Αυτό που με ενδιέφερε πάντα στη ζωγραφική, ήταν να καταφέρω να αποδώσω με χρώματα και εικαστικά στοιχεία τον μουσικό αυτοσχεδιασμό. Έβλεπα τη ζωγραφική σαν μια μουσική με χρώματα, ως μια αφηρημένη σύνθεση και όχι σαν μια “εικονογραφία”. Επόμενο ήταν να με ενδιαφέρει, κυρίως η αφηρημένη τέχνη και πολύ περισσότερο ο αφηρημένος εξπρεσιονισμός.
Η μουσική δε, που εξέφραζε πιο εύστοχα τις ανησυχίες που είχα στην ζωγραφική, ήταν η τζαζ.
Η τζαζ αποτελεί το αγαπημένο μου είδος, από τότε που ήμουν στο γυμνάσιο.
Πολύ πιο μετά, ως φοιτητής στην Καλών Τεχνών, έψαχνα να βρω τους συσχετισμούς μεταξύ των εικαστικών και των μουσικών στοιχείων και σιγά-σιγά άρχισα, να οδηγούμαι σε κάποιες απαντήσεις. Άρχισα να καταλαβαίνω, πώς μεταφράζεται μουσικά μια γραμμή, ένα σημείο, ένα σχήμα, μια συμμετρία κλπ.
Το Σεπτέμβριο του 2017 και μετά από 9 χρόνια απουσίας μου, ξαναγύρισα στην Αθήνα. Μεταξύ των μεγάλων αλλαγών που είδα να υπάρχουν, είναι και το γεγονός, ότι η τζαζ, έχει γίνει το αγαπημένο μουσικό είδος ενός πολύ μεγάλου κοινού και οι μουσικές σκηνές που φιλοξενούν σχήματα αυτού του είδους, αυξάνονται δυναμικά.
Πηγαίνοντας στα νυχτερινά μαγαζιά και ακούγοντας τους μουσικούς από κοντά, γεννήθηκε και η ιδέα να ξεκινήσω μια θεματική στη ζωγραφική, αναπαριστώντας “τον μουσικό μέσα στην μουσική”.
Οι συνθέσεις που παρουσιάζω στην έκθεση “Η Μεγάλη Ορχήστρα (The big band)” έχει ως κυρίως θέμα τρομπετίστες, σαξοφωνίστες, πιανίστες, κιθαριστές, φλαουτίστες, άλλους μόνους τους κι άλλους μέσα σε κουαρτέτα, η ντουέτα. Διάσημους όπως ο Τσετ Μπέικερ και ο Τζον Κολτρέιν, ή άγνωστους στο ευρύ κοινό, όλους όμως να αλληλοδιεισδύουν μέσα σε αφηρημένες μουσικές συνθέσεις.
Οι μορφές που πρωταγωνιστούν στα έργα, αποδίδονται με χαρακτηριστικά που είναι πολύ κοντά στις ρεαλιστικές αναλογίες του προσώπου που παρουσιάζω, έτσι ώστε να είναι όσο το δυνατόν πιο αναγνωρίσιμες. Με αυτό τον τρόπο απόδοσης ενός προσώπου, δείχνω και τον σεβασμό που έχω, απέναντι στους ανθρώπους, που καθιστώ κυρίως θέμα των έργων μου.
Η συγκεκριμένη δουλειά είναι μια μίξη, ανάμεσα σε αναγνωρίσιμα πρόσωπα και αφηρημένες συνθέσεις και είναι πλέον το είδος της ζωγραφικής, που με χαρακτηρίζει.
Η σύνθεση αφηρημένων και συγκεκριμένων στοιχείων με απασχολεί για δύο λόγους: Πρώτον διότι εξακολουθεί να με ενδιαφέρει να ζωγραφίσω με τα καθαρά ζωγραφικά στοιχεία και μέσω αυτών να συμβολίζω, δεύτερον διότι με ενδιαφέρει να μιλήσω μέσω της ζωγραφικής για ανθρώπους και καταστάσεις του άμεσου περιβάλλοντος μου.
Αν και στην δουλειά που εκθέτω στην γκαλερί Artshot δεν παρουσιάζω πρόσωπα της εγχώριας μουσικής σκηνής, την έκθεση αυτή την αφιερώνω στους μουσικούς τις ελληνικής τζαζ, οι οποίοι χωρίς να το γνωρίζουν, αποτέλεσαν για εμένα, την αφετηρία μιας καινούργιας θεματικής, που έχει σχέση με τον “μουσικό και την”, και η οποία θα με απασχολήσει για πολύ καιρό ακόμα στο μέλλον.
Who is Who
Ο Ηλίας Χαραλαμπάκης γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα. Το 1996 μπήκε στην Καλών Τεχνών Αθήνας με καθηγητές τους Τριαντάφυλλο Πατρασκίδη και Μαρτίνο Γαβαθά. Το 2003 αποφοίτησε με Άριστα.
Στην ζωγραφική του κινείται ανάμεσα στον αφηρημένο εξπρεσιονισμό και τον συμβολισμό. Σε όλη του την ζωγραφική πορεία, τον απασχολεί ο συμβολισμός, μέσα από την χρήση των καθαρών ζωγραφικών στοιχείων.
Τα τελευταία χρόνια, ξεκίνησε να εντάσσει στην σύνθεση και ανθρώπινες μορφές με ρεαλιστικές αναλογίες καθώς και στοιχεία του αστικού περιβάλλοντος, και ανθρώπινους χώρους από τους οποίους έχει επηρεαστεί, σε αντιπαράθεση με φανταστικές δισδιάστατες μορφές και αφηρημένες συνθέσεις.
Η ζωγραφική του χαρακτηρίζεται από έντονα στοιχεία, έντονα χρώματα, και καθαρές μορφικές αντιθέσεις.
Έχει κάνει τέσσερις ατομικές εκθέσεις σε Αθήνα, Ύδρα, Σκόπελο και έχει λάβει μέρος σε πολλές ομαδικές εκθέσεις εντός και εκτός Αθήνας.
Τα τελευταία δύο χρόνια ζει και εργάζεται στην Αθήνα. Εργάζεται ως εκπαιδευτικός στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση.
INFO:
Διάρκεια έκθεσης: 2-22 Μαρτίου 2019
Gallery Artshot Sophia Gaitani, Λεμπέση 11, Ακρόπολη, Αθήνα
Πληροφορίες: 211-4044311 | www.artshot.gr