Γράφει η Vasia Bresta
Φωτογραφίες / Nikos Perrakis /Francesca Kal
Make up artist/ Vasiliki make up
–Πρωταγωνιστείτε στη νέα κοινωνική ταινία μικρού μήκους της Κατερίνας Σιγάλα “Σιωπή τέλος”. Τι διαπραγματεύεται;
-Η ταινία “Σιωπή” διαπραγματεύεται διάφορες μορφές βίας. Εστιάζει κυρίως στην σωματική, ψυχολογική, λεκτική και σεξουαλική βία αλλά και στη σχέση θύματος – θύτη.
– Υποδύεστε το “θύμα”. Μιλήστε μου λίγο για τον ψυχισμό ενός τέτοιου ανθρώπου.
-Οι άνθρωποι που έχουν υπάρξει θύματα κυρίως κατηγορούν τον εαυτό τους ή νιώθουν συνυπεύθυνοι ή ακόμα και σε άλλες περιπτώσεις μπορεί να ντρέπονται να μιλήσουν φοβούμενοι την κατακραυγή του κόσμου. Οπότε αναπόφευκτα, κάποιες φορές, μπορεί να γίνουν θύματα του εαυτού τους. Να νιώθουν τρόμο, μοναξιά και ντροπή σ’έναν αέναο κύκλο καταστάσεων.
-Θεωρείτε ότι εν μέρη ενδεχομένως και ο θύτης μπορεί να ήταν θύμα – χωρίς βέβαια να τον δικαιολογούμε.
-Η ψυχολογία μας έχει αποδείξει ότι πολλές φορές ο “θύτης” έχει υπάρξει “θύμα” κυρίως στην παιδική του ηλικία. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να μην αντιλαμβάνεται την σοβαρότητα των πράξεών του και η βία που ασκεί να μεταφράζεται πολύ λανθασμένα ως κάτι φυσιολογικό στην ψυχοσύνθεσή του.
-Η κοινωνία μας πιστεύετε πως πλέον βοηθάει στο να “ανοίγουν τα στόματα”;
-Θεωρώ πως έχει ανοίξει ο ασκός του Αιόλου. Οι άνθρωποι πλέον μιλούν για την βία που έχουν υποστεί και αυτό οφείλεται στην δική τους ψυχική δύναμη κι εξέλιξη. Η κοινωνία από την άλλη θεωρώ πως έχει μετατραπεί σε ένα “λαϊκό δικαστήριο” που καταδικάζει ή αθωώνει πολύ εύκολα πίσω από ένα πληκτρολόγιο (κυρίως) καταλήγοντας αυτή να γίνεται ο “θύτης” οποιουδήποτε “θύματος”. Κι αυτό συμβαίνει γιατί δεν βιώσαμε στην πραγματικότητα κάποια κατάσταση, απλά ίσως, διαβάσαμε κάτι ή το ακούσαμε ή μας το μετέφεραν· και στο σημείο αυτό νομίζουμε ότι γίναμε παντοδύναμοι κριτές ενώ στην ουσία αυτοματοποιούμαστε σε θύτες.
-Τι θα λέγατε σ έναν άνθρωπο που έχει υποστεί οποιαδήποτε είδους βία;
-Να μιλήσει. Δεν είναι μόνος/η και δεν είναι δικό του/ης λάθος.
-Και τι θα λέγατε σε κάποιον θύτη;
-Δεν θεωρώ πως είμαι η κατάλληλη να μιλήσω σε κάποιον θύτη. Θα τον παρέπεμπα σε κάποιον ειδικό.
-Πως μπορεί κατά τη γνώμη σας να μειωθεί η βία στην εποχή μας;
-Η σωστή παιδεία θεωρώ πως είναι η λύση. Ένα πιο καταρτισμένο εκπαιδευτικό σύστημα στα σχολεία, με ένταξη παιδοψυχολόγων που θα μπορούν να εντοπίζουν κάποια “περίεργη συμπεριφορά” στο παιδί και να το βοηθούν. Τέλος, μεγάλη βαρύτητα πρέπει να δοθεί στο οικογενειακό περιβάλλον και στην καταλληλότητα του.
Μια μέρα χωρίς γέλιο είναι μια χαμένη μέρα!
-Ευχαριστώ πολύ για το χρόνο σας. Κλείνοντας θα ήθελα να μου πείτε με τι άλλο ασχολείστε αυτή την περίοδο και το μότο που ακολουθείτε στη ζωή σας
-Σας ευχαριστώ και εγώ για την ωραία κουβέντα. Αυτή την περίοδο ολοκλήρωσα κάποιες παραστάσεις με το έργο “Πινόκιο”. Και βρίσκομαι σε διαδικασία προβών με 3 καινούργιες παραγωγές.
Το μοτό μου – όπως είχε πει ο Τσάρλι Τσάπλιν- είναι: Μια μέρα χωρίς γέλιο είναι μια χαμένη μέρα!
