Συνέντευξη στην Αριστέα Παναγιωτακοπούλου
-Γιατί τέχνη και από πότε ξεκίνησε η ενασχόληση σας με αυτήν;
-Στην ερώτηση γιατί τέχνη, η απάντηση είναι κυρίως να εκφράσω συναισθήματα και ανησυχίες που δεν έχω βρει το θάρρος ακόμα να πω. Ξεκίνησε από μικρή ηλικία όταν με τον δίδυμο αδερφό μου ζωγραφίζαμε πάρα πολλά καρτούν τα οποία κάποια από αυτά υπάρχουν ακόμα φυλαγμένα στο πατρικό μου.
Η αλήθεια είναι πως σε όλη μου την εφηβεία έως τα πρώτα δυο χρόνια της σχολής δεν είχα έρθει σε επαφή με κάποια μορφή τέχνης. Υπήρχε σίγουρα το μικρόβιο μιας και το στοιχείο της δημιουργικότητας υπάρχει στο οικογενειακό μου περιβάλλον είτε με τον πατέρα μου που είναι ξυλουργός είτε με την μητέρα μου που ασχολούταν με διάφορες χειροτεχνίες και την ραπτική.
Η ενασχόληση μου θα έλεγα πως ξεκίνησε στα 21 μου όταν βρέθηκε στα χέρια μου ένας πυρογράφος το οποίο με ενθουσίασε παρά πολύ σαν μηχάνημα και το τι μπορείς να κάνεις με αυτό. Ήμουν τυχερός βέβαια που είχα το ξυλουργείο και μπορούσα να πειραματιστώ με παρά πολλά είδη ξύλου μέχρι να βρω τι μου ταιριάζει.
-Κρίση, τέχνη και νέοι άνθρωποι. Πώς θα σχολιάζατε αυτές τις έννοιες;
-Είμαι 27 ετών και δεν έχω βιώσει κάτι άλλο εκτός από κρίση μέχρι σήμερα είτε είναι οικονομική είτε κοινωνική. Δυστυχώς υπάρχει παρά πολύς θυμός στους νέους ανθρώπους μιας και βλέπουμε όλα γύρω μας να γκρεμίζονται καθημερινά μέχρι και αυτά που είχαμε δεδομένα όπως τα ανθρώπινα δικαιώματα.
Νομίζω οι νέοι άνθρωποι είναι πιο ευαίσθητοι από τις προηγούμενες γενιές και αυτό φαίνεται παρά πολύ στην τέχνη τους. Έχω φίλους καλλιτέχνες που μέσα από την τέχνη τους θιγούν θέματα όπως την πατριαρχία, την διαφορετικότητα, την ισότητα και αυτό ενοχλεί ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας και πιστεύω πως είναι παρά πολύ όμορφο.
Μετά από κάθε κρίση υπάρχει μια μεγάλη πηγή έμπνευσης και δημιουργικότητας την οποία η γενιά μου θα την αξιοποίηση και θα δημιουργήσει έργα τα οποία θα μείνουν.
-Ελληνική καλλιτεχνική πραγματικότητα και τι αυτή σημαίνει για έναν νέο καλλιτέχνη.
-Ο χώρος της τέχνης στην Ελλάδα όπως τον έχω δει και τον έχω βιώσει θα έλεγα πως είναι από τα πιο ασταθή πράγματα στην χώρα μας. Δεν υπάρχει πλέον η έννοια του γκαλερίστα ο οποίος θα σε συμβουλέψει και θα σε προωθήσει μέσα στον χώρο της τέχνης. Όλοι περιμένουν από εσένα να έχεις κάνει το όνομα να έχεις ξεκινήσει να πουλάς και τότε θα δείξουν ενδιαφέρον για εσένα. Υπάρχουν τόσοι νέοι καλλιτέχνες με απίστευτο ταλέντο που απλά χάνονται γιατί δεν υπάρχει κάποιος να τους καθοδηγήσει. Λίγοι είναι αυτοί που κατέχουν το δημιουργικό και το κομμάτι του να προωθήσουν σωστά την δουλειά τους.
Γι αυτό που είμαστε σίγουρα τυχεροί είναι πως τα social media μας έχουν βοηθήσει να δείξουμε την δουλειά μας σε όλο το κόσμο μόνο με λίγα κλικ. Θέλει πάρα πολύ δουλειά και πολλές θυσίες για έναν νέο καλλιτέχνη να πεις πως ασχολείται με την τέχνη και βιοπορίζεται από αυτό. Σίγουρα θα στερηθείς πολλά αλλά η αίσθηση του να δημιουργείς και να εκφράζεσαι καλύπτεις παρά πολλά κενά που δεν καλύπτουν τα χρήματα γι αυτό και συνεχίζουν να υπάρχουν νέοι καλλιτέχνες όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά παντού στον κόσμο.
-Βάλε μας λίγο στην καθημερινότητα ενός νέου καλλιτέχνη.
-Τον τελευταίο ενάμιση χρόνο ξυπνάω συνήθως 6:30 με 7:00 το πρωί μιας και λατρεύω αυτήν την ηρεμία που κυριαρχεί στα Εξάρχεια εκείνη την ώρα. Η μέρα μου πάντα ξεκινάει με μουσική και συνεχίζεται για όλη την υπόλοιπη μέρα μιας και από την μουσική κυρίως εμπνέομαι για να δημιουργήσω κάποιο έργο.
Προσπαθώ καθημερινά να σχεδιάζω κάτι γιατί πιστεύω δουλεύοντας έρχεται η έμπνευση και η αδράνεια δεν βοηθάει. Βέβαια υπάρχουν περίοδοι που κάνω κάποιο διάλειμμα γιατί χρειάζεται για να καθαρίσει το μυαλό. Μέσα στο πρόγραμμα μου προσπαθώ να διαβάζω κάποιο βιβλίο και να πηγαίνω σε όσες περισσότερες εκθέσεις, παραστάσεις και συναυλίες γίνεται αν και ο COVID δεν μας το επιτρέπει στο βαθμό που θα ήθελα. Επίσης μέσα στην μέρα που όποτε είναι εφικτό βλέπω φίλους μου αν και πολλές φορές βγαίνω μόνος και πηγαίνω σε κάποιο μπαρ μιας και μου αρέσει να κάνω πράγματα μόνος μου.
-Μερικά λόγια για την πρώτη ατομική σας έκθεση στην Παρόδιο Στοά υπό την επιμέλεια του Κωνσταντίνου Μπάσιου.
-Έχω την χαρά η πρώτη μου ατομική έκθεση να είναι υπό την επιμέλεια του Ιστορικού και Κριτικού Τέχνης και Αρχιτεκτονικής (και ως μέλος της International Association of Art Critics, -A.I.C.A.- με έδρα το Παρίσι), Κωνσταντίνου Μπάσιου με τον οποίο η συνεργασία μας ήταν παρά πολύ δημιουργική και με πολλές προκλήσεις που με βοήθησαν να δω κάποια πράγματα τελείως διαφορετικά.
Όλα τα έργα της έκθεσης έχουν δημιουργηθεί την περίοδο της καραντίνας σε ένα χρονικό διάστημα ενός χρόνου και είναι εμπνευσμένα από την αγαπημένη μου μπάντα τους The National οι οποίοι ήταν η κυρία συντροφιά μου εκείνη την περίοδο. Κατάφερα μέσα από την μουσική και τους στίχους τους να εκφράσω όλα αυτά τα συναισθήματα και ανησυχίες που κράταγα μέσα μου. Ήταν μια παρά πολύ περίεργη ψυχολογική περίοδο και η αίσθηση της μοναξιάς ήταν παρά πολύ αισθητή.
Οι τίτλοι των έργων είναι στίχοι από κάποια τραγούδια τα οποία καθόλη την διάρκεια που δούλευα το εκάστοτε έργο έπαιζαν στο repeat μέχρι την υλοποίηση του έργου και όλη η ιδέα ήρθε από μια Perfomance των The National στο MoMa PS1, New York όπου για 6 ώρες έπαιζαν σε λούπα το ίδιο τραγούδι «Sorrow» υπό την επιμέλεια του καλλιτέχνη Ragnar Kjartansson. Πιστεύω πως μέσα από αυτήν την συνεργασία που είχα με τον Κωνσταντίνο Μπάσιο κατάφερα να ανακαλύψω πολλά πράγματα για εμένα προσωπικά και να εξελιχθώ. Και αυτό είναι κάτι που θα προσπαθώ να επιτύχω και στις επόμενες μου συνεργασίες.
-Μελλοντικά σας σχέδια
-Μέσα στα μελλοντικά μου σχέδια είναι να πειραματιστώ με νέα υλικά εκτός από το ξύλο και την πυρογραφια. Έχω ήδη ξεκινήσει ένα έργο σε καμβά και γενικά υπάρχουν κάποιες συνεργασίες και project που είναι υπό συζήτηση που πιστεύω θα με βοηθήσουν να εξελιχθώ παρά πολύ μέσα από αυτές. Επίσης μέσα στα σχέδια μου σίγουρα είναι να ψάξω ακόμα περισσότερο τι ακριβώς συμβαίνει στο εξωτερικό μιας και μέσα από τα social media με έχουν προσεγγίσει αρκετά άτομα που έχουν ενδιαφερθεί και αγοράσει κάποια έργα μου.
