρόλο που στον δρόμο για την απόκτησή του θα απεμπολήσουμε δικαιώματα που θα στερήσουν το ίδιο το βόλεμα το οποίο αποζητούσαμε εξαρχής. Μια παθολογική παθητικότητα, μια νοσηρή εγκαρτέρηση με συνοδεία ισχνής κριτικής σκέψης, καμία ανάγκη για υγιή περισυλλογή, αρκεί να ηρεμήσουμε από τον βραχνά που μας ταλανίζει θεωρώντας ότι όταν τελειώσει το «πανηγύρι», θα επιστρέψουν αυθωρεί όλα τα δικαιώματα και θα πορευτούμε εν ειρήνη.
Τα δικαιώματα δεν κερδίζονται άπαξ και απλώς μετά απολαμβάνουμε τους καρπούς τους εν οκνηρία, αλλά συντηρούμε την κατοχή τους με καθημερινούς προσωπικούς και συλλογικούς αγώνες προς οποιονδήποτε θα τολμήσει να αποπειραθεί να τα προσβάλλει, ακόμα και αν επικαλεστεί κάποια… έκτακτη κατάσταση που θα τα αποψιλώσει προσωρινώς.
Άνθρωποι πλήρως εμβολιασμένοι, ολοκληρώνουν έναν έναν εμβολιασμό και μαζεύουν τα πιστοποιητικά σαν παράσημα, για την πολυπόθητη πρόσβαση στην υπερκαταναλωτική, αχόρταγη μανία τους και στον αμέριστο υλισμό αγνοώντας τα επιπλέον ουσιώδη μέτρα, αισθανόμενοι άτρωτοι πίσω από ένα Α4 πιστοποιητικό και απαξιώντας για την διάβρωση του κοινωνικού ιστού που βάλλεται πανταχόθεν. Διάγουν την ανελεύθερη, μίζερη καθημερινότητά τους ως τέλειοι υποτελείς του συστήματος το οποίο πίνει στην υγειά των κορόιδων και βλέπει πως με μια απλή δωροδοκία, ένα «τυράκι», μπορούν να εξασφαλίσουν οποιοδήποτε εξοντωτικό, αντιλαϊκό σχέδιο απεργάζονται, βασίζοντας την σιγουριά τους στην άκριτη, μικρόνοη συμπεριφορά της μάζας. Πολίτες που αυτοχρίζονται δικαστές και τιμωροί των συμπολιτών τους και κερνάνε απλόχερα την μισανθρωπιά τους, ξεχνώντας ότι βρισκόμαστε στην ίδια «πλευρά» και εξαίρουν την παθογένεια της χώρας μας με το να κοιτάνε τον εαυτό τους αντί να μάχονται για να τον αλλάξουν.
Να αλλάξουν πρώτα όλοι τον εαυτό τους. Ο κόσμος δεν χρειάζεται καμία αλλαγή. Ο κόσμος είναι το άθροισμα των ατόμων του και ως εκ τούτου δεν χρήζει αλλαγής παρά ατομικής και μόνο. Άλλο αλλάζω τον εαυτό μου και άλλο κοιτάζω τον εαυτό μου. Η πρώτη είναι πράξη απελευθερωτική, επαναστατική, ενωτική. Η δεύτερη είναι πράξη εγωιστική, διαιρετική και τελικώς… ολέθρια για όλους.
