Παρευρεθήκαμε στην πρεμιέρα της θεατρικής παράστασης “Η Ζαριά” του Peter Straughan, σε σκηνοθεσία Θοδωρή Βουρνά, στο θέατρο Αγγέλων Βήμα. Όλοι μας περιμένουμε μία ευκαιρία, μία μοναδική στιγμή, από την οποία θα πιαστούμε και θα αλλάξουμε τα πάντα στη ζωή μας… Tη στιγμή όπου θα έρθει η σειρά μας για να ρίξουμε τη δική μας ζαριά. Όμως όταν έρθει τελικά η στιγμή αυτή, τα ζάρια θα δείξουν ασσόδυο ή εξάρες;

Γράφει η Αλεξία Λυμπέρη

Λίγα λόγια για το έργο

Το έργο διαδραματίζεται σε ένα πορνοσινεμά στην επαρχιακή Αγγλία, τα Χριστούγεννα της δεκαετίας του 1960. Ήρωες δύο αδέρφια -ο Benny και ο Ruben-, ιδιοκτήτες του σινεμά, δύο υπάλληλοι -ο Beck και ο Moon- κι ένας γκάνγκστερ -o Reggie Kray-. Καθώς το σινεμά είναι καταχρεωμένο στους νονούς-προστάτες της περιοχής, η εμφάνιση ενός γκάνγκστερ φαντάζει ως ευκαιρία στο μυαλό του Ruben, ώστε να κερδίσουν χρήματα, να σώσουν το σινεμά και να αλλάξει τη ζωή του.

H ομηρία δεν εξελίσσεται σύμφωνα με το αρχικό σχέδιο απόσπασης των λύτρων

Ο Ruben, λοιπόν, απαγάγει τον γκάνγκστερ κι εμπλέκει όλους τους υπόλοιπους στη φαντασίωσή του αυτή. Όμως, η ομηρία δεν εξελίσσεται σύμφωνα με το αρχικό σχέδιο απόσπασης των λύτρων. Ο Ruben πιστεύει ότι αυτός ο άνθρωπος είναι η ευκαιρία της ζωής του, είναι η ζαριά του, κι ως άλλος Ισαάκ θα πρέπει  να δείξει την αφοσίωσή του σε εκείνον, ώστε να κερδίσει την εύνοια του.

Το παιχνίδι ξεκινά για τους τέσσερις άπειρους παίκτες, οι οποίοι μέσω της μανιακής απελπισίας της σύγχυσης, καλούνται να βρουν λύση στο πρόβλημα της απαγωγής. Πλέον τα οικονομικά τους προβλήματα φαντάζουν ως μία σταγόνα στον ωκεανό… τα υπόλοιπα επί σκηνής.

Η παράσταση

Ο Μανώλης Κλωνάρης, στο ρόλο του Ruben, του μικρότερου αδερφού ιδιοκτήτη του πορνοσινεμά, ο οποίος απαγάγει τον γκάνγκστερ, καταφέρνει να ενσαρκώσει αποτελεσματικά το ρόλο που του έχει ανατεθεί. Μέσω της εκφραστικότητας του και του κατάλληλου τονισμού της φωνής του, υποδύεται άρτια έναν χαρακτήρα εξαιρετικά φιλοσοφικό για την κρίση ταυτότητας που βιώνει, ενώ παράλληλα καθιστά ορατή την τραγική ευαισθησία ενός αγοριού που χάνει τον εαυτό του.

Ο Αλέξανδρος Νταβρής, στο ρόλο του Benny, του μεγαλύτερου αδερφού ιδιοκτήτη του πορνοσινεμά, από την άλλη πλευρά, καλείται να υποδυθεί έναν χαρακτήρα παραδομένο στη μοίρα του, η οποία έχει προδικαστεί από την Εβραϊκή καταγωγή του. Ο ηθοποιός καταφέρνει να ενσαρκώσει άρτια το χαρακτήρα που του έχει ανατεθεί, καθώς μέσω του λόγου του και της στάσης του σώματός του, μεταδίδει τον αγώνα που καταβάλει ώστε να διατηρήσει κάποιο είδος λογικής εν μέση μίας κατάστασης τρέλας.

Ο Γιώργος Μπανταδάκης, στο ρόλο του Moon, ενός από τους υπαλλήλους του πορνοσινεμά, καλείται να ενσαρκώσει το χαρακτήρα ενός απλού ανθρώπου, ευτυχισμένου από τη δουλειά του, ο οποίος περιμένει τη γέννηση του παιδιού του και θέλει να ζει ήρεμα. Παρόλα ταύτα αποτελεί ταυτόχρονα τον πιο κωμικό χαρακτήρα του έργου, καθώς ο λόγος του είναι σκοτεινός και γεμάτος “πνεύμα”. Ο ηθοποιός καταφέρνει αποτελεσματικά να διατηρήσει το μέτρο της κωμικότητας του ρόλου, χωρίς να οδηγηθεί σε γελοιογραφικές υπερβολές, χαρίζοντάς μας στιγμές γέλιου, ενώ ταυτόχρονα κερδίζει τη συμπάθεια του κοινού.

Ο Τάκης Παρασκευόπουλος, στο ρόλο του Beck, του έτερου υπαλλήλου του πορνοσινεμά, εμφανίζεται να θεωρεί τον εαυτό του ως τον “σκληρό” της υπόθεσης, καθώς έχει εκτίσει ποινή φυλάκισης κι έχει συναναστραφεί με ανθρώπους του υποκόσμου. Όμως, η εικόνα αυτή έρχεται να αποδομηθεί μέσω της αποκάλυψης ότι εξέτισε μία ελάχιστη ποινή για μικροκλοπή.

Η δήθεν σκληρότητα του χαρακτήρα αυτού, η οποία έρχεται σε πλήρη αντίφαση με τη γυναικεία ένδυσή του, δίνεται αποτελεσματικά μέσω της χροιάς της φωνής του ηθοποιού, καθώς και μέσω της εκφραστικότητας του προσώπου και των κινήσεών του.

Ο Μάριος Δερβιτσιώτης, στο ρόλο του απαχθέντος γκάνγκστερ Reggie Kray, ταιριάζει απόλυτα με τον χαρακτήρα που καλείται να υποδυθεί. Ο ηθοποιός, τόσο εμφανισιακά, όσο κι υποκριτικά, με το ανάστημα, τη στάση του σώματός του, την εκφραστικότητα του προσώπου του, το βλέμμα του και το ειρωνικό μειδίαμα των χειλιών του, ενσαρκώνει τέλεια το ρόλο που του έχει ανατεθεί.

Η σκηνοθεσία, του Θοδωρή Βουρνά, προσδίδει το κατάλληλο “σκοτεινό” κλίμα μυστηρίου στην παράσταση, κρατώντας αμείωτο το ενδιαφέρον των θεατών έως την ύστατη στιγμή. Η γρήγορη εναλλαγή των σκηνών διατηρεί ενεργό το “παιχνίδι” που πραγματοποιείται ανάμεσα στους απαγωγείς και τον όμηρο, αυξάνοντας παράλληλα το σασπένς αναφορικά με την τελική έκβαση του σεναρίου. Καταφέρνει άρτια να παρουσιάσει μία σχεδόν κινηματογραφική σκηνοθετική προσέγγιση του έργου.

Τα σκηνικά, της Αρετής Μουστάκα,  καταφέρνουν να μας μεταφέρουν τόσο στο χώρο, όσο και στο χρόνο που διαδραματίζεται το έργο. Παρουσιάζεται ένα ολοκληρωμένο μπάρ παλιού κινηματογράφου, ενώ η έμπνευση να ντυθεί το δάπεδο της σκηνής με ασπρόμαυρα τετράγωνα -σημειολογικά θα μπορούσε να παραπέμπει στο χρώμα των κλασσικών ζαριών, τα οποία αποτελούν και το τίτλο της παράστασης- αποτελεί μία έξυπνη οπτική προσθήκη.

Τα δε κουστούμια, της ιδίας και της Χριστίνας Πανοπούλου, ταιριάζουν απόλυτα με την εποχή του έργου και με τον κάθε χαρακτήρα. Ειδικά, οι μασκαρικές αμφιέσεις των δύο υπαλλήλων παρουσιάζονται προσεγμένες με έμφαση στη λεπτομέρεια.

Συνολικά, πρόκειται για μία άρτια παράσταση, προσεκτικά δουλεμένης, με έμφαση στη λεπτομέρεια, η οποία κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον του θεατή μέχρι την τελευταία στιγμή.

Ιδανική παράσταση για όσους αναζητούν τη διασκέδαση μέσω της παρακολούθησης μαύρων κωμωδιών, γρήγορων σε εξέλιξη της πλοκής, με μία δόση φανταστικής δράσης.

Εσείς, άραγε, όταν θα έρθει η σειρά σας θα παίξετε τη δική σας ζαριά;

info παράστασης

Διάρκεια: 80 λεπτά

Τιμές Εισιτηρίων: 12€ (κανονικό), 10€ (μειωμένο), 5€ (ατέλεια)

Διάρκεια Παραστάσεων: Από 14 Οκτωβρίου έως 7 Ιανουαρίου 2020

Πληροφορίες/ Κρατήσεις: Τηλεφωνικά στο 210-5242211 & Ηλεκτρονικά στο www.aggelonvima.gr